Plac Przed Domami Zodiaku

Popatrzył na nią. Gdy mówiła o stracie pomyślała o pewnym człowieku. Stracili więc rycerza. Położył jej rękę na ramieniu.
- Przykro mi z powodu waszej straty. Przekazałem ci ostrzeżenie, sama najlepiej będziesz wiedziała co dalej zrobić. Na mnie już czas, muszę wrócić do Asgardu. Mam nadzieje że się jeszcze spotkamy.
Ruszył w stronę miasta. "Do Asgardu, do domu. Czas odpocząć i poczekać co wyrośnie z ziaren które zasadziłem". Był pewien dobrych myśli.

- Rozumiem. Dziękuję za ostrzeżenie. Także mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Pozdrów Hildę, jeśli będziesz mógł. - powiedziała i obserwowała go jak kierował się w stronę miasta.
Stała tak i patrzyła jednocześnie myśląc, komu przekazać to ostrzeżenie. Spojrzała na Sanktuarium...
"Może dobrze by było spróbować, poinformować o tym Wielkiego Mistrza o ile tam mnie wpuszczą." - pomyślała.
Kiedy zdecydowała, ruszyła w stronę pierwszego domu.

Abdelaziz wkroczył na plac ze skrzynią, zawierającą jego zbroję, na plecach. Postawił ją na zimi i przysiuadł na niej. Odpoczywał chwilę po dłuższej podróży i teście, który kosztował go wiele sił.

-W końcu wróciłem. - powiedział do sibie - Mój dom z dala od domu.

Uśmiechnął się i wstał. Spojrzał na skrzynię, jeszcze nie miał okazji przywdziać swojej zbroi. Pociągnął za łańcuch i wieko otworzyło się. Wypłynęła z niego struga światła, w której ujrzał purpurową zbroję Jednorożca. Był to jeden z najpiękniejszych widoków, jakich doświadczył w życiu.
Zbroja rozszczepiła się na kawałki i pomknęła w jego kierunku, przywierając do właściwych części jego ciała. Energia przy tym powstała była na tyle duża, aby poinformować o jego obecności znajdujące sie na terenie Sanktuarium osoby.

Legumir przybył na miejsce. Po raz pierwszy był w tym miejscu. Gdy doszedł zauważył, że jego przyjaciel Abdelaziz także zdobył zbroję. Pięknie wyglądała na jego ciele. Wyglądał jak prawdziwy Rycerz. Legumir podszedł do niego, a pióra z ogona zbroi powiewały lekko za nim jak peleryna.

- Witaj przyjacielu. Cieszę się, że i ty także zdobyłeś zbroję. Serce się raduje gdy już wielu osobą się udało.

Jego kosmos także wzrósł, a ognista aura promieniowała wokół niego.

Abdelaziz odwrócił się w stronę znajomego głosu. Kiedy ujrzał Legumira na jego twarzy pojawił się uśmiech. Podał mu rękę na powitanie.

-No proszę. - powiedział - Miło mi widzieć, że nie tylko ja podołałem swojemu zdaniu. Z każdym dniem coraz silniejsi, co?

Spojrzał w stronę domów zodiaku. Mógł wyczuć płynącą z nich ogromną energię.

-Zdaje się, że w Sanktuarium pojawiła się cała gromadka świerzo pasowanych rycerzy.

- Tak właśnie się zdaje. Zastanawiam się jak oni wyglądają. To musi być potęga, co Abdelazizie?

Spoglądał w tą samą stronę co jego przyjaciel. Zastanawiał się kto tam jest i świętuje tak jak on. W głębi duszy nadal borykał się między miłością a nienawiścią.

-Na pewno efektowniej niż my. - zaśmiał się Abdelaziz - Ich moc czuć wyraźnie aż tutaj, a to mówi samo za siebie.

Ponownie przysiadł na skrzyni, w której wczesniej spoczywała jego zbroja. Zastanawiał się, czy wydarzył się coś istotnego w czasie, kiedy on zdobywał zbroję. Ogarnęła go wielka chęć działania, zrobienia czegoś, przez co udowodnił by, że jest godny miana Rycerza Ateny.
Złoci Rycerze nie musieli tego udowadniać, już sam fakt, że zdołali przywdziać Złote Zbroje świadczył o ich poziomie i oddaniu sprawie. On, jako Brązowy Rycerz, czuł ciągłą potrzebę rozwoju i pokazywaniu, że jest odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu.

-Sanktuarium rośnie w siłę. - powiedział - To dobrze, zwlaszcza w czasach, gdy pokój jest stanem tak niezwykle nietrwałym.

Legumir spojrzał na Abdela.

- Nie rozumiem... Coś nam zagraża?

Myślał, że tu zawsze będzie pokój, że zdoła jeszcze wyprawić się do rodziców pokazać im, że zdołał zdobyć zbroję... a tu w wojnie może zginąć. Przynajmniej będzie się starał.

Chłopak wkroczył na teren placu przeciągając się porządnie.
-Aaaach!.
Otrzepał ramiona i łytki ,a następnie ruszył kilka metrów do przodu.Spojżał na niebo ,było ono czyste i nie zapowiadało się ,aby nadchodziły jakiekolwiek opady.
Spojżał na domy które rozciągały się coraz to wyżej i wyżej.
-Ach piękny widok ile to ja już lat tu nie byłem ech znowu przyjemnie oglądać ten widok swymi oczyma.Ciągną dalej do siebie.Nagle przestał ,usiadł na ziemi i zdiął plecak.Położył go za sobą i położył na nim głowę wpatrując się w domy.Po chwili kątem oka dojżał wyrastające z między płytek chodnika źdźbła trawy.Wyrwał jedno i włożył je do ust kładąc się znowu i wracając do obserwowania domów.
-Takie życie było kiedyś ach wspomnienia.Dawno sie tak nie czułem........

Od strony horyzontu zbliża się zgrabna postać młodzieńca. Jest bardzo zmęczony długą podróżą. Niepewnie podchodzi do dwóch rycerzy ta stojących i pyta się:
-Panowie to tutejsi? Mogą mi panowie opowiedzieć coś o tym miejscu, dopiero przybyłem i nie wiem gdzie iść

Odwtócił głowę na bok leżąc w tej samej pozie.Obejżał nieznajomego dokładnie ,następnie wyciągną źdźbło trawy z ust ręką i rzekł w stronę obcego:
-Witam na terenie sanktuarium ,zapewne wnioskując iż tu przybyłeś w pierwszej kolejności jesteś nowym uczniem ,który będzie tu odbywał treningi-Kończąc przemowe uśmiechnał się i odwrócił głowę kontynułując obserwowanie krajobrazu domu ponownie wkłądajac do ust źdźbło trawy.

Abdelaziz spojrzał z zaciekawieniem na nieznajomego i na Seuru, którego wcześniej nie zauważył.

-Siemasz. - przywitał znajomego z wyprawy do Algierii - Widzę, że pracujesz w pocie czoła, aby zostać rycerzem.

Uśmiechnął się przyjaźnie, po czym zwróciłdo nieznajomego chłopaka.

-No cóż, nie ma konkretnego miejsca, do którego mógłbyś się udać. Kwatery uczniów znajdują się niedaleko, na terenie Sanktuarium, w którym właśnie się znajdujemy. Poza tym, nie ma zbytnich ograniczeń, byle byś nie opuszczał terenów świątyni bez wyraźnego pozwolenia czy nakazu. Wszędzie możesz się samodoskonalić.

Myślał nad tym, czy jego bliski przyjaciel Neo zdobył Zbroję. To byłoby wspaniale. Sam też chciał się pochwalić swoją Zbroją. Wiele za nią dał i na pewno by nikomu jej nie oddał. Stał tak w zamyśleniu razem z innym przyjacielem, Abdelazizem. Dopiero gdy kolejna postać do nich podeszła i przedstawiła się, wtedy wrócił na ziemię i zobaczył chłopaka. Kolejny materiał na jego przyjaciela: Dobrze wychowany, postura też niczego sobie. Pomyślał, że mógłby być kolejnym przyjacielem. W końcu im więcej ich ma tym lepiej. Gorzej będzie jak oni obrócą się przeciw niemu, bo wrogów to on się nie boi, tylko przyjaciół.

- Tak jest, towarzyszu. Pomóc Ci w czymś? Zabłądziłeś? Jestem Feniks Legumir. Brązowy Rycerz Feniksa.

Jego piękna zbroja lśniła w słońcu. Poczuł, że jest mu gorąco i zdjął hełm i trzymał go pod pachą. Włosy były trochę mokre, jednak mimo iż jest taki upał to przyzwyczaił się. W końcu jest Feniksem. By zdobyć tą zbroję Medytował w wulkanie przy jeszcze większych gorącach, gdzie sama ziemia parzyła w stopy.

-Ha ciekawe czy ja zostane rycerzykiem hahahaha-Zaśmiał się wesoło aż źdźbło trawy połkną przez co się nim zadławił.
-Agggllleeee...... Eeeeeaaaaggggrrr..... bułłłłłłeeee...
Po trudzie wypluł trawę biorąc głęboki haust powietrza.
Zrobiło mu się głupo z tej wpadki i w związku z tym zrobiłgłupi wyraz twarzy śmiejąc się-Hehehehehehe niewypał z tą trawą...
Wstał i otrzepał się z ziemi i zwrócił do Legumira i Abdelaziza:
-Więc ty jesteś rycerzem feniksa?Pamiętam legende o pierwszym brązowym rycerzu w sanktuarium ,który siłą dorównywał samym złotym rycerzom!Może kiedyś ci o nim opowiem.A ty Abdelaziz tak?Zapewne też jesteś rycerzem?Zgadłem?-Mówiłcały czas wesoły.

A więc dobrze. Z chęcią udam się do Kwater Uczniów. Chciałbym jak najszybciej stać się godnym do noszenia złotej zbroi byka. Spojrzawszy na Legumira powiedział:
-Zdaję mi się ze jeszcze nie raz się spotkamy. Bywaj!
Powolnym ruchem udał się w kierunku Kwater uczniów

Po pokonaniu jakiś 100 metrów zdał sobie zdanie z tego że jest zbyt zmęczony by dalej podróżować więc zawrócił i położył się na ziemi czytając jakieś pergaminy

-Tak jakoś wyszło. - odpowiedział Abdel na pytanie Seuru po czym uśmiechnął się - Rozumiem, że ty ciągle walczysz o prawo do przywdziania zbroi?

Jego wzrok uciekł na chwilę od towarzyszy rozmowy i podążył za nowym uczniem. Kolejny kandydat na Rycerza zasilił szeregi Sanktuarium. Cieszyło go to. Im byli silniejsi i liczniejsi, tym większą miali szansę na to, aby skutecznie walczyć w imię Ateny i dobra.

Silesos powoli wstał przeciągnął się. Rozejrzał się dookoła i powiedział:
-Jak spotkacie Neo, powiedzcie mu że go szukałem. Na razie będę na polanie niedaleko sanktuarium.

zwinął resztę pergaminów i szybkim krokiem zaczął podążać w kierunku polany. Był pod wrażeniem wielkiej siły innych wojowników tu przebywających i bał się że mogą go kiedyś przestać szanować i stanie się ich wrogiem.

-Zatem-Rzekł w stronę Abdelaziza
-Jaką zbroję masz zaszczyt nosić hm?Peaza ,smoka??Jestem ciekaw.... -Ponownie spojżał na domy z zachwytem.

Abdelaziz przez chwilę patrzył zdziwiony na Seuru. Potem opuścił głowę i sprawdził, czy zbroja spoczywająca na jego ciele nie jest jakimś jego zwidem. Dotknął dłonią rogu na hełmie w kształecie głowy konia.

-Wedle wszelkich prawidłowości, przywdziałem Zbroję Jednorożca. - powiedział robiąc minę człowieka pewnego tego co mówi.

Legumir uśmiechnął się na tą wymianę zdań. Widać, że rozmowa go bawi, a Seuru jest najwyraźniej w bardzo dobrym humorze. On zawsze był "szalony" (xD) Zwrócił się do Abdelaziza.

- Ciekawe skąd on zna Neo. - mówił tu o nowym uczniu, który nie dawno stąd zniknął. - Ja go jeszcze nie widziałem od czasu gdy wyruszyłem po zbroję na Wyspę Królowej Śmierci. Ciekaw jestem jak on się ma.

-Oh hahahah nie zauważyłem zbroi ,gdyż patrzyłem się tobie w czy.Jak to powiadają ,,jeśli ktoś nie patrzy ci porsto w oczy znaczy że nie ma krzty odwagi'' .-Spojżał na zegarek i na jego twarzy zagościło zaskoczenie.
-Ocho miło się rozmawiało jednak czas na mnie bywajcie.
Podszedł do leżącego plecaka i podniósł go zakładajac na plecy.Gdy ztrzepał ziemię z nóg ruszył ku wyjściu.

Odprowadził wzrokiem odchodzącego Seuru. Kiedy ten zniknął im z oczu zwrócił się do Legumira.

-Kto wie. Moze jakaś rodzina? Przyjaciel z dzieciństwa? Najlepiej będzie, jesli zapytamy go o to wprost. - zamyślił się przez chwilę - Cóż, ja ostatnio widziałem Legumira kiedy wyruszaliśmy odbyć testy na Rycerzy, taksamo Mysteryego i... - tu spróbował przypomnieć sobie imię rycerza, którego poznał na wyprawie, w której uczestniczył tuż zanim trafił do sanktuarium - Ahena, chyba tak się nazywał.

Gdy tylko razem wyszli z pierwszego domu zodiaku Neo chciał zrobić coś w stylu wielkiego wejścia.Rozpalił swój cosmos co skutkiem tego było pojawienie się złotej aury która obieła młądą parę.Szli wolno jakby ciesząc się każdym krokiem.Wreszcie jednak Neo stanął przed swoimi znajomymi.Lekko się uśmiechnął.
-Witajcie Abdel i Legumir.Miło mi was znowu widzieć i że wróciliście ze zbrojami.Wyglądają naprawdę super a wasze moce...poprostu coś wspaniałego.Cieszę się że was znowu mogę zobaczyć.
Następnie mocno uściskał obu przyjaciół.Długo się nie widzieli i muszą sobie sporo naopowiadać...

Legumir odwrócił się gwałtownie. Ujrzał swojego bliskiego przyjaciela Neo. Ucieszył się ogromnie. Prawie skakał z radości. W dodatku widząc, że zdobył Złotą Zbroję jego euforia pogłębiła się. "A więc udało mu się... tak się cieszę. Teraz widzę jego prawdziwą potęgę..." uściskał swojego przyjaciela.

- Neo! Wspaniale wyglądasz... myślałem, że nie pozwolili Ci dostąpić testu na Zbroję. Widać pokazałeś im na co Cię stać. A jak moja zbroja? Podoba ci się? - okręcił się jakby chciał pokazać całą zbroję. - Teraz jestem Feniks Legumir.

Dopiero gdy tak rozmawiali jego wzrok padł na jego towarzyszkę, która była zadziwiająco piękna. Legumir wcześniej jej nie zauważył gdyż sam przysłonił sobie oczy euforią jaka go ogarnęła. Przyglądał się dziewczynie. Była bardzo piękna.

- Ou... Neo, czyżby jakiś romansik? hehehe - zaśmiał się. I nałożył na głowę hełm.

- O lala, ale gaffa! Nie przedstawiłem się! Witaj, piękna damo. Jestem Legumir, Rycerz Feniksa i bliski przyjaciel twojego... ekchem... kolegi. - znów pokazał swój szczery uśmiech, po czym pochylił się i pocałował lekko rękę damy.