Wioska

- Jestem Mira - odpowiedziała chłopakowi , który przybył.
- Nie musisz go nigdzie porywać.Zostawię was byście mogli w spokoju porozmawiać.W końcu niewiasta nie powinna przeszkadzać w poważnych rozmowach.
Podniosła się z ławki.
- Dzięki za miłe spędzenie czasu - rzekła do Abdelaziza i Legumira po czym dorzuciła w kierunku pierwszego
- Dobrze chroń Wielkiego Mistrza - zaśmiała się a następnie wmieszała się w tłum ludzi mając na celu dalsze zwiedzanie miasta.

Widząc jak dziewczyna się oddala, chciał pobiec za nią, w końcu, oni chcieli zostać sam na sam i porozmawiać w cztery oczy, to co im będzie przeszkadzał. Rzucił się w bieg.
- Mira zaczekaj! - krzyczał za dziewczyną.

Dziwna kobieta...- pomyślał Morpheus.
Niewiasta tylko przez chwilę zaprzątała mu głowę. Po sekundzie zapomniał, że przed momentem była tu obecna.
Po chwili spostrzegł, że dwójce nowopoznałych osób towarzyszy jeszcze jeden osobnik. Był to dobrze zbudowany chłopiec. Już chciał mu się przedstawić, gdy ten widząc reakcję dziewczyny zerwał się gwałtownie i krzykiem za nią pognał.
Czyżby było to coś więcej niż zwykła znajomość?
Osiągnął to co chciał - został sam na sam z najpotężniejszym rycerzem z całej trójki. Czekał na jego reakcję.

Wyłączył się na chwilę, zbierając myśli. Wytrąciło go z tego stanu przybycie młodzieńca, który przedstawił się jako Morpheus. Mira i Legumir odeszli.
-Na razie. - rzucił im na pożegnanie - Do następnego razu.
Odwrócił się w stronę przybysza.
-Witaj. Jestem Abdelaziz. W czym mogę ci pomóc?

Cała pewność siebie, która jeszcze przed sekundką wrzała w ciele Morpheusa. wyparowała w momencie gdy Abdelaziz zabrał głos. Fala pytań, które chciał zadać nowopoznanemu wylała się z jego ust i przeobraziła się w niezrozumiały bełkot. Nie wiedząc co się z nim dzieje, młody wojownik postanowił spróbować ponownie. Oblał się szkarłatnym rumieńcem i drżącym głosem, cichutko powiedział:
- Jestem w tym mieście od niedawna. Chcę zostać Rycerzem Ateny, ale kompletnie nie wiem jak się do tego zabrać. Trenuję od dłuższego czasu, aby osiągnąć doskonałość w każdym aspekcie walki. Moc, którą dysponujesz sprowokowała mnie do tego, aby Cię zaczepić. Pragnę, by ktoś pomógł mi odnaleźć drogę do sukcesu, a odpowiednią osobą do tego wydajesz mi się właśnie Ty, Panie....
Morph mógł prowadzić tę rozmowę w nieskończoność, ale nie chciał zamęczać Abdelaziza swoim gadulstwem.
Z bojaźnią w oczach czekał na to co powie mu Abdelaziz.

Abdelaziz nie bardzo wiedział co ma młodzieńcowi odpowiedzieć. Zaśmiał się niepewnie i zaczął szukać odpowiednich słów.
-Po pierwsze, żaden ze mnie pan. - uśmiechnął się do chłopaka - Abdelaziz albo Abdel wystarczy, jak wolisz. A co do twojego pytania... Wiesz, sam jestem tu od niedawna i nie mam zbyt dużego doświadczenia. Czego potrzeba aby zostać rycerzem? Chyba tylko czystych intencji i solidnej porcji pracy i samozaparcia. Niestety nie potrafię ci więcej wyjaśnić. Wbrew pozorom, jestem jeszcze bardzo słabym uczniem.
Uśmiechnął się do niego przyjaźnie, mając nadzieję, że doda mu tym otuchy.

Pognał za Mirą, ale jej już nie było. Wyparowała jak woda. Przebieg jeszcze kilka razy i nigdzie jej nie widział. "No cóż... kiedy indziej sobie z nią pogadam" - pomyślał.
Wrócił do Abdelaziza, który rozmawiał z chłopakiem, który do nich podszedł. Nie chciał nikomu przerywać, ale na moment zapadła cisza.
- Witam, jestem Legumir - zwrócił się do chłopaka.

Odpowiedź Abdelaziza nie spełniła oczekiwań jakie pokładał w niej Morpheus. Spodziewał się, że w chwili poznania Andela wszystko się zmieni, miał nadzieję, że w końcu znajdzie kogoś kto będzie w stanie pokierować nim tak dobrze jak robił to jego poprzedni Mistrz, którego przez wiele lat uważał za swojego ojca.
Jednak coś nie dawało mu spokoju - jak ktoś dysponujący tak silnym kosmosem mógł mówić " bardzo słaby uczeń"...
Po chwili uświadomił sobie swój błąd. Przecież do tej pory nie spotkał żadnego z Rycerzy, żadnego PRAWDZIWEGO wojownika, ucznia Sanktuarium. Do tej pory jedyną energią, którą miał okazję poczuć była ta pulsująca w Mistrzu. ale i tak w porównaniu do tej, którą dysponował Abdel była jak płomyk zapałki przy żarze buchającym z kominka.
Chwilę rozmyślań przerwał, ów młodzieniec, który kilka minut wcześniej rzucił się w pogoni za Mirą. Przedstawił się jako Legumir. Sprawiał wrażenie sympatycznego chłopaka.
Morpheus wyciągnął rękę:
- Jestem Morpheus.

Legumir podał rękę Morpheusowi i potrząsnął nią energicznie.
- Miło mi Cię poznać. O czym tak rozmawiacie? Może mógłbym w czymś pomóc?

Abdelaziz wychwycił krótki wyraz zawodu, który przemknął po twarzy chłopaka. Cały czas uśmiechał się do niego przyjacielsko.

-Wybacz, jesli zawiodłem twoje oczekiwania. - powiedział - Jeśli szukasz mistrza, to kto wie, może kiedyś będę osobą godną tego miana, ale na razie jest na to zdecydowanie za wcześnie. Może kiedy zostanę Rycerzem...

Spojrzał na Legumira, którego pogoń za Mirą okazała się bezowocna.

-Chyba nie udało ci się jej dogonić.

- No nie udało... Normalnie jakby rozpłynęła się w powietrzu. Dziwna ta dziewczyna jest. Wiesz może skąd pochodzi? Nigdy tutaj nie widziałem podobnych ludzi. - zwrócił się Legumir. - a mógłbyś mi również wywróżyć coś z kart?

-Oczywiście, że mógłbym wywróżyć. To w końcu mój, jak by to nazwać, zawód.

Wyjął karty i wyjął kilka z nich, pokazując charakterystyczne dla tego typu talii, obrazy.

-Jednak musisz być pewien, że jesteś na to gotów. Zanć swoją przyszłość to ciężkie brzemia, dlatego rzadko stawiam karty sam sobie.

Morpheus z zaciekawieniem przyglądał się rozmowie dwóch znajomych. Wzmianka o dziewczynie nie zaciekawiła go, natomiast informacja o talencie wróżenia z kart, którą opanował Abdelaziz mocno go zaintrygowała. Widział już kiedyś, w Japonii, stare szamanki, które zajmowały się tego typu bzdetami. Wtedy uważał to za zwykła stratę czasu, teraz, widząc z jaką powagą Abdel podchodził do wróżenia zaczynał nabierać szacunku do owej sztuki.
Z zaciekawioną miną oczekiwał na rozpoczęcie seansu.

- Tak, jestem gotowy, przyjacielu. Wychodzę z założenia "Co ma być to będzie, a jak już będzie to trzeba będzie się z tym zmierzyć" - powiedział Legumir. Widział, że Abdel może wywróżyć mu coś strasznego, coś co bardzo by się nie spodziewał, ale postanowił że przyjmie wszystko co los mu podaruje i będzie starał się wykorzystać to jak najlepiej.

-Dobrze więc, niech tak będzie. - powiedział Abdelaziz.

Tak jak uprzednio wyciągnął swoje karty i oddzielił arkana. Uderzył w ich powierzchnię palcami prawej ręki i podał chłopakowi do potasowania. Kiedy otrzymał je spowrotem i rozłożył przed nim tak, aby wybrał cztery z nich, powiedział.

-Pamiętaj, że tarot w rękach prawdziwego wróżbity, to nie bajania o wewnętrznym oku i pokonywaniu granic czasoprzestrzeni. To jak nauka, odczytywanie złożonych symboli i alegorii, od których roi się w tych kartach. Tylko prawidłowe ich powiązanie i odczytanie daje odpowiedź i nakierowuje na stosowne działania.

Kiedy karty zostały wybrane, ułożył je w krzyż i odsłonił górną.

-Teraźniejszość. - karta przedstawiała arkan trzynasty, Śmierć.

Spojrzał na Legumira i ujrzał przestrach w jego oczach. Reakcja typowa dla ludzi nie znających języka tarota.

-Nie bój się przyjacielu, nie chodzi o śmierć w sensie fizycznym, no chyba, że następną kartą będzie Wieża. Karta ta symbolizuje odnowę pojęć i idei. Oznacza zmianę, która zaszła w twoim życiu i skierowała je na nowe tory. Mniemam, że chodzi o twoje przystąpienie w szeregi Sanktuarium. Przejdźmy do przysżłości. - odwrócił lewą kartę, był to arkan dwunasty, wisielec - Zmiany w twoim życiu spowodowane są zdarzeniami przeszłymi. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. Musiało zdarzyć się coś, co pchnęło cię w kierunku tego miejsca. Oznacza to, że czekają cię ciężkie próby, będące skutkami tej decyzji. W koniunkcji z kartą Śmierć, karta ta daje nam znak, że zmiany będą korzystne.

Odsłonił kartę z prawej strony, która tak jak w przypadku poprzedniego wróżenia, odnosiła się do teraźniejszości. Przedstawiała ona sędziwegp mężczyznę, siedzącego na tronie, a oznaczona była jako arkan piąty - Papież.

-Karta ewolucji i równowagi, przebyłeś i jesteś w trakcie, długiej drogi. Pokazuje też wpływ jakiegoś silnego i dobrego mężczyzny, który na tę drogę cię wprowadził. Nie znam twojej przeszłości, ale po obecnej sytuacji ryzykowałbym stwierdzenie, że był to jeden z Rycerzy. Czas na ostatnią kartę przysżłości.

Odwrócił dolną kartę, przedstawiajacą arkan drógi, czyli Kapłankę.

-Wynik niemal wyśmienity, gdyż karta ta przynosi silne uzależnienie od losu w sensie pozytywnym. Przyciąga sprawy tajemnicze, mistyczne. W układzie z papieżem przynosi zwycięstwo, triumf i skłania ku optymizmowi oraz twórczemu działaniu. To wszystko, co mogę ci w chwili obecnej powiedzieć.

Złożył karty w odpowiedniej kolejności i schował do tylniej kieszeni. Układ wydawał mu się bardzo pomyślny. Czekał na reakcję Legumira.

Legumir oglądał jak to wszystko robi Abdel. Nieco się przestraszył, ale przyjaciel wytłumaczył mu co to znaczy. Było tak jak powiedział Abdelaziz. Wydarzenia z przeszłości zmusiły mnie do dotarcia tutaj - ktoś napadł mojego tatę, a uratował nas Rycerz. Ten sam prawdopodobnie namówił moich rodziców bym wyruszył na szkolenie. Tak też się stało. I jeszcze triumf na koniec. Uśmiechnął się.
- Dziękuję ci, przyjacielu. Mój szacunek do Ciebie z wielkiego wzrósł znacznie. A da się nauczyć tej sztuki, czy to jakieś wrodzone talenty?

Od pewnego momentu wiedziała ,że jest śledzona.Kwestią czasu było ujawnienie się jej prześladowcy.Na szczęściej dla niej nie musiała na to długo czekać.W pewnym momencie obok niej stanęło trzech mężczyzn.
- Dawno się nie wiedzieliśmy Akhil.
Przed nią stanął czwarty mężczyzna ,który odpowiedział:
- Święta prawda Miro ,święta prawda.
- Nie powinniśmy tracić więcej czasu w końcu dobrze wiemy po co tu jesteś.
Akhil uśmiechnął się wydając następnie rozkaz trzem mężczyzną
- Zabić ją !
Płynne ruchy ostrzy raz cięły powietrze a innym razem ciało.Wszystko trwało ułamki sekund po których głowy trzech mężczyzn poturlały się po ulicy.Wśród mieszkańców miasta zapanowała wyraźna panika.
- Nie doceniasz mnie Akhil.Zmieniłam się przez ten czas.
- Co nie znaczy ,że przeżyjesz.
Akhil wyciągnął miecz i zadał cios w jej kierunku.Mimo ,że w prawej dłoni trzymała miecz atak Akhila zatrzymała lewą dłonią chwytając za ostrze.Atakujący nie mógł uwierzyć w to co się stało.Puścił rękojeść miecza i zaczął cofać się do tyłu krok po kroku oddalając się tym samym od Miry.Miecz,który trzymała za ostrze a którego wyrzekł się jego właściciel puściła po chwili.Odgłos stali uderzającej o kamień rozniósł się po ulicy.Spojrzała na swoją dłoń ,która w tym momencie była cała czerwona od krwi.Rozcięcie na dłoni nie było zbyt głębokie ale nawet to wystarczyło aby krew w dość dużej ilości wypływała z jej ciała.
- Mówiłam,że się zmieniłam.
Akhil ,który otrząsnął się już z tego co widział pzemówił
- Zrozum ,że to co robisz jest złe.Nie jest dla ciebie jeszcze za późno.Uratuj siebie.
Mira zaczęła się śmiać.
- Uratuj siebie ?! Nie kpij sobie ze mnie.Ja próbuje uratować wszystkich a ty stajesz mi na drodze.Wiesz co to oznacza.
- Nie zabijesz mnie.Nie jesteś wstanie tego zrobić.
- Masz rację - odpowiedziała podchodząc następnie do Akhila i przytulając go.
- Sam to zrobisz - wyszeptała mu do ucha po czym mężczyzna poczuł ukłucie.
- Jak pewnie zdajesz sobie w twoim ciele znajduje się trucizna.Za około 15 minut krew zacznie napływać do twojego mózgu w takiej ilości ,że go rozsadzi.Więc pokaż ,że jesteś wart cokolwiek i zgiń jak wojownik.
- Nigdy nie ci się nie uda.Powstrzymają cię w tym miejscu.
- Kto ? Wielki Mistrz ? - zapytała z ironią - On i rycerze ,którzy będą mu wierni już są historią.
Cała ta rozmowa była szeptem.Po zakończeniu ostatniego zdania odeszła od mężczyzny ,który upadł na kolana.Akhil wiedział,że jedynym rozwiązaniem dla niego jest miecz.Chwycił broń jednego z trójki swoich towarzyszy.
- Zginiesz jak suka bo nią jesteś - rzekł w swoim ostatnim zdaniu a następnie wbił sobie w klatkę piersiową miecz przebijając serce. Stała przez chwilę bez ruchu trzymając w prawej dłoni sztylet.
- Zawsze byłeś głupcem - wyszeptała do siebie.
Widząc ,że wkoło zgromadziło się wielu ludzi rzekła w ich kierunku
- Zastanówcie się nad swoim losem.Co zrobił dla was Wielki Mistrz i jego rycerze ? Pozwólcie ,że odpowiem za was - Nic.Jeśli doszło by do wojny to żadnego z rycerzy nie obchodził by wasz los.Obchodziło by ich tylko to czy Wielki Mistrz jest bezpieczny.Gdyby zaszła taka potrzeba wykorzystali by was jako żywą tarczę.Zastanówcie się nad sobą - zakończyła.Już miała odchodzić gdy jeden mężczyzna z tłumu wyszedł i krzyknął w jej kierunku
- Wielki Mistrz jest naszym opiekunem i zawsze tak będzie.Nie pozwoli by stała nam się krzywda.
Mira podeszła do przemawiającego.Mimo ,że jej lewa dłoń krwawiła wyciągnęła nią miecz i przystawiła jego ostrze do szyi mężczyzny.
- Założymy się ,że Wielki Mistrz cię nie uratuje.
W oczach mężczyny było widać strach.
- Otwórz usta - rzekła do niego.
Jednak on nie wykonał tego o co prosiła.
- Otwórz usta albo inaczej zginiesz.
Widząc ,że nie ma innego wyjścia by ratować swoje życie mężczyzna otworzył usta.Mira włożyła mu do ust sztylet,który nadal trzymała w prawej dłoni.Zatrzymując jego ostrze na lewym krańcu ust.
- Następnym razem niech twoja odpowiedź będzie inna.
Gdy skończyła zdanie jednym ruchem rozcięła mężczyźnie policzek a ten zaczął krzyczeć z bólu.
- Jeśli komukolwiek powiecie ,że tu byłam i że to moja sprawka.Wszystkich was zabije - powiedział na odchodne wszystkim kłębiącym się wkoło ludziom.Następnie w pośpiechu opuściła miejsce całego zdarzenia.

-Cóż. - odpowiedział Abdelaziz - Aby się tego nauczyc, potrzebna jest wielka wrażliwość na szczegóły i wielka znajomość symboli i alegorii. Każdy kolor, każda pozycja postci na karcie nie jest przypadkowa i ma swoje ukryte znaczenie. Ja sztuki wróżenia uczyłem się od mojej babki i opanowanie jej zajęło mi wiele lat.

- No cóż, przyjacielu. Mamy wiele czasu, spędzimy tutaj razem jeszcze kupę czasu, miesięcy, może nawet lat. Mógłbyś mnie nauczyć?
Legumir patrzył na niego, z błyskiem w oczach. Bardzo chciał się nauczyć takiej sztuki. To byłby jego pierwszy krok do zostania Rycerzem

Morpheus zaciekawiony przyglądał się jak Abdel ujawniał Legumirowi jego przyszłość. Wróżenie to dziwna sztuka, zmuszająca do wielu lat nauki, praktyki. Przez te lata Abdel mógł przecież doskonalić się w sztuce wojownika, mógł ulepszać swój kosmos. Tyle lat poszło na marne!? Z pewnością we wróżeniu musiało istnieć coś, co sprawiło, że Abdelaziz był do owego poświęcenia zdolny.
Gdy śniadoskóry wojownik zakończył wróżenie przyszłości młodzieńcowi, który przedstawił się jako Legumir, Morph postanowił, że i on pragnie poznać co go spotka w przyszłości.
- Abdel'u czy mógłbym poprosić Cię o ujawnienia mi Jutra? - zapytał przyjaciela. - Wyprzedzając Twoje następne pytanie, zapewniam, że jestem gotowy na słowo prawdy. Nawet jeśli będzie to gorzka prawda.

Abdelaziz najpierw zwrócił się do Legumira.

-Wybacz, ale sztuka ta przechodzi w mojej rodzinie z pokolenia na pokolenie i nie wolno zdradzać mi jej sekretów. Jest wiele dróg do zostania rycerzem, karty są dla mnie tylko pomocą, a nie środkiem.

Odwrócił się do Morpheusa, który także pragnął poznać swoją przyszłość.

-Oczywiście, jednak chciałbym najpierw trochę odpocząć. Mimo że na to nie wygląda, wróżenie z kart wymaga wielkiego skupienia i wysiłku.

Legumir ukłonił się nisko Abdelowi.
- Dziękuję Ci, że spełniłeś moją prośbę. Mam u Ciebie dług wdzięczności.

Całe zdarzenie jakie miało miejsce nie mogło umknąć jego uwadze.Z sekundy na sekunde był coraz bliżej dziewczyny.Jego długie białe włosy lekko powiewały na wietrze.Nie można było wyczuć od niego kosmosu ale wokół jego postaci panowała ciepła aura.Gdy był już za dziewczyną położył swoją dłoń na jej ramieniu.

- Oczywiście, odpoczywaj ile dusza zapragnie, ale nie rób tego za długo bo już nie mogę się doczekać!- z podnieceniem w głosie odpowiedział na prośbę Abdela.

Nie miała powodu by robić jakieś gwałtowne ruchy.Dobrze znała aurę mężczyzny,który chwycił ją za ramię.Odwróciła się do niego.
- Bracie co ty tutaj robisz ? Powinieneś bardziej uważać.Nigdy nie wiadomo skąd objawi się zagrożenie.Wiesz ,że wiele osób ma powody by cię zabić a ty tak poprostu chodzisz po ulicach miasta.