Wioska

Abdelaziz postanowił odiwedzić niewielkie miasto, leżące w okolicach Sanktuarium. Przypominało mu rodzinne strony, które było pełne takich miejsc, położonych jakby zdala od cywilizacji, a jednocześnie świetnie prosperujących w swoim zamkniętym środowisku.
Przechadzał się między straganami, przyglądając sie różnorodnym towarom i produktom.

Miasto wogóle jej się nie podobało.Było puste.Nie w sensie ilości mieszkańców.Brakowało mu duszy.Brakowało mu tego co w Indiach spotykała robiąc każdy najmniejszy krok.Tęskniła za swoją ojczyzną jednak miała przed sobą wyższe cele.Przemierzając kolejne uliczki zauważyła jeszcze jedną wielką różnice - ubóstwo, które w tym miejscu nie występowało ani na takim poziomie ani w takiej skali jak w Indiach.Być może to czyniło z ludzi tu mieszkających maszyny. Codziennie robili to samo.Ciągle monotonia życia.Żadnej większej głębi.
Była w nieznanym sobie miejscu jednak nie miała żadnych obaw.Była pewna ,że nikt jej nie potrafi zagrozić.

Abdelaziz przyglądał się straganom kupców, na których można było dostrzec całą gamę różnorakich towarów, od produktów spożywczych po antyki. Zamierzał opuścić miasto i wrócić na tereny Sanktuarium, kiedy ujrzał niesamowicie piękną dziewczynę. Jej rysy twarzy wydawały się znacznie odbiegać od klasycznego dla tego miejsca kanonu urody.
Jej osoba zdecydowanie wyróżniała się z tłumu, a to mogło oznaczać, że ona także przybyła do tego miejsca, by stać się Rycerzem. Postanowił to sprawdzić. Podszedł do niej i zagadnął.
-Witaj. Wybacz moją śmiałość, ale czy nie jesteś przypadkiem uczennicą w pobliskim Sanktuarium?

Zdziwiło ją ,że ktoś ją zaczepił.Chłopak,który to zrobił nie wydawał się być zagrożeniem o czym również świadczyły słowa jakie wypowiedział.Uśmiechnęła się do niego.
- Jestem Mira - przedstawiła się na samym początku.
- Pewnie cię zawiodę ale nie jestem uczennicom w sanktuarium ponieważ nie mam tu mistrza a trudno aby istniał uczeń jeśli nie istnieje nauczyciel.Zamierzam jednak pozostać na terenach sanktuarium przez pewien okres czasu.Wnioskując z twojego pytania ty zapewne jesteś uczniem sanktuarium.

-W istocie. - odpowiedział kłaniajac się jej - Na imię mi Abdelaziz i odbywam trening w Sanktuarium.
Zaciekawiło go jej podejście. Nie uważała siebie za ucznia, gdyż nie posiadała mistrza, tymczasem większość obecnych w świątyni również było w podobnej sytuacji, a mimo to odbywali ciężkie treningi, sami sobie będąc mentroami.
-Widzę więc, że jesteśmy w podobnej sytuacji, ja też, mimo że staram się samodoskonalić, poszukuję osoby, którą mógłbym nazwać mentorem.

- Miło cię poznać Abdelaziz - rzekła posyłając chłopakowi szczery uśmiech.
- Nasza sytuacja wcale nie jest podobna ponieważ ja nie poszukuję mistrza. Nie ma tu nikogo kto mógłby mnie nauczyć więcej niż umiem.I nie przemawia przeze mnie arogancja jakby mogło się wydawać.Weźmy za przykład Wielkiego Mistrza sanktuarium, o którym trochę słyszałam.Masz zapewne do niego wielki szacunek ale czy widziałeś kiedyś jak walczy ? Może jest jak ten mężczyzna - wskazała na przechodzącego rybaka - Gra rolę niczym lalka w przedstawienu kukiełkowym.Może więcej szacunku powinineś mieć do błazna rozśmieszającego ludzi na ulicach - nagle zdała sobie sprawę ,że być może posuwa się za daleko.W końcu dla jej rozmówcy Wielki Mistrz mógł być kimś bardzo ważnym.
- Wybacz jeśli w jakiś sposób cię uraziłam - te słowa miały naprawić to co być może jej rozmówca miał jej za złe.

Abdelaziz uśmiechnął się.
-Nie martw się. - powiedział - Nie uraziłaś mnie, nie miałem jeszcze okazji spotkać Wielkiego Mistrza, choć to fakt, niezwykle go szanuje, jest w końcu przywódcą tego miejsca.
Spojrzał na przechadzających sie po mieście ludzi. W jej słowach było sporo prawdy. Co prawda był już o wiele silniejszy od zwykłych śmiertelnikó, jenak do poziomu Rycerza jeszcze wiele mu brakowało. Nie wierzył jednak, aby Wielki Mistrz był zwyczajnym człowiekiem.
-Słyszałem, że tradycja nakazuje, aby Wielkim Mistrzem zostawał jeden ze Złotych Rycerzy, a oni są tutaj najpotężiejsi.

Cieszyło ją ,że Abdelaziz nie czuje do nie urazy.
- Możliwe ,że są najpotężniejsi ale czy to oznacza ,że nie można ich pokonać ? Sam powiedziałeś ,że są tutaj najpotężniejsi.A co z innymi rejonami świata.Gdyby byli tak potężni nie pozwalali by na taką niesprawidliwość jaka dzieje się na świecie.W jednym miejscu dzieci beztrosko się bawią a w innym każdy dzień jest dla nich walką o przetrwanie oto aby nie umrzeć z głodu.Trzyletnie dzieci pomagają swoim rodzicom w ciężkich pracach na roli niszcząc przy tym swoje zdrowie a inne wybrzadzają zabawki ,które dostały.Potężny będzie tylko ten kto sprawi ,że wszystkie dzieci będą miały dzieciństwo, będzie ten który sprawi ,że zniknie głód i wojny - wyrzuty z jakimi to mówiła sprawiały,że jej wypowiedź była bardzo niesamowita.
- Czy złoci rycerze robią cokolwiek by tym ludziom żyło się lepiej?
Czy chociaż na chwilę opuszczają swoje domy zodiaku by pomóc innym ? Czy złoty rycerz podniesie dziecko, które się przewróciło ? - ostatnie zdania wypowiedziała dosyć głośno.Ludzie znajdujący się obok byli wyraźnie zainteresowani tym co usłyszeli.

Abdelzaiz opuscił głowę. Poczół jak ogarnia go żal wraz z kolejnymi słowami wypowiadanymi przez dziewczynę. Wiedział że ma rację, i to nie tylko w sensie duchowym, ale też w empirycznym tego znaczeniu.
-Wszędzie są ludzie dobrzy i ludzie źli. - powiedział - Jak kolwiek potężni byli by Rycerze, nie zabiją apatii. W miejscu, z którego pochodzę, nie ma dnia, żeby przed kawiarnią nie wyleciał w powietrze samochód, albo w tłumie nie wysadził się w powietrze fanatyk. Uwierz mi, tak samo jak ty chciałbym naprawić świat, ale to niemożliwe. Dobro musi być równoważone przez zło i na odwrót.

- Nie ma rzeczy niemożliwych Abdelaziz - mówiła tak jak gdyby znali się od dawna.
- To jak będzie wyglądał ten świat zależy od nas.Przybyłam tutaj by móc naprawić ten świat.I zrobię to.Nawet jeśli będzie to kosztowało wiele poświęceń.Gdyby poprawa sytuacji na świecie miała zależeć od śmierci Wielkiego Mistrza to ani chwilę bym się nie wahała aby go zabić.Czy ty byłbyś gotowy zrobić to samo ? Czy dla dobra zwykłych ludzi byłbyś wstanie zabić Wielkiego Mistrza czy też skazał byś ludzi na cierpienia a go pozostawił przy życiu ? Czy gdybyś dostał szanse naprawy świata zrobiłbyś to ?

Abdelzaiz mógł wyczuć, jak wiele emocji niosą ze sobą słowa dziewczyny. Tym razem jednak nie mógł się z nią zgodzić.
-Możesz próbować naprawić świat, ale wbrew temu co mówisz, to niemożliwe. Oczywiście można kierować się wyższymi celami, sprawiedliwością czy dobrem, sam staram się tak żyć, ale naprawa świata wykracza poza ludzkie możliwości. Robiąc to, dążysz do osiągnięcia własnego stanu, któy spełnia twój subiektywny punkt widzenia na pewne sprawy. Uszczęśliwiasz tym samym siebie i wilelu ludzi, jednak drugie tyle może to odbierać wręcz na odwrót.
Jego wzrok powędrował po mieszkańcach miasta. Mieli tu zapewniony spokojny i względnie dostatni byt. Większość była na pewno szczęśliwa, jednak nie musiałby długo szukać, aby znaleść kogoś, kto ma już dosyć tego miejsa.
Uśmiechnął się do dziewczyny i powiedział.
-No ale możemy się tak sprzeczać cały dzień, a od takiego gadania jeszcze nikomu nic dobrego nie przyszło.

- Masz rację.Szkoda tracić dzień na takie rozmowy.Mam tylko nadzieję ,że gdy przyjdzie okazja naprawienia świata nie staniesz jej na drodze.Bo wtedy będe musiała cię zlikwidować - po zakończeniu zdania zaśmiała się po przyjacielsku.
- Może opowiesz mi coś więcej o sobie ? - wskazując na pobliską ławkę dodała - Ale chyba wygodniej nam będzie gdy usiądziemy.
Po kilku krokach znalazła się już przy ławce na której następnie usiadła.

Abdelaziz uśmiechnął się pod nosem i pomaszerował za dziewczyną. Usiadł obok niej i spojrzał w niebo.
-Coś o sobie? - zamyślił się przez chwilę - Co tu dużo mówić, pochodzę z Algieri i chcę zostać Rycerzem Ateny. Ot i tyle, nie miałaem jakiejś tragicznej przeszłości czy też strat, wszystko mieści się w kanonach normalności.
Sięgnął do tylnej kieszeni, gdzie nosił utwardzone, prostokątne opakowanie ze swoją talią kart tarota.
-No i jestem wróżbitą z dziada przadziada. No to ja się uzewnętrzniłem, mogę liczyć na rewanż?

Legumir wkroczył do miasta. Po raz kolejny przechadzał się między straganami. Lubił tu przebywać. Czuł, że tutaj nie jest sam, chociaż sam tego nie potrafił wytłumaczyć. Gwar miejski wprawiał go w stan spokoju. Gdy tak spacerował zobaczył Abdelaziza, który rozmawia z pewną piękną kobietą. Na pewno nie była stąd bo nigdy wcześniej nie widział tutaj podobnych ludzi. Pomyślał, że to jakiś wysłannik Sanktuarium, który miał sprowadzić Abdelaziza do Świątyni, po nową misję, ale po chwili dziewczyna usiadła na ławce. Postanowił do nich podejść.
- Witam Cię, Abdelaziz, i Ciebie również, piękna damo. - skłonił się lekko i przed nią i przed przyjacielem.

Przez chwilę dziewczyna siedziała w ciszy.
- Pochodzę z Indii i jestem wyszkolona na wojowniczke lub jak kto woli morderczynie.Nie wiem kim byli moi rodzice ani dziadkowie.Jako niemowlę spełniałam wszystkie wymogi i zabrano mnie do szkoły , w której szkolono dziewczynki na wojowniczki.Tak naprawdę jestem tu by zamordować Wielkiego Mistrza - po ostatnim zdaniu zaśmiała się.
- Skoro jesteś wróżbitą to może wywróżysz mi moją przyszłość ?
Po tym jak zapytała podszedł do nich jakiś chłopak.Łatwo wywnioskowała ,że obaj panowie się znają.
- Jestem Mira a nie piękna dama - odpowiedziała nieznajomemu.

Legumir uśmiechnął się do dziewczyny.
- Miło mi Cię poznać Miro. Ja jestem Legumir, i jestem uczniem Sanktuarium. Czy słyszałem coś o zamordowaniu Wielkiego Mistrza? - powiedział, chodź nie chciał podsłuchiwać rozmowy, bo to niegrzeczne, ale samo dotarło to do jego uszu.

Abdelaziz zaśmiał się nerwowo na wyznanie dziewczyny.
-Mam nadzieję, że żartujesz... - powiedział niepewnie - Szkoda by było psuć dobrze zapowiadającą się znajomość...
Spojrzał na przyjaciela, który pojawił się w mieście.
-Witaj. - powitał go i zwrócił się ponownie do dziewczyny - Coż, muszę przyznać, że nie miałaś lekkiego życia... Co do wróżenia, to nie widzę problemu.

- Również miło mi cię poznać - odpowiedziała Legumirowi w międzyczasie odwracając się do Abdelaziza.
- Oczywiście ,że żartuje.A skoro nie widzisz problemu to słucham co przyniesie mi przyszłość.Tylko postaraj się aby było to coś przyjemnego.

-Mogę dołożyć wszelkich starań, jednak nie mam wpływu na losy przyszłe. - powiedział wyciągając karty.
Oddzielił Arkana Wielkie od Mniejszych i uderzył w ich powierzchnię palcami prawej ręki. Następnie podał karty Mirze.
-POtasuj doobrze i skup się na pytaniu, które cie nurtuje, czyli w tym przypadku: Co przyniesie mi przyszłość?
Odebrał od niej karty i rozłożył przed nią na ławce.
-Wybierz cztery.
Kiedy dziewczyna wskazywała mu kolejne karty ten układał je tak, że utwożyły krzyż. Abdelaziz odsłonił górną kartę, był to Arkan dwunasty - Wisielec.
-Pierwsza karta mówi o teraźniejszości. Wisielec mówi nam, że zbierasz teraz plony swoich czynów, ze nie jesteś w tym miejscu przypadkowo.
Kolejną kartą był arkan jedenasty - Moc.
-Druga karta symbolizuje przyszłość. Moc to karta optymizmu i zaufania, zapowiada wzrost odporności fizycznej, a w połączeniu z kartą Wisielca oznacza wielką twórczą moc.
Odsłonił kartę z prawej strony. Przedstawiała ona arkan czwarty - Cesarza.
-Wracamy do teraźniejszości. Cesarz przedstawia człowieka mocy, mężczyznę, znajdującego się w bliskim otoczeniu, cieszącego się wielkim autorytetem i posiadającym wielką siłę. Kto wie, moze chodzi nawet o Wielkiego Mistrza i będzie on miałwzględem ciebie jakieś wielkie plany.
W końcu odsłonił ostatnią kartę, leżącą u dołu rozkładu. Ukazał sie im arkan dziewiętnasty - Słońce.
-Ostatnia karta dotycząca przyszłości. Słońce to dobra karta, oznacza powodzenie, radość i szczęście. Dodatkowo zostaje tu wzmocniona przez kartę Cesarza, któa również daje dobre prognozy.
Spojrzał na dziewczynę uśmiechając się.
-To bardzo dobry rozkład i możesz oczekiwać, że czeka cię świetlana przyszłość. Pamiętaj tylko, że człowiek jest kowalem własnego losu, nic samo się nie zrobi. Mam nadzieję, że jesteś zadowolona.

- Świetlana przyszłość to chyba w moim wypadku niemożliwe - skomentowała przepowiednie po czym żywotniej niż ostatnie słowa jakie wypowiedziała rzekła:
-Ale bardzo ci dziękuje.Podczas wróżenia znów zahaczyliśmy o Wielkiego Mistrza. Wiecie może czy często spotyka się on z uczniami sanktuarium i dlaczego skrywa twarz za maską ?- zapytała.

Abdelaziz zastanowił się chwilę nad odpowiedzią. Był tu od niedawna i nie znał jeszcze zwyczajów zwykłych rycerzy, nie mówiąc już o Wielkim Mistrzu.
-Cóż... - powiedział - Trudno mi cokolwiek powiedzieć na ten temat. Nie sądzę jednak, żeby uczniowie często mieli okazję stawać przed jego obliczem. A co do maski to również mogę tylko snuć przypuszczenia. Może chodzi o względy bezpieczeństwa, wszak to jeden ze Złotych Rycerzy, znając jego torzsamość łatwiej jest go namierzyć i zlikwidować... a i innymi Złotymi Rycerzami mogłaby kierować zazdrość, prowadząca ich do buntu i bratobójczej walki. Ale to tylko domysły.

Siedziała przez chwilę w milczeniu myśląc nad dalszym przebiegiem tej rozmowy.W końcu postanowiła zadać kolejne pytania:
- Macie może jakąś ciekawą historię ze swojego życia do opowiedzenia ? Może,któryś z was miał dziewczynę ? Może aktualnie jesteście w związkach i macie dzieci ?A może wogóle nie przepadacie za kobietami ?I nie chce słyszeć ,że nic was ciekawego nie spotkało.Lepiej będzie jeśli wprost powiecie ,że nie chcecie ze mną rozmawiać.No więc ,który z panów zaczyna ?

Abdelaziz zaśmiał się.
-Co do mnie to jestem zdecydowanie hetero. Niestety nigdy nie przykładałem do spraw sercowych wielkiej wagi, no może jako dzieciak było takich "podwórkowych" miłostek. Potem zdecydowałem się zostav rycerzem i poświęciłem treningom. Straciłęm troche z życia, ale co zrobić.

Morpheus od dłuższego czasu nie poświęcał się żadnym ciekawym zajęciom. Znudzony snuł się po mieście, z nadzieją, że uda mu się natknąć na jakąś ciekawą osobowość, na kogoś kto mógłby wskazać młodemu wojownikowi nowe ścieżki wtajemniczenia. I gdy już spisywał owe poszukiwania na straty, wyczuł znajdującą się w pobliżu potężnie skumulowaną energie należącą najprawdopodobniej do jednego z uczniów Sanktuarium. Zachęcony owym odkryciem ruszył w miejsce, z którego owa energia "wybuchała". Po kilkuminutowym biegu, jego oczom ukazały się dwie sylwetki.
Gdy znalazł się w odległości ok 50 metrów od swojego celu spostrzegł, że owe postacie to mężczyzna i kobieta. Całą swoją uwagę skupił na wojowniku, który rysami twarzy przypominał mu jednego z Arabów, których spotykał kiedyś w Japonii. Młoda kobieta nie zwróciła jego uwagi, nie interesował się nią. Nie ten typ urody...
Ponownie spojrzał na młodego wojownika i po krótkim namyśle postanowił do niego podejść.
- Witaj, przyjacielu - zwrócił się do mężczyzny. - Nazywam się Morpheus i wydaję mi się, że coś nas łączy...
Na myśli miał oczywiście fakt, że obaj pragną zostać Rycerzami Ateny.
Po chwili wyciągnął rękę i z uśmiechem na ustach rzekł:
- Mam nadzieję, że nasza znajomość nie zakończy się w tym momencie i w tym miejscu.
Po chwili dotarło do niego, jakie głupstwo popełnił.
W jednej sekundzie zwrócił swoje oblicze w stronę młodej nieznajomej i rzekł:
- Ciebie oczywiście też serdecznie witam. Nazywam się Morpheus. Wiem, że może wydawać się to głupie, ale czy mógłbym na moment porwać Twojego rozmówcę? Chciałbym podyskutować z nim na tematy niekoniecznie interesujące młodą niewiastę.


OCC: Zakładam, że Morph nie zna jeszcze żadnego z Rycerzy.

OCC: Legumir też tam jest, było czytać od początku xD

Widział jak Abdelaziz wróży z kart Miry. Bardzo go to zaciekawiło. Znanie swojego losu może być również niebezpieczne jak znanie. Gdy się zna można się spodziewać tego co nas czeka i nic nie robić względem tego, więc to w ogóle może do nas nie trafić. Jak słusznie powiedział Abdelaziz każdy jest kowalek własnego losu. Potem Mira zadała pytanie.
- Ja nie miałem żadnej miłości. Od dziecka fascynowałem się mitologią i legendami, co zaowocowało tym, że dowiedziałem się o Rycerzach, i postanowiłem zostać jednym z nich. Dużą przyczyną tego było to, że kiedyś mój tata został napadnięty, i wtedy uratował go Rycerz Zodiaku, Rycerz Pegaza. Więc przeszedłem szkolenie i teraz jestem tutaj, i wybrałem Zbroję Pegaza. Nie miałem zbyt wiele czasu na miłość, byłem jeszcze zbyt młody by interesować się dziewczynami.
- A mógłbyś mi wywróżyć coś? Chciałbym coś o sobie wiedzieć... znaczy coś wiedzieć o mojej przyszłości. - dodał pytanie do Abdelaziza.
Zanim jeszcze ten zdążył odpowiedzieć podszedł do nich nowy kandydat na Rycerza.