ATENY

Stanęła na pomoście i patrzyła w stronę morza. Wiatr rozwiewał jej włosy, morze uderzało o podpory pomostu. Był to dla dziewczyny przyjemny widok. Patrząc tak na wodę, myślała czy powrócić do Asgardu, miejsca w którym spędziła kilka lat a zarazem pokochała tę krainę. Wahała się jaką decyzję podjąć.
"Od wyjazdu z północnego kraju, docierając tutaj minęły dwa lata... I nadal nie wiem czego chcę..." - rozmyślała nad swoją decyzją jaką podjąć.
Po chwili zauważyła po prawej stronie jakiś statek, który prawdopodobnie mógł zmierzać na północ, gdyż usłyszała jak jeden z handlarzy mówił do swoich ludzi gdzie tym razem płyną.
Ma okazję, może płynąć z nimi lub zostać tu w Grecji.
Zamknęła oczy starając się podjąć decyzję w skupieniu, w końcu zdecydowała.
"Dobrze by było nawet odwiedzić ten piękny kraj zimowy..." - powiedziała do siebie.
Przejrzała zawartość swoich oszczędności. Potrząsając sakiewką stwierdziła:
- Powinno wystarczyć.
Podeszła do dwóch mężczyzn którzy ładowali towar.
- Panowie, udajecie się na północ, do Asgardu? - zapytała.
- Tak pani, właśnie ładujemy towar i nie długo wyruszamy. - odpowiedział jeden z nich.
Naomi pokazała sakiewkę, potrząsnęła nią trochę i rzekła:
- A pozwolicie że wyruszę z Wami?
Mężczyźni spojrzeli na siebie po czym jeden odpowiedział:
- Nie ma problemu.
Dała im sakiewkę i weszła na pokład statku. Gdy skończyli ładować, statek ruszył przez morze w stronę północnego kraju.
Naomi obserwowała jak oddala się od portu.
"Wybacz Neo, ale zdecydowałam że jednak zostanę w Asgardzie..." - powiedziała do siebie w myślach, wiedząc że on tego nie usłyszy. Zdjęła maskę i schowała ją do torby...

- Bez niebezpieczeństwa nie byłoby zabawy czyż nie? - zaśmiał się Generał, a następnie dodał - Teraz powinniśmy trochę odpocząć by nabrać siłę na całą podróż.
Następnie podszedł do łóżka kładąc się, a wyglądało to bardziej na rzucenie się na łóżko i następnie nałożył jedną nogę na drugą trzymając ręce pod swoją głową zamknął oczy. Myślał o dalszym losie całego królestwa i przyjaciół, których napotkał po drodze. Miał w jakiś sposób wyrzuty sumienia, że wciąga ich w takie bagno.

Remus oczekiwał odpowiedzi. Po jego żarcie, Remus uznał iż to koniec rozmowy. Patrzył lekko zaskoczonym wzrokiem jak generał kładzie się na łóżko. Trochę się zmieszał gdy Izaak zamknął oczy i położył nogę na nogę. Chłopak patrzył z lekko otwartymi ustami, po czym ocknął się i wyszedł kręcąc głową. Od razu morskie powietrze rozwiało Remusowi jasne, bujne włosy, a fioletowa peleryna załomotała. Wyjął z wewnętrznej kieszeni płaszcza długie, wąskie pudełko. Odwiązał czerwoną wstążkę. Po chwili trzymał w ręku piękny, solidny instrument muzyczny - flet. Przyłożył go do ust i zaczął rozkoszną melodię, która rozpłynęła się po całym pokładzie.

Kiedy dopłyneli do miejsca nagle dało się usłyszeć wiele hałasów, a on sam spadł z łóżka robiąc go jeszcze więcej.
- Po jaką cholerę tak hałasujecie.. - dało się usłyszeć głośny krzyk Izaaka, który był niezwykle niezadowolony, że mu przerwano sen. Otrzepał się z kurzu i ruszył w stronę pokładu zobaczyć cel podróży, a także Remusa, którego nie widział tutaj. Szybko otworzył drzwi widząc wszystkich marynarzy przy sobie jakby się bali o jego zdrowie.
- Przepraszamy Izaaku, ale tego nie dało się zrobić cicho, bo natrafiliśmy na brzeg - poinformowali go marynarze jednocześnie pokazując mu miejsce gdzie wylądowali.
Od razu spostrzegł Remusa widząc go z fletem, który wydobywał piękne melodie.
- To musimy ruszać Przyjacielu, bo czas nas goni nie miłośiernie ponieważ kto wie czy Sanktuarium nas nie szpieguje. - dodał Generał trzymając rękę na głowie był raczej trochę podniecony zdarzeniami, które mają nastąpić.

Widział, że Remus nie czuł się za dobrze, więc postanowił ruszyć się trochę po terenie Sanktuarium. Zastanawiał się czy może natrafi na jakiegoś Rycerza Ateny albo na kogoś zupełnie innego. Powoli wspinał się na górę z której miałby najlepszy widok na resztę terenu. Jedna ręka wyprzedzała drugą łapiąc się kamieni najbardziej wysuniętych. Starał się nie używać za duży siły, bo wspinając się potrzeba więcej finezji. Łapiąc lewą ręką szczytu góry palcami objął koniec lekko podnosząc ciężar swojego ciała. Podniósł się i stanął na pewnym gruncie wpatrywał się w dal szukając jakiejś wskazówki.
Skoncentrował energię na tyle mocno by można było ją poczyć w promieniu paru mil i zaczął uderzać w powietrze z niezwykła prędkością najwyraźniej trenując. Choć w jego głowie rodził się zupełnie inny plan, który miał mu pokazać słuszność jego decyzji.
Powietrze było bardzo zimne w słoneczny dzień, a miejsce, które było rajskie w wielu miejscach wyglądało jak lodowa pustynia.
- Coś nie mogę zapanować nad swoją energią, kiedy jest wyzwolona.. - zadumany stwierdził Izaak śmiejąc się w duchu.
Po chwili kontynuował ocierając pot z czoła, gdy słońce padało na jego zielone włosy i lekko oślepiając go na chwile.

Remus mimo, iż słyszał jak generał krzyczy, nie przerywał błogiej muzyki. Gdy jednak dobili do brzegu natychmiast wstał i rozejrzał się Izaaka nigdzie nie było. Remus przegarnął jasne, bujne włosy. Obciągnął fioletową pelerynę. Schował ostrożnie swój największy skarb. i wyszedł na brzeg w poszukiwaniu generała. Nagle ku swojemu zdziwieniu ujrzał istotę, bawiącą się swoim kosmosem. Stała ona na jakieś górze, dlatego Remus nie mógł sprawdzić kto to jest. Dopiero gdy podszedł bliżej zauważył generała. Postanowił ukryć swoją obecność i nie przeszkadzać Izaakowi w ćwiczeniach.

Pojawiła się jak gdyby znikąd.Podeszła do Remusa:
- Zawsze był na swój sposób ekscentryczny - powiedziała patrząc na ćwiczenia Izaaka.

Remus pogrążony w rozmyślaniu, patrzył z lekkim uśmiechem na twarzy na trenującego generała. Nagle drgnął i ujrzał piękną istotę. Pojawiła się bardzo niespodziewanie. Widział ją pierwszy raz w życiu. Sens wypowiedzianych słów dotarł do chłopaka z lekkim opóźnieniem. A więc znała generała.
- Czy ty - zaczął ochrypłym głosem, po czym chrząknął i zapytał - czy ty jesteś marynarzem Posejdona?
Rzucił jej ukradkowe spojrzenie i zauważył, iż przygląda się ona Izaakowi.

Spojrzała na swojego rozmówcę i uśmiechnęła się:
- Jestem Karen i tak samo jak ty służę Posejdonowi.Swoją drogą to mógłby skończyć już te ćwiczenia.Czas jest cenną rzeczą - to co mówiła oznaczało ,że wie o misji jaką owa dwójka odbywa.

Remus spojrzał na dziewczynę. Zobaczył uśmiech na jej twarzy i odwzajemnił go. Cieszył go fakt, iż poznał kolejną osobę, służącą Posejdonowi.
- Jestem Remus. Miło mi ciebie poznać. Powiedz mi czy znasz generała Izaaka? - zapytał i odwrócił wzrok. Nie mógł dłużej patrzeć na jej twarz. Była zbyt onieśmielająca. Rzucił spojrzenie na generała, ale myślami był daleko stąd. Nie wiedział co ma powiedzieć. Poprawił sobie fioletową pelerynę.

- Tak.Znam generała Izaaka i to dobrze.Przynajmniej tak mi się wydaje. On już jest taki ,że trudno o nim powiedzieć coś pewnego poza tym ,że jest bardzo oddany Posejdonowi.Chyba między nim a naszym panem jest jakaś głębsza relacja. - odpowiedziała i spojrzała znów na ćwiczącego generała.

Nagle zdał sobie sprawę, że Karen również zna generała. Pragnął jej zadać pytanie, czemu znikła bez śladu. Izaak nigdy nie mówił Remusowi o niej. Ale szybko zaczął roztrząsać ostatnie słowa Karen.
"Jakaś głębsza relacja... na czym to może polegać?" - myślał Remus, zapominając o całym świecie. Odwrócił się do dziewczyny i otworzył usta, ale natychmiast je zamknął. Trudno mu było rozmawiać z nową przybyszką. Nie wiedział dokładnie z jakiego powodu. Patrzył smętnie na Izaaka.

Miał dość już wysilania się na darmo gdyż żaden z Rycerzy Sanktuarium nie zainteresował się nagłym wzrostem energii przy ich domach. Czuł, że ktoś znajomy znajduje się blisko więc nie mógł już ciągnąć tego dłużej więc postanowił zejść na dół. Powoli opuszczał w dół swoje ciało zwinnie opadając z jednego sklepienia na drugie prawie znajdując się na ziemi. Widząc kształt postaci, która dołączyła do Remusa wszystko wyjaśniła. Była to kobieta więc Generał nie miał żadnych wątpliwości, że to Karen. Znajdując się całkiem blisko miał ochotę ją uściskać, ale wiedział, że to nie wypada. Więc przyłożył swój polik do jej witając się.
- Bardzo mi cię brakowało Karen.. - rzekł Izaak bardzo przejęcie oddalając swoją twarz od dziewczyny uśmiechając się promiennie.

Remus spostrzegł, iż zmęczony generał ma już dość treningu i idzie do swoich towarzyszy. Zaskoczony był ich gorącym przywitaniem. "Więc Karen nie kłamała, rzeczywiście bardzo dobrze zna generała" - pomyślał Remus w duchu.
- Widzę, że solidnie trenowałeś, generale. Ale teraz ruszajmy do tego miejsca, gdzie ukryty jest ten napój. Mam nadzieję, że będziesz nam towarzyszyła - zwrócił się do Karen.
Chłopak bacznie się rozejrzał. Obecność generała dodała mu pewności siebie. W pobliżu nie było nikogo. Przegarnął jasne, bujne włosy i czekał na reakcję kompanów.

- Mnie też ciebie brakowało...- odpowiedziała Izaakowi.Uśmiechając się do niego tak samo jak on do niej.Chwilę wzajemnych uśmiechów przerwał Remus.
- Oczywiście ,że będe wam towarzyszyła.A co do treningu generała to zapewniam cię Remusie ,że kiedyś potrafił lepiej trenować.To już chyba wiek zaczyna mu doskwierać - odpowiedziała i się zaśmiała.

Trochę speszony odgarnął białe pasma włosów mając dziwną minę spojrzał na obojga.
- Więc możemy ruszać w drogę, bo czas nas goni tym bardziej jeżeli jacyś nie proszeni goście za nami podążają.. - troche sarkastycznie dodał Izaak gdzie przemawiała przez niego niechęć do Sanktuarium. Skaliste tereny otaczały całą powierzchnie miejsca w którym się znajdowali. Teren nie należał do bezpiecznych, ale jak sam kiedyś powiedział Remusowi to nie będzie łatwa misja. Nie odzywał się przez chwilę myśląc czy wtajemniczać ich w tajniki wspinaczki, ale stwierdził, że lepiej im zrobi taki trening przygotowawczy. Pokazał kierunek w którym będą podążali, a także opiekuńczym wzrokiem dopowiedział.
- Uważajcie na siebie i pod żadnym pozorem nie patrzcie w dól bo tutejsze góry osiągają wysokości najwyższych budynków na świecie, a sczególnie miejsce do którego zmierzamy.. - rzekł trochę Tajemniczo podtrzymując napięcie czekał na gotowość swoich towarzyszy do drogi.

Spojrzał z podziwem na Karen. Remusa zupełnie zaskoczyła wypowiedź dziewczyny. Gdy spostrzegł, iż Karen śmieje się, chłopak również uśmiechnął się sztucznie. Sytuacja wcale go nie bawiła. W końcu rzekł:
- Jestem całkowicie przekonany, że nasz szanowny generał jest bardzo silny i muszę przyznać, iż nigdy nie zwątpiłem w jego potęgę. - oznajmił, patrząc na Karen.
Nagle chłopak po wypowiedzi generała zamyślił się: "Hm... nieproszeni goście z Sanktuarium" - myślał w ciszy. Zaczął powoli iść w kierunku pokazywanym przez generała. Do chłopaka nie dotarło ostrzeżenie o górach, ponieważ był zbyt zamyślony, bo cokolwiek usłyszeć.

Doskonale wiedziała ,że uśmiech Remusa był wymuszony co potwierdziła jego późniejsza wypowiedź.Wysłuchała słów Izaaka choć nie było zawarte w nich nic odkrywczego.
Podeszła do Remusa i położyła mu dłoń na ramieniu:
- Musisz mieć więcej dystansu do wszystkiego.
Jej słowa odnosiły się do poprzedniej sytuacji.
- Jak dla mnie to możemy ruszać - poinformowała następnie Izaaka.

Remus pogrążony w swoich myślach zapomniał o istnieniu całego świata. Szedł powoli, nie zważając na nic. Wiatr rozwiał chłopakowi jasne, bujne włosy. Ocknął się dopiero, gdy dziewczyna położyła mu dłoń na ramieniu. Poczuł napływające ciepło. Po plecach przebiegł mu dreszcz emocji. Jej słowa zadzwoniły mu w uszach. " Dziewczyna daje mi rady? czy ja wyglądam na naiwnego" - pomyślał i odsunął się trochę od Karen. Chciał zachować bezpieczną odległość. Pomyślał, że ona przekroczyła już pewną granicę. Remus miał nieco zmieszaną minę. Spojrzał z wyrzutem na generała, jakby to była jego wina.
- Według mnie powinniśmy ruszyć jak najprędzej - wyraził głośno i stanowczo swoje zdanie.

Czuł, że ta wyprawa nauczy ich wielu pożytecznych rzeczy o współpracy, a także więzi łączących wszystkich Generałów Posejdona. Kiedy dotarli do bardzo wysokiej góry zmieszanie na twarzy Generała wskazywało, że nie spodziewał się, że będzie ona aż tak wielka. Wiatr powiewający z góry wydawał potężne dźwięki pokazujące prawdziwą siłę tej góry.
- Wspiąć się na najbliższą górę Olimpu to ciekawe przeżycie. - skomentował Izaak cały czas nie wychodząc z podziwu dla tego olbrzyma.
- Ale pamiętajcie, że mogą na nas czekać jakieś boskie stworzenia gdyż tak jak powiedziałem ta góra jest najbliższą drogą do Boskiego Sklepienia gdzie żyją Bogowie.. - wtajemniczał ich Generał w ostatnie wiadomości potrzebne im w tej wyprawie, która przybryła mroczniejszych kształtów niż kiedykolwiek.

OCC: Sorki, że tak późno, ale teraz wszystko już pójdzie kosmicznie szybko

Remus szedł w milczeniu, uniósł głowę gdy generał powiedział, że to najbliższa góra Olimpu. Remus nie potrafił ukryć zaskoczenia. nałożył na głowę kaptur, zasłaniając jasne, bujne włosy, które były targane przez wiatr. Przez pewien czas podziwiał widok. I nagle słowa Izaaka ściągnęły go z powrotem. "Będą na nas czekać boskie stworzenia. Czy my jesteśmy przygotowani?" - chłopak zastanawiał się w myślach nad odpowiedzią na te pytanie. Lecz potem ujrzał siebie. Był tam również generał i była Karen. Wśród nich był Posejdon - bóg mórz i oceanów. I nagle ocknął się. Wszystko to było w jego wyobraźni.
- Jestem gotów - powiedział donośnym głosem Remus.

Przyglądała się górze na którą zaraz mieli sie wspinać.
"Najbliższa góra Olimpu" - powtarzała sobie w myślach.Po chwili zadumania nad górą na jej twarzy pojawił się uśmiech szczęścia i podekscytowania.Wyglądała jakby nie mogła się już doczekać wspinaczki.
- Odrobina niebezpieczeństwa jeszcze nikomu nie zaszkodziła.Nie ma co się dłużej przyglądać.Prawdziwa frajda będzie dopiero na górze.
Jej słowa brzmiały niczym słowa dziecka ,które za chwilę ma otrzymać upragniony prezent.

Bez zbędnych komentarzy podszedł bliżej nie znacznie opierając swoje nogi na jednym z kamieni jedna ręka wyprzedzała drugą powoli wspinając się co raz wyżej. Wykorzystywał wszelkie dogodności terenu by spokojnie wspinając się nie robiąc zbędnego zamieszania. Spoglądał na dół na swoich towarzyszy opiekuńczym wzrokiem patrząc czy nie stało im się cokolwiek złego. Widząc większą skarpę znajdująca się nad nim oparł mocno nogi na pewnym gruncie odbił się i wylądował na skarpie czekał na swoich towarzyszy. Ledwo ich widząc usiadł w siadzie skrzyżnym skoncentrowany próbował wyczuć jakieś komosy lub jakieś niebezpieczeństwa, które mogą ich spotkać po drodze.

Wspinaczka była męcząca lecz narazie nie tak trudna jak mogło się wydawać.Brak większych trudności zawdzięczała napewno swojemu wygimnastykowaniu.Drugim czynnikiem było napewno to ,że uważała na każdy ruch jaki robiła.Do chwytania się wybierała tylko elementy góry , ktore wyglądały dosyć solidnie.W końcu dotarła na półkę skalną na której czekał Izaak.Była trochę zmęczona dlatego poczekała aż jej oddech jeszcze bardziej sie uspokoi.Po chwili odpoczynku zwróciła się do generała:
- Niezła zabawa.

Remus został w tyle. "Czyżby mi się wydaje, czy tu są jakieś niebezpieczeństwa" - przemknęło przez głowę chłopakowi, gdy wspinał się. Nagle stracił równowagę i kamień pod jego stopą rozkruszył się. Zaczął turlać się po zboczu góry. Na szczęście Remus nie stracił głowy w kryzysowej sytuacji. Natychmiast skupił uwagę na celu, poczuł całym sobą i powoli z namysłem teleportował się. Wylądował nieopodal towarzyszy. Gdy już wyplątał się ze swojej peleryny podszedł chwiejnym krokiem do generała.
- Wrażeń tutaj nie brakuje - powiedział beznamiętnym tonem rozglądając się dookoła.