Miasto

- Nareszcie z powrotem w domu... ciekawe czy coś się działo podczas naszej nieobecności?
Wszedł do miasta, był wyczerpany biegiem, bitwą, wspinaczką, przygodami w jaskiniach i ponownym biegiem.
- Muszę odwiedzić łaźnie i krawca. Spotkajmy się później przed pałacem, dobrze?

-Tak, tak dobrze będzie... I mi potrzeba odwiedzić kilka miejsc. Bywaj póki co!
Odłączył się od Paolo. Zaszedł na plac targowy, bowiem tam miał zamiar odnaleźć potrzebne mu produkty. Przede wszystkim rozglądał się za nowym płaszczem... Dobrze byłoby by podbity był starannie skórą i by miał wygodny krój. Niełatwo było dogodzić jego gustom jeżeli chodzi o kupowanie. Też i na targowanie się musiał wiele poświęcać uwagi, nie miał przecież nie wiadomo jakich sum przy sobie.
Lubił przebywać na targach, wśród tłumu ludzi. Lubił im się przyglądać, a nawet rozmawiać, ale tylko na tematy błahe... o pogodzie, czy innych drobnostkach. Ci prości wydawali mu się nieraz tacy mądrzy i obeznani z życiem...

Po tym jak opuścił pałac przechadzał się bez jakiegoś konkretnego celu po mieście.W pewnym momencie poczuł jak ktoś położył dłoń na jego ramieniu.Doskonale wiedział kto to był.
- Widze, że się nudzisz więc zaplanowałem ci najbliższe godziny - rzekł jego mistrz.
- Jeśli ma to być coś męczącego to nie mam na to ochoty - odpowiedział swojemu mentorowi.
- Pokaże ci coś bardzo ważnego.A poza tym to masz mnie słuchać.
Po chwili obydwoje ruszyli w stronę wyjścia z miasta.

W którymś momencie spostrzegł wśród tłumu owego człowieka, którego kiedyś widział w pałacu Kapłanki. Widział go tylko przez chwilę, ale nie odniósł wrażenia aby się spieszył. Jakiś czas potem żałował, że nie poszedł za nim, chętnie bowiem dowiedziałby się o nim czegoś więcej...
Wrócił do swoich zajęć. Miał już płaszcz. Wielce był z niego zadowolony. Czuł się w nim swobodnie, ciepło, nawet rzec można, że przytulnie. Był to, zrobiony ze ścisłego materiału, średnio gruby, miękki i dobrze układający się w różnych pozycjach, sięgający około połowy ud, płaszcz. Miał wygodne, duże guziki. Podobnie jak poprzedni nieodżałowanie zniszczony, był koloru zgniłej zieleni. Stary przyodziewek oddał jakiś żebrakom. Jemu nie był już potrzebny a innym może pomóc. Coraz bardziej przekonywał się w tym, że kocha tych ludzi.

Wolno szedł przez miasto. Skierował swe kroki pierw ku łaźni gdzie mógł spokojnie odpocząć na ciele i duchu. Po kilku godzinach relaksu wyszedł z powrotem na ulice. Swe kroki skierował ku krawcowi. Zakupił u niego nowe ubranie i płaszcz. Tym razem płaszcz był koloru białego, a strój fioletowy. Wyszedł od krawca i krokiem spacerowym udał się w stronę pałacu.

Przeciskając się przez targowisko trafił pod pewien specyficzny, drewniany budynek. Położony on był nieco z dala od innych zabudowań. Dziwny żar od niego bił. Opodal leżały cale naręcza drzew, mnóstwo drewna, najwyraźniej wykorzystywane do opału, bo z komina wydobywał się intensywnie dym. Niemało zaciekawił się tym obrazkiem i począł jakby obojętnie przyglądać się, kręcić się wokół.
W końcu wyszedł przed budynek pewien tłusty mężczyzna i wskazał zapraszającym gestem, by Vaisterion wszedł do środka. Tak też uczynił.

***

Lekko rozgamgany wyszedł na zewnątrz. Miłe spędzony czas zostawił trwały ślad na jego wyglądzie. Twarz miał promienną, włosy, zwykle w zupełnym nieładzie, teraz wyglądały jeszcze gorzej, rozczochrane i sterczące. Opuścił budynek i zatoczył lekkie koło z rozłożonymi rękami. Popatrzył jeszcze w tamtym kierunku z tkliwością i skierował się na powrót ku placowi targowemu, by potem spotkać się z Paolo, tak jak byli umówieni, nieopodal pałacu.

Szedł szybko przez miasto przeciskając się między ludźmi. Wypatrywał generała, miał bowiem względem niego pewne plany. Wychodząc przed bramę zobaczył jego sylwetkę szybko oddalającą się.

Kopał kamień. I maszerował sobie w zupełnie innym kierunku. Znowuż zatopił się w tłumie. Mógł stać się wtedy częścią czegoś, co może nie jest najdoskonalszą formą istnienia, ale miało w sobie zdecydowanie większą głębią niż jakiekolwiek samotne przebywanie na odludziach. Prości ludzie, przez swe zmartwienia i troski wypowiadane w oburzeniu i nieraz okrutnym żalu, prosto - na ulicach, stawali się tacy potrzebni mu. Niosący w sobie głębię ludową...
Co chwila dochodził znowu do tego kamienia i kopał go dalej. Czas był na podjęcie decyzji. Własne ambicje na przeciwko straży asgardzkiej. Któreś trzeba było wybrać. Albo nie wybierać żadnego... Niedługo.

Doszedł do skraju miasta. Wpatrzył się w oddalające się z miasta, wędrujące w różnych kierunkach postaci, potem objął wzrokiem większy obszar. Spojrzenie miał jakby nieświadome, nieobecne. Lekki prąd przeszedł mu po dłoni. Zawrócił. Szedł szybko w stronę zatłoczonych ulic, na targowisko.
''Nie umiem, nie umiem...''
Objął go strach przed samym sobą. To co spowodowały w nim słowa generała nieco go przeraziło. Bynajmniej nie chciał zaszkodzić Asgardowi, ale też nie mógł sobie już dłużej pozwalać na bezczynność, bezużyteczność, podczas gdy w reszcie świata ponoć dzieją się sprawy niezwykle wielkiej wagi. Rozdetry. Dlatego wykona to samo co sobie sam zamierzył.
Kupił jakiś kawał szmaty, potem wrzucił do niego kilka innych sprzętów, trochę sucharów. Wszystko związał i zawiesił na krzywym kiju. Zarzucił to sobie na ramię.

Przeszedł się jeszcze po szarych uliczkach. Zawędrował nawet z powrotem pod pałac, ale zawrócił, gdy tylko go zobaczył. Był gotowy odejść. W pewnym momencie zaczął nawet szukać Paolo, ale gdy po dłuższym czasie nie mógł go nigdzie doświadczyć, a i całe to szukanie wydało mu się bez sensu, zaniechał tego. Najwyżej, kiedyś jeszcze się rozmówią, a póki co lepiej będzie jeżeli nie będzie nikt wiedział po co, gdzie i że w ogóle odszedł.
Dotarł w tej swojej małej wędrówce do bram miasta. Przekroczył je, ale już nie obejrzał się, w obawie, aby nie zawrócić. Aby się nie popłakać.

Biegnąc w stronę miasta zauważył samotną postać oddalającą się od bram. Przyspieszył i skręcił tak by ją dogonić. Po szaleńczym biegu zdyszany zastąpił drogę przyjacielowi.
- Dokądś się wybierasz i nawet się nie pożegnasz?

Rozpoznał z trudem w owym mężczyźnie Paola. Nie dlatego, że ten nagle się zmienił prawie nie do poznania, ale bardziej dlatego że chciał już zapomnieć.
-Ja?
Patrzył na niego obojętnie wzrokiem jakby nieświadomym, odległym, prawie szaleńczym.
-Idę. Bo nie chcę robić krzywdy. Nie mogę się sprzeciwiać Odynowi. Przynajmniej to. Może kiedyś... Wrócę...
Stuknął tym krzywym kijem o ziemię. Cokolwiek by teraz nie zostało powiedziane nie zmieni już żadnych decyzji. Jego emocje zostały rozedrgane i potrzebował czasu, aby je na nowo ułożyć. Pojawiający się znikąd generał ruszył twardy mur i sprowadził nową burzę, chęć walki, która była zakazana.
To już lepiej było odejść. Stał tak przed przyjacielem i dyszał ciężko.

- Idź, nie będę cię zatrzymywać, szczególnie że jest coś co muszę zrobić. Wróć jak tylko wyładujesz swoją złość. Pamiętaj że to miasto zawsze cię przyjmie. I nie zapominaj o swoich marzeniach. To chyba wszystko co ci mogę powiedzieć.
Sięgną do kieszeni i wyjął z niej kieł tygrysa.
- Weź go, mi już nie jest potrzebny. Niech ci przypomina o tym miejscu i o twoim przeznaczeniu. Do zobaczenia.
Włożył kieł do ręki przyjaciela i powoli odszedł, w stronę statku generała.

-''...o tym miejscu i o twoim przeznaczeniu...'' - starał się zrozumieć, a szło to całkiem powoli.
-Dziękuję. Nie zapomnę.- nie zatracił jeszcze jak widać elementarnych prawideł grzeczności wobec innych, a szczególnie wobec przyjaciela, któremu już dość sporo zawdzięczał. Wrzucił kieł do kieszeni. Popatrzył jeszcze za odchodzącym. Przetarł nieco czoło, tak jakby pot wycierał.
-Bywaj Paolo.
Po czym zboczył z głównej drogi i ruszył sobie na wskroś pustkowi, tak by nikt go nie odnalazł póki sam odnaleźć się nie da.

Wszedł do miasta. Niewiele się zmieniło od jego wyjazdu. Zaczął spacerować po mieście. Nie wiedział czemu zwracał taką uwagę. Dotarło to do niego dopiero po chwili. W czasie swojej podróży zdołał się lekko opalić. Wyróżniał się więc wśród mieszkańców Asgardu. Odwiedził łaźnie i po kilku godzinach wypoczęty wrócił do oglądania miasta.

W pewnym momencie drogę Paolo zastąpił jeden z pałacowych strażników.Spojrzał na niego w dosyć dziwny sposób i rzekł:
- Jak przypuszczam twoja godność to Paolo Miraż.Jeśli tak jest to masz natychmiast stawić się przed obliczę kapłanki Hildy Polaris.
Po przekazaniu wiadomości strażnik ruszył do pałacu.

Wysłuchał słów strażnika. "Hilda nie może czekać" pomyślał i ruszył szybkim krokiem w stronę pałacu. Przed pałacem zatrzymał się, spojrzał krytycznie na swój strój. Poprawił nierównie ułożoną kurtkę i spodnie. Wciągną głęboko powietrze i wszedł na teren pałacu.

Wreszcie dotarł do stolicy.
Już z daleka niezmiernie ucieszył się na widok znajomych bram miasta. Dlatego też ostatni odcinek przebył niemal biegiem. Był to bieg pełen szczęścia, ale też swojego rodzaju niepewności i podekscytowania. Długa nieobecność w tym miejscu sprawiała, że wiele spraw mogło potoczyć się swoimi torami, o których to Vaisterion mógł zupełnie nie wiedzieć, lub mieć o ich wyglądzie zgoła odmienne mniemanie.
Należało więc jak najprędzej spotkać się z kim trzeba, tak by uspokoić nerwy.
Choć, z drugiej strony wciąż miał w głowie obraz martwej wioski... Trudno było mu przyjąć do wiadomości, że może gdzieś tu, po asgardzkiej ziemi chodzi bezkarnie człowiek - morderca ludu.

Udał się na rynek. Trza się było przecież nieco ogarnąć i przysposobić do spotkań.

Miał w głowie mętlik prost rzecz ujmując.Tysiące myśli przeplatały się przez jego głowę.Wracał do różnych syuacji ze swojego życia.Aktualnie towarzyszył mu obraz zmasakrowanego ciała Rabe i rozmowa tych dwóch mężczyzn, którzy nie dawali z siebie żadnych oznak ludzkości.Następnie "zobaczył" obrazy ze swego snu.Osoba , którą kochał najbardziej umierała w cierpieniu.W tym obrazie przeplotły mu się słowa , które wypowiedział starzec gdy zmierzali do pałacu kapłanki.
- Jeżeli zostanę zabity.Szanse na uratowanie jej przepadną na zawsze. W tej chwili przystanął.Na myśl przyszła mu twarz dziewczyny.Na jego twarzy można było zobaczyć cierpienie.Jedna łza spłynęła mu po policzku.
Następnie ruszył biegiem w kierunku pałacu.

Wokół strażnika zgromadziło się wiele ludzi.W pewnym momencie mocnym głosem zaczął wygłaszać treść wiadomości , którą nauczył się na pamięć w drodze.
- Przykrą wiadomość przynoszę wam mieszkańcy Asgardu.Miał miejsce zamach na kapłankę Hilde Polaris.Prawdopodobnie by zginęła gdyby nie jeden z jej rycerzy.Jednak mimo jego interwencji kapłanka zapadła w śpiączkę.Lek na dolegliwość księżniczki będzie pilnie poszukiwany.Ostatnią prośbą kapłanki przed zapadnięciem w jej nieszczęsny stan było by jej rycerz Anakin przejął władze nad Asgardem.Sam rycerz spełnił prośbę Hildy Polaris zaznaczając ,że po wyzdrowieniu kapłanki zrezygnuje ze stanowiska.Za deklarował również ukaranie ludzi , którzy dopuścili się tego czynu.Nowy władca Asgardu prosi o modlitwy za zdrowie Hildy Polaris oraz za jego osobęby dobrze sprawował władzę.
Strażnik opuścił rynek zostawiając mieszkańców zaskoczonych napewno takim obrotem spraw.

Szedł powoli przez miasto. Ludzie usuwali się z drogi widząc go. Strażnicy patrzyli na Paola podejrzanym wzrokiem. To co jednak najbardziej niepokoiło Paola to niepokój i strach jaki emanował od ludzi. Stało się coś niedobrego i Paolo wiedział że musi jak najszybciej zobaczyć się z Hildą. Tylko ona jest w stanie mu wszystko wytłumaczyć. Szedł prosto do pałacu. Nikt go nie zatrzymał lecz wszyscy patrzyli z niepokojem. Przechodząc przez rynek odwrócił się i rozglądną. Wydawało mu się że zobaczył znajomą sylwetkę. Sylwetkę człowieka którego nie widział już długi czas, którego mu brakowało. Nie zauważył jednak nigdzie jego twarzy. Ruszy dalej do pałacu.

Spokojnie załatwił swoje sprawy i przede wszystkim poprawił swój wygląd. Trudno mu było jednak rozstać się z tymi wysłużonymi łachmanami, dzięki którym i z którymi tak dużo przeżył.
Wszystkie nowa ubrania zakupił na targowisku. Znalazł także cichy kącik u życzliwych ludzi, gdzie mógł doprowadzić swe ciało do jako takiego porządku.
Odświeżony wyszedł na zewnątrz z zamiarem udania się do pałacu, gdy na rynku pojawił się człowiek, herold z wiadomością.
---
To co usłyszał nie było w żadnej mierze wiadomością dobrą. Wcześniejszy uśmiech szybko znikł mu z twarzy. Zasępił się. Przygryzł wargę i zaklął cicho. Może, gdyby wrócił wcześniej, nie doszłoby do tego.
Tym prędzej ruszył w kierunku pałacu.

Wszystko do wyprawy do sanktuarium było gotowe.Przemierzał miasto w kierunku areny.Czuł z tamtąd kosmos rycerza , któremu obiecał wspólną podróż do sanktuarium.Był zdenerwowany trochę bardziej niż zwykle.Wiedział ,że jeśli medycy znajdą lekarstwo to będzie to jednocześnie koniec dla niego samego.Jednak nie to się dla niego liczyło.Tak naprawdę miał nadzieję ,że jego decyzja nie będzie oznaczała śmierci Padme.

Wyszli z areny na miasto. Vai szedł sprężystym pewnym, a nawet nieco za szybkim krokiem. Po prostu nakręcił się wewnętrznie i spieszyło mu się do rozwiązania pewnej sprawy. Przeciskać się zaczęli początkowo w stronę pałacu, bo tam miała odbyć się ta cała rozmowa.
Nagle Vai zatrzymał się jednak gwałtownie.
-Czekaj. Do licha. Nie wiem, czy to czujesz, ale zdaje się, że opuścił już pałac i jest gdzieś w mieście. Pewnie szykuje się już do drogi.
Zakręcił się w miejscu dookoła próbując wyczuć kierunek, w którym powinni się udać. W dłoni ściskał mocno fiolkę. Nie patrzył na Paolo.
-Miał na ciebie czekać, więc pewnie nie zniknie bez słowa.
Po czym ruszył tam, gdzie podpowiedziały mu umiejętności.