Komnata Tronowa

Patrzyła na Remusa, nadal zaskoczona jego zachowaniem. Nie stawiała oporu tylko szła za nim posłusznie, kiedy prowadził z powrotem do komnaty. Zaskoczył ją normalnie że go prawie nie poznawała. Słyszała również słowa Izaaka, ale nie odzywała się. Uznała, że to sprawa między nimi. Stała patrząc na Remusa i odczekała aż mu przejdzie...
Kiedy ją przytulił objęła go i powiedziała spokojnie.
- Nie przejmuj się nim. Jego życie, jego sprawa. Posejdon może i tak się dowie... Obecnie potrzebujemy go by móc obronić Asgard i pokonać Sanktuarium. - przytulając Remusa, pocałowała go w usta.

Doceniał to, że dziewczyna próbuje złagodzić sytuację. I przyznał jej w duchu rację.
- Masz rację - powiedział głośno. - Nie powinienem tego mówić. Trochę mnie poniosło. To prawda. Przeproszę go przy najbliższej okazji. Ale czy my jeszcze się spotkamy? - zapytał Remus, którego znowu ogarnęła obawa przed wojną. Odszedł kilka kroków i usiadł na schodku. Wbił wzrok w podłogę, zasłaniając całą twarz włosami. Przed oczami chłopaka pojawiły się sceny z wojny. Z krwawej wojny. Spojrzał na Naomi i uśmiechnął się smutno.

Kiedy zadał pytanie czy jeszcze się spotkają, usiadła obok niego i jej twarz trochę posmutniała. Nie chciała teraz o tym myśleć.
- Musimy być dobrej myśli... Wierzyć że wygramy i jeszcze zobaczymy swoich przyjaciół... - mówiła ze smutkiem w głosie. Teraz akurat kiedy poznała i zakochała się w Remusie nie chciała tej wojny, bała się że go straci i nigdy więcej nie zobaczy...

- Pierwszy raz biorę udział w wojnie. W ogóle wojna nie jest dobrym rozwiązaniem. Nie powinno do niej dojść. Ale co my możemy zrobić? - zapytał chłopak po czym swoim nosem otarł nos Naomi.
- No ale takie jest życie i taki pył jak my nie zdołamy go zmienić. Choć kto nie dąży do rzeczy niemożliwych, ten nigdy ich nie osiągnie. - dokończył starając się zachować kamienną minę. Wziął rękę dziewczyny i rzekł:
- Bez względu na to co się wydarzy, przez tą wojnę przejdziemy razem. I to zwycięsko - dodał po dłuższej chwili chłopak.

Patrzyła na niego słuchając go. Na jej smutnej twarzy pojawił się mały uśmiech.
- Również biorę pierwszy raz w wojnie... Chciałam by do niej doszło by pokonać Sanktuarium, ale teraz.... Waham się... Chciałabym by już było po wszystkim... - powiedziała spuszczając głowę. Pierwszy raz przyznała się do czegoś czego nie była pewna...

Młodzieniec starał się przywrócić do porządku swoje włosy, które po ostatnim wybuchu złości, leżały w nieładzie. Gdy w końcu jako tako mu się to udało, zapytał Naomi:
- Ile można tak czekać? Mamy czekać? Tylko czekać? A być może nasi przyjaciele właśnie umierają? - ostatnie pytanie zadał szeptem, jakby bał się, że ściany mogą podsłuchiwać. Wstał i zaczął chodzić tam i z powrotem, przewracając nerwowo instrument muzyczny w palcach prawej ręki. Co jakiś czas spoglądał na drzwi.

Obserwowała go i widziała, że się zaczął denerwować. Ona jakoś była spokojna, choć wewnątrz czuła niepokój.
- Gdyby zginęli to by było chyba wiadome... Ich kosmosy by znikły lub słabły, to by wtedy był znak dla nas... Poza tym Paolo i Anakin są wspaniałymi rycerzami i nie dadzą się zabić... - odpowiedziała spokojnie, siedząc i patrząc na Remusa.

Ustał w miejscu czując się dziwnie. Spojrzał na tron kapłanki Hildy. A potem przeniósł wzrok na dziewczynę. I rzekł:
- No teraz to muszę, ci przyznać całkowitą rację. To wybitni rycerze i na pewno nie przyjdzie im prędko umrzeć. - dokończył trochę głośniej, a głos chłopaka odbijał się od ścian wielkiej Komnaty Tronowej.
Młodzieniec zrzucił z ramion fioletowy płaszcz. Zacisnął lekko pięść, podszedł do ściany i oparł się o nią. Patrzył wciąż przed siebie i nic nie mówił. Widział, że żadne słowa, nie pozwolą uniknąć nadchodzącej wojny. A stałe wałkowanie tematu tylko pogorszy sprawę.

Patrzyła na niego cały czas, kiedy stanął, powiedział i podszedł do ściany. Siedziała cały czas na schodku tym razem patrząc przed siebie. Nie chciała myśleć o wojnie, lecz tylko o tym co będzie po niej...

Nie oczekiwał żadnej szczególnej reakcji ze strony Naomi. Przez chwilę, pomyślał o tym co by się działo teraz gdyby nie było żadnej wojny. "Może wtedy ja i Święty Rycerz Delta nigdy byśmy się nie spotkali? Może to taki dar od losu, przeznaczenie..." - pomyślał chłopak przypatrując się pięknej twarzyczce dziewczyny. Spojrzał na jej piękne, niebieskie włosy, splecione w gruby warkocz. Spojrzał na jej okrągłą sylwetkę.
Chłopak odwrócił głowę. Nie chciał myśleć o nadchodzącej wojnie. Ale myśli nie dawały mu spokoju. Wciąż nawiedzały go przerażające sceny, które wywołałyby trwogę u niejednego twardziela. Remus osunął się po ścianie i usiadł na podłodze.

Patrzyła nadal przed siebie. Po głowie chodziły jej różne myśli. Zbliżająca się wojna, walka z wrogiem, zniszczenia, ogień itp. Jak i obraz przyszłości. Chciała spędzić wspaniałe chwile z Remusem. Cieszyła się że go poznała, ale nie mogła pojąć czemu akurat w takich okolicznościach... Spojrzała na niego co już siedział na podłodze oparty o ścianę. Jego bujne włosy jak i piękne oczy. Przyciągały jej uwagę oraz jego budowa ciała. Lecz dla niej liczyło się to co wewnątrz siebie. To jaki jest i jakie ma serce...

Remus westchnął i kątem oka spostrzegł, że dziewczyna przygląda mu się. Powoli odwrócił głowę w jej kierunku, ale nic nie mówił. Po chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech. Ale był to raczej wymuszony uśmiech. A potem pokiwał ponuro głową.
Wstał powoli i usiadł obok Naomi. Wziął jej dłoń i lekko ścisną. Patrzył przed siebie, a po momencie w ogóle zamknął oczy. Odchylił głowę do tyłu, ukazując prawie zawsze bladą, przeniknioną twarz. I nagle coś mu przyszło do głowy.
- Jak myślisz, gdzie udała się kapłanka Hilda? Długo nie wraca... może jej się coś stało? - zapytał dopiero teraz zdając sobie sprawę jak poważna.

Widząc że wrócił do niej i usiadł obok uśmiechnęła się lekko, choć myśli o tym co nadchodzi nie opuściły jej umysłu. Gdy wziął jej dłoń również ścisnęła lekko, tak że trzymali się razem za dłonie. Słysząc jego pytanie, zerknęła w stronę gdzie poszła kapłanka, po czy spojrzała ponownie na Remusa.
- Pewnie poszła do świątyni, albo przejść się... Lecz mówiąc że teraz kolej by Asgard zrobił swoje to musiała się udać do Świątyni Odyna.. - nie była w stu procentach pewna, tylko przypuszczała, że Hilda mogła się tam udać. - Myślę, że jak skończy to wróci do komnaty...

- Hm.. wrócił, bądź nie wróci. Nie wiemy, czy na obszarze sanktuarium są jacyś wrogowie. Ale chyba jest jakaś możliwość, że ją dopadli. - w głosie chłopaka można było wyczuł niepokój. - Może uda mi się skontaktować telepatycznie z Anakinem lub Paolem, co ty na to? - zapytał chcąc się poradzić Naomi - Myślisz, że to dobry pomysł?
To właśnie był pewien sposób, by dowiedzieć się co się dzieje na zewnątrz. "Dlaczego o tym wcześniej nie pomyślałem" - przemknęło przez głowę chłopakowi. Ale teraz popatrzył na dziewczynę i czekał na jej odpowiedź.

Patrzyła na niego. Nic nie powiedziała. Wiedziała że kapłanka nie da się zaatakować a gdyby tak się stało to wezwała by ich - swoich Świętych Wojowników. Odpowiedziała mu zatem na drugą część jego wypowiedzi.
- Myślę, że to dobry pomysł. Oni są na zewnątrz a my w komnacie, więc mogą coś wiedzieć. Warto spróbować... - powiedziała spokojnie, choć też zaczęła się trochę niepokoić.

- Dobrze więc spróbuję. Choć muszę przyznać, że dawno tego nie robiłem - powiedział Remus śmiejąc się lekko, mimo, że sprawa była poważna.
Odchrząknął. Puścił rękę dziewczyny i po chwili przyłożył dłoń do czoła. Wbił wzrok w ziemię. Mając przed sobą twarz Paola, pomyślał: - " Paolo, Święty Rycerzu Zeta... słyszysz mnie to ja Remus - generał Posejdona. Czy u was wszystko w porządku? Czy wrogowie wdarli się już na teren Asgardu? I czy masz kontakt z Anakinem?"
Chłopak otrząsnął się i powiedział:
- Uff chyba mi się udało. Miejmy nadzieję, że Paolo szybko odpowie. - powiedział patrząc na Naomi.

Przyglądała się generałowi. Zaśmiała się kiedy to mówił że nie próbował tego dawno. Nie przeszkadzała mu i dała się mu skupić i przekazać wiadomość Paolowi. Gdy skończył rzekła do niego.
- Myślę, że odpowie... Poczekamy, choć wiem że to czekanie zaczyna być już nudne... - powiedziała z uśmiechem, choć w takich chwilach chyba nie wypadało.

Dobrze rozumiał, znudzenie Naomi, a jeszcze lepiej jej uśmiech. Sam miał niepokonaną ochotę do śmiechu, ale za wszelką cenę starał się powstrzymać. Uświadomił sobie, że owa dziewczyna jest świadkiem, kiedy Remus żartował. To musiał być wielki wyczyn jako, że chłopak jest z reguły śmiertelnie poważny. Widocznie Święty Rycerz Delta ma na Remusa taki dobry wpływ.
Chłopak przysunął się bliżej dziewczyny i objął ją ramieniem. Położył flet na kolanach i zaczął wpatrywać się z udawanym zainteresowaniem w sklepienie. W rzeczywistości, myślał co teraz robi generał Izaak.

Siedziała tak sobie obok Remusa. Gdy się przybliżył i objął ją ramieniem, dziewczyna położyła głowę na jego ramię. Lubiła ciepło jakie pochodziło od Remusa jak i lubiła jak się uśmiecha. Siedząc tak objęta przez niego wyobrażała sobie życie z nim, ale myśli o obecnej sytuacji jakoś na to dokładnie nie pozwalały.

Poczuł, że Naomi położyła głowę na ramieniu. Po chwili wahania zaczął mówić:
- Jesteś tu od jakiegoś czasu... więc na pewno wiesz - mówił powoli Remus dobierając odpowiednie słowa - więc na pewno wiesz co nieco o pozostałych Świętych Rycerzach. Chodzi mi o to, abyś mi trochę opowiedziała o Paolu i Anakinie oraz o innych Asgardczykach, których może znasz, jeśli tacy są. Chętnie sam bym ich o to zapytał, ale rozumiesz sytuację. - dokończył Remus patrząc niepewnie na reakcję dziewczyny. Chłopak starał się ukryć zainteresowanie tym tematem.

Nie wiedziała co tak zainteresowali Remusa Paolo i Anakin. No ale skoro zapytał to odpowiedziała.
- Anakina mało znam, ale mogę stwierdzić że to wspaniały z niego rycerz, który walczy do końca i się nie poddaje. Natomiast Paolo to tak jakby przyjaciel i dobry towarzysz. Przyjacielski i rozmowny. Czasem mam wrażenie że nie ma chwili gdzie by nic nie mówił. Był jeszcze jeden Święty Wojownik - Vaisterion ale odszedł... - w jej umyśle pojawiły się wspomnienia kiedy to wraz z Vaisterionem odbyli ostatnią z nim podróż...

Zaniepokoił Remusa ten sentyment o wspomnianym Vaisterionie.
- No tak. Teraz wiem już nieco więcej. Dziękuję. Paolo już zdążyłem poznać kiedy wybierałem się do Stambułu razem właśnie z nim i z generałem Izaakiem. Natomiast Anakina tu w Asgardzie ujrzałem go pierwszy raz na oczy. Choć jest taka możliwość, że go po prostu nie rozpoznaję.
Chłopak pochwycił swój flet i zaczął go dokładnie oglądać. I choć robił to już wiele razy nie znalazł lepszego zajęcia. Po chwili sięgnął jednak po fioletowy płaszcz i pogrzebał w jego bocznej kieszeni. Czymś zaszeleścił, po czym wyprostował się i zaczął znów badać swój instrument muzyczny.

- Wiem o tej wyprawie do Stambułu, Paolo mi o niej mówił. Jak i Ja również tam uczestniczyłam. - powiedziała spokojnie. Nie mogła uwierzyć że odbyła tyle podróży i poznała wspaniałych ludzi, lecz z niektórymi przyjdzie jej walczyć... Wspomnieniami sięgała w różne strony, jakoby chciała sobie coś przypomnieć. Po czym spojrzała na Remusa co szukał czegoś w kieszeni płaszcza. Po chwili spojrzała przed siebie.

Remus pomyślał, że skoro Naomi również była w Stambule to dlaczego tam się nie spotkali? A może nie byli w tym samym czasie? A może jednak to rzeczywiście dar losu.
Remus otrząsnął się i rzekł dość głośno:
- Kochasz mnie?
Patrzył przed siebie, spodziewając się jaką otrzyma odpowiedź. Pozwolił sobie na mały, drobny uśmiech. Zacisnął palce na flecie i spokojnie czekał.

Na jego pytanie aż się jej ciepło wewnątrz zrobiło. Spojrzała na niego uśmiechając się lekko.
- Oczywiście... Kocham Cię... Jesteś dla mnie najważniejszą osobą... - odpowiedziała patrząc nadal na niego. Po chwili zadała również to samo pytanie.
- A Ty mnie kochasz? - liczyła na to że usłyszy to samo co Remus od niej.