Pałac

Hilda Polaris wyszła przed Taras, na niebie zalśniły gwiazdy które spadły na ziemie, potężna fala uderzeniowa wiatrem objęła całe królestwo.

Przed pałacem pojawił się Shaken.
- Witaj Pani - Powiedział przyklękając - Przybyłem tutaj,aby ci się przedstawić. Jestem Shaken, i przybywam tutaj z odległych Asgardzkich lasów. Chciałbym zostać jednym z twych obrońców.

Hilda powili podeszła do młodego śmiałka, który oferował swoją posługę na rzecz Asgardu. Swoim mroźnym spojrzeniem starała sie przeniknąć naturę Shakena, po chwili wyciągnęła do niego swą dłoń i pomogła mu powstać.
- Twoje intencję są szczere młodzieńcze, ofiarujesz Odynowi swoje życie, za co on zapewne cię wynagrodzi.- przemówiła a jej głos niósł ze sobą dziwny spokój, ukojenie..
- Zapoznaj się z mym pałacem i terenami do niego przyległymi, od tej pory są one twoim domem.. niech Odyn wspiera cię w twych staraniach.. - Pani Asgardu po skończonej rozmowie udaje się do wnętrza pałacu.

- Dziękuję o pani. - odparł z powagą i gracją - Idę zapoznać się z tymi terenami.
W jego duchu zrodziła się radość.Wkońcu znalazł swoje miejsce.Na dodatek pani Asgardu,dostrzegła jego dobre serce.Przysiągł sobie,że od tego dnia będzie bronił Asgardu i Hildy, na Chwałę Odena.

Wyszedł z pałacu. Nadal był pod wpływem przemowy Hildy Polaris, był oczarowany słowami, które wypowiedziała. Zazwyczaj skryty i zamknięty w sobie został tak bardzo poruszony. Odnalazł sprawę, dla której mógł się poświęcić, dla której mógł walczyć i odnosić zwycięstwa. Gdy wychodził mało co nie wywalił się na schodach, potem wpadł na jakiegoś starca, który począł go wymyślać od pijaków. Odwrócił się jeszcze w stronę pałacu. Popatrzył na niego z pewnej odległości. Wydawał mu się piękny i majestatyczny. Centrum władzy nad silnym i potężnym ludem. Taka władza też musiała być silna. I on tej władzy będzie strzegł!
Teraz, natchniony postanowił pójść przed posąg Odyna i tam swe modły złożyć przed bóstwem.

Stał przed pałacem z podniesioną głową oglądał wszystko co się na nim znajdowało. Podrapał się po głowie widząc ogrom tego miejsca.
Oparł się koło drzwi wejściowych lekko koncentrując energię dając znak Hildzie, że czeka na możliwość rozmowy. Stał dalej niewzruszony podtrzymując ręką głowę. Był bardzo wyluzowany wiedząc, że jest w tak przyjaznym dla niego klimacie. Miał tylko nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze, bo nie miał ochoty wszczynać żadnej bójki.

Stanął przed pałacem. Pierwszy raz w życiu widział coś takiego, i podziwiał piękno tej budowli. Widział jak Izaak stoi przy drzwiach wejściowych, ale nie miał zamiaru do niego podchodzić, widać był chyba zajęty, lub czekał na coś. Jeszcze raz rzucił okiem na budowlę, i obszedł to miejsce wokoło zapoznając się z terenem. "Pierwszy raz jestem w Asgardzie, nawet nie wiem kto nim rządzi, ale na pewno musi to być potężna osoba, o wielkich możliwościach" - przeleciało mu przez myśl i wrócił do drzwi wejściowych, mijając Izaaka, lekko robiąc ukłon głową w jego stronę, na znak pozdrowienia i wszedł do środka.

Zmierzając ku wyjściu z pałacu natknął się na nieznaną osobę, która szła w przeciwnym kierunku niż on.Postanowił zagrodzić jej drogę co też następnie uczynił:
- Kim jesteś i czego tu szukasz ?? - zapytał.

Stanął w miejscu, gdyż postać zagrodziła mu drogę.
- Jestem Uczniem Świątyni. Chciałem się trochę rozejrzeć, jeśli mogę. A ty kim jesteś? -spytał i spojrzał na postać.

Jego twarz przybrała dziwny wyraz
- To miejsce nie jest ośrodkiem turystycznym dlatego proszę abyś natychmiast opuścił pałac.Dziwne, że uczeń sanktuarium może opuszczać tereny sanktuarium zawsze myślałem ,że mają zakaz.Nie traćmy już więcej ani mojego ani twojego czasu - zakończył po czym wskazał na wyjście z pałacu.

- Przepraszam, nie wiedziałem. Oczywiście już idę. Przepraszam jeszcze raz, i dowidzenia.
Spojrzał na swojego rozmówcę jeszcze raz i ruszył w stronę wyjścia. Zastanawiał się jakie będą tego konsekwencje, i oświadczył sobie, że poniesie każde. Ruszył w drogę powrotną do świątyni.

Ruszył za uczniem sanktuarium w końcu i tak zamierzał nim go spotkał opuścić pałac.Gdy tylko opuścił pałac zatrzymał się nie odwracając się do stojącego obok generała.Jego postój w tym miejscu mógł oznaczać tylko ,że czeka na reakcje rycerza Posejdona.

-Yo-rzucił słowem do mężczyzny stojącego w bramie.
-Dawno się nie widzieliśmy choć dalej nie wiem czy ty to ty...
Zachowywał się komicznie jak zawsze miał w nawyku z szeroko uśmiechniętą twarzą.
-A więc nie owijając w bawełnę chciałbym spotkać się z Kapłanką Odyna by porozmawiać w imieniu Posejdona - jego ton widocznie się zmienił na bardziej poważny.
Cały czas zachowywał się tak jakby rozmawiał ze starym przyjacielem. Widać było, że to jego dobry dzień.

- Czy to ja ? - zadał na głos skrócone pytanie generała.
- Zależy czego ode mnie wymagasz - odpowiedział po czym kontynuował swoją wypowiedź schodząc na inny temat
- Wydaje mi się , że nie przynosisz pokoju w to miejsce.Posejdon nadal wierzy w swoją utopię czy też może odkrył swoje inne plany ? - zadał retoryczne pytanie po czym dodał:
- Sądze, że poradzisz sobie z trafieniem do komnaty tronowej.
Następnie pożegnał się z generałem i ruszył w stronę miasta.

- Pftt, ja tu staram się być miły, a on ze mnie robi już potwora wywołującego wojny - powiedział na głos, ale raczej do siebie jedna sprawa wpadła mu nagle do głowy.
Nie wiedział co uczynić, bo musiał porozmawiać poważnie z kapłanką więc wysłał posłańca by dotarł do pewnej osoby, która wykona zadanie za niego. Jego aura była bardzo przyjemna, a on sam miał wyjątkowe urocze nastawienie co samo go zadziwiało. Gdy skończył dumać nad sobą wszedł do pałacu.

Staną przed pałacem. Nigdy jeszcze nie przyglądał się temu budynkowi. Schody i kolumny, dwie rzeczy rzucające się w oczy. Rozglądną się, nie widząc nikogo znajomego usiadł opierając się o kolumnę i zamkną oczy. Miał dobry nastrój, postanowił więc szlifować swój spokój i opanowanie. Usiadł wygodnie i skupił wzrok na szycie góry.

Wychodził już z pałacu gdy nagle jego wzrok przykuł uwagę wojownik asgardu, który trenował swoją koncentrację. Zatrzymując się na chwilę przycupnął koło drzwi wejściowych opierając się plecami założył ręce na głowie. Przypatrywał się klimatowi, który widocznie dobił część ludności tego królestwa.

Z plecaka wyciągnął butelkę Sake, którą po chwili otworzył zaczynając ją pić. Pił bardzo powoli delektując się smakiem.
- Najlepsza Sake jest tylko w takim klimacie... - powiedział do siebie Izaak, gdy odetchnął z ulgą.
Wiedział, że miał zniknąć z tej krainy, ale nigdy nie lubił wykonywać poleceń nikogo nawet samego Boga. Jego widok był bardzo nostalgiczny z powodu jego smutku z powodu ludności zamieszkującej te ziemie, że muszą przechodzić to całe piekło.
Tym bardziej, że wiedział o następnym posunięciu Posejdona, który nie puści płazem tego jak postąpiła Kapłanka. Postanowił jeszcze chwilkę posiedzieć by potem zabrać tyle ludzi ile się da z tej krainy.

Czuł że ktoś obcy wyszedł z pałacu. Obrócił lekko głowę by kątem oka zmierzyć przybysza. W takiej pozycji pozostał widząc jak ten coś pije i zamyśla się. "Gdzie ja cię już widziałem i dlaczego twe myśli są tak niepokojące, będę musiał na ciebie uważać przybyszu. Oby Vaisterion przybył szybko, sam bowiem nic nie zdziałam w najgorszym wypadku"

Był jakby przepełniony euforią, gdy wracał do pałacu. Starał się już opanować nieco, ale zwyczajnie był w bardzo dobrym nastroju. Nie świadczyło to najlepiej o jego stanie skupienia. Był raczej rozkojarzony, trochę nieobecny. Wrażenie to potęgował fakt, że był odziany niestarannie, wręcz śmiesznie, komicznie.
Lekko poziewywał. Co prawda odpoczął już po szaleńczych biegach po jaskiniach i lasach tutejszych, ale mimo wszystko dało mu się to nieco we znaki.
Z oddali spostrzegł już człowieka w odznaczającej się na szarawym tle, jasnej zbroi. Pomału szedł w kierunku pałacu.

Ruch od strony miasta zwrócił uwagę. Skierował swój wzrok i zobaczył powoli zbliżającego się Vaisteriona. Widok ten go ucieszył, teraz bowiem, razem, byli silni. Dopiero gdy ten podszedł bliżej Paolo zwrócił uwagę na nietypowy strój i zachowanie przyjaciela. Podszedł do niego pewnym, lecz niespiesznym, krokiem.
- Cóż ci się stało? Wyglądasz jakoś... inaczej niż zwykle.

- Czas ruszyć w drogę! - burknął pod nosem sobie Izaak.
Wstając ukłonił się dwóm Asgardczykom mając trochę w pół śmiejącą się minę. Powoli rozprostował kości jednocześnie wkładając butelkę Sake do Plecaka. Po chwili ruszył w drogę powoli przechodząc obok dwóch Rycerzy.
- Następnym razem nie oceniajcie kogoś po pierwszym odruchu tylko trochę się zastanówcie - powiedział do nich cichutko.
- A skąd to wiem... Wydzielacie nie przyjemne emocje do mnie choć wasze uczucie są bardzo skryte - rzucił do nich tajemniczo praktycznie już odchodząc.
Wiatr zawiał mocno w momencie kiedy zrobił się trochę poważniejszy jego kosmos był bardziej srogi niż w momencie przybycia tutaj.

Popatrzył na przechodzącego generała. Jego słowa niepokoiły, tak jak srogi kosmos jaki go otaczał. Szepną do Vaisteriona.
-Uważaj przyjacielu, to chyba nie koniec kłopotów. On tu jeszcze namiesza, tego jestem pewny.
Odwrócił głowę w stronę generała śledząc każdy jego krok. Uśmiechną się gdy prawdziwy sens słów dotarł do Paola. "Jesteś więc niezwykły generale, do następnego spotkania".

-Nic mi się nie stało... - Wyrzekł jeszcze za nim generał zaczynał odchodzić, ale gdy zorientował się, że ów idzie, nie zdradzając przyczyny swego pobytu tutaj, ani nie zamieniając nawet jednego bardziej konkretnego słowa z Asgardczykami, popatrzył z lekkim wyrzutem na Paolo.
-Hejże, czemu tak myślisz? - szepnął do niego i szturchnął go ramieniem - znasz go?
Po czym ruszył za interesującą istotą. Vai wcześniej nie miewał do czynienia z osobami, które to były właścicielami jakichś zbroi. W pewnym sensie bardzo chciał kogoś takiego poznać, intrygowało go to. Dobiegł do odchodzącego i stanął na przeciwko niego. Być może całe to zachowanie spowodowane zostało jego lekkim uniesieniem emocjonalnym, wszak trudno było inaczej racjonalnie wytłumaczyć jego nagły przypływ gościnności. Rzekł do Izzaka, starając nie zniechęcić do siebie od razu rozmówcy:
-Odchodzicie, kiedy wyraźnie czekaliście na kogoś. Cóż to sprowadziło was do Asgardu, hę?

Gdy Vaisterion odwracał się do generała Paolo zrobił ruch ręką, jakby chciał go zatrzymać. Poniechał jednak będąc pewnym że przyjaciel ma jakiś plan. Jednak słowa jakie wypowiedział on do generała uświadomiły Paolowi że jego przyjaciel nic nie wie o jego specjalnych umiejętnościach. Skarcił się w duchu za to że się nie podzielił wiedzą i uważnie zaczął obserwować generała mając nadzieje że nic złego się nie zdarzy.

Widząc młodego chłopaka, który zagrodził mu drogę uśmiechnął się do niego. Ostatnio widział tylko Sharaku tak żywego i chętnego do rozmowy nie mając na pierwszy rzut oka złych intencji.
- Nie czekałem na nikogo, lecz odpoczywałem w tym klimacie, który dla mnie jest już przyzwyczajeniem. - mówił do niego z pewną głębią emocji pokazując, że żal mu jest tego społeczeństwa.
- Miałem nadzieję pomóc waszym ludziom, którzy są uciśnieni przez kraje gdzie jest słońce. Wiem co czujecie, bo sami mieszkamy na dnie morza nigdy nie oglądając przepięknej natury. - cały czas wypowiadał słowa bardzo smutno jednocześnie trochę zły na decyzję Kapłanki.
- Jeśli nie macie nic przeciwko mogę was zabrać stąd do krainy gdzie jest strasznie ciepło. Tam zmierzam by wykonać moją misję w której nie musicie mi pomagać skoro wasza Kapłanka odrzuciła pomoc Posejdona. Tylko jednego nie rozumiem, że ona myśli o pokoju, a by móc go otrzymać trzeba o niego walczyć.
Gdy skończył mówić odwrócił się lekko wstecz patrząc na drugiego chłopaka, który na pewno słyszał całą rozmowę oczekując jego reakcji.