Komnata Tronowa

Zaśmiała się cicho słysząc słowa Remusa. Nie sądziła że może mieć on w takich chwilach nawet poczucie humoru. Po chwili powiedziała.
- Gdyby wrogowie już tu byli to za drzwiami byłoby już głośno czy nawet w jakiejś okolicy. Ale jak widać, żaden strażnik jeszcze z taką informacją nie pojawił się...
Położyła się na plecach patrząc w sufit i kładąc ręce z głowę.
- Chciałabym zobaczyć jak oni uciekają widząc tylko nas zamiast kapłanki.. - dodała po chwili.

Remus rzekł kiwając głową:
- No tak przecież tu są strażnicy, którzy wywęszyliby jakichkolwiek wrogów.
Popatrzył na Naomi i poczuł się trochę głupio widząc dziewczynę leżącą. Ale nic nie powiedział, tylko szybko odwrócił twarz, chcąc ukryć wyraz zakłopotania.
- Wiem, że wyglądamy nadzwyczaj groźnie - zażartował chłopak - ale pewnie ciężko będzie nam wystraszyć złotych rycerzy.
Chłopak westchnął. Doceniał wagę problemu. Domyślał się, że ludzie z Sanktuarium są dobrze wyćwiczeni. Zastanawiało go tylko dlaczego tak długo nie przybywają. Może czary powodujące powódź są wolniejsze? pomyślał chłopak - "Ale lepiej zrobić to wolniej i skuteczniej, niż szybciej i nonsensownie"

Spojrzała leżąc na Remusa i stwierdziła że chyba wprowadziła go w zakłopotanie. Tak więc usiadła normalnie i patrzyła przed siebie z uśmiechem na twarzy.
- No wiesz, jeśli by się pojawili i niby pokonali przeszkody i dotarli tutaj to zapewne będą nieco wykończeni. Będąc tutaj mamy przewagę, gdyż Paolo i Anakin oraz Generał Izzak mogą ich dużo osłabić. - odpowiedziała chłopakowi spoglądając na niego.

Remus spostrzegając, że Naomi podnosi się, uznał, że wszystko się wydało. "Nic przed nią nie zdołam ukryć" - pomyślał rozpaczliwie, a trochę również ciesząc się z tego. Bo z tego wynika, że rozumieją się bez słów. W końcu powiedział:
- No tak. Pokładamy wielkiej nadzieje w naszych towarzyszy. Odchrząknął i zaczął przewracać flet w palcach.
- Ale niewykluczone jest, że nawet gdyby byli nieco wykończeni - zacytował kilka słów dziewczyny - to możemy nie dać sobie z nimi rady. Złoci Rycerze to zapewne twarda sztuka. A jak wspominałaś jest ich trzech... - urwał chłopak, odwracając się by spojrzeć na nadal pusty tron.

- Taa, są silni a tym bardziej Rycerz Bliźniąt... Widziałam go chyba raz w akcji, no może nie raz. - odpowiedziała chwilę też się nad tym zastanawiając. Widząc że Remus zerka na tron również zerknęła po czym spojrzała na Generała.
- To że nie ma Kapłanki teraz nie ma się czym martwić. Jak skończy to co musiała iść zrobić to pewnie wróci... - powiedziała ostatnie zdanie nieco ciszej. Bo pomyślała, że skoro Hilda wróci, może skończyć się ich wspólne towarzystwo "sam na sam", no chyba że opuszczą komnatę i udadzą się w inne miejsce...

Słuchał z uwagą słów dziewczyny, bo bardzo go interesowało życie i doświadczenie wojowników sanktuarium.
- Właśnie to jest dobrą stroną tego złego. Mamy kilka wiadomości na temat wroga, a to dobra droga do sukcesu - powiedział patrząc na drzwi do Komnaty Tronowej.
- No właśnie, pewnie już tu niedługo się pojawił kapłanka. - w jego głowie można było wyczuć żal. Młodzieniec nadal beztrosko przewracał w palcach instrument muzyczny. Spojrzał w sklepienie starając się skoncentrować i o niczym nie myśleć, a szczególnie o wojnie.

- A mając te wiadomości wiedzieć mniej więcej możemy jak ich pokonać... - dodała kiedy skończył mówić. Widząc że ten cały czas przewracał instrument, położyła swoją dłoń na jego dłoni z fletem. Patrzyła na niego uśmiechając się delikatnie.
- Damy radę... Razem możemy dużo zdziałać. - odparła chcąc jakoś podnieść pewność że wygrają wojnę i potem będą mogli spokojnie spędzić razem resztę życia. Choć w głębi siebie nie była pewna czy też tak się stanie.

Poczuł na swojej dłoni ciepły dotyk. Po chwili zdał sobie sprawę, że to Naomi. Wziął jej rękę. Spojrzał na nią.
- Święte słowa. Razem... możemy wszystko... - westchnął chłopak odwracając wzrok. - Nie straszna nam będzie wojna, gdyż jesteśmy jednością. Nie istnieje już tylko "ja" lub tylko "ty"... teraz jest tylko i wyłącznie "my"...
Puścił jej dłoń i ponownie zaczął bawić się fletem, co chwila rozglądając się dookoła, co było tylko pretekstem po to by choć na małą chwileczkę móc spojrzeć na Świętego Wojownika Delta.

Patrzyła nadal na niego, jakoś nie mogła przestać. Może dlatego że podczas owej wojny może go już nie zobaczyć? Albo że wojna w jakimś stopniu ich rozdzieli? Wolała o tym nie myśleć a cieszyć się chwilą że jest tu i teraz razem z nim.
Na jego słowa uśmiechała się nadal, gdyż podzielała jego zdanie.
Widząc że woli się bawić fletem, to mu pozwoliła. Spojrzała przed siebie i siedziała sobie rozglądając się po komnacie.

Czuł się trochę zawstydzony, tym, że dziewczyna wciąż się tak na niego patrzy. Ale chłopak za wszelką cenę starał się ukryć ten fakt. Po chwili spostrzegając, że dziewczyna odwróciła wzrok, młodzieniec wykorzystał tę chwilę i popatrzył na nią. Chciał dotknąć jej włosów i już zrobił nagły ruch rękę, ale się powstrzymał. Chcąc ukryć nagłe zamieszanie przegarnął jasne, bujne włosy, które oświetliły najciemniejsze zakamarki Komnaty Tronowej. Jego spojrzenie po raz któryś powędrowało do tronu. Remus położył flet obok i pomyślał o wojnie.

Szła w kierunku wejścia do komnaty ,którym tylko ona mogła wchodzić.Gdy mijała strażników jeden z nich zatrzymał ją na chwilę.Wysłuchała tego co miał do powiedzenia po czym ruszyła dalej.Gdy weszła do komnaty znajdowała się tam Naomi oraz generał Posejdona.Wchodząc posłała w ich kierunku lekki uśmiech.Nie usiadła na tronie tylko podeszła do dwójki rycerzy.Znów się uśmiechnęła po czym rzekła:
- Za 7 dni Sanktuarium zostanie całkowicie skute lodem - oznajmiła a następnie zapytała
- Działo się coś godnego uwagi podczas mojej nie obecności ?

Miała jakieś dziwne wrażenie, że Remus się jakoś czegoś wstydzi albo jest nieśmiały. Spojrzała na niego i znowu zauważyła jak spojrzał w tron kapłanki. Pomyślała, że chyba martwi się o nią.
Chciała się zbliżyć do niego ale w tym czasie zauważyła że kapłanka się pojawiła. Wstała jak oparzona i stanęła przed Hildą.
Wysłuchała jej i odpowiedziała spokojnie:
- Nic wielkiego, poza tym że na terenach Asgardu pojawił się rycerz Sanktuarium.

Remus smętnie rozmyślając zauważył, że wróciła kapłanka Hilda. Chłopak głośno zaczerpnął powietrza i również raptownie wstał. Widząc jak podchodzi chłopak podniósł z ziemi fioletowy płaszcz. Po chwili wyprostował się i stał na przeciw kapłanki.
- No właśnie. Pojawił się. Brązowy rycerz jednorożca. Był tu Paolo i nam wszystko powiedział. A może kapłance też... - dodał unosząc lekko podbródek w górę.
- A czy kapłanka nie wie czegoś nowego na temat intruzów na terenie Asgardu? - zapytał nie patrząc na dziewczynę.

- Skoro Paolo się tym zajął to jestem spokojna - ustosunkowała się najpierw do wiadomości o rycerzu jednorożca.
- Nie mam żadnych informacji na temat pobytu na terenie Asgardu osób ,których nie powinno tu być.
Zrobiła chwilę przerwy i uśmiechnęła się.
- Wiem ,że nie mówicie mi o wszystkim.Nim weszłam do komnaty rozmawiałam z jednym ze strażników,który powiedział o niepokojących hałasach jakie słyszał.Według niego słyszał............ podniesione głosy generałów Posejdona.

Chłopak zastanawiał się jak kapłanka przyjmie wiadomość o rycerzu jednorożca. Ale po wysłuchaniu jej słów zupełnie się rozczarował. Odchrząknął, a wtedy usłyszał co naprawdę kapłanka ma mu do powiedzenia. Jednego tylko nie rozumiał. Co miał znaczyć ten uśmiech na jej twarzy.
- Otóż, muszę stwierdzić, że strażnicy Komnaty Tronowej wybornie wypełniają swoje zadania pilnując porządku. Otóż tak, nie zaprzeczam. Doszło między dwoma generałami Posejdona do sprzeczki. - zakończył chłopak, marszcząc lekko czoło.

Słysząc słowa kapłanki dla niej ten jej uśmiech też był nie zrozumiały. Spojrzała na Remusa kiedy to Hilda wspomniała o głośnej wymianie zdań między Generałami. Nic nie odpowiedziała, skoro Remus już odpowiedział na pytanie kapłanki. Spojrzała na Hildę, jakoby czekała na jej pytania lub rozkazy.

- Chciałabym się dowiedzieć czego dotyczyła ta kłótnia.
Jej twarz spoważniała.Patrzyła raz na generała Posejdona raz na Świętego Rycerza Delta.

Remus mrużąc lekko oczy zastanawiał się czemu tak sprawa aż bardzo interesuje kapłankę Hildę. Chłopak zupełnie nie widział takiej potrzeby, aby kapłanka dowiedziała się o temacie owej wojny. Ale posłusznie rzekł:
- Nie mam pojęcia jakie mogą być intencje kapłanki. Ten incydent jest związany tylko i wyłącznie ze mną i generałem Izaakiem, ewentualnie z Posejdonem.
Remus nie sprzeciwił się kapłance:
- No więc chodzi o zachowanie mojego przyjaciela. Tego dotyczyła ta kłótnia. - młodzieniec położył lekki nacisk na ostatnie zdanie.

Stała i tylko słuchała wymiany zdań między Hildą a Remusem spoglądając na nich. Nie wtrącała się, gdyż uznała że Generał pewnie chciał sam wytłumaczyć kapłance ową sytuację jaka wydarzyła się jakiś, czas temu czyli kłótnię z Generałem Izaakiem.

Kapłanka lekko westchnęła po czym spojrzała na Remusa.Tym razem jej spojrzenie było inne.Jej oczy sprawiały wrażenie pustych a samo spojrzenie miało w sobie niesmowity chłód.
- Nie ułatwiasz generale Posejdona współpracy pomiędzy naszymi nacjami.Jeśli pytam o powód kłótni to chcę pełnej odpowiedzi a nie ogólników.Spory pomiędzy wami mogą zagrozić bezpieczeństwu Asgardu a do tego nie dopuszczę.Czego dokładnie dotyczył wasz spór generale Posejdona.
Można było odnieść wrażenie ,że jeśli kapłanka nie otrzyma teraz satysfakcjonującej odpowiedzi może to mieć niezby miłe następstwa.

Remus nie spuścił wzroku. Nadal patrzył na Hildę z szeroko otwartymi oczami. A po chwili rzekł:
- Rozumiem troskę, jaką kapłanka otacza sowich wojowników, oraz ziemie Asgardu. A więc teraz jako generał Posejdona, Rycerz Syreny, Remus - odpowiem. O tak zamierzam odpowiedzieć. - odchrząknął i ciągnął dalej: - Pierwsza rzecz. Zapewniam kapłankę, iż jakiekolwiek stosunki między mną a Izaakiem nie wypłyną negatywie na Asgard. Druga rzecz. Nie wypłyną, bo nigdy więcej na tych terenach nie dojdzie do identycznego lub chociażby podobnego incydentu. Przynajmniej nie z mojej strony. Trzecia rzecz. Jeśli chodzi o współpracę, to i owszem, nie ułatwiam, ale i nie utrudniam. Jestem istotą żywą, która pragnie pokoju... co widać na pierwszy rzut oka - dodał po chwili chłopak. - Czwarta rzecz. Nie jestem bezczelną gadułą - co również od razu widać. Dlatego mówię ogólnikami. Ale jeśli kapłanka bardzo pragnie, możemy przejść do szczegółów. Tak sobie myślę, że skoro działamy razem - Posejdon i Asgard to powinniśmy mieć zaufanie. A zgodnie z zasadami logiki jeśli moje zapewnienia, że wszystko jest w najlepszym porządku, nie przekonują kapłanki, to znaczy, że kapłanka takim zaufaniem chyba nas nie darzy.
Chłopak zaczerpnął szybko powietrza i po chwili mówił dalej:
- No więc nie toleruję zachowania generała Izaaka. U naszych "gości" - tu skinął głową w stronę Hildy - powinniśmy zachować się godnie, byśmy zasłużyli na szacunek jakim nas do tej pory obdarzano. Ze wszystkich sił pragnę, by opinia o wojownikach Posejdona była jak najbardziej pozytywna. Generał niestety według mnie nie zachował się zbyt szlachetnie. Podsłuchując prywatne rozmowy i kosztując zakazanego owocu oraz bagatelizując istotę całej wojny Izaak przekroczył pewną niewidzialną granicę. Ja rozumiem, że każdy może mieć swoje chwile słabości, wzloty i upadki. A szczególnie przed takim ważnym i jakże niebanalnym wydarzeniem. To wszystko chyba co mogę oznajmić. A wiem, że nie muszę się spowiadać, ale chcąc być oczyszczonym ze wszystkich zarzutów orzekam, że żałuję. W gruncie rzeczy, nie powinienem upadać do takiego stopnia, ale żałuję swojego zachowania, choć nie popieram tego co czyni Izaak.
Chłopak odetchnął głęboko.
- Aha. I rzecz czwarta..., nie chyba piąta. Mniejsza o to. A więc jeśli z mych niewinnych ust wypłynęły jakieś niestosowne słowa, z góry przepraszam. - powiedział Remus chyląc czoła przed kapłanką.

Wysłuchawszy słów kapłanki trochę ją to zaniepokoiło, ale zauważyła że Remus, postanowił przedstawić dokładnie jaka była sytuacja. Wysłuchała jego przemówienia, w którym trochę o nim się dowiedziała. Zresztą, trochę czasu ze sobą spędzili, to poznali się już nieco dobrze.
Kiedy skończył spojrzała na kapłankę czekając na jej słowa.

Wysłuchała wszystkiego co miał do powiedzenia generał Posejdona.Przez krótką chwilę milczała po czym przemówiła:
- Dziękuje ,że wszystko mi powiedziałeś ale mylisz się w jednej kwestii.
To ,że mamy sojusz nie oznacza ,że muszę wam ufać.Masz rację twierdząc ,że nie darzę was zaufaniem.Generałowie Posejdona wyrobili sobie nie najlepszy obraz w historii Asgardu dlatego każdy ze Świętych Wojowników wie ,że musi uważać również na wasze ruchy a zwłaszcza generała Izaaka.To,że teraz panuje między nami pokój nie oznacza ,że w przyszłości nie będziemy wrogami.Wszystko zależy od was Generałowie Posejdona.
Następnie spojrzała na Naomi i rzekła:
- Pozostawiam to miejsce pod twoją opieką.Ja udam się do swojej komnaty.
Gdy wychodziła z komnaty zwróciła się jeszcze raz do Remusa
- Jesteś przyjacielem Asgardu i nie zrób niczego by to się zmieniło.
Po tych słowach opuściła komnatę tronową.

Wysłuchała kapłanki oraz słów skierowanych do niej.
- Pani, możesz być spokojna. Będę pilnować tego miejsca. - powiedziała robiąc lekki ukłon. Obserwowała jak odchodziła, po czym spojrzała na Generała.

Remus słuchał słów kapłanki z zmrużonymi oczami. Starał się by ta rozmowa utkwiła mu w pamięci. Była dla niego bardzo ważna. Ale Remusa wciąż zastanawiało jedno pytanie: "Skoro kapłanka, nam nie ufa, to dlaczego tak jej zależy na współpracy z nami?"
Chłopak patrzył smętnie jak kapłanka wychodzi z Komnaty Tronowej. Młodzieniec rzekł sobie w duchu: "Postaram się, by nic tego nie zmieniło." Remus odwrócił się gwałtownie i jego spojrzenie padło na Świętego Wojownika Delta. Już otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Powoli się odwrócił i zapytał nienaturalnie ochrypłym głosem:
- No to co teraz? Mogę nadal pozostać przy twoim boku, czy może już się rozmyśliłaś i po tym co tu powiedziałem, zmieniłaś zdanie co do mnie? - Chłopak przegarnął jasne, bujne włosy, nadal stoją tyłem do dziewczyny.