Pałac

Po wyjściu Anakina uśmiechnęła się do pozostałych w komnacie rycerzy.
- Gratuluję zdobycia Świętej Zbroi - rzekła do Paola zwracając się następnie do Vaisteriona
- Czy jesteś gotów przejść już swój test ?

Westchnął tylko cicho, gdy Kapłanka obudziła się i jak gdyby nigdy nic zaczęła rozmawiać z Anakinem. Bynajmniej nie miał zamiaru wchodzić w jej kompetencje, zresztą sam zrezygnował z możliwości osądu, gdy taką miał. Hilda miała przecież najważniejszy atut, który ustawiał Vaisteriona w odpowiedniej hierarchii - jak sama podkreśliła wyrażała wolę Odyna.
Na czas rozmowy między nią a Anakinem odszedł nieco od łóżka i wpatrzył się w okno. Słuchał jednak uważnie tego co mówią. Nie odkrył jednak, jaką decyzję podjął były władca.
Po jego wyjściu, gdy zwróciła się do Paolo Vaisterion patrzył na niego z dumą. Zaraz jednak mina zupełnie mu się odmieniła, spojrzenie rozbiegło po kątach, szukając bezskutecznie innego Vaisteriona, do którego mogło być skierowane pytanie. Nerwowo drżał mu podbródek.
Drżała mu też ręka, ale jakoś dziwnie powędrowała na pierś, odnajdując tam, pod ubraniem obok innych kostek, dwie jaszczurze czaszki. Obrócił je delikatnie w palcach. Wzniósł wzrok na Hildę.
-Jestem gotów.

Gdy kapłanka się budziła Paolo zdjął hełm i położył go na parapecie okna. Nie powiedział nic, za to uważnie przypatrywał się Anakinowi. Dzięki temu znał jego decyzje, lecz czy była słuszna przekonają się z czasem. Na uwagę do zbroi ukłonił się Hildzie, nic jednak nie powiedział. Swój wzrok przeniósł na Vaisteriona który wydawał się mocno roztrzęsiony. Nie próbował czytać jego myśli, wiedział że przyjaciel by miał mu to za złe. Ucieszyła go decyzja jaką podjął. Oczekiwał na dalsze słowa kapłanki i ewentualne rozkazy.

- Udasz się Vaisterionie do lasu nieopodal miasta.Tam odnajdzie cię odpowiednia osoba.Niech Odyn ma cię w swojej opiece
Nastepnie zwróciła się do Paola
- Przypuszczam ,że wieść o moim stanie rozeszła się po Asgardzie.Udaj się do miasta i poinformuj wszystkich o stanie mego zdrowia.Spotkamy się potem w sali tronowej.

-Tak jest.
Przyklęknął, zaraz jednak wstał i wyszedł na zewnątrz nie zważając już na nic.
Powaga sprawy, która miała się odbyć jakoś wcale nie deprymowała Vaisteriona. Zwyczajnie przestał o niej myśleć. Udał się we wskazane miejsce.

Ukłonił się i wyszedł z sali zakładając hełm na głowę. Krzykną za Vaisterionem.
- Powodzenia, mam nadzieje że przy następnym spotkaniu będzie cię chroniła zbroja. Niech Odyn ma cię w opiece.
Stojąc w drzwiach pałacu patrzył na miasto. Wszyscy ludzie mieli się dowiedzieć o wyzdrowieniu kapłanki. Paolo nie dostał żadnych wytycznych co do Anakina, postanowił więc przemilczeć tę sprawę. Ruszył w stronę centrum miasta.

Zanim wkroczył do sali tronowej wyczuł, że ktoś maszeruje za nim. Początkowo nie zwracał na to zbytniej uwagi, potem dopiero, gdy osoba ta ciągle jakby, go śledziła, podążała w tym samym kierunku, przystanął. Odwrócił się spoglądając na pałacowe korytarze. Dostrzegł dziewczynę zmierzającą pewnym krokiem.
-Hejże? Kim jesteś? Czego tu szukasz? - był teraz wyczulony na nieznane osoby w pałacu, szczególnie w świetle ostatnich wydarzeń.

Naomi szła korytarzem zmierzającym do sali tronowej. Akurat przed nią szedł rycerz. Szli tak aż chłopak się zatrzymał i zadał pytania dziewczynie.
Naomi stanęła przed nim patrząc mu w oczy spokojnie.
- Jestem Naomi. Nie dawno wróciłam do tego kraju. Idę do księżniczki Hildy. Jak widzę Ty również tam się wybierasz. - powiedziała, po czym dodała. - Może i się nie znamy, ale mógłbyś być nie co miły.
Uśmiechnęła się do niego.

''Hmmm... , nawet jeżeli to skrytobójca, to pójdzie ze mną, a wtedy nic się nie stanie.'' - pomyślał.
-Dobrze. Wybacz, ale ostatnie wydarzenia sprawiają, że musimy być ostrożni.
Ukłonił się teraz lekko, zdejmując hełm.
-Jestem Vaisterion. Poprowadzę cię do komnaty tronowej, jeżeli chcesz spotkać się z Hildą. Zresztą to już niedaleko.
Po chwili wspólnej drogi znaleźli się przed drzwiami. Vai pchnął je lekko i weszli do komaty tronowej.

Wyszedł z pałacu i zatrzymał się patrząc na miasto. Wiedział że wkrótce je może opuścić i nigdy nie wrócić. Chciał ocalić to miasto i ludzi w nim mieszkających, do tego jednak potrzebowali informacji. Odwrócił się i spojrzał wgłąb pałacu oczekując na pewną osobę.

Naomi szła korytarzem, aż wyszła na zewnątrz pałacu. Przed nim ujrzała Paola, jakby czekał na kogoś. Podeszła do niego i zapytała:
- Czekasz na kogoś?

Widząc nadchodzącą Naomi ucieszył się że nie kazała mu długo czekać.
- Owszem, czekam na ciebie. Nie będę owijać moich słów pięknymi ozdobnikami, powiem wprost. Byłaś długo w sanktuarium. Podejrzewam że znasz przybliżoną liczbę rycerzy i uczniów. Jak tak to powiedz, dzięki temu przygotujemy się lepiej do ewentualnej konfrontacji.
Popatrzył na nią z uśmiecham na twarzy niepasującym do powagi jego słów.

Naomi uśmiechnęła się.
- Mogłam się spodziewać tego pytania. Owszem byłam w Sanktuarium. Wiem, że jest tam trzech złotych rycerzy i chyba trzech brązowych. Nie wiem natomiast ilu uczniów mają, ani to czy któryś z nich został kolejnym rycerzem. - odpowiedziała.

Zamknął oczy i cicho powtórzył.
- Trzech złotych...
Popatrzył na Naomi i w głąb pałacu.
- W takim razie będziemy potrzebować pomocy Posejdona i jego generałów.
Popatrzył na Naomi.
- Dziękuję, na razie czekajmy na decyzję sędziów zanim podejmiemy jakiekolwiek kroki.

Spojrzała na niego i zapytała.
- Tak... Poczekajmy... Choć wyjaśnij mi jedno... Bo coś mi tu nie pasuje... Byłeś w Sanktuarium, i ostrzegałeś przed Generałem co omal Cię nie zabił swoim atakiem w Stambule, a teraz wysunąłeś propozycję żeby Posejdon pomógł nam zaatakować Sanktuarium. Ty masz jakieś kontakty z ludźmi Posejdona?

Wychodząc z pałacu zauważył rozmawiających Paola oraz Naomi.Nie chcąc im przeszkadzać minął ich bez słowa.Był pewien ,że po tym co zrobił nie powinien jak narazie narzucać się pozostałym rycerzom Asgardu.Upłynęła jeszcze za mało czasu.Do miasta prowadziło go coś dziwnego.

Paolo całkowicie zapomniał o tym co stało się w Sanktuarium. Był zbyt pochłonięty przyszłością i teraźniejszością by rozmyślać nad przeszłością.
- Ja prowadziłem wtedy niebezpieczną grę. Generał Izaak, sługa Posejdona, zaatakował mnie wtedy w Stambule bo go o to poprosiłem. Nie wiedział jednak że do Sanktuarium popłynąłem by was ostrzec. Powiedziałem mu że będzie to mały rekonesans. Zrobiłem to wszystko po to by w razie kłopotów mieć możliwość przybycia z prośbą o pomoc do obu stron. Jak widać opłaciło się. To że generał nienawidzi Sanktuarium to była szczera prawda, tak samo jak to że planuje je zniszczyć.
Uśmiechnął się zamykając oczy. Po chwili spojrzał ponownie na Naomi i dopowiedział.
- A my możemy to wykorzystać.

Wysłuchała kolegi patrząc na niego. Widziała również mijającego ich Anakina, po czym gdy Paolo skończył odpowiedziała mu:
- Takie gry są niebezpieczne. Zanim się ich podejmiesz przemyśl czy dobrze robisz, bo czasami mogą źle się skończyć... Ale jeśli Posejdon się zgodzi nam pomóc, to możemy mieć szanse na pokonanie Sanktuarium. - Spojrzała przed siebie na miasto i ciągnęła dalej. - Wiadomość od Ciebie o ostrzeżeniu przekazałam złotym rycerzom, ale... - znów spojrzała na rycerza - tylko jeden z nich wziął tę sprawę na poważnie...

Słowa dziewczyny zadziwiły go. Zdjął z głowy hełm i przeczesał ręką włosy.
- Wiem że takie gry są niebezpieczne ale bez ryzyka nie ma zabawy.
Zaśmiał się i dalej mówił uśmiechnięty.
- Co do złotych rycerzy to dla nas dobrze że się nie przejęli. Będą ogromnie zaskoczeni gdy się generał zjawi.
Po chwili milczenia dopowiedział.
- Powiedz mi jeszcze jak się ci złoci rycerze nazywają?

Uśmiechnęła się i odpowiedziała:
- Wiem, ryzyko trzeba czasami podjąć.
Po chwili milczenia, Polo zadał jej pytanie o imiona złotych rycerzy. Spojrzała przed siebie i odpowiedziała:
- Ich imiona to Mystery - Rycerz Bliźniąt, Neo - Rycerz Raka i Ahen - Rycerz Strzelca.

Spojrzał na dziewczynę rozbawiony.
- Ryzyko i adrenalina jest świetną zabawą, a co do rycerzy. Jest coś co wiesz o nich szczególnego? Może jakiś ich słaby punkt? Chcę to wiedzieć b w przypadku walki pokonać przeciwnika i przeżyć. Złoci bowiem są naszym największym zmartwieniem.
Popatrzył na południe, mimo uśmiechu na twarzy był zmartwiony tym co ich czeka, a tego że wojna będzie był pewny.

- Niestety nie wiem jakie mogą być ich słabe punkty... Nie walczyłam z nimi... Widziałam ich tylko od strony silnej... - spojrzała na miasto, po chwili rzekła - Dobrze by było zacząć powoli coś zrobić z tym Sanktuarium, mają dużo uczniów a nie wiadomo kiedy oni mogą zostać rycerzami, choć może są już jakimiś. A im będzie ich więcej, tym trudniej będzie nam pokonać Świątynię...

Pokręcił głową.
- Trudno, i bez tego mamy szanse na zwycięstwo. Co do działań to nie możemy podjąć żadnych bez zgody Hildy i woli bogów.
Popatrzył na Naomi.
- Tymczasem nie pozostaje nam nic innego jak trenować.

- Racja... Pozostaje nam trening i czekanie na decyzje Hildy i bogów... No nic, jeśli już nie masz pytań, to pójdę do siebie trochę odpocząć po tej misji. - powiedziała z uśmiechem na twarzy patrząc na rycerza.

- Idź, dziękuję, właśnie wpadłem na ciekawy pomysł ale o tym później. Idź odpocznij, ja też się przejdę.
Ruszył powoli w stronę miasta głęboko myśląc. W jego głowie powoli zaczął układać się plan działania.