Komnata Tronowa

Stała i patrzyła na Generała, który to teraz stał do niej plecami. Westchnęła cicho i odpowiedziała na jego pytanie spokojnie:
- Ja Cię nie zatrzymuję, ale bym chciała abyś został. I niby czemu miałabym się rozmyślić po tym co usłyszałam? Pierwszy raz zapewne słyszałam takiej długiej Twojej wypowiedzi, ale rozumiem, że musiałeś wyjaśnić sprawę kapłance... Ja darzę Ciebie zaufaniem jak i wiesz czym jeszcze... - uśmiechnęła się lekko i czekała aż ten się odwróci i spojrzy na nią.

Remus na słowa Naomi powoli i niepewnie odwrócił się, by spojrzeć na jej twarz. Wyraz twarzy chłopaka był normalny, nie wyrażał żądnych uczuć. Choć w środku mieszało się mu bardzo wiele uczuć, których nie mogły opisać żadne dźwięki i słowa. Flet wyślizgnął się chłopakowi z palców i spadł z głuchym brzdękiem na ziemię. Młodzieniec odrzucił do tyłu jasne, bujne włosy i podbiegł w kierunku dziewczyny. "Oby ta chwila trwała wiecznie" - pomyślał chłopak, nim wylądował bezpiecznie w ramionach Świętego Wojownika Delta. Spojrzał na nią, a w jego brązowych oczach zapaliły się radosne iskierki. Rzekł tylko cicho:
- Dziękuję.
I popatrzył ponad głową Naomi na całą Komnatę Tronową.

Po raz kolejny flet wyleciał Remusowi i na robił hałasu, ale Naomi nadal na niego patrzyła i nie obchodził ją instrument który leżał na podłodze. Widząc że ten podszedł do niej wylądował w jej ramionach, ta go objęła i przytuliła do siebie.
- Hilda ma swoje zdanie, ja mam swoje co do Ciebie... Gdyż kocham Cię ponad wszystko... - powiedziała cicho lecz tak by on słyszał, tuląc się do niego.

- To bardzo dla mnie ważne co teraz mówisz - powiedział szybko Remus. - To umocni nasz związek w wierze. - chłopak tym razem spojrzał na dziewczynę i głośno cmoknął ją w lewy policzek. A po chwili wahania uwolnił się z uścisku dziewczyny i usiadł na schodku, gdzie leżała duża, fioletowa peleryna.
Młodzieniec czuł się dobrze. I pomimo nadchodzącej wojny, nie czuł się już bezradny.
- Przynajmniej mamy kapłankę Hildę za ścianą - powiedział chłopak śmiejąc się lekko. - To już jest jakaś pociecha. - a po chwili dodał: - ale to również minus, ponieważ nie jesteśmy sami.. i kto wie może kapłanka nas teraz obserwuje? - rzucił pytanie w przestrzeń wpatrując się beztrosko w sklepienie.

Poczuła jego buziaka na policzku. Po chwili chłopak puścił ją i usiadł na schodku. Podeszła do miejsca gdzie leżał jego flet i podniosła go. Po czym podeszła do Remusa i usiadła obok, w ręku trzymając jego instrument i kładąc na swoje kolana, nadal trzymając. Wysłuchała Remusa patrząc na niego.
- Racja... Hilda jest teraz w swojej komnacie, więc nie trzeba się o nią martwić.... Lecz co do tego czy nas obserwuje, to nie mam pewności. - opowiedziała Generałowi Posejdona. Po czym wzrok przeniosła na komnatę rozglądając się po pustym pomieszczeniu. Jeśli kapłanka ich obserwuje, to może to oznaczać, że na duże przyjemności nie mogą sobie pozwolić. Po czym spojrzała na swoje kolana i zorientowała się, że ma jego flet. Wysunęła zatem rękę do Generała, oddając mu instrument lekko się uśmiechając.

Remus myślami był bardzo daleko. Nawet nie zauważył Naomi, która obok niego usiadła. Odpowiedź kapłanki dała mu wiele do myślenia, ale i tak najlepsze było to, że kapłanka nie zauważyła żadnego śladu wojny. Choć to czekanie było jeszcze bardziej męczące. Chłopak przez cały czas dręczony był przez ponure wizje przegranej.
Ocknął się dopiero kiedy dziewczyna przemówiła, a on rzekł na to:
- To czekanie robi się strasznie męczące. Ale chyba lepiej czekać tu przez wieczność, aniżeliby stoczyć walkę i ponieść porażkę. - w głosie chłopaka słychać było rozczarowanie i rezygnację, mimo to uśmiechał się smutno patrząc bezmyślnie w przestrzeń. Spojrzał na Świętego Wojownika Delta i przez chwilę patrzył się na uśmiechniętą twarz. Po momencie jednak wziął jednak swój najdroższy instrument muzyczny i pokiwał w milczeniu głową.
- Nie wiem, co się ze mną dzieje. Jestem taki nieostrożny. To przecież mój najcenniejszy przedmiot, a jakimś cudem znalazł się on w twoich dłoniach. - powiedział cicho chłopak, zasłaniając twarz jasnymi, bujnymi włosami, wpatrując się w swoje kolana.

- Pewnie tak, ale... - mówiła spokojnie do Generała patrząc na niego. Widząc jak to wszystko odbiera. - Ja również nie chcę tej wojny, w pewnej części się jej boję, że możemy nie przeżyć lub zginie nam ktoś bliski lub przegramy ogólnie... Ale nie poddawajmy się i bądźmy dobrej myśli jak i myślmy pozytywnie, może los sprawi że wygramy... A czekać widocznie musimy, choć mnie też to zaczyna nudzić... - przysunęła się bliżej Remusa. Starała się jakoś podnieść go od takich myśli jakie miał. Nie umiała czytać w myślach, ale mogła ocenić osobę po jej słowach czy wyrazie twarzy o czym może myśleć, lecz tylko może się domyśleć. Poza tym mogła przypuścić również, że słowa Hildy mogły na Remusa też jakoś podziałać. Nie chciała by się smucił. Sama starała się być dobrej myśli że przetrwają wojnę... Spojrzała na instrument muzyczny Remusa - Może i nie jesteś ostrożny, ale może też dobrze że Twój flet trafia w dobre ręce, które Ci go oddają... - dodała po jakimś czasie i ponownie spojrzała na chłopaka.

Spojrzał z lekkim podziwem na dziewczynę, ale po chwili na twarzy chłopaka zagościł promienny uśmiech.
- Wielkie dzięki za troskę, ale nie myśl, że wątpię w nasze siły. - chłopak obadał flet jakby chciał sprawdzić, czy nie doznał żadnego urazu. Lecz po chwili, nie mając już żadnego lepsze pretekstu odwrócił wzrok od fletu.
Objął Naomi ramieniem i przysunął do siebie. Położył jej delikatnie na swój obojczyk. Młodzieniec bardzo pragnął, aby dziewczyna dobrze wspominała każdą spędzoną z Remusem chwilę. Patrzył ponad jej głową w drzwi prowadzące do wyjścia z Komnaty Tronowej, jakby obawiał się, że w każdym, najmniej spodziewanym momencie, może się tu pojawić nieprzyjaciel.

Wtuliła się do Remusa i patrzyła przed siebie. Chciała by te chwile spędzone z nim wiecznie trwały. Choć wie, że kiedyś ta chwila zostanie zakłócona. Siedziała tak objęta przez Generała i nic nie mówiła. Wiedziała że Generał nie wątpi w ich siły, ale również ma on pewne zmartwienie tą wojną jak i ona.

Remus poczuł w pewnym momencie olbrzymią satysfakcję, która przez ten właśnie moment targała jego wnętrzności. Lecz po chwili chłopak zapytał, chcąc by zabrzmiało to naturalnie:
- To, w tej chwili, jest dla mnie niewyobrażalne, że moglibyśmy się nawet nie poznać. Na przykład, ty należałaś kiedyś do Sanktuarium - rzekł młodzieniec z lekką drwiną w głosie - i może gdybyś nadal tam była... - tu się chłopak zawahał - to może właśnie w tym miejscu i tym momencie, walczylibyśmy. Na śmierć i życie jak przystało na rycerzy... - chłopak urwał, szybko odwracając głowę. Wiedział, że powiedział zbyt dużo. Ale ta mała wpadka niczego nie zmieni. Bo to przecież była prawda. Najśmielsza prawda.

Słuchała jego słów. Sama jakoś o tym nie pomyślała, choć Remus miał rację. Gdyby Naomi była w Sanktuarium, to faktycznie byli by dla siebie przeciwnikami. Spojrzała na Generała.
- Dobrze jest zatem że opuściłam Sanktuarium, i wróciłam do Asgardu. Nie chciałabym z Tobą walczyć. Nawet gdyby był to rozkaz... - zamilkła w tym czasie i spuściła głowę zamykając oczy. Nie miała za złe Remusowi, że to powiedział.
Po chwili Naomi wtuliła się w Remusa. Nie żałowała że opuściła Świątynię, gdyby tam została, nie poznała by Remusa i nie siedziałaby tu teraz z nim.

Remus po chwili powiedział:
- A ja myślę, że gdybyś była nadal w Sanktuarium, to mimo twojej nieziemskiej urody i serdecznego serca, walczyłbym z tobą. I to jest moją wadą. Nie patrzyłbym na przeciwników jako na ludzi, lecz traktowałbym ich jak wrogów. - chłopak odetchnął głośno. Zastanawiał się nad powiedzianymi słowami. Nie chciał ukrywać swoich ujemnych cech charakteru. Chciał, by Naomi poznała go teraz, a nie po wspólnie spędzonym okresie czasu dowiedzieć się jaki chłopak jest naprawdę.
Tym razem Remus spojrzał na dziewczynę i przez długi czas patrzył na nią, chcąc jak najszybciej poznać zdanie dziewczyny na ten temat. Młodzieniec podrapał się lekko po głowie, spodziewając się jaka będzi brzmiała odpowiedź Świętego Wojownika Delta.

Patrzyła na Remusa, kiedy to on patrzył na nią. Zastanawiała się nad odpowiedzią, ale niedługo.
- Ja nie wiem czy bym mogła z Tobą walczyć, gdybym była w Sanktuarium.... Chociaż, gdybyśmy się wtedy widzieli pierwszy raz i to na wojnie, to pewnie bym z Tobą walczyła... - mówiła spokojnie choć tak naprawdę nie potrafiła sobie tego wyobrazić, jakoby ona miała walczyć z Remusem. Co też trochę trudniej było jakoś jej odpowiedzieć na słowa wypowiedziane przez Generała.

Remus mógł poczuć na swoim ramieniu ciepły dotyk ręki, który praktycznie w tej samej chwili zniknął. Energie kosmiczną można było jeszcze poczuć przez krótką chwilę po czym znikła. Jedynie co zaczęło się zmieniać to wszystkie cienie w pomieszczeniu zaczynające się wyginać w różne strony, a światła z każdą chwilą zaczynały gasnąć. Jedna pochodnia za drugą gasła.

Kiedy nastała pełna ciemność wszystko się uspokoiło i nastała tylko grobowa cisza praktycznie można było usłyszeć bicie swojego serca bez większego wysiłku.

Chłopaka dziwiła spokojna wypowiedź Naomi. A potem młodzieniec zagłębił się w swoich myślach, mrużąc lekko oczy. Po chwili jednak coś wyprawiło go z równowagi. Poczuł lekki, ale ciepły dotyk. Zresztą Remus nie miał wiele czasu by sprecyzować to dokładnie. Wstał szybko i zobaczył, że pochodnie gasnął. Rozejrzał się bacznie dookoła, szukając przyczyny owego zdumiewającego zjawiska jakie zaszło w Komnacie Tronowej.
Chłopak pomyślał o kapłance i przez chwilę zastanawiał się czy jest ona bezpieczna. A kiedy zgasła ostatnia pochodnia młodzieniec rozłożył szeroko ręce i powiedział donośnym głosem:
- Hej co to ma być? No dalej wychodź i staw nam czoła. Już i tak nic nikt nie obroni cię przez przeznaczeniem!
Nadal patrząc we wszystkie strony spojrzał na Świętego Wojownika Delta. Przez chwilę pomyślał o telepatycznej wiadomości, ale potem zdał sobie sprawę, że nie wie z jakim przeciwnikiem ma do czynienia, jeśli w ogóle, i odrzucił tę myśl. Patrząc na dziewczynę starał się jej przekazać co ma jej do powiedzenia. Na koniec kiwnął głową i odwrócił wzrok, podnosząc lekko flet i przyjmując obronną pozę.

Sytuacja jaka się pojawiła w komnacie zaniepokoiła Naomi. W pomieszczeniu zaczęły gasnąć pochodnie. Kiedy Remus zaczął mówić wstała i rozglądała się jakoby chciała dojrzeć kogoś, o ile ktokolwiek pojawił się w komnacie, lecz nikogo nie zauważyła. Spojrzała na Generała i zrozumiała co Remus chciał jej przekazać. Również przyjęła pozycję obronną, gdyż nie było wiadomo z kim mają do czynienia.

Ciemność się zagłębiła przy czym osoby się znajdujące w pomieszczeniu mogły jedynie dojrzeć koniuszki swoich palców lekko rozmazane. Żadne dźwięki nie mogły dojść do obu postaci. Słabsze psychicznie osoby zaczęły by się zatracać w nicości bez światła.
*******************************************************
Nagle Remusowi zaczęły się pojawiać obrazy powoli przybierając całość jako normalny świat w pełnych kolorach. Na początku mógł tylko zobaczyć dwie osoby rozmawiające. Po jakimś czasie mógł rozróżnić ich po sylwetkach. To był Izzak i Naomi rozmawiający o jakiejś sprawie, może nawet kłótnia, ale Remus nie mógł tego rozpoznać. Po chwili Generał odwrócił się plecami do kobiety. Z swoim uśmiechem chciał ruszyć do przodu, ale nagle ta mina zmieniła się w grymas bólu. Krew zaczęła wyciekać przez zbroje, a Kobieta była wyraźnie zadowolona z tego co widzi.
******************************************************
Naomi powoli również zaczynała dostrzegać jakieś barwy razem pokazujące jej jakąś sytuację. Nie wiadomo było czy to jest przyszłość czy przeszłość, ale na pewno było to dla niej coś bardzo znajomego. Był to jej Ojciec w zbroi Lwa siedzący na schodach swojego domu płaczący, co musiało w niej wzbudził zaskoczenie. Mogła usłyszeć tylko kilka słów składających się na "Moja ukochana córeczko.. Dlaczego opuściłaś swoich przyjaciół i Atenę". Po czym szybko obraz przeniósł się w inne miejsce gdzie również był jej ojciec, ale tym razem stał przed Kapłanką Hildą rozmawiając z nią chwilę, po czym zadał jej śmiertelny cios w brzuch tym samym ją zabijając. Kiwnął tylko lekko głową, a za nim wbiegła do pałacu reszta Złotych Rycerzy w tym przyjaciele, których znała.

Po niedługiej chwili ogarnęła go istna ciemność. Uznał, że to nie żarty. Chciał jakoś oświetlić pomieszczenie, lecz wtedy coś mu przeszkodziło. Wizja. Wydawało mu się, rzeczą nietypową, iż generała Izaak rozmawia z Naomi. Ale po chwili zdał sobie sprawę, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego. Oboje byli bardzo pochłonięci rozmową, a chłopak nie chciał im przerywać. Pozwolił sobie nadal przyglądać się tej sytuacji. Ale wtedy wydarzyła się rzecz szokująca Remusa. Otóż ujrzał swojego najlepszego i jedynego przyjaciela umierającego. Przez chwilę jeszcze zdążył ujrzeć minę Naomi. I wtedy chłopak poczuł, że coś w nim pękło. "Czyżby to ta dziewczyna była przeciwko nam? Czy chciałaby zabić generała Izaaka w ten sposób krzywdząc Remusa? Może to nasz wróg? Może ona nadal w tajemnicy przed wszystkimi pracuje dla Sanktuarium i pełni rolę szpiega w Asgardzie?O nie. To niewybaczalne."

W pomieszczeniu było ciemno. Mimo rozglądania się czasem w jedną i drugą stronę nie mogła nic zobaczyć. Po chwili zauważyła jakiś obraz sytuacji. Lecz osobę, którą widziała była jej bardzo dobrze znajoma. Sam widok jej mocno ją zaskoczył jak i że ta postać płakała.
"Ojciec?... Jak to możliwe... Przecież go zabiłam... " - przekonywała się w myślach, tym samym zacisnęła pięści. Chciała wierzyć że to iluzja. Wiedziała przecież, że ojciec nigdy nie płakał, nie widziała by płakał. Zamknęła oczy kiedy przemówił. Kiedy otworzyła widziała tym razem co innego, co również ją zaskoczyło. Że jej ojciec zabił kapłankę Hildę w dodatku za nim pojawili się złoci rycerze między innymi Ci których znała. Nie wiedziała już co myśleć. Czy to jest prawda czy też tylko złudzenie... Cały czas była przekonana, że jej ojciec nie żyje i przy tej myśli wolała zostać. Miała zamiar pobiec do komnaty kapłanki i sprawdzić czy żyje, wtedy wiedziałaby czy to co widziała było prawdą... Lecz jeśli kapłanka żyje, to to co teraz widziała, mogło być nawet ostrzeżeniem dla niej, że rycerze niebawem się pojawią. Tylko co jeśli oni już tu są a wśród nich jej ojciec? Poza tym przecież ona i Remus wyczuliby ich kosmosy że się zbliżają... Nie mogła jakoś tego pojąć. Stała w miejscu z zaciśniętymi pięściami i wściekłą miną po tym co widziała.

Po zobaczeniu końcówki obrazów obudzili się na ziemi z przeraźliwym bólem głowy, a nad nimi stała postać w srebrno niebieskiej zbroi z ładnie wygraferowanym krzyżem na klatce piersiowej. Kosmos, który posiadał był przytłaczający tak bardzo, że ciężko było powstać przy jego obliczu. Miał blond włosy opadające daleko na plecy. Na twarzy znajdowały się dwie kropki co bardzo go wyróżniało. Popatrzył chwilę na leżących rycerzy po czym pokiwał głową z beznamiętną miną. Majestat, który swoją osobą prezentował praktycznie jakby sam Budda zszedł na ziemie. Nieskazitelna cera z doskonałą budową ciała i ten kosmos, pozostawiający wiele pytań. Z jednej strony bardzo agresywny chociaż przypominał rzekę, która ma tak wiele oblicz.

Normalnym wolnym krokiem wyszedł z komnaty pozostawiając po sobie jedynie kilka różowych płatkach błyszczących się i połyskujących. Remus mógł zobaczyć małą kartkę przy swoim ciele na której pisało "Jeśli miłość przezwycięży obowiązek i więzy przyjaźni to wszystko się sprawdzi".

Przy ciele Naomi również znajdowała się kartka chociaż miała kolor złota. Pisało tam o historii jej ojca zupełnie odmienna jaką Naomi znała. Był on dobrym ojcem, który zawsze miał tylko na myśli dobro całego świata, choć najbardziej cenił swoją córkę. Na końcu był tylko krótki wers. "Nie przestrzegając zasad jesteś śmieciem, ale nie pomagając przyjaciołom jesteś gorszy od śmiecia".

Po przeczytaniu tego co pisało na kartkach znikają momentalnie od ostatniego słowa tak jakby nigdy ich nie było.

Poczuł ostry ból w czole. Chłopak dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że leży na ziemi, a kiedy to sobie uświadomił to spostrzegł ową niezwykłą istotę. Remus przez chwilę przyglądał się przybyszowi z otwartymi ustami. Nie wiedział co ma powiedzieć, ale i tak nie mógł wykrztusić słowa. Chłopak nie wiedział do końca co znaczyło to kiwnięcie głową. Kiedy istota wychodziła z Komnaty, Remus krzyknął:
- Nie zaczekaj! Nie odchodź!
Ale chyba coś innego wtedy przyciągnęło uwagę młodzieńca. Ujrzał małą kartkę nieopodal swojego ramienia. Remus powoli usiadł na ziemi i zaczął czytać. Lecz nawet nie zdążył zagłębić się w treść - kartka znikła. "Cóż mógł oznaczać jej sens? I kim jest ta tajemnicza istota? Może to jakaś iluzja stworzona przez wysłanników Sanktuarium?" - myślał intensywnie chłopak, wstając raptownie i chwytając za swój flet. Remus obejrzał się i zobaczył Naomi. I wszystko sobie przypomniał. Chłopak chwiejnym krokiem podszedł do niej i pomógł jej wstać. Rzekł po chwili:
- Wyznaliśmy sobie już miłość i nic tego nie zmieni. Więc teraz możesz powiedzieć mi prawdę. Czy ty jesteś po stronie Sanktuarium i szpiegujesz każdy, nawet najmniejszy ruch Asgardu? Jeśli tak to muszę przyznać, że idealnie wykonujesz swoją pracę. - powiedział chłopak z jak zawsze bladą twarzą, która nie wyrażała żadnych uczuć.

Obudziła się z bólem głowy. Nad sobą ujrzała jakąś dziwną i nieznaną jej postać. Widziała ją pierwszy raz. Nie była nawet wstanie powiedzieć jakiegokolwiek słowa żeby ją powstrzymać. Słyszała jedynie że Remus próbował, lecz to i tak nic nie dało.
Spojrzała na kartkę, która to leżała przed nią. Przeczytała ją i nie mogła uwierzyć w to co było na niej napisane. Szczególnie to co pisało o jej ojcu... Zastanawiała się nad tym co widziała jak tym co było napisane na kartce. Próbowała wstać, lecz z pomocą Remusa udało się jej po czym spojrzała na Generała.
Słowa od niego, które usłyszała zaskoczyły ją. Przez chwile milczała, ale cały czas patrzyła w oczy Generała.
- Remusie... Ja jestem po stronie Asgardu. Opuściłam Sanktuarium już dawno. Nie mam z nimi nic wspólnego... Jeśli miałabym być szpiegiem, czy też nadal współpracować z Sanktuarium, to pewnie nie miałabym na sobie tej zbroi... - powiedziała niby spokojnie, lecz trochę zaniepokojona. Po chwili coś jej się przypomniało - kapłanka. Spojrzała w stronę komnaty, gdzie obecnie się znajdowała Hilda. Była trochę przerażona, nie wiedziała nawet czy za tymi drzwiami zastanie ją żywą czy martwą. Jakoś bała się pójść do jej komnaty i sprawdzić to... Chociaż, jest rycerzem więc nie powinna się bać.

Remus obadał dziewczynę wzrokiem po czym rzekł:
- No cóż nie jestem do końca pewny tego co mówisz, ale mam nadzieję, że moje wątpliwości zostaną rozwiane. Nie wiem co tu się na wydarzyło. Ta ciemność i ta dziwna osoba... nie wiem czy ją widziałaś. Ale najważniejszym punktem była moja, z barku lepszego słowa powiem - wizja. - zamilkł na chwilę, odchodząc parę kroków i ciągnął dalej:
- Na jej podstawie mogę stwierdzić, że jeśli nie jesteś po stronie Sanktuarium, to za jakiś czas tam przejdziesz. Nie wiem czy ta wizja ukazywała przyszłość, ale ukazały się tam rzeczy napawające mnie szokiem i bólem. To byłaś ty i generał Izaak. Rozmawialiście. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, ale gdy nadszedł moment, kiedy Izaak odwrócił się się, polała się krew. A sądząc po minie jaka gościła na twojej twarzy - to był twój czyn. - Remus znowu się zawahał po czym szybko dorzucił jeszcze:
- No ale w gruncie rzeczy to nie wiem nic, być może istota w srebrno - niebieskiej zbroi jest naszym wrogiem i wysłała mi iluzję by nas skłócić. A pewnie takich nie brakuje. - młodzieniec pomyślał o rycerzach Sanktuarium.

Patrzyła nadal w stronę komnaty kapłanki, jednocześnie słuchając tego co mówił Remus. Kiedy powiedział że w wizji widział ją z Generałem Izaakiem i że ona coś zrobiła jego przyjacielowi, nie mogła uwierzyć. Spojrzała na Remusa. Ona nie była by przecież z stanie zranić kogoś kto jest bliski Remusowi. Kiedy skończył Spuściła trochę wzrok i spojrzała przed siebie.
- Nie wiem kim była ta postać, która nam się pokazała... Ale ja również miałam wizję....Widziałam Ojca w złotej zbroi Lwa, ale on jej nigdy nie zdobył w dodatku on nie żyje... Nie wiem w jakim czasie to było pokazane... Po jakiejś chwili widziałam, że mój ojciec zabił kapłankę Hildę a za nim pojawili się pozostali złoci rycerze... - spojrzała w stronę komnaty Hildy, po chwili przeniosła wzrok na Remusa. - Wiedz, że mnie nic już nie łączy z rycerzami Sanktuarium i nigdy bym nie zaatakowała Izaaka. Nie mam zamiaru Cię krzywdzić, bo Cię kocham... - patrzyła na niego smutnym wzrokiem. Sama po tym wszystkim nie wiedziała co myśleć, ale jakoś nie żałowała, że opuściła Sanktuarium, nie była przecież mocno związana z osobami ze Świątyni.

Remus zaniemówił.
- A więc jeżeli twój ojciec, może on żyje tylko, że ty o tym nie wiesz, jeśli ujrzałaś przyszłość i twój ojciec, wtedy kiedy ty myślałaś, że nie żyje zdobył złotą zbroję lwa i zabił kapłankę Hildę to może cała twoja rodzina jest zdradziecka. Naprawdę, tez nie chciałbym tak myśleć, bo ja również cię kocham.
Po chwili wybuchnął:
- Może to był jakiś znak, że kapłanka jest w niebezpieczeństwie. Według mnie powinniśmy ją o wszystkim poinformować. Musimy ją ostrzec. I nie wiemy gdzie udał się ten nieznajomy rycerz... - zamyślił się Remus, patrząc na dziewczynę. Nie mógł w to wszystko uwierzyć. Naomi przecież nie byłaby zdolna do morderstwa.