Komnata Tronowa

Największa z komnat, znajdująca się w Pałacu. To tu znajduje się tron na którym zasiada kapłanka i samo centrum władzy Asgardu.

Paolo wszedł powoli do sali, podszedł na środek sali i klękną przed Hildą.
- Składam ci hołd Hildo, kapłanko wielkiego Odyna. Nazywam się Paolo Miraż uczeń do zbroi Zed-Buda i pragnąłbym ofiarować ci moje skromne usługi.

Księżniczka spojrzała na chłopaka klęczącego przed nią.Wysłuchała jego słów i sama zabrała głos:
- Cieszy mnie , że chcesz zostać obrońcą Asgardu jednak czeka cię jeszcze długa droga byś mógł chronić nasz kraj.Obyś nigdy nie zwątpił w słuszność twojego poświęcenia dla Odyna i Asgardu.Wracaj teraz do swoich zajęć - zakończyła kapłanka.

Paolo wstał i powoli wyszedł z komnaty zadowolony że księżniczka zaakceptowała jego decyzję.

Po przejściu całego zamku znalazł się w sali tronowej.Kapłanka siedziała na swoim tronie a on sam podchodził bardzo wolno coraz bliżej.W pewnym momencie ukląkł na jedo kolano i przemówił:
- Księżniczko Hildo jeśli tylko się zgodzisz będę zaszczycony móc chronić ciebie oraz twój lud.
Jego słowa były szczere lecz było po nim widać , że coś go trapi.

Vaisterion pomału zwiedzał pałac. Czynił to bowiem z nim i z osobami tutejszymi wiązał swą przyszłość. Wiedział doskonale, że jeżeli chce zaistnieć w tym świecie to musi zapoznać się z tymi, którzy to tym światem w jakiś sposób władają, zyskać ich aprobatę, choćby krztynę zaufania.
Pojawił się na dziedzińcu ubrany w ciemnozielony płaszcz. Rozejrzał się i odetchnąwszy lekko wszedł do Komnaty Tronowej. Od razu uderzył go widok tej obszernej sali, wyglądającej majestatycznie i wspaniale. Wzrok swój przeniósł na księżniczkę. Tego się spodziewał. Istoty o głębokim wzroku i wyglądzie budzącym respekt i szacunek. Zauważył też mężczyznę, który chyba coś mówił do niej. Nie znając go nie odezwał się ani słowem. Skłonił się jedynie kapłance i odsunął lekko na bok, czekając na swoją kolej, na to, kiedy księżniczka będzie gotowa wysłuchać jego słów.

Obserwował jak wchodzą do komnaty tronowej. Nie widzieli go, stał w cieniu, cieszył się że w Asgardzie przybywa wojowników. Postanowił wyjść z cienia. Usiadł na schodach znajdujących się naprzeciwko sali tronowej. Chciał poznać nowo przybyłych, postanowił na nich poczekać.

Księżniczka wstała z tronu i zeszła po schodach w kierunku klęczącego mężczyzny.Jej wzrok na chwilę skierował się na osobę , która przed momentem weszła do sali.Następnie znów skupiła się na klęczącym przed nią mężczyzną.
- Jesteś już doświadczonym wojownikiem a Asgard ma niewielu obrońców dlatego, bardzo mnie cieszą twoje słowa.Niedługo otrzymasz świętą zbroję jeśli taka będzie wola Odyna. Jednak widzę , że coś cię martwi.Zdradzisz mi sekret jaki ukrywa twój umysł i twoje serce czy zostawisz go dla siebie ?

Postanowił nie zwlekać z pytaniem , które miał do kapłanki bo w końcu i tak musiałby je zadać.
- Czy mogę się udać na syberię i sprowadzić do Asgardu jedną osobę , której obiecałem coś gdy po raz pierwszy tam trafiłem.Jeśli odmówisz to zrozumię twoją decyzję.
Jego słowa były wypowiadane płynnie bez żadnego zawahania.

Przyjął spojrzenie kapłanki z serdecznym i pogodnym uśmiechem, ale zarazem pełnym szacunku. Dyskretnie przysłuchiwał się rozmowie. Nie bardzo rozumiał sens wypowiadanych słów. Optymizmem napawała go reakcja księżniczki, gdyż wyraźnie cieszyła sie ona z napływu nowych wojowników. Miał nadzieję, że i on zostanie równie dobrze przyjęty. Nie przeszkadzał rozmawiającym. Skrzyżował ręce na piersi i nadal cierpliwie czekał.

Po wysłuchaniu słów rycerza uśmiechnęła się lekko
-Masz moją zgodą.Jeśli ktoś składa obietnice powinien ją dotrzymać a ja nie będe stawała na drodze abyś ty dotrzymał swojego przyżeczenia.Mam nadzieję , że wrócisz szybko.
Po jej zachowaniu było widać , że skończyła już z nim rozmowę.
- Słucham teraz ciebie młodzieńcze - rzekła do chłopaka stojącego dotychczas z boku.

Zrozumiawszy, że to do niego słowa zostały skierowane, zbliżył się nieco, rozluźnił w ramionach i wreszcie, nauczony raczej słusznym przykładem poprzednika na swoim miejscu, klęknął na jedno kolano. Głowę zniżył.
-Witaj pani. Jestem Vaisterion z Islandii.
Życie me pragnę związać z Asgardem. Staram się o zbroję Alfa. Liczę, że pozwolisz mi zostać sługą Odyna i obrońcą Asgardu. Oddaję się pod twe wskazania.
Lekko drgnął, nie wiedział bowiem, czy ceremoniał wymaga podniesienia się akurat w tym momencie. Postanowił wpierw odpowiedź usłyszeć.

Nie chcąc więcej przeszkadzać w pośpiechu opuścił komnatę zadowolony z tego , że kapłanka zgodziła się na jego propozycje.

To , że kolejna osoba chciała bronić Asgardu bardzo ją cieszyło.Zwłaszcza , że każdy z nowo przybyłych był dobrem materiałem na rycerza.Nie każąc dłużej czekać na swoją odpowiedź przemówiła:
- Zapewne wiesz , że aby zostać świętym wojownikiem będziesz musiał wiele poświęcić. Powinieneś również wiedzieć , że to święte zbroje same wybierają sobie właścicieli. Jeśli twoim marzeniem jest przywdziać świętą zbroję Alfa staraj się jak najbardziej potrafisz a może zostaniesz przez nią wybrany. Liczę na to , że nigdy nie zawiedziesz Odyna ani Asgardu.
Zakończyła obdarowując młodzieńca lekkim uśmiechem a następnie widząc , że nikt już nie oczekuje na spotkanie z nią opuściła salę tranową.

Gdy mówiła wsłuchiwał się w jej słowa starając się dobrze je rozważyć i zapamiętać. To był jego pierwszy kontakt z taką istotą. Jakby nie patrzeć wywarła na nim ogromne wrażenie. Lekko podniósł głowę, ale nie śmiał spojrzeć jej w twarz. Został mocno pokrzepiony jej słowami i utwierdził się co do wyboru. Teraz już wiedział na pewno, że zostanie rycerzem Asgardu. Gotów był także według jej słów, zrobić wszystko i postarać się najbardziej, aby zbroja Alfa, dwugłowego smoka Fanfira wybrała go. Nawet gdyby to się nie stało nie zawiedzie. W całym tym pełnym wzruszającego dla niego przemówienia nie miał siły nic wyrzec. Na koniec wydobył jedynie z siebie:
-Dziękuję, pani.
Po czym gdy wyszła, z drżącymi nogami powstał. Rozejrzał się jakby niewidomy i pełen dziwnych uczuć i wyszedł z sali.

Siedząc na swym tronie postanowiła wezwać do siebie swoich rycerzy.Była to sprawa dosyć pilna jednak do jej wykonania nie potrzebowała wszystkich rycerzy.Była pewna , że każdy z nich poczuł jej wolę więc postanowiła zaczekać na tych lub tego, który przybędzie na jej wezwanie.

Przybył z miasta jak najszybciej na wezwanie kapłanki.Gdy wszedł do komnaty ukląkł na jedno kolano a następnie wstal i pozdrowił księżniczkę skinieniem głową.Czekał na to co Hilda ma do powiedzenia.

Wymęczony, ale niesiony dziwnym wezwaniem przybył do komnat pałacowych bardzo szybko. Miał lekko nierówny oddech, co mógł dostrzec każdy, nawet niedoświadczony człowiek. Zblizył się do tronu, klęknął i pochylił głowę przed kapłanką. Dopiero potem, zgodnie z ustaloną w jego świadomości hierarchią, lekkim skinieniem głowy przywitał drugiego rycerza.
-Jestem pani.

Zwolnił przed wejściem do komnaty, odsapną i wszedł powoli, podszedł do klęczącej dwójki i przyklękną na kolano obok nich.
- Przybywam na twe wezwanie pani, jakie są twe rozkazy?

- Cieszy mnie , że tak szybko przybyliście.Mam dla was zadanie.Udacie się do podwodnego królestwa oraz do sanktuarium i przekażecie wiadomość ode mnie - w tym momecnie kapłanka wstała i podeszła do rycerzy.W dłoni trzymała dwa zwinięte w rulony pergaminy zapięczetowane pieczęcią Asgardu.
- Jako , że Near zna tereny sanktuarium uda się własnie tam a wasza dwójka uda się do podwodnego królestwa.Jako, że nie mam zamiaru przed wami czegoś ukrywać powiem wam co znajduję się na pergaminach.Jest to zaproszenie na turniej , który ma odbyć się w Asgardzie.Ma to na celu poprawienie stosunków pomiędzy naszym krajem a sanktuarium oraz królestwem Posejdona.W turnieju będzie mogło brać udział co najwyżej trzech przedstawicieli każdej nacji.Poproście o potwierdzenie przybycia przez Posejdona i Wielkiego Mistrza.Dopiero wtedy ustalimy termin.
Przekazała pergaminy i dodała:
- Odyn będzie nad wami czuwał.

-Skoro taka jest twa wola, tak się stanie.
Powstał i odebrał jeden z pergaminów. Odpoczął już, ale ślady urwanej przed momentem walki były jeszcze widoczne w jego zachowaniu. Popatrzył na Paolo. Ucieszył się, że będzie podróżował wraz z nim. Widział w nim bowiem dobrego kompana, który zamiast gadać, woli walczyć. Perspektywa podróży była dla niego wymarzonym przeżyciem. Zwiedzi trochę i dowie się o innych nacjach... Może pozna kogoś wartościowego...
Uśmiechnął się szczęśliwy, że został tak wcześnie obdarzony zaufaniem.

- Zrobimy co każesz.
Wstał skłonił się Hildzie, skiną głową na Vaisteriona i wyszedł z sali.
Cieszył się że będzie miał okazje poznać lepiej kompana i zobaczy słynne podwodne miasto Posejdona.

Bez zbędnych słów przyjął pergamin.Ukłonił się przed księżniczką i zaczął zmierzać ku wyjściu z sali.Nie był pewien czy to , że właśnie on ma wyruszyć do sanktuarium jest najlepszym pomysłem ale nie zamierzał polemizować na ten temat.Chciał jak najlepiej i najszybciej wypełnić powierzone mu zadanie.Po kolejnych kilku krokach opuścił komnatę.

Także i Vaisterion wyruszył z komnaty za Paolo. Bezzwłocznie postanowił ruszać do podwodnego królestwa.

Wszedł do komnaty pospiesznym krokiem. Podszedł do Hildy, uklękną na kolano
- Właśnie powróciliśmy z podwodnego miasta pani. Oto odpowiedź od Posejdona.
Po tych słowach zerkną na Vaisteriona