Wioska

Mężczyzna nie mógł do końca uwierzyć, że jego "oprawca" pomógł mu powstać, a nawet dojść do posesji, w której w końcu był strażnikiem. Przecierając przepocone i zakrwawione oczy odrobinę ściszonym tonem.
-Mów...

Następnie próbował nieco poprawić swoją pozycję, jednak rany po ostatnim ataku jaki wyprowadził Aleks były nadal świeże i co najgorsze-poważne. Czuł się teraz jak baranek, który jest na łasce wygłodniałego wilka. Żeby przeżyć-musi zacząć iść na kompromis albo ustępstwa.
"Co za popieprzona noc..."-pomyślał chwiejnie stojąc na nogach.

Mężczyzna nie mógł wciąż uwierzyć, że młodzieniec go opatruję. Nie miał jednak siły nawet, żeby wydusić z siebie słowa podziękowania, więc po prostu kiwnął głową, a potem osunął się na podłogę. Musiał chwilkę, a raczej dłuższą chwilkę odpocząć.

W tym samym czasie do uszu Aleksa doszły jakieś odgłosy jakby skrzypiących schodów. Ktoś musiał usłyszeć jego pukania. Chwilę potem wielkie, dębowe drzwi otworzył jakiś wysoki mężczyzna z rudą brudką, krzaczastymi brwiami i purpurowym szlafroku. Ziewnął głęboko spoglądając na tego kto go obudził o tej porze. Spokojnym tonem rozciągając się rzekł w jego stronę.
-Czego chcesz...gabinet będzie otwarty dopiero o 9 rano...?

Mężczyzna spoglądał dalej troszeczkę zaciekawionym wzrokiem ziewając soczyście. Jednak na słowa "wejdźmy do środka" zareagował dość prędko. A całe przyspieszenie nastąpiło wtedy gdy ukazał mu monetę. Wówczas jego reakcje były o niebo szybsze.

Wysoki rudzielec zabrał go do pokoju gościnnego i kazał usiąść. Następnie nalał odrobinę jakieś nalewki i prędko podał młodzieńcowi. Przez ten cały czas nie był zbytnio rozmowny jednak z chwilą dania mu tego trunku rzekł w jego stronę.
-Widzę, że posiadasz symbol rozpoznawczy. Ciekaw tylko jestem jak dostałeś się w jego posiadanie...-zadał mu pytanie lekko odchylając głowę.

Zrobił krótką przerwę i sam sobie nalał jeszcze trunku. Prędko wypił, a na jego twarzy pojawił się lekki grymas.
-Wiesz przecież, że nie mogę od tak pozwolić na twoją wizytę u przywódcy. Przekonaj mnie...-ostatnie słowa wypowiedział nieco poważniejszym tonem.

Z niecierpliwością oczekiwał na jego odpowiedź, która niewątpliwie mała kluczowe znaczenie.

Wysoki mężczyzna nie mógł uwierzyć, że tyle w nim jeszcze jest krzty i energii pomimo ciężkich ran jakich odniósł. Niestety pewnie nie takiej reakcji spodziewał się nasz młody bohater. Rudzielec zaśmiał się ochoczo i spojrzał na niego lekko ironicznym wzrokiem.
-Ciekawa przemowa. Możesz próbować wejść na górę, ja Ci z całą pewnością nie będę przeszkadzał...-powiedział jednocześnie machając ręką, aby się nie krępował.

Tym samym odrzucił jego prośbę o opatrunki. Może je miał, ale nie chciał mu ich podać, albo w ogóle nie zapamiętał tego co powiedział. Mężczyzna wydawał się być nieco... dziwny aczkolwiek zachowywał stoicki spokój. Było to dość dziwne gdyż sytuacja wymagała jednak choć odrobinę powagi.

Po dłuższej chwili siedzenia rudzielec wstał z miejsca. Otworzył barek, który stał nieopodal rogu owego pokoju. Z ozdobnej szuflady wyjął coś dobrze znanego naszemu Aleksowi.
-Tego właśnie szukasz tak?- ukazał mu owy przedmiot przez którego ma aż tyle kłopotów i zmartwień...

OCC; Znów dowolność:)

-Wszystkie swoje odpowiedzi znajdziesz właśnie na górze- rzekł ze stoickim spokojem spoglądając na niego równie spokojnym wzrokiem.

Rudzielec ponownie wyminął się od odpowiedzi. Albo coś wiedział, albo kręcił sprytnie. Nie można było tego jednoznacznie określić. Jednakże czas naglił. Jeżeli przeczucia Aleksa go nie mylą, to niedługo może stać się na prawdę tutaj gorąco.

Wysoki mężczyzna ponownie siadł sobie wygodnie na krześle i zaczął rozkoszować się wybornym koniakiem. Wyglądało to tak jakby w ogóle nie przejmował się tym co stanie się dalej.

A może właśnie o to chodziło?. Więcej pytań i zawiłości niż odpowiedzi. A wnioskując z jego ostatniej wypowiedzi- wszystko miało się wyjaśnić za na górze. Za tamtymi drzwiami...

Drzwi powoli otworzyły się lekko skrzypiąc tak jak w każdym filmie grozy. Pokój do jakiego wchodził nasz młody wojowników nie wyróżniał się niczym szczególnym. Parę drobiazgów na drewnianych pułkach, zwykłe jednoosobowe łóżko, małe lustro. Tak jakby to w cale nie był pokój przywódcy, a jakiegoś...służącego. Niemniej jednak po interwencji Aleksa ktoś zerwał się z łóżka. Przestraszonym tonem rzekł w jego stronę.
-Kim pan jest i co pan robi w mojej sypialni!?. Proszę się wytłumaczyć!-krzyknął po chwili zrywając się z łóżka i stając niemalże twarzą w twarz z obcym.

Aleks mógł wówczas zauważ, że owa postać niskiego wzrostu ledwo co sięgała mu do szyi. Długie krzaczaste wąsy zdobiły jego twarz, a przenikliwy sędziwy wzrok nie przestawał na niego patrzeć. Szybko czekał na odpowiedź. Jednakże dalej było to coś dziwnego tutaj...
Jeszcze ten rudzielec- tak łatwo dał mu przejść dalej, wystarczyła mu jedynie rozmowa. Shaina miała racja- w ten spisek mogą być wtrąceni naprawdę sporo osób...

***********************************************************

Dziewczyna w końcu dobiegła z dalej nieprzytomną Sekai na ramieniu. Jak wcześniej Fobos tak i ona musiała chwilkę odsapnąć. Ciężko dysząc obejrzała się za siebie w celu zauważenia gdzie owy mięśniak się znajduję.
-Szybciej, nikt nie może nas zobaczyć!-krzyknęła na niego lekko piskliwym głosikiem.
Następnie umownym gestem kazała mu przyklęknąć. Aster rozejrzała się po okolicy jakby czegoś szukała. Bądź co bądź wychowała się tutaj więc zna tą wioskę jak własną kieszeń. Jednakże powaga tej sytuacji była wyjątkowa- trzeba zachować ostrożność.
-Rozdzielimy się tutaj. Ja pójdę w lewo na zachód, a Ty na wschód. Spotkamy się przy głównym wejściu największego domu, na pewno go rozpoznasz- rzekła delikatnie się do niego uśmiechając.

Zrozumiałeś?-dodała po chwili bez żadnego namysłu.

Bieg za Aster bez zwisającej mu na barku Blaire wydawał się być dla ciemnookiego dziecinnie lekką przebieżką. Widać było, że bieg bardzo zmęczył córkę wodza wioski. Kiedy kazała Fobosowi przykucnąć o dziwo ten usłuchał i czekał. W końcu dziewczyna musiała mieć jakiś plan. Nie mylił się, choć spodziewał się nieco bardziej zawiłego działania.

Ostatnie słowo wywołało na twarzy mięśniaka ogromne niezadowolenie. Fakt, wiele osób z jego posturą ma ogromne problemy z myśleniem. Fakt nie raz zdarzyło mu się wpierw działać a potem pytać, ale na Bogów nie był debilem.
-Rozumiem, ale z góry uprzedzam, że skradać się nie będę.
Miał nadzieję, że nie będzie musiał tłumaczyć dziewczynie, że po prostu jest za duży by chować się w cieniu i za ciężki by poruszać się bezszelestnie. Co gorsza gdyby zaczął się skradać wyglądałoby to zbyt podejrzanie.
-Wyjdę pierwszy, a Ty jak chcesz to się skradaj.

Ciemnooki ruszył przed siebie by po chwili skręcić w prawo i spokojnie jak gdyby nigdy nic przechodził po wiosce. Choć nie kiwał głową na lewo i prawo jego oczy czujnie badały okolice. Starał się, też nasłuchiwać tego, czy ktoś przy przypadkiem się za nim nie skrada. Przystanął na chwilę by rozejrzeć się po wiosce w poszukiwanie tego "największego domu", przy którym miał ponownie spotkać się z Aster.

Po bardzo długiej podróży pełnej rozmyślań na temat czym jest Kosmos Kail zawitał do wioski wskazanej przez osobę która uświadomiła go na temat Kosmosu. Zbliżając się do wioski widział w oddali kompleks świątynny, nie zaprzątał sobie jednak nim głowy.

"A więc to tu mogę spotkać kogoś kto pomoże mi poskromić tą moc"

Spokojnym krokiem zbliżał się do miasteczka pełen nadziei i podekscytowany zbliżającą się możliwością rozwoju. Ilekroć myślał o kosmosie w jego umyśle pojawiały się wspomnienia z tej tragicznej chwili która popchnęła go do tej tułaczki. Teraz gdy miał cel, miał nadzieje na rozwikłanie tej niezwykłej zagadki rozbłysków wspomnienia nie budziły już w nim tak ogromnej agresji jak dawniej. Kiedyś każda myśl o tamtych wydarzeniach zamieniała go w agresywnego furiata atakującego wszystko na swojej drodze

Gdy wszedł do wioski zauważył że większość osób, prawdopodobnie mieszkańców patrzy na niego jakoś podejrzliwie. Kail nie wiedział co zrobić. Skierował się do tej wioski tylko dlatego że zasłyszał kilka tygodni temu że w tym miejscu pozna tajemnice Kosmosu. Osoba która przekazała tą informację również wydawała się podejrzana. Pojawiła się znikąd przed chłopakiem w czasie nocnej podróży przez las dwa tygodnie drogi od wioski. Odziana była w czarny płaszcz z kapturem który całkowicie zasłaniał twarz. W krótkiej rozmowie postać ta poinstruowała chłopaka na temat drogi do wioski i że tu znajdzie odpowiedzi których tak żarliwie pragnie. Postać zniknęła po wszystkim tak szybko jak się pojawiła. Nie mając nic do stracenia Kail postanowił udać się w wytyczonym kierunku.

"Tak to jest gdy słucha się tajemniczych, zamaskowanych nieznajomych. Muszę zapamiętać na przyszłość"

Nie wiedząc co może zrobić postanowił zaczepić pewną urodziwą mieszkankę wsi.

-Dzień dobry, czy wie pani coś na temat kosmosu ?

Wyraźnie zdezorientowany odpowiedzią chłopak zaciął się na moment po czym odpowiedział

-Pytam ponieważ zostałem tutaj skierowany w związku z tajemniczą mocą zwaną kosmosem. Osoba która mnie tu wysłała wspominała również o jakichś rycerzach władających tą mocą.
Kail stał jak wryty nie wiedząc co zrobić.

"Przecież ludzie z tej wioski mieli mieć wiedzę na te tematy, chyba że pomyliłem wioski. Nie, to nie możliwe"

Naprawdę zaszokowała go odpowiedź tej kobiety. Chłopak miał nadzieje że wszystko pójdzie łatwo i przyjemnie a tu na jego drodze wystąpiła taka komplikacja. W niecierpliwości oczekiwał odpowiedzi kobiety

Odpowiedź chłopaka sprawiła że oczy kobiety zalśniły lekko, po czym uśmiechnęła się ukradkiem.
- No tak, kolejny... - powiedziała pod nosem po czym odwróciła się plecami i ruszyła w swoją stronę, na odchodne mówiąc jeszcze:
- Kieruj się w stronę wzgórz i skał, - wskazała mu ręką kierunek - tam na pewno cię znajdą i wszystko wytłumaczą, rycerzu. Nie rozumiem dlaczego nowi trafiają do wioski i zawracają nam głowę... - powiedziała jeszcze do siebie jakby z wyrzutem. Kailowi nie pozostawało nic innego jak ruszyć we wskazanym kierunku. Teraz przynajmniej miał już jakiś kierunek, chociaż tak wiele pozostawało niewiadomych... Właśnie gdy kobieta odeszła już kilka kroków, a chłopak być może decydował się już ruszyć we wskazanym kierunku, ni stąd ni zowąd pojawiła się obok niego postać owinięta lekkim fioletowym płaszczem, która złapała go za ramię.
- Tuuu jesteś... - odezwała się krótko - To dobry kierunek, ale pójdź ze mną, a dowiesz się wszystkiego, w swoim czasie...

ps. odpisz jeszcze tu, a potem przenosimy się >tutaj<

Skołowany pojawieniem się postaci Kail nie wiedział co zrobić. Pójść jak wszyscy do domów czy udać się za tajemniczą postacią. Mimo iż postać nie wydawała się godna zaufania młody chłopak postanowił posłuchać jej rady i udać się za nią

"Nie cierpię ludzi wyskakujących znikąd ale nic złego się nie stanie jak zbocze z kierunku na chwilę"

-Pójdę za tobą - odpowiedział pewnie - Ale najpierw się przedstaw i powiedz gdzie mnie chcesz zabrać. Mam dość podróżowania na ślepo.

Po chwili w myślach stwierdził że w razie gdy postać odmówi przedstawienia się prawdopodobnie uda się we wskazanym przez niewiastę kierunku. W końcu tam ponoć miał otrzymać swoje upragnione odpowiedzi.

- Jestem Nodar i zajmuję się wdrażaniem kandydatów na rycerzy do służby naszej bogini. - odpowiedział niemal natychmiast, nie miał zbyt wiele do ukrycia. - Chcę cię zaprowadzić do Sanktuarium Ateny, gdzie być może zdecydujesz się zostać i szkolić się. Ale tylko jeżeli będziesz gotów oddać się na służbę Atenie.
Mężczyzna tłumaczył to na spokojnie, zgodnie z prośbą Kaila. Ostatecznie jednak spojrzał w stronę wzgórz, wskazanych wcześniej przez kobietę.
- W gruncie rzeczy i ona i ja chcemy wskazać ci drogę w to samo miejsce, tyle że powinienem był wyłapać cię tu wcześniej. A teraz, możemy już iść?