Ateny

Można spotkać się ze stwierdzeniem, że Ateny to miasto bez architektury. Chyba szaleństwem jest tak twierdzić o miejscu, gdzie wnosi się Akropol i Partenon. Mimo to Anthony Stark będąc w tym miejscu zaledwie kilka dłuższych chwil zdołał spostrzec i wyraźnie podkreślić w swym mentalnym kajeciku, że to miasto przystosowane jest jedynie do podziwiania niezwykłych zabytków zza szyb autobusów turystycznych. Ponadto, codzienne egzystowanie na tak małych przestrzeniach, notorycznie wypełnionych przez tłumy turystów musi być strasznie męczące.
Siedząc wewnątrz wykwintnej w swej prostocie tawernie, znajdującej się w najstarszej dzielnicy miasta "Plaka" i tak skwapliwie spoglądając na znajdujące się przed nim jakieś bliżej niezidentyfikowane lokalne danie, młody Tony zdążył zatęsknić za amerykańskim hamburgerem.
Jednakże to wszystko wydawało się takie nic nieznaczące w kontekście tego, co młodzieniec wyraźnie odczuwał i czym się kierował. Wiedział, że jest blisko, energia prowadząca go do celu stawała się bardziej namacalna. - Muszę odnaleźć odpowiedź. - mruknął do siebie i zatopił widelec w tej podejrzanej potrawie.

Ateny to bardzo piękne miasto. W zależności od tego kto jak je dostrzega. Czy pod względem architektury starożytnej, historii, mitologii czy kultury. Każdy ma na ten kraj inne spojrzenie i w każdym interesuje wybrana dziedzina. Przebywając tutaj, Endymion zdążył się zaznajomić z terenami otaczającymi Sanktuarium. Miesiące treningów w obozie i wybrane dni wolne, pozwoliły mu się to tego miejsca odpowiednio przystosować.
W oczekiwaniu na wyprawę, postanowił tego dnia raz jeszcze zwiedzić tereny Sanktuarium. Swoją urodą mógł przyciągać spojrzenia młodych dziewczyn. Odwzajemniał je tylko uroczym uśmiechem.
Młody chłopak przekroczył próg tawerny, podchodząc do lady by zamówić coś do jedzenia. Z jego aury można było wyczytać spokój, opanowanie i zdecydowanie. Gdy zamówił posiłek, rozejrzał się po pomieszczeniu szukając jakiegoś miejsca, gdzie mógłby usiąść. Złożyło się tak, że znalazł wolne tuż za postacią Starka. Minął go, nie zwracając na jego postać szczególnej uwagi i usiadł na ławeczce za stołem mając jego plecy przed sobą. Dzielić ich mógł jedna ławka i stół przy którym siedział młody chłopak. Przewaga obcych ludzi w tym miejscu była duża, co zresztą Endymion zdążył zauważyć. Każdy zainteresował się obecnością młodego i samego chłopca wśród dorosłych osób.

Cóż to była za kulinarna niespodzianka, zaskakująco potrawa smakowała lepiej niż wyglądała, sprawiając młodemu Tony'emu niemałą przyjemność jedzenia. Po skończonym posiłku nie minęła nawet chwila, a krążący między stolikami kelner z dość wymuszonym uśmiechem na twarzy podał lampkę wytrawnego wina o charakterystycznym, żywiczym aromacie - błyskawicznie oddziałującym na wrażliwe, młodzieńcze nozdrza.
Spijając pierwszy, dość subtelny łyk Tony zauważył nieprzeciętnie urodziwego, nastoletniego chłopca, w dodatku emanującego dziwną i niespotykaną jak na ten młody wiek aurą spokoju. Tak, to przykuwało uwagę. Spodziewając się męczącego rozwoju wydarzeń i aby dodać sobie nieco cierpliwości, Tony pociągnął głębokim łykiem całą zawartość kieliszka krzywiąc się lekko. Następnie obrócił się i napomknął beznamiętnie do siedzącego za nim blondyna.  
- Nareszcie coś sprawiło, że klienci tego lokalu zaczęli się ślinić. Cóż, przynajmniej kobiety, chociaż w Grecji to nigdy nie wiadomo.

Chłopak sam nie wiedział jeszcze co takiego w nim drzemie, że ludzie na niego z zainteresowaniem spoglądają. Wmawiał sobie iż to przez wygląd, bowiem najwięcej to dziewczyny się za nim oglądały. Młody, przystojny - marzenie nastolatek. Jednak swoją spokojną aurą i energią kosmosu mógł wzbudzać zainteresowanie wśród innych doświadczonych ludzi. Przede wszystkim przyszłych i obecnych rycerzy.
Czekając na swój posiłek, jedną ręką podpierał głowę a drugą miał położoną blisko siebie na stole. Wyprostował się, kiedy mężczyzna siedzący przed nim odwrócił w jego stronę. Słyszał jego słowa lecz nie do końca był przekonany iż on mówi do niego. Obejrzał się, ale za nim była tylko ściana.
- Możliwe. - Odpowiedział z lekkim uśmiechem i zakłopotaniem, nie bardzo wiedząc co powinien powiedzieć. Wtem kelner przyniósł mu zamówiona zupę, która już samym zapachem zachęcała do spożycia.

Kelner widząc pusty kieliszek błyskawicznie uzupełnił jego zawartość brunatną cieczą uzyskaną w wyniku fermentacji moszczu z winogron o cudownym zapachu, co Tony przyjął z zadowoleniem. Mógłby z łatwością przyzwyczaić się do tej greckiej etykiety. Złapał za naczynie i przesiadł się, siadając naprzeciwko powściągliwego w odpowiedziach chłopca. - Nie chciałbym źle zacząć znajomości, ale gdy patrzę na te idealne włosy, to nie wiem, czy jesteś prawdziwy, czy mam dziwne zwidy po zjedzeniu regionalnej fety. - Amerykanin łyknął nieco winka i powoli doświadczał jego działania na układ nerwowy.

Nie będziemy ukrywać, że chłopak był zaskoczony iż nieznajomy zdecydował się do niego dosiąść, przesiadając się tylko ze swojej ławki do tej przy jego stoliku. Musiał przywyknąć do tego zwracania na siebie uwagi. Nie jego wina, że został obdarzony tak niezwykłą energią kosmosu oraz wyglądem. Lekko się zarumienił, kiedy ów mężczyzna powiedział swoje zdanie na temat wyglądu blondyna.
- Skoro inni mnie widzą, to oznacza że jestem prawdziwy... Nie jesteś stąd, prawda? - Odpowiedział i jednocześnie zadał mu pytanie. Bowiem przyglądając jego twarzy, nie doszukał się żadnego podobieństwa do jakiegokolwiek greka. Ten mężczyzna musiał pochodzić z zachodnich krajów.
Nie chcąc by zupka mu ostygła, chyba rozmówca mu nieco wybaczy że podczas ich początku znajomości, młodzieniec będzie powoli zajadał się swoim posiłkiem. Więc wziął łyżkę i powoli spożywał posiłek.

Tawerna napełniała się zmęczonymi zwiedzaniem turystami, którzy potrzebowali widocznie paru głębszych przed powrotem do swoich hoteli na przedmieściach Aten. Ustawiali się przy barze i zbierali wokół małych stolików, dyskutując o tendencjach zwyżkowych cen walut. Mimo tego, że w zasadzie był to spokojny, rodzinny lokal, ze ścianami z autentycznej czerwonej cegły i podłogą z prawdziwej dębiny, tutejszy kelner z trudem ogarniał dzisiejszą sytuację.
Na twarzy Tony'ego pojawił się szczodry uśmiech aprobaty. - Słusznie. - skwitował i zamoczył usta w kieliszku, nie spuszczając i w dalszym ciągu penetrując pozbawionym jakiejkolwiek emocji wzorkiem swego towarzysza. - Zgadza się, poszukuje sensu życia. Jakieś wskazówki?

Ruch w tawernie zaczynał się z każdą chwilą stawać większy. Turystów i stałych klientów przybywało niżeli opuszczało dane miejsce. Można by stwierdzić, iż ten budynek cieszył się sporym zainteresowaniem wśród mieszkańców i podróżników. Nic dziwnego, że powoli zaczynało miejsc brakować.
Stanowczo rozmówca przyznał iż nie jest stąd. Trochę krępująca była sytuacja, kiedy ktoś na Ciebie patrzy, a Ty nie możesz w spokoju zjeść posiłku. Po kilku łykach zupy, blondwłosy chłopak przerwał jedzenie. Nie z tego względu, że jest obserwowany, ale z powodu pytania rozmówcy. Spojrzał na niego, trzymając łyżkę w zupie.
- A co mówi Ci serce? Dlaczego przybyłeś do tego kraju?
Odpowiedział pytaniami, jednocześnie ciekawym będąc jego odpowiedzi.

Tony Stark, ten człowiek o wielkim umyśle i jeszcze większym ego miał posłuchać rady siedzącego przed nim młokosa, którego najwyraźniej największym problemem są codzienne zmagania z próbą estetycznego ułożenia tej blond grzywki? Amerykanin ostatecznie odłożył opróżniony kieliszek. - Posłuchać serca? Czyżbyś nasłuchał się tych banalnych sloganów podczas oglądania swoich ulubionych kreskówek? - młodzieniec przeczesał dłonią włosy z wyrazem delikatnego zniesmaczenia, nareszcie zaczynając odczuwać dziwną lekkość - przyjemniejszy ze skutków spożywania greckiego wina. - Przybyłem tutaj z dwóch powodów. Pierwszy był zdecydowanie decydujący; tanie bilety. Drugi? Cóż, od pewnego czasu, konsekwentnie nawiedza mnie pewne zjawisko, które objawia się irytującym szeptem, oznajmiając, że właśnie tutaj zrealizuje mój potencjał. - Tony wiedział jak absurdalnie to wszystko brzmi, lecz bycie lekko pijanym stanowi doskonały pretekst do wygadywania głupot, co zazwyczaj i tak nie przychodziło mu z trudnością. - Prawdopodobnie to wynik kaca, więc jutro spodziewam się podobnych okoliczności.

Słowa nowo poznanego chłopaka trochę się nie spodobały nastolatkowi. Może i kiedyś oglądał kreskówki, ale teraz nie miał jak. Żyje w takim miejscu, gdzie technologia tak wysoko nie sięga. Zwłaszcza w Sanktuarium. Tam przecież nie ma czasu na oglądanie bajek.
Nieco się zdziwił, że mężczyzna tak odebrał jego słowa, jakby były jakimś blefem. Przecież to była prawda. Głos serca zawsze pomoże wskazać odpowiednią drogę. Zwane to jest również intuicją. Mimo tego zachowania mężczyzny, Endymion powrócił do jedzenia swojej zupy. Wtem usłyszał kolejne słowa siedzącego na przeciw.
- Więc ta osoba czegoś od Ciebie oczekuje. Nie bez powodu przemówiła do Ciebie. - Spojrzał na niego ze spokojem i powagą. To nie były żarty. Dla Endymiona to zjawisko wydawało się być rzeczywiste. Sam tego doświadczał i nie potrafił zrozumieć. Dopiero tutejsza nauka i czytanie książek, pomogło mu znaleźć odpowiedzi na część pytań. Słysząc takie rzeczy jak teraz, że słyszało się jakieś szepty nakazujące przybyć do pewnego miejsca, musiało oznaczać jedno. Ten ktoś, chciał by on tutaj przyszedł. Potrzebował czegoś lub oczekiwał od wybranej przez siebie osoby.
- W moim przypadku jest tak samo. Być może tutaj znajdziesz odpowiedź na swoje pytanie o sens życia.
Uśmiechnął się przyjaźniej i skończył jeść już swoją zupę. Była pyszna, to musiał przyznać. Teraz czuł się najedzony i może ruszać dalej.

Zaskoczenie ogarnęło Starka szybciej niż przemierzający jego krwiobieg alkohol. Ten uroczy, grecki chłopiec traktował te pijackie schorzenie poważnie, co gorsze - wydawał się głęboko wierzyć w autentyczność tego zjawiska. Amerykanin mógł nareszcie głęboko odetchnąć, odszukał wskazówkę. Nie zwariował, również uznając to za znak i w rezultacie przyjeżdżając w to miejsce.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że nie istnieje żaden logiczny... - siedemnastolatek spojrzał głęboko w oczy blond-osobnikowi, próbując go rozgryźć. - Dobra! Wierze Ci. Jesteś najdziwniejszą osobą jaką poznałem w swoim życiu. - Stark zmarszczył czoło jakby przypomniał sobie kogoś innego. - W Grecji...W tym tygodniu? - zastanawiał się pieczołowicie. - Dzisiaj. - dodał triumfalnie i ostatecznie.
- Co mam dalej robić?

Chłopak tylko siedział i przyglądał się mężczyźnie, który najwidoczniej w pierwszych słowach chciał utwierdzić w przekonaniu, że nie istnieje coś takiego. Przynajmniej to pierw młodemu przyszło na myśl, widząc u rozmówcy zaskoczenie i niedokończenie swoich słów. Szybko się przekonał iz to może być prawda. Przybył w to miejsce nie bez powodu. A kiedy mu uwierzył, Endymion uśmiechnął się uroczo jak na dziecko przystało. Uwierzył mu i to się liczyło. Bo przecież nie zamierzałby go okłamać. Nie w takim miejscu.
- Wypatruj wskazówek a będziesz wiedział. Do tego czasu zajmij się czymś, co może sprawiać Ci przyjemność a także tym, co musisz. W końcu po coś tu przybyłeś.
Po tych słowach młodzieniec wstał i odniósł pusty talerz, przy okazji płacąc za posiłek i wrócił do towarzysza rozmowy. Wyciągnął w jego stronę rękę z uśmiechem na twarzy.
- Jestem Endymion. - Przedstawił się, uważając że dobrze jest poznać imię w razie czego, gdyby się kiedy szukali albo mieli przyjemność stoczyć w przyszłości pojedynek.

- Wreszcie spotkałem kogoś o imieniu Endymion. - Amerykanin uśmiechnął się zawadiacko, pocierając dłonią podbródek, na którym pojawiły się pierwsze oznaki zarostu. Jeżeli chłopiec jeszcze nie wydał się dostatecznie dziwny, to jego imię dość dostatecznie przypieczętowało tę wątpliwość. - Jestem Tony, cała przyjemność po twojej stronie. - Stark z lekkim zawahaniem chwycił dłoń Blondyna i delikatnie potrząsnął.
Nie trudno było zauważyć, że Endymion wywiązuje się z etykiety towarzyskiej, gdyż zbiera się, aby opuścić ten uroczy lokal. Może to i lepiej? Tony musiał przetrawić w samotności słowa chłopca, w dodatku znał doskonałą recepturę, która ułatwiłaby mu ten proces.
- Kelner! Nalej mi szkockiej. Umieram z głodu.  

Chłopak przekrzywił lekko głowę na słowa Amerykanina.
- Wreszcie? - Nie trzeba ukrywać, że to słowo go zaskoczyło. Wyglądało to tak, jakby Anthony szukał już kogoś o takim imieniu. Albo konkretnej osoby. Dlatego też młody Endymion musiał rzucić to krótkie pytanie.
- Miło mi. - Uśmiechnął się życzliwie, przyjmując uścisk dłoni poznanego mu już towarzysza rozmowy. Nic go tutaj już nie trzymało, więc mógł opuścić miejsce. Za to Anthony, miał ochotę na szkocką? I to zaspokoi jego głód? Endymion zdziwił się na jego słowa, a kelner zaraz i tak podszedł z butelką i uzupełnił zawartość naczynia Tony'emu. Endymion w tym momencie zdecydował, że zostawi mężczyznę samego z rozważeniami. Opuścił więc tawernę.


[z/t]