Komnata Tronowa

Trzymając ręce splecione za głową uśmiechał się szeroko wszem i wobec. Pomyślał sobie "Bohater zawsze wkracza na końcu nie?".
Zaśmiał się lekko do siebie wchodząc do komnaty, spostrzegł wszystkich zebranych. Odgarnął zaśnieżone włosy, drapiąc się koło oka z rozszeżonymi powiekami.
- Czyżby mnie coś ominęło, że jesteście wszyscy tacy poważni? - odezwał się trochę drwiąco widząc wielką powagę wszystkich rycerzy.
- Posejdon zaczął już swoje dzieło.. Teraz wszystko już zależy od ciebie Kapłanko.. - po chwili wypowiedział te słowa, lekko się kłaniając ze swoim głupim uśmieszkiem.

- Oczywiście Asgard się nie wycofa - zapewniła na samym początku przybyszy z Podwodnego Królestwa.Następnie jej wzrok przeniósł się na Anakina.
- Wszystko zaszło już zbyt daleko by nadal ukrywać nasze działania.Nie ma sensu dalej prowadzić gierek.
Wiedziała ,że rycerz Beta zrozumię o co jej chodzi.Kolejne słowa były skierowane do wszystkich:
- Teraz należy zająć się obroną Asgardu wrazie ataku Sanktuarium.Każdy z was będzie bronił tej krainy w wybranym przez siebie miejscu.Jeśli któryś ze Świętych Rycerzy chce może zostać tutaj jako obrońca pałacu.Jeśli ktoś podjął już decyzję może opuścić pałac.Gdy wszyscy będą na swoich miejscach wtedy Asgard rozpocznie swoją część zadania

Wysłuchał uważnie słów kapłanki po czym jako pierwszy zabrał głos.
- Zajmę się tym rycerzem Sanktuarium a następnie udam się do jednego z bardziej wysuniętych miejsc Asgardu.Będe bronił przejścia obok Piekielnej Groty.
Po deklaracji uklęknął jeszcze przed kapłanką po czym skierował się do wyjścia.Przechodząc obok Paola i Naomi zatrzymał się na chwilę.
- Wiem ,że wygramy to wojnę jeśli do niej dojdzie.W końcu dobro zawsze wygrywa - po tych słowach uśmiechnął się i dodał - Niech Odyn nad wami czuwa.
Zrobił kilka kroków i zatrzymał się przy generałach
- A wy nie dajcie się zabić - rzucił lekko zaczepnie.Jego słowa były bardziej skierowane do generała Izaaka.
W kolejnej chwili opuścił komnatę.

Pokłonił się kapłance.
- Będę strzegł przejścia przez przełęcz. Jest tam wiele tuneli które swego czasu badałem.Zamierzam polować w nich na wrogów Asgardu. Wcześniej jednak poobserwuje naszych przeciwników.
Pokłonił się jeszcze raz, odwrócił i rzekł do Naomi.
- Do zobaczenia po bitwie.
Uśmiechnął się i ruszył do wyjścia zatrzymując się przy generałach.
- Gdybyście mieli problemy z znalezieniem odpowiedniego terenu to zdajcie się na Naomi.
Po tych słowach opuścił salę

- Ha! To było dobre.. Ja mam jednak dobry plan, by jeden z nas czyli generałów był cieniem dla Rycerzy Asgardu, który w razie problemów pomoże. W tej wojnie nie można sobie pozwolic na straty.. - z początku na jego twarzy gościł uśmiech, ale pod koniec jego słów wypowiadał się bardzo poważnie.
Spojrzał na Remusa, któremu to widac nie odpowiadało, dlatego postarał się o jak najlepsze możliwe rozwiązanie.
- Mogę obiecac, że nie pozwolę zginąc ani jednemu z waszych Rycerzy, tak samo jak mój partner Generał Syreny. - znowu zaczął trochę poważnie, jakby mądrze jak na jego wiek, by po chwili znowu spoglądac na wszystkich pogodnie.

Remus wciąż miał wątpliwości, co do tego planu, ale wolał milczeć. Święty Rycerz Beta - którego chyba dopiero poznał w Asgardzie wyszedł pierwszy, potem przyszła kolej na bardziej znanego mu rycerza - Paola. A następnie głos zabrał generał Izaak. Remus dogłębnie zastanawiał się nad treścią tej idei, po czym rzekł:
- To dla mnie oczywiste. Nie pozwolimy zginąć naszym przyjaciołom. I właśnie jeżeli będziemy podróżować razem to mamy chyba większe szanse pokonać wroga. - dokończył zdanie zastanawiając się czy jeszcze kiedykolwiek wróci do tego miejsca...

Wysłuchała kapłanki, jak i rycerzy którzy odchodzili. Po czym wysłuchała co mają do powiedzenia Generałowie. Uśmiechnęła się do nich słysząc ich słowa. Po czym zwróciła się do Hildy i rzekła spokojnie i poważnie.
- Jeśli jest taka potrzeba mogę zostać i bronić pałacu... Jeśli zaś nie to udam się do lasu bronić przejścia od leśnej strony... Generałowie niech sami zdecydują gdzie chcą bronić lub komu pomóc... W razie potrzeby mogę ich zaprowadzić w wybrane miejsce...- spojrzała na nich, zatrzymując chwilę wzrok na Remusie, po czym spojrzała na kapłankę ponownie, czekając na jej słowa.

- Niech będzie tak jak mówisz Naomi - odpowiedziała kapłanka
- Decyzję czy chcesz zostać w pałacu pozostawiam Tobie.
Spojrzała jeszcze na generałów po czym wstała.
- Pora by Asgard wypełnił swoją część zadania.
Po tych słowach opuściła komnatę.

Widząc odchodzącą kapłankę, podrapał się po głowie lekko się zastanawiając z jego przeuroczym uśmiechem. Spojrzał na Remusa zmrużył oczy, ale nic nie powiedział. Odepchnął się od kolumny i wyszedł z komnaty w bliżej nieokreślonym nawet dla siebie kierunku.

Remus zdziwił się gdy zobaczył, że kapłanka Hilda wychodzi. Rzucił nerwowe spojrzenie na Izaaka. Niestety szybko odwrócił głowę nie mogą dłużej patrzeć na jego "uśmieszki". Ale kątem oka dostrzegł jak zerka na niego i, tu chłopak się nie dał zaskoczyć, wychodzi. Spojrzał jeszcze tylko raz na tron, westchnął i odwrócił się w kierunku wyjścia. Ale wtedy zdał sobie sprawę, że jest sam z Rycerzem Delta. Powoli skierował swój wzrok na dziewczynie po czym rzekł:
- To ja już chyba pójdę, a ty tutaj zostaniesz?

Wysłuchała kapłanki i odprowadziła ją wzrokiem kiedy Hilda opuszczała komnatę. Spojrzała na generałów po czym wzrokiem odprowadziła Izzaka. Nie zwracała uwagi na jego uśmiechy.
Spojrzała na ostatniego który to był jeszcze w komnacie - Remusa.
- Zostanę... Ktoś przecież pałacu musi bronić... Jak chcesz to idź, nie zatrzymuję Cię. - odpowiedziała generałowi uśmiechając się lekko.

Remus pomyślał o generale i jego pomysłach. Chłopak miał wielką nadzieję, że ten nie popełni żadnego głupstwa. Po czym wrócił myślami do Komnaty Tronowej kapłanki Hildy Polaris, gdzie stał tylko z Naomi.
- Rozumiem, w takim razie może, poleciłabyś mi jakieś konkretne miejsce, w którym mógłbym powitać naszych "gości". - powiedział młodzieniec kładąc szczególny nacisk na ostatnie słowo. Przez chwilę pożałował, że nie poszedł z Izaakiem. Teraz nie wie, gdzie on jest, ani co robi. Od tak dawna podróżowali razem. Chłopak rzucił jeszcze jedno spojrzenie na wyjście z komnaty.

Patrzyła na niego nadal, była spokojna lecz coś ją wewnątrz gnębiło.
- Konkretne miejsce?... Mógłbyś udać się do lasu za mnie jeśli Ci to by odpowiadało... Od strony lasu tez można się dostać do Pałacu, chyba że wolisz inne... - powiedziała ze spokojem.
Po czym nie wiadomo czemu, jak nawet sama nie była pewna czy dobrze zrobi, podeszła do niego na tyle blisko, że pocałowała go w policzek, mówiąc mu ciszej, że tylko on słyszał choć sami byli w komnacie.
- To... na szczęście...
Gdy odsunęła od niego głowę, lekko się zarumieniła i nie mogła pojąć co ona wyprawia w takiej sytuacji. Przeszła obok niego stając za nim odwrócona plecami do niego, nie chcąc by widział jej rumieńce na twarzy. Powinna się skupić na walce jaka może ją czekać w obronie pałacu a nie na czymś innym... Miała jakieś dziwne uczucie, coś wewnątrz jej mówiło lub nie chciało by Remus zginął w tej wojnie.
- Znajdziesz drogę? Czy... wskazać Ci ją? - zapytała niepewnie stojąc nadal plecami do niego...

- No tak las to będzie dobre miejsce... - urwał Remus patrząc z coraz większym niepokojem na dziewczynę, która podejrzanie zbliżała się do chłopaka. Młodzieniec chciał cofnąć się o kilka korków, ale w tym momencie poczuł, że piecze mu policzek w miejscu, w którym dotknęły go wargi dziewczyny. Potem usłyszał w swym uchu bardzo czuły głos. Potem odeszła i odwróciła się plecami. " Czyżby się obraziła? - pomyślał chłopak. "Może chce zostać sama". Ale jednak Remus czuł, iż nie może zostawić jej w ten sposób. Odkąd chłopak sięgał pamięcią nigdy nie znalazł się w takiej niekomfortowej sytuacji. Podszedł do Naomi i starając się nie patrzeć na jej twarz złapał ją za rękę.
- Jeśli chcesz mogę tu zostać... - powiedział chłopak, rozglądając się dookoła, aby sprawdzić czy przypadkowo nikogo tutaj nie ma. Chciał uwiecznić sobie miejsce pierwszego pocałunku.

Gdy poczuła jak ją złapał za rękę, odwróciła się w jego stronę i spojrzała na niego. Oczy jej trochę błyszczały, policzki były lekko różowe. Serce jej biło trochę mocniej, nie wiedziała co Remus o niej myśli, po tym jak go pocałowała. Choć coś do niego czuła...
- Nie musisz zostawać... Generał pewnie gdzieś czeka na Ciebie albo... - nie wiedziała jak dokończyć, chciała by został bo nie wiedziała czy jeszcze kiedyś będzie mogła go zobaczyć. Wie, że to nie czas na przyjemności czy wyżalanie się, a na przygotowania do obrony gdyż coraz bliżej jest wojna. Spuściła trochę głowę jakoby czując wstyd, że jest świętym wojownikiem, a podczas zbliżającej się wojny myśli o czymś innym, zamiast skupić się nad tym z kim przyjdzie jej walczyć...

Gdy Remus ujrzał twarz Naomi poczuł w sobie żal i smutek. Młodzieniec uznał, że dziewczyna jest bardzo odważna. " Widzieliśmy się zaledwie kilka razy, a ona już mnie całuje" - przemknęło przez głowę chłopakowi. Ale szybko pozbył się tych myśli. Chłopak stanowczym, lecz delikatnym gestem dotknął jej podbródka i uniósł jej głowę tak, że twarze dwojga obecnych ludzi w tej komnacie znalazły się na przeciwko. Spojrzał jej głęboko w oczy i rzekł:
- Bez względu na to się wydarzy, nigdy nie zapomnę o naszej znajomości.
Wyjął podróżną, fioletową pelerynę i zarzucił ją na ramiona, szykując się do wyjścia na zewnątrz. Lecz w duchu bardzo pragnął by dziewczyna zatrzymała go i żeby nie pozwoliła mu umrzeć w tej nadchodzącej wojnie.

Spojrzała w jego oczy kiedy to uniósł jej głowę by spojrzeć na nią. Nie wiedziała już co myśleć. Widząc iż ten wyjmuje pelerynę i zarzuca na ramiona, zrozumiała, że zechce on wyjść. Nie mogła wytrzymać. Rzuciła się w jego ramiona tuląc się do niego. Mogło trochę być niewygodnie obojgu, gdyż mieli na sobie zbroje, ale Naomi to nie przeszkadzało.
- Ja też nie zapomnę... I nie chcę byś zginął... - powiedziała w końcu to co chyba miała już wcześniej powiedzieć...

Gdy chłopak założył pelerynę w jego ramiona wpadła Naomi. Na początku młodzieniec zdziwił się, ale potem to zrozumiał. Poklepał dziewczynę nieśmiało po placach. Wiedział, że nie może jej teraz zostawić, gdyż była ona zbyt roztrzęsiona. Odciągnął ją od siebie, złapał jej ramiona i potrząsnął dość mocno.
- Słuchaj. W tej wojnie żaden nasz przyjaciel nie ma prawa zginąć. I jestem prawie pewny, że żaden nie zginie. - powiedział dość mocnym głosem, chcąc ją do tego przekonać. Nie wiedział co jeszcze powiedzieć. Sytuacja zrobiła się kłopotliwa.

Gdy ją odciągnął od siebie, Naomi spuściła głowę. Gdy skończył mówić wtedy na niego spojrzała.
- Łatwo powiedzieć... Chciałabym żeby to była prawda i żebyś się nie mylił... - odpowiedziała spokojnie, lecz jej wyraz twarzy się nie zmienił. Złapała jego dłonie i zdjęła powoli ze swoich ramion. - Na wielu wojnach tak mówią, że nie zginą... że nie pozwolą komuś zginąć... A po wojnie zostały po nich tylko słowa...
Odeszła parę kroków w prawą stronę stojąc bokiem do Remusa. Głupio się teraz czuła szczególnie przed generałem nie powinna się tak zachowywać. Po krótkiej chwili milczenia spojrzała na niego raz jeszcze.
- Idź jak musisz... Pewnie zatrzymuję Cię a nie powinnam...

Wysłuchał słów dziewczyny, mrużąc lekko oczy. Chciał coś powiedzieć, ale spostrzegł, że Naomi odeszła parę kroków. " Czyżby to był sygnał, żeby już iść? Może Naomi nie chce przebywać w moim towarzystwie?" - pomyślał chłopak. Jego obawy sprawdziły się gdy Święty Wojownik wypowiedział ostatnie słowa. Przez chwilę patrzył się na nią z otwartymi ustami, lecz po dłuższej chwili odwrócił się na pięcie i zamiatając fioletowym płaszczem podłogę ruszył w kierunku wyjścia. Gdy znalazł się przy drzwiach rozejrzał się jeszcze, po czym jego wzrok skupił się na Naomi.

Słysząc kroki Remusa, zrozumiała że odchodzi. Zamknęła oczy nie mogąc jakoś się pogodzić z tym co ją obecnie spotkało. Mała łezka popłynęła jej po policzku. Gdy kroki ustały nie usłyszała jakoby opuścił komnatę. Odwróciła się gwałtownie by spojrzeć na niego, w głębi duszy błagała by został, gdyż nie chciała by odszedł. Ale nie może go zatrzymywać w takiej sytuacji kiedy to trzeba się skupić na innych sprawach. Starała się uśmiechnąć do niego lecz słabo jej to wychodziło gdyż w takiej chwili nie potrafiła jakoś. Jednego już teraz była chyba pewna, mimo tego, że mało się widzieli i nie znają się zbyt dobrze, wiedziała że tym co do niego czuje jest miłość...

Gdy tak patrzył na dziewczynę, zobaczył, że ona też odwróciła się by spojrzeć na chłopaka. Zobaczył jej usilne starania uśmiechu na twarzy. Wtedy brązowe oczy Remusa, odnalazły oczy Naomi. I już od tej pory młodzieniec wiedział, że pod Świętą Zbroją Delta kryje się nie tylko dziewczyna o olśniewającej urodzie. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, kto jest mu najważniejszy w życiu i poza nim. Zaczął stawiać powolne kroki w kierunku dziewczyny. Potem coraz szybsze i szybsze, aż w końcu dobiegł do niej i dotknął swoimi wargami jej ust. I zaczął całować ją namiętnie. Poczuł, że jest to o wiele lepsze od widoku piaszczystej plaży, czy wzburzonego morza. Remus nigdy nie doznał takiego uczucia...

Patrzyła na niego i widziała, że zbliża się w jej stronę. A kiedy podbiegł do niej i ją pocałował, była trochę zaskoczona jego zachowaniem ale i poczuła się szczęśliwa kiedy ją pocałował. Oddała się namiętnemu pocałunkowi, gdyż sama tego także pragnęła. Objęła również chłopaka. Pierwszy raz w życiu poczuła ciepło, które przeszło lub rozgrzało jej ciało, czuła to tak jakby zaraz miała nastać wiosna i stopić lody Asgardu...

Kiedy poczuł, że ręce Naomi oplotły ramiona Remusa, chłopak odpowiedział na to jeszcze z większym entuzjazmem, tak, że stopy dziewczyny zawisły na moment w powietrzu. Młodzieniec był świadomy, że nie jest to odpowiednia chwila na pieszczoty, ale nie przestawał. Zanurzył swoją rękę we włosach Świętego Wojownika. Flet wypadł chłopakowi z ręki i odbił się z głuchym łoskotem o podłogę, po czym poturlał się trochę i znieruchomiał. Ale Remus w ogóle nie zwracał na to większej uwagi. Teraz liczyła się tyko Naomi. Jej piękna budowa ciała, śliczna twarz i uśmiech.
W końcu oderwał się od niej. Chłopak nie wyglądał na skrępowanego, wręcz przeciwnie jego mina była poważna. Młodzieniec doceniał potęgę miłości i nigdy nie wstydził się swoich uczuć.

Całowała go nadal. Nie chciała tego przerywać. Czuła jak ją obejmuje i zarazem dotykał jej włosów. Nie zwracała uwagi na to, że wypadł mu flet, który narobił małego hałasu. Lecz w pomieszczeniu byli tylko oni...
Gdy oderwał się od niej, spojrzała w jego oczy. Jej twarz była szczęśliwa a z lewego oka poleciała mała łezka szczęścia. Nie mogła pojąć jednego... dlaczego akurat teraz i to w takich okolicznościach sobie wyznają miłość...
- Kocham Cię... Nie wiedziałam jak Ci to powiedzieć... - rzekła spokojnie patrząc mu w oczy.