Komnata Tronowa

- Nie wiem co już o tym myśleć... Jeśli żyje to jak przeżył?... W dodatku na kartce pisało, że był zupełnie innym człowiekiem jakiego ja znałam... Jedynie tylko jemu z rodziny nie ufałam, po tym jak dowiedziałam się, że zabił matkę... - zamilkła na moment. Po chwili dodała.
- Też uważam, że te wizje mogły być ostrzeżeniem... Skoro uważasz by o tym wszystkim poinformować kapłankę, to tak zróbmy... Choć nie wiem czy warto ją niepokoić...
Jakoś to co widziała nie dawało jej spokoju, jak i to co powiedział Remus o swojej wizji...

Remus powiedział marszcząc czoło:
- Myślę, że nie ma na co czekać. Jeśli kapłanka uzna tę sprawę za godną jej poziomu to dobrze, a jeśli nie - to odpowiedzi będziemy musieli poszukać sami. Bo ja tej sprawy tak nie załatwię - orzekł stanowczo chłopak kiwając lekko głową. Spojrzał na dziewczynę, podszedł do niej i powiedział o wiele innym głosem. Był to głos ciepły i cierpliwy:
- Posłuchaj. W zupełności nie obchodzi mnie dla kogo służysz. Liczy się tylko nasza miłość. I nawet jeśli jesteś tu, aby mnie zabić, moje uczucie się nie zmieni. Na zawsze pozostaniesz w moim sercu jako - tu już od ciebie zależy czy jako mój śmiertelny wróg czy mój przyjaciel. - powiedział młodzieniec patrząc prosto w oczy Świętego Wojownika Delta. Jego twarz była bledsza niż zwykle i napięta. Po dłuższej chwili powiedział, zmieniając barwę głosu na bardziej rzeczową:
- A więc gdzie się udała kapłanka Hilda? Znasz jakieś miejsce gdzie mogłaby teraz przybywać. Nie wiem... jakaś prywatna komnata... - powiedział Remus wzruszając lekko ramionami. W głębi dręczyła go jednak myśl, że dziewczyna jest po stronie Sanktuarium. Lecz chłopak nie chciał w to wierzyć. Chciał już o tym wszystkim zapomnieć. Nie chciał by doszło do tej wizji, pojawienie się dziwnej istoty. To się stało tak nagle. A dla Remusa - Rycerza Syreny i Generała Posejdona nadal była to wielka, zagmatwana zagadka.

Wysłuchała Generała. Spuściła trochę głowę. Jego słowa dotarły mocno do niej. Mimo wizji jaką mu pokazano nie odrzucił jej, nawet chyba nie przeszkadza mu po czyjej stronie by była. Ona w nim nie widziała wroga lecz kogoś bardzo jej bliskiego i nie miała by nawet odwagi go zabić.
Gdy zapytał o kapłankę, gdzie może być spojrzała na Remusa i odpowiedziała:
- Mówiła, że idzie do swojej komnaty... - wskazała, gdzie jest przejście do prywatnej komnaty Kapłanki.

Remus stał przez chwilę zamyślony kompletnie nie zwracając uwagi na Świętego Wojownika Delta. Dopiero po chwili, nie wiedział ile zajęło mu to czasy ocknął się, potrząsnął lekko głową i powiedział:
- Przepraszam, zamyśliłem się. Więc chodźmy. Nie mamy czasy do stracenia. - generał postawił parę kroków w kierunku wskazywanym przez dziewczynę. Obejrzał się na nią i powiedział:
- Chyba, że uważasz, że nie powinniśmy iść. Postaram się zaakceptować twoją decyzję. - orzekł chłopak uśmiechając się sztucznie. Przewrócił w dłoni swój najdroższy instrument muzyczny. Czekając odpowiedzi od Naomi. Tak naprawdę w jego głowie toczyła się zażarta bitwa. Pomiędzy dobrą, a złą Naomi. Remus nie wiedział już nawet w której z nich się zakochał...

Patrzyła na Generała i nie wiedziała czy ją słucha czy tez nie, bo był przez chwilę jakoś zamyślony. Pewnie jego też niepokoiły te wizje jakie widział. Nie dziwiła się temu po tym co mu pokazano. Spuściła smutno głowę. Kiedy się ocknął i powiedział spojrzała na niego. Wysłuchała go i odpowiedziała:
- Sama nie wiem... Z jednej strony może masz rację by poinformować Hildę o tym co widzieliśmy czy tez o przybyciu obcej osoby, lecz z drugiej strony te wizje były nam pokazane i jakby widocznie dla nas miałby być ostrzeżeniem... Poza tym skoro widzieliśmy tę dziwną postać i jej nie powstrzymaliśmy to nie wiem jak ona na to zareaguje... - mówiła trochę przejęta całą ta sytuacją jaka miała miejsce chwilę temu. Ale starała się jakoś pocieszać w duchu, że to co widzieli nie miało i nie będzie miało miejsca...

Remus powoli przetarł dłonią czoło. Jego wzrok przez cały czas był skupiony w jednym punkcie. Wziął głęboki oddech i rzekł cicho:
-No cóż, wydaje mi się, że skoro to nasz wróg to kapłanka jak najszybciej powinna o tym wiedzieć. Ale teraz to sobie myślę, choć wcześniej nie brałem tego pod uwagę. Skoro ktoś przysłał nam takie wizje - Remus położył nacisk na to ostatnie słowo - to nie znaczy, że owa postać w srebrno - niebieskiej zbroi również była iluzją. Niewykluczone, że była przynętą, abyśmy wyszli za nią z Komnaty Tronowej.
Młodzieniec podrapał się lekko po głowie. Wciąż miał przed oczami sylwetkę rycerza. Długie włosy, krzyż na piesiach, kropeczki na czole. Remus nie wiedział już co ma począć. Spojrzał na Naomi, która chyba wyglądała na tak samo bezradną.
- No cóż, ale jeśli była to iluzja to i tak powinniśmy powiedzieć o tym kapłance Hildzie. Tak czy tak - ktoś próbuje nas osłabić od wewnątrz. Twarz Remusa była znów nieprzenikniona. Przerzucił on tylko jasne, bujne włosy za plecy. Czekał na ostateczną decyzję Naomi. Miał wielką nadzieję, że Święty Rycerz Delta pomoże mu rozwikłać zagadkę. Choć młodzieniec czuł się trochę skrępowany. W końcu ta wizja dotyczyła tylko jego i dziewczyny, ewentualnie generała Izaaka. Chłopak nie miał ochoty przedstawiać swoich myśli na ten temat kapłance Hildzie.

- Jeśli jest jak mówisz, że ktoś próbuje nas osłabić od wewnątrz, to nie możemy się dać. Mogło to też być nastraszenie nas... Myślę, że jeżeli będzie się działo coś naprawdę godnego uwagi. wtedy poinformujemy kapłankę... Jeśli to była iluzja to pewnie była tylko nam pokazana... - powiedziała cicho i jakoś spokojnie już. Wolała zostać przy tej myśli że to co widziała nie będzie miało miejsca. Choć nie ukrywała że również ciekawi ją kim była owa postać w srebrno-niebieskiej zbroi. No ale może jeszcze przyjdzie czas na odpowiedź na to pytanie.

Remus pomyślał o tym samym i uśmiechnął się w duchu. Znają się tak krótko, a łączy ich tak silna więź. Po chwili, uśmiechając się rzekł:
- Masz rację. Na razie poczekajmy na dalszy rozwój wydarzeń. Choć to wcale nie musiała być iluzja. Chodzi mi o tego człowieka. - dopowiedział szybko chłopak, odsunął się kilka kroków w stronę drzwi. - Pozwoliliśmy tej istocie przejść i kto wie może w ten sposób zapoczątkowaliśmy śmierć jednego z naszych kompanów? Myślę, że we dwoje bylibyśmy w stanie ją powstrzymać. A ta osoba zdawała się robić wrażenie niesłabej. Wiem, że nasi rycerze nie dadzą się tak łatwo pokonać, ale czyżby mogli zmierzyć się w tą istotą w srebrno - niebieskiej zbroi? - Młodzieniec nie mógł się pozbyć z przed oczu, tego co ujrzał w wizji. Odetchnął głęboko i podszedł ciężkim krokiem pod ścinę, po której się zsunął siadając na ziemi. Na jego bladej twarzy malowało się zmęczenie. Spojrzał jeszcze na Naomi. Bardzo by chciał, aby dziewczyna była zdolna go pocieszyć.

Patrzyła na niego kiedy on patrzył na nią. Podeszła do Generała i usiadła obok niego i spojrzała na chłopaka.
- Remusie... Może i ta postać w srebrno-niebieskiej zbroi nie była iluzją. Zaatakowała nas wizjami w dodatku nie wyczuliśmy jej wcześniejszej obecności, tylko wtedy kiedy w komnacie zaczęło się robić ciemno.. I jestem tego samego zdania co Ty. Nasi przyjaciele nie dadzą się tej postaci jeśli by ją spotkali... No ale, zostawmy już to... Cokolwiek nam pokazano nie może nas rozdzielić. Mówią przecież że miłość przetrwa wszystko... - chciała go jakoś pocieszyć i zapomnieć o tym co widzieli, ale bała się, że może dojść do wypełnienia jednej z wizji którą widzieli. Jednak nie chciała by do tego doszło...
Siedziała pod ścianą obok Remusa i trochę spuściła głowę...

Pogrążony w sowich myślach chłopak nawet nie zauważył nadejścia Naomi. Poczuł jednak lekki dreszczyk emocji, gdy usłyszał swoje własne imię. Świat przez chwilę stał się taki przyjemny. Raptownie wstał i rzekł:
- Masz rację. Nasi towarzyszy bez wątpienia darzą sobie radę. - spojrzał na dziewczynę i powiedział:
- Widocznie ta osoba chciała nas skłócić, atakując nas od zewnątrz. Wykorzystała nasze najskrytsze myśli, by zasiać między nami nieufność. To podłe zachowanie, muszę przyznać wytrąciło mnie z równowagi, ale teraz już wiem i chciałbym, żebyś ty też to wiedziała, że nic nie zmieni moje uczucia względem ciebie. Podszedł do niej i dotknął dłonią jej policzka. A potem wyszedł na środek Komnaty Tronowej i rzucił lekko flet w górę, który po chwili bezpiecznie wylądował w dłoniach młodzieńca. I choć poczuł, że mięśnie twarzy dziwnie mu się rozciągają, to postarał się, by jego uśmiech był jak najszczerszy. Ale po chwili coś wpadło mu do głowy. Jeśli w wizji, Naomi zabiła Izaaka, to może właśnie generał przeszedł na złą stronę? Może spowodował to właśnie Remus, który nakrzyczał na Izaaka. Jeśli tak to chłopak, nie będzie mógł mieć o to żalu lub pretensji do Naomi, bo w końcu ona jest po naszej stronie.
- Ten człowiek zostanie surowo ukarany w imieniu Posejdona - powiedział cicho chłopak.

Patrzyła na Remusa, kiedy wstał i mówił. A gdy skończył nic nie mówiła. Przez jakiś czas w komnacie było cicho. Tylko kroki Remusa było słychać jak to przeszedł się po komnacie. Naomi zaś siedziała nadal w tym samym miejscu i patrzyła przed siebie, po czym spojrzała na drzwi wyjściowe z komnaty, jakoby czekała czy ta dziwna postać wróci.
Gdy Remus dodał parę słów, spojrzała na Generała.
- Tak... zostanie ukarany... - powiedziała, patrząc na chłopaka.

Remus podrapał się po głowie i zaczął szybko krążyć w koło. Wyglądało to na zamyślenie chłopaka. I taka była prawda. Przypomniał on sobie swoje pierwsze spotkanie z generałem Izaakiem. Pamiętał swoją zazdrość, gdy zobaczył na jego ciele Łuski Krakena. Ale również poczuł wtedy radość - poznał bowiem swojego sojusznika, przyjaciela, a po części także swojego mentora. W swojej niezawodnej pamięci odnalazł jeszcze twarz dziewczyny służącej Posejdonowi. Karen - tak brzmiało jej imię. Gdzie ona się teraz podziewa? Przypomniał sobie "wycieczkę" do Stambułu. Mimo, iż młodzieniec nie zabalował tak długo to pamiętał to miejsce. Potem także przypomniał sobie o wyprawie po święty napój. Uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie sprzeczki z Karen. Potem ujrzał wizję, gdy po raz pierwszy złożył wizytę w Pałacu Posejdona. To napawało go takim optymizmem i chęcią życia. Ale teraz wysztko minęło. Cały czas w głowie tylko wojna...
Ocknął się z spojrzał na Naomi.

Siedziała sobie cały czas pod ścianą. Zastanawiając się nad niektórymi sprawami. A tym bardziej nad tą dziwną postacią która się tu pojawiła. Czy nie została czasem wysłana z Sanktuarium czy tez może z własnej woli się tu pojawiła. W dodatku jeśli miała zamiar ich skłócić, to jej się nie udało. Spojrzała na Generała, który widocznie też gdzieś błądził myślami. Nic nie mówiła, tylko siedziała i patrzyła tym razem na Generała Posejdona...

Zauważył, że dziewczyna się na niego patrzy, więc szybko odwrócił wzrok w inną stronę, mając nadzieję, że Naomi tego nie spostrzegła. Razem z wyrazem jej twarzy powróciła wszystkie wątpliwości, które Remus ujrzał w swojej wizji. Wydawało to mu się, rzeczą absurdalną. Zdążył już poznać te dwie osoby i dałby sobie uciąć rękę, że żadna z nich nie byłaby w stanie przejść na stronę przeciwników.
Westchnął lekko i odgarnął z czoła jasne, bujne włosy. Nie wiedział już co o tym wszystkim sądzić. Opadł lekko na najwyższy schodek, wypuszczając głośno powietrze. Wziął do ręki swój flet. Na jego widok, chłopak poczuł ulgę. Wraz z nim, z owym przedmiotem powróciła nadzieja. Nadzieja na zwycięstwo.

Siedziała tak cały czas pod ścianą. Widząc że Remus odwrócił wzrok spojrzała przed siebie. W głowie miała różne myśli. Choć starała się o niczym nie myśleć. Przymknęła oczy i siedziała tak patrząc przed siebie. Choć miała ochotę podejść do Remusa i się do niego przytulić, ale stwierdziła że chłopak pewnie chce trochę sam posiedzieć. No ale nie mogła tak sobie siedzieć i nic nie robić. Wstała i podeszła do Generała siadając obok niego, oparła się o jego bok i położyła na jego ramieniu swoją głowę. Jeśli by wolał być sam to by jej powiedział...

Remus widząc, że Naomi podchodzi rzekł:
- Wiesz - mina chłopaka świadczyła o nieziemskim zadumaniu - albo nasi przyjaciele są tak silni, albo ci wrogowie jeszcze nie dotarli na nasze tereny! Hilda orzekła, że Sanktuarium zostanie zatopione za siedem dni. Ale może ten, z braku lepszego słowa powiem - czar jest zbyt słaby i zbyt powolny. Jak na razie pozwolę sobie mniemać, że naszym nieprzyjaciołom się nie śpieszy. A może inni już walczą? Ale może byśmy się w jakiś sposób dowiedzieli. Siedząc tutaj przez cały czas jesteśmy odcięci od świata zewnętrznego.
Remus kątem oka obserwował reakcję dziewczyny. Położył rękę na jej drugim ramieniu i musnął lekko jej włosy. Widok rycerza Asgardu dodawał mu sił i przynosił nadzieję. Chciał jej to powiedzieć, ale nie wiedział, czy dobierze odpowiednie słowa. Pozostał mu jedynie wierzyć, że Naomi jest świadoma tego co Remus do niej czuje.
- Ale na szczęście my nie musimy się martwić. Przez pewien czas nie będzie tutaj jeszcze zbyt dużego tłoku - powiedział półżartem młodzieniec.
- Interesuje mnie jedynie, co w tej chwili robią rycerze Asgardu i generał Izaak. Jeśli tylko czekają w kryjówkach na wrogów - to myślę, że to kompletna strata czasu. Ale nie mam lepszego planu, więc nic mówię. - oznajmił chłopak uśmiechając się sztucznie.W tym momencie chciał pobyć z Naomi, bo nie wiedział ile czasu pozostało mu na tym świecie.
[i]- Dobrze mi z tobą, ma droga. - mruknął wpatrując się w sklepienie.

- Mnie z Tobą także... - odpowiedziała generałowi.
- Widocznie nasi wrogowie mają problemy z dotarciem tutaj... Nie są zapewne przyzwyczajeni do klimatu tu panującego i kto wie czy czasem śnieżyca ich nie sprzątnęła jeśli się pojawili... - również powiedziała półżartem.
- Ale nie mamy się czego obawiać na razie... Kapłanka albo któryś z rycerzy nas pewnie powiadomi o sytuacji jeśli zajdą jakieś zmiany lub o obecności kolejnego rycerza Ateny. - dodała po chwili.
Może i nie mają się czego obawiać, gdyż tylko jeden z rycerzy Ateny się na razie pojawił, ale Paolo podobno się nim zajął. Ale to nie jeden problem. W komnacie pojawił się przecież nieznajomy rycerz, który przedstawił im wizje. Jego też należałoby mieć na uwadze, bo kto wie, czy czasem nie wróci...
Wtuliła się do Remusa, kiedy pomyślała o tym rycerzu w srebrno-niebieskiej zbroi. Bała się, że może znowu ujrzeć tę wizję, którą wcześniej widziała...
- Kocham Cię... - powiedziała cicho, tak by on usłyszał.

Pokiwał gorliwie na ostatnie słowa dziewczyny. Remus pragnął, aby wojna już została zakończona. Nie chciał walczyć - to nie w jego typie. Wolną ręką przegarnął jasne, bujne włosy. A jego spojrzenie powędrowało do drzwi, za którymi jakiś czas temu zniknęła kapłanka Hilda.
- Wiesz, czuję coś dziwnego... wiem, że dotyczy to nadchodzącej wojny... i wiem, że to nie jest strach, choć przechodzą mi ciarki, gdy pomyślę o starciu ze Złotym Rycerzem. To coś dziwnego, nie potrafię tego określić żadnym ze znanych mi sposobów. Czuję pustkę w środku. I wiem, że nie znajdę innego sposobu na rozwiązanie problemu ale sądzę, że wojna jest w tym momencie całkowicie zbędna. Choćby dlatego, że w takim momencie się poznaliśmy.
Chłopak odchrząknął, skrywając twarz za kurtyną jasnych, bujnych włosów. Młodzieńcowi wydawało się, że zna Naomi od dziecka, mimo, że poznali się niedawno. Tak dobrze było mu z nią rozmawiać. "Ona zawsze mnie zrozumie" - pomyślał Remus. Zwlekał z tym co miał jej powiedzieć, choć wcale nie chciał o tym wspominać.

- Remusie, ja też czuję coś podobnego... Choć ja już widziałam się ze złotymi rycerzami. Trochę obawiam się ponownego spotkania z nimi, gdyż znają mnie ze wspólnych wypraw... I także chciałabym by ta wojna się skończyła, a już bardziej by jej nie było... Chcę być tylko z Tobą i nie myśleć o tym co nie wiadomo co ma się zdarzyć...
Przymknęła oczy będąc wtulona w Generała. Odkąd wiedziała, że go kocha nie chciała tej wojny. A że już są w trakcie jej wolała by mieli tę wojnę za sobą i mogli spędzić spokojne chwile razem. A tak muszą czekać w niepewności nie wiedząc jak owa wojna się potoczy....

Westchnął. Nie miał pojęcia, co teraz czuje. Uśmiechnął się smutno na słowa Naomi. Wydawało mu się to takie odległe.
- Muszę ci coś ważnego wyznać i myślę, że już domyślasz się co to może znaczyć. A więc - powiedział chłopak, spoglądając w sufit - a więc jeśli przyjdzie taki moment, kiedy wtargną tu nieproszeni wrogowie i jeśli będą to złoci rycerze, bądź inni o podobnej sile i jeżeli będziemy przegrywać... to obiecaj, że jeśli powiem, abyś schowała się i ratowała swoje życie... zrobisz to?
Twarz chłopaka nie wyrażała żadnych, szczególnych uczuć. Była tak jak zwykle blada. Chłopak wolał nie patrzeć na dziewczynę, więc nadal wpatrywał się w sklepienie Komnaty Tronowej. Młodzieniec starał się nie myśleć co teraz czuje Święty Wojownik Delta. A wiedział, że jest tylko jedna potęga jaka zdoła rozbić ich związek. Mianowicie śmierć. To właśnie ona jest odpowiedzialna za wszystkie nieszczęśliwe wypadki, bo śmierci nigdy nie można uwierzyć.
Generał zakasłał lekko i czekał w napięci u co też ma mu do powiedzenia Naomi.

Usłyszawszy słowa Remusa, dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na niego smutnym wzrokiem. Nie chciała by do tego doszło, nie chciała o tym myśleć. Choć spodziewała się że skoro są w trakcie wojny usłyszy w jakimś momencie takie jego słowa.
Po chwili milczenia odezwała się patrząc na niego.
- Nie Remus... Nie mogę Ci tego obiecać, nie mogłabym... Jeśli byśmy przegrywali i jeśli Ty miałbyś zginąć ja zostanę z Tobą i wolę zginąć razem z Tobą niż uciekać czy też przyglądać się...
Po tych słowach przytuliła się mocno do niego.
- Poza tym wolę być myśli, że wygramy wojnę i oboje przeżyjemy. Zamieszkamy razem i będziemy żyli szczęśliwie...
Powiedziane słowa przez Naomi, mogły być jak na razie marzeniem, bo nie było wiadomo czy oboje przeżyją tę wojnę. Mówiąc te słowa, Naomi po policzkach poleciały łzy...

Remus zdobył się na odwagę i powiedział, złapał dziewczynę za ramiona i rzekł:
- Słuchaj! Nie możemy ryzykować życia! Pozwól, że ja zginę pierwszy, a ty będziesz się cieszyła jeszcze przez długi czas z daru życia. Znajdziesz innego, cudownego mężczyznę, z którym ułożysz sobie życie. Przed tobą jeszcze wiele wspaniałych chwili, dlatego nie możesz odchodzić z tego świata - wszystko powiedział to bardzo szybko, a po momencie otarł jej łzę na policzku, po czym opuścił wzrok. Nie chciał, by dziewczyna widziała teraz jego twarz, dlatego zakrył ją jasnymi, bujnymi włosami.
- Musisz chronić siebie. I nie oglądaj się za mnie. I choć liczę, że razem przejdziemy przez to bagno to ty na pewno dasz radę się przez nie przedostać, jeśli obiecasz mi, że bez względu na to co tu będzie się działo w odpowiednim czasie uciekniesz pozostawiając mnie tutaj - chłopak na chwilę zamknął oczy, po skończonej mowie.

Patrzyła na niego i nie chciała słuchać tego co mówił ale wysłuchała.
- Nie Remus! Jeśli przeżyję a Ty zginiesz, nie będę mogła żyć szczęśliwie bez Ciebie! Jesteś jedyny którego tak kocham i nawet za Ciebie jestem gotów oddać życie! Przez to bagno jak to nazwałeś, przejdziemy razem i nie zostawię Cię! To nie w stylu rycerza uciekać podczas wojny... - powiedziała nieco przejęta jak i była też trochę wstrząśnięta jego słowami, które powiedział. Lecz nie chciała dopuścić do siebie owej myśli, że mogą zostać rozdzieleni i to przez śmierć.
Sama spuściła głowę, nie wiedziała już co dalej powiedzieć. Remus i tak pewnie będzie trzymał się swojego zdania by ją chronić ceną swojego życia...
- Tak bardzo chcesz oddać życie i zostawić mnie samą na tej ziemi?... - powiedziała po chwili ze ściszonym głosem.
Po policzku jej poleciała kolejna łza.

Remus raptownie wstał, odwrócił się plecami do Naomi. Z jego ust wydobył się tym razem chłodny głos, którego dziewczyna pierwszy raz usłyszała.
- Chyba się nie rozumiemy. Również jestem tego zdania, iż razem damy radę przedostać się przez wir wojny. Ale los płata różne figle. Jako przykład podam: pojawienie się w Komnacie Tronowej trzech złotych rycerzy. No i co? Jakie wtedy mamy szanse? Znikome. - oznajmił na koniec dobitnym głosem chłopak.
- No cóż nie myśl, że zostaniesz sama na tym świecie, znając twoje uczucia względem mnie będziesz jeszcze długo wspominała o mojej osobie, ale przyjdzie czas, kiedy moja postać ulotni ci się z głowy. A poza tym będziesz miała jeszcze rycerzy Asgardu: Paola i Anakina - jestem pewien, że nie zostawiliby ciebie w takim trudnym dla ciebie czasie. - ostatnie słowa były trochę bardziej troskliwe. Remus miał wielką nadzieję, że obudzi tym jej rozsądne myślenie. Generał zacisnął dłoń na flecie. ściągnął wargi i czekał nadal odwrócony na reakcję Świętego Wojownika Delta.

Głos w jakim tym razem do niej przemówił Generał jakoś przeszył jej ciało. Słuchała go siedząc na podłodze i nic nie mówiąc. Wiedziała co ma chłopak na myśli, rozumiała to jak i sytuację jaka może się pojawić niespodziewanie. Ale nie chciała dopuścić do siebie myśli, że może stracić Remusa. Patrzyła na podłogę nic nie mówiąc.
Jeśli potrafił wyczytać jej myśli mógł wiedzieć, że dziewczyna rozumie jego słowa.