Komnata Tronowa

Wytarł leciutko palcem łezkę spływającą po policzku. Na wyznanie dziewczyny chłopak rozejrzał się dookoła, jakby szukając odpowiedzi w ścianach komnaty. Po dłuższej chwili rzekł:
- Nie wiesz jak mi jak to powiedzieć, bo miłość jest rzeczą niepojętą. Ale jest też uczuciem bardzo silnym i opierającym się na wzajemnym zaufaniu. - ciągnął Remus, nadal patrząc w bliżej nieokreślonym kierunku, ponad głową Naomi. Po chwili spojrzał jej w oczy, westchnął i cicho powiedział:
- Nigdy nie doświadczyłem takiego uczucia i jestem pewien, że to może być tylko miłość... - chłopak chyba po raz pierwszy powiedział komuś o swoich uczuciach względem drugiego człowieka.

Wysłuchała jego słów patrząc cały czas na niego. Po czym spuściła trochę głowę i przytuliła się do niego obejmując go rękoma w torsie..
- Tak samo jest ze mną... Również nie miałam jeszcze do czynienia z tym uczuciem, lecz wiem że to coś przyjemnego i także jestem pewna, że to miłość...
Chciała spędzić z nim więcej czasu, póki jeszcze nic się nie dzieje na terenach Asgardu.

Remus patrzył na Naomi, ale myślami był bardzo daleko. Odszedł kilka kroków i oznajmił marszczą lekko czoło:
- Więc jak to się mówi to miłość od pierwszego wejrzenia. To może teraz nastała chwila byśmy lepiej się poznali, opowiedzieli o swojej przeszłości i przeżyciach jakie sprawił nam los. - mówił Remus po czym odchrząknął i ciągną dalej:
- Jeśli nie masz nic przeciwko ja zacznę. - odchrząknął po raz drugi - Jestem Remus. Od jakiegoś czasu jestem Rycerzem Syreny i noszę ten tytuł z godnością. Jestem całkowicie oddany mojemu panu - Posejdonowi. Od trzeciego roku życia byłem wychowywany przez moją babcię, która po pewnym czasie oddała mnie pod opiekę mojego mistrza, który, jak się niedawno dowiedziałem, jest zabójcą moich rodziców. - mówił Remus, a na jego twarzy błąkał się wyraz zamyślenia. - Do tej pory mieszkałem z dziadkiem i siostrą we Francji, póki nie przybyłem na służę Posejdonowi. Moim najwierniejszym przyjacielem okazał się generał Izaak, którego już miałaś okazję zapoznać. Mimo, że tak bardzo różnią się nasze charaktery, wiele mu zawdzięczam. - powiedział chłopak otrząsając się lekko. Na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy:
- Ojojoj. Ale się rozgadałem. Pewnie ciebie zanudziłem na śmierć. Ale teraz kolej na ciebie. - powiedział śmiejąc głupio, choć wiedział, że to nie jest stanowczo na miejscu.

Za drzwiami pałacu siedział w kącie koło drzwi Izaak z kosmosem mało co wykrywalnym. Osoba nie chcąca go wykryć lub zajęta czymś innym nie bardzo by potrafiła go wyczuć. Siedział oparty o ścianę z bukłakiem napoju, który pozostał mu z jego rodzinnych stron. Po trochu wypijał małe kieliszeczki. Odetchnął po każdym łyku przysłuchując się słowom dwójki rycerzy. Uśmiechnął się pod nosem na słowa Remusa.
- Jeszcze sporo nie wiesz o świecie, który bywa zdradziecki, a miłość to najpiękniejszy sztylet, który jest wbijany zawsze w sam środek serca.. - wziął głęboki łyk po czym kontynuował.
- Ja ci wtedy nie pomogę mimo tego co powiedziałeś, bo nauczka jest ważna.. tylko mam nadzieję, że ją przeżyjesz.. - oblizał się z alkoholu, wytarł przedramieniem.
Podrapał się po swojej czuprynie spoglądając przez oczko butelki ile mu jeszcze tam zostało. Nie bardzo mu się spieszyło przerywać młodej parze.

Patrzyła na Remusa jak to odszedł na kilka kroków i słuchała tego co mówił. Gdy skończył uśmiechnęła się i powiedziała:
- Nie zanudziłeś. Słuchając Ciebie coś już o Tobie wiem... To teraz moja kolej.
Przeszła się kawałek i zaczęła:
- Jak wiesz na imię mi Naomi. Jestem od jakiegoś czasu Świętym Wojownikiem Delta i służę kapłance Hildzie. Urodziłam się w Japonii lecz wychowywałam tutaj w Asgardzie. Gdy miałam 10 lat zmarła moja matka. Ojciec postanowił wyszkolić mnie na wojownika, lecz po kilku latach zniknął i zajęła się mną babcia, lecz ona tez zmarła po jakimś czasie. Musiałam sobie radzić jakoś sama. Nie miałam przyjaciół i zaufanych ludzi. Parę razy tylko pomogła mi mistrzyni mojej koleżanki z obozów. Kiedy dowiedziałam się, że odpowiedzialnym za śmierć mojej matki i babci był mój własny ojciec, kierowałam się zemstą. Chciałam do zabić jak i dokonałam tego... Byłam też przez pewien czas uczniem Sanktuarium ale serce mi podpowiadało bym wróciła do kraju gdzie się wychowałam, więc tak też zrobiłam... - trochę jej nie było przyjemnie wspominać przeszłość przez co przeszła, lecz musiała coś o sobie powiedzieć...
Patrzyła na Remusa i uśmiechnęła się delikatnie, po czym podeszła do niego bliżej.
- Teraz to ja chyba powinnam powiedzieć, że może Cię zanudziłam swoją historią?

Słuchając, przypatrywał się uważnie Naomi. Kiedy skończyła i zadała pytanie pytanie rzucił tylko z błyskiem w oku:
- Och nie. Lubię takie historie. A twoja jest niezwykle interesująca.
Mówiąc to miał poważną minę. Odwrócił wzrok, gdy zapadła niezręczna cisza. Nie wiedział o czym ma mówić. A chociaż chciałby mówić, nie wiedział jak zacząć. Ale kiedy zapadła owa cisza, chłopakowi wydawało się, że usłyszał jakiś pojedynczy dźwięk za drzwiami. Ale po pewnej chwili uznał, że tylko mu się wydawało. I wtedy wzrok chłopaka padł na dziewczynę. Rzekł pośpiesznie:
- No to co teraz? - chłopak schylił się i podniósł flet, który dopiero zauważył na podłodze.

Stała tak przyglądając się mu, po czym też rozglądając się po komnacie. Spojrzała ponownie na niego kiedy podszedł i podniósł swój flet. Na jakiekolwiek dźwięki za drzwiami nie zwracała uwagi.
- Teraz? Może posiedzimy razem i popilnujemy Pałacu. Póki możemy jeszcze pobyć razem... - odpowiedziała na jego pytanie, choć też w tej chwili sobie przypomniała że muszą być gotowi w razie przybycia wroga. Lecz nie chciała o tym myśleć, teraz dla niej liczył się tylko on.

Zainspirowała go wypowiedź Naomi. Z jednej strony wydawała się taka banalna, a z drugiej pociągająca jak sama dziewczyna. Rozejrzał się dookoła szukając nowego tematu do rozwinięcia. Niestety w ścianach komnaty nie znalazł żadnego tematu godnego uwagi. Trochę niekomfortowo czuł się stojąc na środku ogromnej komnaty tronowej. W końcu powiedział:
- No to pozostało nam trochę czasu. Może wrogowie tak szybko nie dotrą do tego miejsca - mówił Remus, a jego głosie można było wyczuć lekką ironię. Ręka chłopaka powędrowała by oddzielić jasne, bujne włosy.

- Też tak myślę. Gdyby nawet chcieli to Paolo, Anakin i Generał Izaak by się nimi zajęli. - powiedziała. Podeszła do niego blisko i cmoknęła go w usta. Po czym wzięła go za rękę i zaprowadziła pod jeden filar i przytuliła się do niego.
- Jedno mnie zastanawia... - spojrzała na niego po dłuższej chwili nadal go przytulając - Jak takie królestwo Posejdona może utrzymać się zupełnie pod wodą? I jeszcze tak, że woda nie zalewa tego królestwa... - zapytała będąc ciekawa

Remus znacznie się zdziwił gdy dziewczyna poprowadziła go pod jedne z wielu filarów. Na zadane pytanie parsknął lekko śmiechem:
- To nie pora na takie pytania, ale ja mam do ciebie inne - odchrząknął - Podczas, opowiadania historii swojego życia wspomniałaś o tym, że należałaś do Sanktuarium. Musisz więc nieco o tym wiedzieć. Jak tam jest? I czy myślisz, że istnieje taka szansa, byśmy w wielkiej chwale zwyciężyli? - zapytał się chłopak starając się by w jego głosie nie zabrzmiała nutka zwątpienia.

Patrzyła na niego i odpowiedziała na jego pytanie nie wracając do tego o co go wcześniej pytała.
- Byłam w Sanktuarium... Z tego co wiem, mają trzech złotych rycerzy, kilku chyba z brązu a pozostali to uczniowie. Więc możliwe jest że możemy wygrać tę wojnę. Z ostatniej mojej wyprawy sprawdzenia miejsca prawie nic się tam nie zmieniło...

Słuchał z najwyższą dokładnością. Po chwili zastanowienia rzekł:
- To dobrze. Posejdonowi bardzo zależy, resztą tak samo jak mi, na obaleniu potęgi Sanktuarium. A skoro wy również tego chcecie to rozwiązanie nasuwa się samo. Mamy jeden cel, który nas łączy. - powiedział po czym spojrzał na dziewczynę. I wtedy na czole chłopaka pojawiał się mała zmarszczka.
- Mogę cię o coś zapytać? - rzekł i nie czekając na odpowiedź zapytał:
- Dlaczego wybrałaś akurat Świętą Zbroję Delta? - zadał to pytanie i starał się by zabrzmiało ono zagadkowo.

Patrzyła na niego i jakoś nie spodziewała się takiego pytania z jego strony - o jej zbroję. Spojrzała gdzieś w bok jakoby się zastanawiając jak to powiedzieć. Po chwili namysłu spojrzała na niego i odpowiedziała:
- Wybrałam ją gdyż miała chyba jakiś związek z rodziną mojej mamy... Jak byłam mała opowiadała mi o pewnym Świętym Wojowniku Delty. Pewnie z tego powodu... - uśmiechnęła się delikatnie a na twarzy pojawiły się małe rumieńce. Po czym postanowiła mu zadać to samo pytanie.
- A Ty czemu wybrałeś Łuski Syreny?

- Czemu wybrałem Łuski Syreny, pytasz się mnie? Och to pytanie jest dla mnie wręcz oczywiste. Po pierwsze - morze. To właśnie nad morzem się urodziłem, wychowałem, ćwiczyłem. To miejsce moich wszelakich przeżyć, wspomnień, radosnych i bolesnych chwil. Po drugie: muzyka. Od dziecka wykazywałem niemałe zainteresowanie muzyką. A od kiedy opanowałem sztukę grania na flecie, cały świat stał dla mnie otworem. Czuję, że mógłbym być niezwyciężony. Marzenia szaleńca - dodał po chwili chłopak kręcąc głową, ale na jego twarzy malował się błogi uśmiech - do szczęścia brakowało mi tylko zbroi. Więc zgodnie z zasadami logiki: morze równa się Posejdonowi, a muzyka równa się syrenie. Stąd idea Łusek Syreny. Ale dopiero gdy je zdobyłem, uświadomiłem sobie, iż władza nie daje szczęścia. A dopiero teraz zrozumiałem co daje największą radość z życia. - powiedział chłopak patrząc wprost w oczy Naomi.

Wysłuchała generała. To co mówił podobało się jej. Wspomniał tez o muzyce. Miała również okazję słuchać jego melodii podczas podróż, na których byli razem. Gdy skończył rzekła patrząc mu w oczy.
- Zbroja to tylko dodatek dla rycerza by chroniła jego ciało, by mógł on bronić własnego kraju, swojego pana oraz bliskich... Nie daje to władzy ani szczęścia, też się o tym przekonałam...
Skończywszy mówić pocałowała go namiętnie...

Uśmiechnął się na słowa Naomi. Potem poczuł na swych usta namiętny pocałunek. Nie przerywał go jednak po chwili oderwał się do dziewczyny i odszedł na kilka korków. Zacisnął palce na swoim flecie.
- Muzyka, przez ze mnie uważana jest za największą potęgę. Muzyka ma zdolność zasmucenia lub rozbawienia. Irytacji bądź radości. - mówił Remus z błyskiem w oczach, jaki rzadko można u niego spostrzec, jako, że chłopak nigdy nikomu się nie zwierza. Mówiąc to patrzył w sklepienie komnaty.

Patrzyła na niego, nawet kiedy to odszedł na kilka kroków. Oparła się o filar i powiedziała kiedy skończył.
- Więc może zagrasz coś? Chętnie posłucham... - uśmiechnęła się delikatnie. Również lubiła muzykę, ale jakoś wcześniej nie miała takich okazji by jej słuchać, poza sytuacjami kiedy to Remus grał na swoim flecie. Chciała by zagrał po raz kolejny...

Remus uniósł lekko brwi i rzekł:
- Moja muzyka jest niegodna by słuchały ją twe uszy, o pani - zażartował Remus kłaniając się nisko. Ale po chwili przyłożył flet do warg. Zamknął oczy. I rozpoczął grę na instrumencie muzycznym. Była to prosta pieśń, ale w stanowczości tkwiło tu coś niesamowitego. Remus nadal grając wyobrażał sobie piękny zachód słońca, nad wzburzonym morzem. Chłopak nie miał ostatnio zbyt wielu okazji, by móc zagrać. A muzyka pozwoliła mu uwolnić się do stresu, jaki niesie ze sobą wojna przecie Sanktuarium.

Słuchała muzyki którą grał Remus. Była piękna i różniła się od poprzednich, jakie słyszała. Przyznała że ma talent jak i potrafi wczuć się w muzykę. Ta muzyka wydawała się jej jakaś magiczna, potrafiła przy niej zapomnieć o tym co ma nastąpić jak i o innych nie przyjemnych sprawach...
Po jakimś czasie kiedy Remus kończył grać, Naomi podeszła do niego.
- Pięknie... Na prawdę, pięknie grasz... Ta melodia była taka magiczna... - dała mu buziaka w usta. - Może przejdziemy się na zewnątrz komnaty i sprawdzimy co tam tak trochę hałasowało?

Miał wielką nadzieję, że gdy zakończy grać na flecie dostanie od dziewczyny buziaka. Jego życzenie się spełniło. A jeszcze bardziej się uszczęśliwił gdy Naomi pochwalił jego muzykę. Przez chwilę czuł się wniebowzięty, ale dziewczyna szybko zmieniła temat:
- No ja też coś usłyszałem. - szepnął Remus - zgadzam się musimy pójść i sprawdzić. Ale bądźmy cicho, musimy się skradać niczym pumy. - nadal mówił szeptem stawiając powolne korki w stronę drzwi. Po drodze przygotował swój flet, by w razie czego zdzielić wroga po łbie.
- Pozwól, że pójdę pierwszy. - mruknął, stając bokiem do drzwi i zaciskając rękę na klamce.

Kiwnęła głową że się zgadza i robiła to co on mówił jak i pozwoliła mu iść pierwszemu. Szła za nim powoli i cicho. Stanęła za nim i czekała na to jak otworzy drzwi. Zauważyła że ten ma flet w ręku w razie czego a ona nic. Rozejrzała się ale stwierdziła że po co jej cokolwiek czy tez jakaś broń, a poza tym nie będzie latać po komnacie czegoś szukając. Stała za Remusem i czekała aż ten otworzy drzwi...

Remus patrząc na Naomi policzył w myślach i na "trzy", otworzył szeroko drzwi. Szybkim gestem uniósł flet nad głowę i zamachnął się dziko, oczekując wrogów. Ale niestety żadnego takiego nie zauważył. Ale w kącie zobaczył siedzącą istotę. Wydawało mu się, że coś tam błyszczy. Podbiegł bliżej, dając dziewczynie znak, żeby nie podchodziła.
Chłopakowi opadła szczęka. Oniemiał.
- To ty - krzyknął chłopak celując w niego wskazującym palcem. - Jak śmiałeś! Podsłuchiwałeś pod drzwiami?A co to jest? - rzucił pytanie Remus wyrywając butelkę generałowi i wąchając zawartość. Od razu poznał. Obrzucił Izaaka morderczym spojrzeniem i wybuchnął:
- Jak mogłeś! Jest wojna, a ty pijesz! Ciekawe co by powiedział na ten temat Posejdon? Ale ja znam odpowiedź. By się wkurzył jeszcze gorzej ode mnie! A ja jest wkurzony do granic możliwości! Mów co chcesz, ale powinieneś za to wylecieć! - po czym odwrócił się na pięcie i spojrzał na dziewczynę. Młodzieńcowi zrobiło się trochę wstyd, ale nie żałował, że dołożył generałowi.
Chłopak był blady. A jego jasne, bujne włosy zdawały się trzaskać energią.

Czekała aż Remus sprawdzi kto tam jest. Widząc że się zamachał chciała zobaczyć kogo tam zobaczył. Lecz chłopak dał jej znać by nie podchodziła więc poczekała. Ale na usłyszane słowa Remusa "To Ty" nie czekała już tylko wyszła, stanęła w wejściu i spojrzała na osobę do której mówił. Była zaskoczona widząc Generała Izaaka. Trochę się jej niezręcznie zrobiło wiedząc że generał podsłuchiwał ich rozmowę... Spojrzała na Remusa i słuchała co mówi. Jego ton jak i słowa zaskoczyły ją. Od tej strony go jeszcze nie znała. Gapiła się na niego jakąś chwilę kiedy skończył mówić. Choć przyznała mu rację, ona również nie lubi jak ktoś podsłuchuje.
Naomi zerknęła krótko na Generała Izaaka, po czym podeszła do swojego Remusa i powiedziała mu spokojnie.
- Już może wystarczy, myślę że dotarło do niego... - uśmiechała się lekko.

Znacznie się uspokoił na słowa Naomi. Ale nadal ciężko dysząc uniósł do góry butelkę i mocno rzucił nią o podłogę. Kawałki szkła porozlatywały się we wszystkie strony, ale chłopak już nie patrząc na generała wziął dziewczynę za rękę i wszedł do Komnaty Tronowej, zatrzaskując za sobą drzwi, nie dając możliwości wytłumaczenia się Izaakowi. Puścił dziewczynę i zaczął iść w stronę tronu wzdłuż komnaty.
- To już szczyt! Jak można się tak zachowywać? Jak tylko wrócę do Podwodnego Królestwa to wszystko opowiem Posejdonowi!Wszystko! Dokładnie wszystko! Niech zobaczy jak się spisuje jego "najwyższy poddany".
Spojrzał na dziewczynę, podbiegł do niej i przytulił.
- No już dobrze. Przepraszam cię za jego zachowanie.

Prychnął spoglądając na szalejącego Remusa. Po chwili spokojnym ruchem schował butelkę i małą miseczkę.
- Ty śmiesz na mnie wrzeszczeć samemu oddając się czemuś innemu niż walce o Posejdona? Jak myślisz gdyby mnie tu nie było to przeciwnik mógłby was oboje zabić za jednym zamachem.. - pokiwał głową wstając normalnie mimo tego, że trochę wypił.
Zatrzymał się na chwile rzucając wbijające spojrzenie w Remusa, by po chwili wychylić się lekko, machnął ręką do Naomi. Kiedy się pożegnał ruszył w stronę wyjścia. W momencie kiedy znajdował się na zewnątrz odetchnął zimnym powietrzem oddając się temu.
- Tak na prawdę by dobrze służyć, trzeba być samotnym nie? - rzucił tak jakby w przestrzeń w szalejącą wichurę za drzwiami.
Przeciągnął się lekko z swoim uśmieszkiem, w ogóle się nie przejął i zniknął w lodowej wichurze.