Komnata Tronowa

Spodziewał się takiej odpowiedzi i na pytanie dziewczyny odrzekł tylko:
- Odwzajemniam twoje uczucie.
A po chwili zapytał:
- Czuł czułaś kiedykolwiek to samo do innego człowieka? - Remus silił się na obojętność. Wiedział, że ten temat może się wydawać Naomi dziwny, lecz dla młodzieńca była to bardzo ważna kwestia do omówienia.

Trochę się zdziwiła na kolejne pytanie.
- Nie... Nie czułam tego samego do innego człowieka, gdyż nigdy wcześniej takiego nie spotkałam. Byłam sama jak wiesz, więc jesteś jedyny do którego coś takiego czuję... - odpowiedziała spokojnie, stwierdziła że pewnie o tym chce chłopak teraz pogadać.

Remus odetchnął z ulgą w duchu, kiedy usłyszał odpowiedź Naomi. Po chwili tryumfu zapytał po raz kolejny:
- A czy znasz jakąś istotę, która ciebie kocha, nawet jeśli ty nie odwzajemniasz jej uczucia?
Tym razem Remus na nią spojrzał. Jego twarz był jak zawsze blada i nie wyrażała żadnych uczuć. Chłopak ułożył sobie w myślach odpowiedz dziewczyny, ale pewnie to będzie dalekie od rzeczywistości. Nie pozostał mu nic innego jak czekać. Również Paolo nic nie odpowiadał. I Remus zaczął się coraz bardziej niepokoić.

Patrzyła na niego, po jego wyrazie twarzy domyśliła się o co Generałowi chodzi.
- Nie wiem czy jest ktoś taki... Ale mnie to nie interesuje, ja kocham Ciebie i wybrałabym Ciebie... Jeśli ktoś jest ktoś taki, to mu współczuję, bo mnie nie dostanie. Ja jestem gotowa oddać się Tobie bo tylko Ciebie kocham... - powiedziała spokojnie. Po czym przybliżyła swoją twarz do jego i pocałowała go czule.

Na słowa Naomi chłopak parsknął donośnym śmiechem.
- Współczujesz mu? - wykrztusił
Ale szybko spoważniał widząc minę dziewczyny. Odchrząknął i rzekł:
- W takim razie. Chcę, abyś wiedziała, że nie toleruję kłamstwa i zdrady. Jeśli mnie kochasz, to bądź gotowa odrzucić zaloty wszystkich innych mężczyzn. A jeśli cię na to nie stać, po prostu powiedz. I wiedz, że ja byłbym w stanie to zrobić. Bo ja bardzo dużo wymagam od innych, a do siebie jeszcze więcej. - dokończył Remus, a w jego głosie można było usłyszeć nutkę dumy.

- Tak współczuję... Bo może być zakochany we mnie nieszczęśliwie, wiedząc że ja wolę Ciebie.. Jestem gotowa odrzucić wszelkie zaloty wszystkich innych mężczyzn... I również nie toleruję kłamstwa i zdrady. Od Ciebie też bym tego oczekiwała że będziesz w stanie odrzucić wszystkie zaloty od kobiet... - mówiła poważnie, spokojnie, choć momentami jej wypowiedź mogła brzmieć jak składana przysięga. Kochała go i nie chciała by cokolwiek zniszczyło ich szczęścia.

- Ja w stanowczości byłbym w stanie to zrobić. I dziękuję ci za szczerość i wyrozumiałość. Jesteś doprawdy niezwykłą i intrygującą osobą, jaka kiedykolwiek pojawiła się w moim życiu. A jeszcze to, że spotykamy i zakochujemy się w sobie w takim momencie - to jest wielką zagadką.
Po skończonej mowie pocałował ją raz, potem drugi, trzeci, aż w końcu całowali się namiętnie w Komnacie Tronowej kapłanki Hildy Polaris. Remus zastanawiał się przez cały czas, jak sobie zasłużył na to szczęście. Może według przysłowia: "łatwo przyszło, łatwo poszło".
Oderwał się na chwilę i powiedział:
- Żadne niegodziwości losu nie będą w stanie rozłączyć naszej miłości.
Po czym znów zaczął ją romantycznie całować.

Słysząc słowa Remusa na swój temat trochę się zarumieniła. Kiedy ją zaczął całować odwzajemniała każdy pocałunek aż całowali się namiętnie. Cieszyło ją że spotkała kogoś takiego jak Remus, chwilami się bała, że może nikogo takiego nie znaleźć w swoim życiu a jednak los sprawił że jej miłością został Generał Remus.
Po chwili zaczęli się całować romantycznie, miała trochę lęk bo nie wiedziała co będzie kiedy pojawi się Hilda i zobaczy że oni sobie romansują w jej komnacie Tronowej zamiast pilnować pałacu...

Szedł przez pałac zastanawiając się nad wiadomością nadesłaną przez Remusa. Nie miał pojęcia gdzie znajduje się generał Posejdona, wierzył jednak że Hilda mogła mu pomóc znaleźć generała. Udał się więc do pałacu, miejsca gdzie zwykle przebywała jego pani. Wszedł do komnaty tronowej. Początkowo myślał że jest ona pusta, dopiero po chwili zauważył dwie sylwetki pod jedną z kolumn. Podszedł do nich.
- Witaj Naomi, witaj Remusie, z tego co wiem to u Anakina wszystko w porządku, a ja nie mam takich zdolności by ci odpowiedzieć na odległość.

Gdy drzwi do Komnaty otworzyły się Remus oderwał się od Naomi jak oparzony. Ale nie wyglądał na zmieszanego. Po kilku sekundach rozpoznał Świętego Wojownika Zeta. Wstał i podszedł trochę do niego. Wysłuchał wiadomości z zewnątrz Asgardu.
- Rozumiem - rzekł po chwili. - Więc to oznacza, że wrogowie nie wdarli się jeszcze na tereny Asgardu, prawda? - chłopak zamyślił się na moment po czym zapytał jeszcze:
- Czy po drodze jak tu szedłeś spotkałeś generała Izaaka? - Remus w rzeczywistości domyślał się jaka odpowiedź padnie z ust chłopaka. Zastanawiał się czy zdąży jeszcze przeprosić generała za swoje niegodziwe zachowanie. "Może już go więcej nie zobaczę" - pomyślał.
- U nas nic też się nie dzieje, żadnej widocznej katastrofy - odpowiedział Rycerzowi.

Paolo pokiwał głową. Jenak jego głowę zaprzątała inna myśl.
- Nie, nie spotkałem go, możesz jednak wysłać wiadomość mentalną do niego? Brzmi ona tak: Idź do podwodnego królestwa, zlokalizuj intruza i uwięź go, będzie bardzo przydatny po wojnie.
Czekał na odpowiedź generała.

Usłyszawszy wejście do komnaty również oderwała się od Remusa i spojrzała kto przyszedł. Nie był to nikt inny jak Paolo. Widocznie wiadomość od Remusa do niego dotarła. Siedziała zatem na swoim miejscu i przyglądała się Świętemu Wojownikowi jak i Generałowi słuchając ich wymiany zdań. Nie odzywała się tylko uśmiechnęła kiedy to Remus powiedział, że w komnacie nie ma żadnej widoczniej katastrofy. Lecz miał rację, tylko oni byli w komnacie i na swój sposób czekają na wroga...

Remus zaczerpnął głośno powietrza. Po czym wykrztusił:
- Co? W Podwodnym Królestwie jest intruz? Widziałeś go? A skąd on wiedział jak ma tam się dostać? Czemu go nie zatrzymałeś?
Chłopa wiedział, że nie czasu do stracenia. Wyobraził sobie przed oczami generała Izaaka i myślał intensywnie: - " generale, do Podwodnego Królestwa dotarł wróg, dobrze byłoby gdybyś go znalazł i w późniejszym czasie moglibyśmy go w niecny sposób wykorzystać."
Gwałtownie się ocknął, pokręcił głową i spojrzał na Paolo:
- No więc odpowiesz mi czy nie? - zapytał go.

Przeczekał aż generał ochłonie. Dopiero wtedy powiedział.
- To Abdelaziz, brązowy rycerz jednorożca, jak sądzę. Szuka rycerza Andromedy. Widziałem się z nim i mi to powiedział.
Umilkł na chwilę.
- Zanim wydasz wyrok musisz coś wiedzieć. Ty patrzysz tylko na to co się dzieje teraz, ja patrze w przyszłość. Nawet jak zniszczymy sanktuarium i zabijemy Wielkiego Mistrza to jakaś siła musi pustkę wypełnić. Ani Asgard, ani Posejdon nie ma dość sił, utworzymy nowe Sanktuarium, na czele którego będzie stała osoba zależna od nas. Będzie nim Abdelaziz. Dzięki temu będziemy kontrolować te tereny i mieć wpływ w rozwój nowych rycerzy.
Umilkł uśmiechnięty, patrząc prosto w oczy Remusa i czytając bezczelnie jego myśli.

Remus myślał przez chwilę and odpowiedzią.
- Po pierwsze to już nie jest rycerz Andromedy. Po drugie twoje rozumowanie wydaje się być logiczne, ale czy on naprawdę musi być schwytany w Podwodnym Świecie? Oczywiście, nie znam jego umiejętności, ale przecież ty mógłbyś to zrobić. Przynajmniej tak mi się wydaje. A poza tym to naraziłeś życie Marynarza Posejdona. Przecież on nie posiada jeszcze zbroi. A nie wiadomo kiedy tam dotrze Izaak. - podsumował całość Remus, mrużąc lekko oczy i odwracając się bokiem do Świętego Rycerza. Spojrzał jeszcze na Naomi i ponownie przeniósł wzrok na Paola.

Uniosła brew słysząc że Abdelaziz pojawił się w Asgardzie jak i z tego miejsca dostaje się do Królestwa Podwodnego oraz dowiedziała się o jakimś rycerzu Andromedy. Słuchając ich rozmowy jakoś nie mogła pojąc do czego dąży Paolo. Westchnęła lekko. Wstała i podeszła do Paola i Remusa stając obok Generała.
- Jedno mnie zastanawia Paolo... - zwróciła się do Rycerza Zeta. - Jak Abdelaziz dowiedział się o owym przejściu do Królestwa Podwodnego. Chyba mu nie wskazałeś drogi?... Poza tym uważam, że należałoby go zatrzymać tutaj, bo jeśli się dostanie do Królestwa Posejdona to kto wie czy czasem nie w innej sprawie się tam udaje... - patrzyła na niego poważnie oczekując odpowiedzi.

Stał przed nimi wysłuchując wszystkich pytań. W końcu postanowił się odezwać.
- Dużo pytań, a mało czasu na odpowiedzi. Odpowiem więc po kolei na wasze zarzuty.
Przejechał ręką po napierśniku i kontynuował.
- Nie wiedziałem że rycerz andromedy jest już marynarzem Posejdona, istotny fakt o którym nie wspomnieliście. Mógłbym sam zatrzymać rycerza jednorożca, jednak uważam że jest niemądrym przetrzymywać go tutaj, gdzie będzie bitwa. Aby odpowiedzieć na pytanie które mi zadałeś na końcu muszę odpowiedzieć na pytanie Naomi. Abdelaziz wiedział że w Asgardzie jest wejście do podwodnego królestwa. Pokazałem mu drogę do innego wejścia, pięknego wiru lodowatej wody. Dodam że ten rycerz ma rysy arabskie. Izaak ma więc kilka godzin zanim intruz dojdzie do siebie. Co do celu jego podróży to nie kłamał, moje specjalne... umiejętności pozwalają mi na sprawdzenie tego.
Umilkł na sekundę.
- Jeżeli nie macie więcej pytań to ja wrócę na swój posterunek.

- Pokazałeś mu drogę - wyjąkał Remus, po czym rzekł swoim, naturalnym głosem:
- Dobrze więc, mogę być pewny, że uczyniłeś wszystko co uważałeś za słuszne. Dziękuję, ci że tak szybko się ze mną skontaktowałeś i przyniosłeś nam świeże wiadomości, jeśli chcesz wrócić to nie mam prawa cię zatrzymywać. Życzę powodzenia. - Remus podniósł dłoń na wysokości twarzy i oddalił się o kilka kroków. Usiadł na schodku, podtrzymując głowę rękoma. Spojrzał po chwili na Paolo i Naomi. Na twarzy chłopaka pojawił się wymuszony uśmiech.

Wysłuchała Paola jak i Remusa. Widząc że Generał odszedł na kilka kroków. Spojrzała na Rycerza.
- Również nie mam pytań. Dzięki że przekazałeś co ważne. Nie będziemy Cię zatrzymywać, możesz wracać na swoje stanowisko. - rzekła spokojnie patrząc na rycerza. A w duchu pragnęła by zostawił ją samą z Remusem, gdyż chciała z nim jeszcze pobyć sam na sam.

Remus wysłuchał słów Naomi. Po czym nic już nie mówiąc odchrząknął. Uniósł głowę ku górze, chcąc podzielić się swoimi relacjami z Świętym Wojownikiem Delta, ale w tej chwili było to niemożliwe gdyż Paolo nadal znajdował się w komnacie. Spuścił głowę i kolejny raz zaczął podziwiać swój najdroższy, zresztą i jedyny flet. Wstał powoli rozglądając się dookoła. Podszedł do najbliższej ściany i położył na dłoń na jej zimnej powierzchni. Odchrząknął po raz kolejny tym razem głośnie i wrócił na schodek, na który ponownie usiadł.

Paolo stał przez chwilę mimowolnie odczytując mocne myśli obojga sojuszników. Bez problemu domyślił się co się tu działo przed jego przybyciem. Odwrócił się i podszedł do drzwi, otworzył je i zatrzymał się w progu.
- Nie chcę by między nami były jakieś nieporozumienia. Oparcie w towarzyszach w czasie bitwy to podstawa wygranej, dlatego musisz wiedzieć że to co zrobiłem było słuszne, choć sam nie dostrzegasz sensu moich czynów.
Po tych słowach opuścił komnatę, pałac i ruszył na swoje stanowisko.

Patrzył jak jak Paolo podchodzi do drzwi. A potem wysłuchał jego słów. Chciał mu coś powiedzieć i już otworzył usta, ale Święty Rycerz Zeta wyszedł.
- Myślisz, że się na mnie obraził? - zapytał się Naomi. Po czym pomyślał, koncentrując się na Asgardczyku - "Oczywiście, ja nie chciałem żebyś tak to odebrał. Naprawdę. I wiedz, że bardzo mi zależy na naszej wygranej i nie chciałem sprawić ci przykrości kolego"
Podniósł głowę nie patrząc na dziewczynę. powiedział tylko:
- Wszystko co powiem jest nie tak. Ale przecież ja tego nie chcę.

Patrzyła na Świętego Wojownika kiedy to kierował się do wyjścia z komnaty. Wysłuchała nawet jego wypowiedzi przed całkowitym opuszczeniem. Kiedy zniknął podeszła do Remusa. Słysząc jego zdanie, usiadła obok.
- Nie zawsze tak jest, po prostu inaczej Cię rozumieją. Nie bierz zbytnio tego do siebie... - powiedziała spokojnie kładąc głowę na jego ramieniu.

Był trochę zaskoczony, a nawet poirytowany tym spokojem bijącym od Naomi.
- Nie bierz zbytnio do siebie? Przecież już dzisiaj udowodniłem, że dwie osoby nie potrafią mnie zrozumieć. I jak ja mogę być spokojny - powiedział chłopak, nagle wstając jak oparzony i zaczął chodzić w kółko. Zaczął nerwowo układać swoje jasne, bujne włosy. Spojrzał na dziewczynę, westchnął i spuścił głowę w dół, zasłaniając twarz włosami. Miał wielką nadzieję, że dziewczyna postara się go pocieszyć.

- Remus, nic się przecież jeszcze nie dzieje takiego by się denerwować. Wiemy tylko że Abdelaziz dostaje się do Podwodnego Królestwa. Generał Izaak zajmie się nim. Wiesz... pewnie przez tę wojnę, tak się to wszystko układa... - odpowiedziała patrząc na Generała trochę zaniepokojona ale jak na razie była spokojna.