Komnata Tronowa

- Chyba... masz rację - oznajmił chłopak podnosząc głowę i kierując wzrok w górę. Zamyślił się na chwilę i przez długi czas nic nie mówił. Ale po momencie rozejrzał się. Wzrok miał rozkojarzony, a twarz jak zwykle bladą. Podszedł wolnym krokiem do schodków i opadł na nie bezwiednie. Włożył ręce we włosy i skulił się. Jego myśli pędziły jak oszalałe. Postanowił zrobić sobie pustkę w głowie i o niczym nie myśleć a to wymagało wiele czasu i całkowitego skupienia. Zamknął oczy i zaczął działać. Chłopakowi było ciężko mówić o sowich zmartwieniach.

Patrzyła cały czas na niego. Nie wiedząc już co powiedzieć, więc milczała. Kiedy usiadł widziała że pewnie chce trochę o czymś pomyśleć lub zastanowić. Nie chciała mu przeszkadzać. Siedziała nadal i spojrzała w podłogę starając się o niczym nie myśleć, lecz nie potrafiła. Trochę też niepokoiła się o obecną sytuację, jak i o Remusa.

Ocknął się nagle i zobaczył, że Naomi ponuro wpatruje się w ziemię. Przez chwilę chłopak pomyślał, że to jest jego wina i czuł się bardzo niezręcznie. W końcu powiedział cichym głosem
- Wybacz, nie chciałem cię zasmucić. Wiem o tym, że za bardzo histeryzuję, ale ja już taki z natury jestem. I mimo, że próbowałem się zmień, to nic z tego nie wyszło. - powiedział, czując lekki niepokój. Młodzieniec poczuł, że jak dziewczyna dowiedziała się jaki chłopak jest naprawdę to teraz zmieni zdanie co do niego. Spojrzał na nią marszcząc lekko czoło. Oczekiwał z wielką niecierpliwością jakieś odpowiedzi.

Spojrzała na niego gdy się odezwał. Uśmiechnęła się lekko.
- Nie przejmuj się... Nie Twoja to wina tylko sytuacji jaka się pojawiła... Wiedz, że kocham Cię takiego jaki jesteś. Nie musisz się zmieniać. - chciała go jakoś podnieść na duchu by się nie przejmował. Nie przeszkadzało jej jego zachowanie. Sama też starała się go zrozumieć.

Zainspirował chłopaka dość tajemniczy uśmiech dziewczyny. A potem z wielkim napięciem słuchał uważnie tego, co ma do powiedzenia Naomi. W końcu odetchnął z ulgą i pomyślał:" Uspokój się Remusie, bo wszystko się wyda i będzie klapa".
Młodzieniec przysunął się do niej. A na jego twarzy pojawił się szczery uśmiech, którym chciał wyrazić jak bardzo kocha Świętego Rycerza Delta. W środku czuł się nadzwyczaj błogo, natomiast od zewnątrz otaczała go aura zbędnej wojny. Każde z tych uczuć coraz bardziej dawało się chłopakowi we znaki.

Patrzyła na niego nadal się uśmiechając. Gdy się do niej przysunął ona przybliżyła się bliżej i patrzyła mu w oczy. Po chwili zbliżyła swoją twarz do twarzy Remusa a tym bardziej jego ust i pocałowała go. Nie przeszkadzała jej jego aura jaką można było wyczuć, gdyż kochała go ponad wszystko. Chciała z nim dokończyć to co przerwało im wejście Świętego Wojownika Zeta...

Zobaczył, że Naomi się uśmiecha. Po chwili poczuł słodki smak na sowich ustach, ale szybko się niemu oparł. Odsunął się lekko od dziewczyny, pokręcił głową i rzekł cichym tonem:
- Przepraszam cię, ale ja teraz nie mogę o tym myśleć. Wybacz, ale ja naprawdę nie mam do tego nastroju. Nie miej do mnie urazy. - pomimo ich wielkiej miłości chłopak nie czuł się na siłach. Wciąż nawiedzała go wizja nadchodzącej wojny. Młodzieńcowi przypomniała się pierwsza wizyta w Królestwie Posejdona. Jak pierwszy raz ujrzał oblicze władcy mórz i oceanów.

Widząc że oparł się temu pocałunkowi, patrzyła na niego z lekko otwartymi ustami i zaskoczonymi oczami. Ale wysłuchawszy jego słów uśmiechnęła się, gdyż zrozumiała Generała. Oparła się rękoma do tyłu i spoglądała w sufit nic nie mówiąc. Choć jej mina po chwili spoważniała, była opanowana i jakoś dziwnie spokojna mimo zbliżającej się wojny. Wyglądała na osobę zastanawiającą się nad czymś.

Starał się nie patrzeć na Świętego Wojownika Delta. Podtrzymując brodę dłońmi wpatrywał się smętnie w drzwi Komnaty Tronowej. Dobrze mu było w tej ciszy i nie miał zamiaru jej przerywać. Zresztą żadne słowa, nie wyraziłyby tego co chciałby dziewczynie powiedzieć. Wziął do ręki swój najcenniejszy przedmiot i zaczął do z bliska oglądać. Wygląd fletu pozwolił oddalić się Remusowi z tego pomieszczenia. Wyobraźnia zabrała teraz chłopaka na piaszczystą plażę o zachodzie słońca. Wzburzone morze i morska bryza pozwoliły chłopakowi zapomnieć o nadchodzącej wojnie.

Siedziała tak samo nie zmieniając pozycji. Myślami była w różnych stronach. Chwilę zerknęła na Remusa i widziała, że ten zaczął się "bawić" swoim fletem. Patrzyła na niego i jego flet przez jakąś chwilę. Nie przepadała za taką mocną ciszą. Spojrzała przed siebie i rzekła spokojnie.
- Jeśli chcesz lub masz ochotę możesz zagrać... Muzyka też potrafi uspokoić umysł...
Nie wiedziała co odpowie, ale to od niego będzie zależało czy zechce grać. Lubiła muzykę a tym bardziej graną przez niego. Liczyła w duchu że chociaż to zrobi skoro nie ma teraz ochoty na inne "przyjemności". Chociaż może przez muzykę oboje na moment chociaż nie będą myśleli o wojnie.

Ruszył się gwałtownie, gdy usłyszał głos Naomi. Przez chwilę poczuł się dziwnie. Po chwili wahania przyłożył jednak flet do ust, zamknął oczy i grał. Wyobraźnia Remusa popędziła jak oszalała... Siedzieli we dwoje, przytuleni podczas pełni księżyca, wdychając pełną piersią świeże powietrze, czując się dobrze, nie przejmując się losami innych ludzi.
Muzyka była bardzo zróżnicowana. Remus chciał tym ukazać, że życie człowieka wyposażone jest w szczęśliwe chwile, lecz i również w te smutne. Chłopak tą muzyką oddaje miłość płynącą z jego serca.

Słuchała jego melodii płynącej z jego instrumentu. Zamknęła oczy by również oddać się przyjemnej wyobraźni by nie myśleć o tej wojnie. Jej wyobraźnia była dużo podobna do tej co mogła być także wyobraźnią Remusa. Jako iż sami o sobie nawzajem myślą mogło być przypadkiem albo to też sprawką magicznej muzyki granej przez Generała Remusa. W każdym bądź razem, cichą komnatę, gdzie siedzieli tylko Święty Wojownik oraz Generał, wypełniła muzyka płynąca z fletu Remusa.
Dziewczynie z jednego oka poleciała mała łezka, kiedy wsłuchiwała się w muzykę graną przez jej chłopaka, można było stwierdzić że bardzo się jej podobała....

Grając tą słodką melodię Remus poczuł przeszywający ból głowy. Flet wypadł mu z rąk i upadł z głuchym łoskotem na ziemię. Ręka Remusa odruchowo powędrowała powędrowała do czoła. Po chwili jednak ból ustąpił:
- Przepraszam cię, już wszystko w porządku. - powiedział dysząc lekko i obserwując kątem oka reakcję Naomi. Wyprostował się, oczy nadal miał zamknięte, a na jego twarzy już nie malował się szczęście. Powróciła obawa przed nadchodzącymi kłopotami.

Kiedy przerwał grać otworzyła oczy i spojrzała na Remusa, nie zwracając na to że upadł mu flet. Patrzyła na niego niepokojąc się co mu się stało kiedy złapał się za głowę. Mówiąc że już wszystko w porządku, jakoś tego nie widziała. Wstała i podeszła do miejsca gdzie leżał flet. Pierwszy raz miała ten instrument w ręce. Był piękny. podeszła do Remusa trzymając w prawej dłoni flet i kucnęła przed Generałem, dotykając jego policzka lewą ręką. Uśmiechnęła się lekko.
- Już dobrze.... - powiedziała cicho i spokojnie patrząc na niego...

Spojrzał zmrużonymi oczami na dziewczynę. Wziął jej rękę, którą ocierała policzek chłopaka.
- To przez tą wojnę. Nie mogę się na niczym skupić. Wybacz, ale chyba ja nie daję ci szansy by przestać o tym myśleć. Może powinieneś odejść? - zapytał. - Tak chyba to zrobię - oznajmił już bardziej zdecydowanym głosem.
Wstał nagle, a przed jego oczami pojawiły się małe błyski. Zamknął na chwilę oczy, potrząsną głową. Wziął z podłogi fioletowy płaszcz. I już miał zamiar iść do drzwi, kiedy poczuł, że czegoś mu brakuje. Odwrócił się na pięcie w stronę Naomi rzekł uprzejmym tonem:
- Czy mogłabyś zwrócić mi mój flet?
Chłopak starał się nie patrzeć na Świętego Wojownika Delta.

Jej mina na jego słowa trochę spoważniała ale rozumiała sytuację. Spuściła głowę nic nie mówiąc, kiedy wstał i wziął płaszcz. Nie chciała by odchodził. Ale nie może go zatrzymywać. Wstała nie odwracając się do niego. Dopiero kiedy zapytał o flet, skapnęła się że ma go cały czas w ręku. Spojrzała na instrument. Po chwili odwróciła się do Generała wyciągając w jego stronę dłoń gdzie trzymała flet, by mu oddać. Spojrzała na Remusa z nadzieją, że może zmieni zdanie i zostanie z nią....

Kątem oka obserwował reakcję Naomi. Nie chciał odchodzić, ale wszystko na to wskazuje, że chłopak został zmuszony by odejść, bo nie chciał, aby dziewczyna przez cały czas zadręczała się wojną. Ale może jak ją opuści to ona jeszcze bardziej zostanie pochłonięta przez wojnę? Samotność wyprawia nam czasami figle. A widząc spuszczoną głowę dziewczyny rozwiały się wszystkie wątpliwości Remusa.
- Uszy do góry! - krzyknął wesoło. - Zostaję, bo widzę, że rozłąka jeszcze bardziej nas przybije! A tak mamy siebie i mamy większe szanse na pokonanie wroga. Bo potęga miłości jest niezwyciężona. - powiedział Remus wpatrując się wysoko w górę. W jego oczach można było ujrzeć iskierki optymizmu.

Patrzyła na Remusa, i słysząc że zostanie. Rzuciła mu się w ramiona uśmiechając się lekko.
- Razem możemy więcej... - dodała do jego wypowiedzi kiedy sam skończył mówić. Cieszyło ją że on jest dobrej myśli iż sama teraz jakoś była przekonana że mogą wygrać tę wojnę. Puściła go wyciągnęła ponownie rękę w jego stroną oddając mu flet.
- To chyba Twoje.

Chłopak rozłożył ręce, w które po chwili wpadła Naomi. Odwzajemnił jej uścisk. A potem wyciągnął rękę biorą od dziewczyny flet. Przez chwilę, jego spojrzenie zatrzymało się na Świętym Wojownika Delta. Ale potem odwrócił się i przegarnął jasne, bujne włosy. Panowanie usiadł na schodku, rzucając wysoko w górę fioletowy płaszcz, który bezpiecznie wylądował za plecami chłopaka. Zachęcającym gestem dał do zrozumienia, aby dziewczyna usiadła obok niego. Młodzieniec, napawany taką radością i szczęściem, nie chciał marnować żadnej z chwil. Bo być może pozostało mu już takich tylko kilka.

Nie zastanawiając się usiadła obok Remusa szczęśliwa patrząc na niego, swoimi niebieskimi oczami. Chciała te chwile spędzać tylko z nim. Spojrzała przed siebie, nie bardzo wiedząc co by mogli teraz robić. Zdawała sobie też sprawę w jakim pomieszczeniu się znajdują. Spojrzała ponownie na Generała.
- No więc... Czymś by trzeba było się zająć... Bo siedzieć i nic nie robić to raczej nie lubimy. A czekanie też robi się nudne. - powiedziała do Remusa lekko się uśmiechając.

Patrzył jak dziewczyna bez wahania usiadła obok generała. Potem spojrzał jej głęboko w oczy. I słuchał jej słów, po czym uniósł lekko brwi.
- Wybacz, ale nie rozumiem o co ci chodzi - powiedział odsuwając się. - Może rozwiniesz nieco bardziej swoją sentencję. - podsuną niepewnie tą myśl Remus. Sprawa wydawała mu się niejasna.
- A poza tym to ja nigdy tylko nie siedzę. W takich przypadkach, gdy się nudzę, przenoszę się do krainy fantazji - rzekł z nutką błogości w głosie.

Jakoś nie wiedziała sama jak to powiedzieć więc wolała to przemilczeć.
- Ja to czekając to raczej ćwiczę swoją moc, ale to wtedy kiedy jestem sama na zewnątrz. Lecz nie przenosiłam się w świat fantazji tak jak Ty, dopiero wtedy jak grałeś na flecie, poczułam się będąc gdzie indziej... - odpowiedziała spokojnie patrząc ciepło na Remusa.

Słuchał w skupieniu wypowiedzi Naomi. I wtedy coś przewróciło mu się z żołądku. "Widocznie podobała się jej moja gra na instrumencie muzycznym" - pomyślał chłopak zaciskając lekko palce na flecie. Spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się szeroko. Po czym westchnął i rzekł:
- Trochę tu nudno, nie sądzisz? - w jego głosie można było wyczuć zmęczenie.
Oparł głowę rękoma, przegarniając raz po raz jasne, bujne włosy. Przez chwilę gapił się bezmyślnie w przestrzeń.

Patrzyła nadal na Generała.
- No też tak uważam, że nudno tu trochę... Tylko nie wiem czy dobrym wyjściem będzie zostawienie komnaty i wyjście gdzieś. - zresztą martwić się nie powinna, skoro są też od pilnowania strażnicy. Ale lepszą obronę pałacu kapłanki mogą dać tylko Święci Wojownicy. Choć gdyby kapłanka ich potrzebowała, to zawsze by ich wezwała. Więc nie widziała teraz problemu by opuścić to miejsce. Choć nie była też pewna co Remus chciałby zrobić, mówiąc że tu nudno.

Remus po chwili zamyślenia orzekł:
- No tak, może i jest tu nudo, ale przynajmniej na razie bezpiecznie. Może na zewnątrz grasują już wrogowie.
Spojrzał na Naomi i bezradnie wzruszył ramionami.
- Myślę, że przez pewien czas powinniśmy tu jeszcze zostać. Ludzie z Sanktuarium, będą tutaj szukali kapłanki, jeśli w ogóle będą jej szukali. A zamiast kapłanki zobaczą nas i ze strachu szybko uciekną. - zażartował Remus z barku lepszego tematu do omówienia. Czuł się dobrze razem z dziewczyną. Wpatrzył się w drzwi i ziewnął szeroko, zasłaniając twarz dłonią.