Domy uczniów

-I znowu pod górkę. Eh Ci ludzie dlaczego nic nie mówią w prost. Zasmucił się Aleksiej po czym zaczął się wahać. Czy pomóc nieznanym czy też wypoczywać i czekać dalej na swoją opiekunkę i współtowarzysza. Nie miał zaufania do ludzi to paraliżowało go najbardziej jednak. Serce podpowiadało mu inaczej, że pomoc jest ważniejsza od sztywnego rozkazu. Najwyżej by został zmęczony i poturbowany przed treningiem no i pewnie nagana od opiekunki.
Tak czy inaczej kłopot był to i musiał sobie z tym poradzić. Spojrzał jeszcze raz w stronę drzwi, którymi wybiegł chłopiec, który miał iskrę nadziei w oczach.

Najwyżej mi się oberwie. Ja też potrzebowałem pomocy i w górach mi jej udzielono. pomyślał młody adept i ruszył szybkim biegiem za swoim przewodnikiem, który szybko przebierał swoimi króciutkimi nóżkami.
Po chwili w oddali rysowała się zwiększająca się z momentu na moment postać chłopca, który nie wiadomo skąd brał siły na tak szybki bieg w jego wykonaniu. Minuta dwie i chłopak znalazł się za Aleksiejem, który co chwile spoglądał za plecy by nie zgubić chłopca, który najwyraźniej miał mu do pokazania coś ważnego. Przynajmniej młodemu Aleksiejowi tak się wydawało.
Nie trudno było namieszać w skołowanym,młodym wrażliwym umyśle jaki posiadał Junior.

-Ile jeszcze? spytał lekko oddychając jednocześnie patrząc z góry na chłopaka.

-Wiesz, że będę miał problemy. dodał po czym skupił się na biegu w bliżej mu nie znanym kierunku.

Jeśli ja się wlekę to tylko przez niego.. pomyślał Rose. Po czym biegł ciągle obok lub przed młodzianem, który obudził go w środku nocy. Nagle zatrzymał się i zaczął łapczywie nabierać powietrza w usta. Prócz widoku zmęczonego chłopca widział wszystko dookoła gdyż znajdowali się na nieco podniesionym terenie, który pokazywał nocne piękno świątyń i okolic.

W pewnej chwili zza skały wyłoniła się postać kobiety, która już od pierwszej chwili wydała mu się znajoma i nieco bardziej skryta niż zawsze. Jednak jej dumne zachowanie stawało się teraz trochę bardziej przyjazne niż zwykle co zdziwiło Aleksieja tak samo jak słowa, które wypowiadała.

-Tak zrozumiałem. odparł krótko na pytanie dowódcy straży i zaczął słuchać dokładniej. Wszystko wydawało się proste do momentu gdy zadała pytanie czy jest gotów. Aleks w tej chwili musiał się trochę namyślić i rozważyć za i przeciw by nie spaprać niczego.

Myślę, że jestem gotów do wykonania tego zadania. po czym podszedł do niej bliżej licząc na więcej informacji, które zapewne zaraz usłyszy z jej ust schowanych za maską, która delikatnie błyszczała się w blasku księżyca.
Przez jego głowę przewijało się w tym momencie sporo myśli w tym te, które uświadamiały mu, że warto gdyż prawie wygrał przegrany pojedynek, który rozegrano by uśmiercić intruza jakim wtedy był.

Rose stał i wsłuchiwał się w słowa przybliżającej się znajomej. Wszystko pięknie, ładnie, lecz od pierwszych słów dało się wyczuć, że nic łatwego to nie będzie.
Każde słowo wydobywające się z jej ust utwierdzało młodego Aleksa w przekonaniu, że wreszcie przynależy do wspólnoty Sanktuarium i jest do czegoś przydatny. Ciekawiło go także dlaczego owy uczeń świątyni nie mógł wziąć udziału przecież on także był mało popularną osobą być może dla większości anonimową.

- Rozumiem. Odparł chwiejnym głosem lekko się denerwując gdyż takiej rangi zadanie musiało być owiane sporym ryzykiem niepowodzenia.

- Czyli z pomocą tego maleństwa zostanę waszym szpiegiem hmmm ciekawie się zapowiada. Mam nadzieję, że sporo ludzi tam nie ma. dodał zawstydzony lekko swoją wypowiedzią.

Widać nie mogli się nawet na tym odludziu czuć bezpiecznie gdyż widać było szybki gest i moneta znalazła się w ręku Aleksieja, który coraz cichsze słowa musiał wysłuchiwać. Nie tylko on się bał konsekwencji. Dowódca straży, którego posadę piastowała musiał uważać by nie wydać siebie i całej reszty, która nad tym pracowała.

- Rozumiem. Niech się dzieje wola niebios. dodał bardzo ściszonym głosem, który był nieco głośniejszy od szeptu.

No to co by tu począć. pomyślał sobie Aleksiej widząc plecy Shiny oświetlone blaskiem księżyca. Miał przed sobą trudną i kłopotliwą decyzję do podjęcia. Wiedział, że dowódca straży jest postawiony wyżej od opiekunki Alone, a teraz także jego. Z drugiej strony stracił by parę godzin, dni, a możliwe i tygodni na treningi. Nagle dostrzegł, że chłopak dalej stoi dwa kroki od niego i ciężko dyszy.

Kolego powiedz mi gdzie tu spotykają się wszyscy podejrzani ludzi? spytał szeptem wstając i podchodząc do młodego. Jednocześnie rozmyślał nad tym, która opcja będzie bezpieczniejsza. Udać się do domów i tam wszystko przemyśleć, czy zniknąć i pomóc sanktuarium.

W jego głowie rysowały się różne scenariusze. Jeden z nich był już praktycznie wybranym z powodu braku czasu musiał podjąć najbardziej korzystny wariant mimo kar jakie mogą go czekać. Nie chciał zawieść Sanktuarium, a przede wszystkim Shiny.

Tak, postaram się zdobyć ważne informacje od chłopaka. Później udam się hmmm przed siebie i spróbuję ich odnaleźć może się uda. Nie mogę wrócić do domów to wiązało by się częściowym zdradzeniem jego sytuacji. I nie wywiązaniem się z obowiązków w najgorszym razie. rozmyślając tak co chwilę, co jakiś czas spływała mu łza po policzku to prawym to lewym. Była to oznaka bezradności i beznadziejności sytuacji w jakiej się znalazł. Z jednej strony robi dobrze, z drugiej źle. Najgorsze jest to, że nie da rady walczyć w pojedynkę jeżeli odkryją, że jest wtyką Sanktuarium.

Chłopiec starał się pomóc było widać, że zależy mu na tym jednak dało się odczuć niepewność i obawy w jego głosie gdy przemawiał.

Nagle po dłuższej jak to odczuł Aleks przerwie mimo, że trwała ona kilkanaście może kilkadziesiąt sekund przerwie młody umazany chłopak wskazał oddalony punkt. Jednocześnie dodając, że jest to wioska i niestety zostanie on uznany dezerterem Sanktuarium jeśli tam zacznie szukać. Z każdym słowem widać było postępujący smutek na twarzy chłopaka, który wiedział, że teraz Rose będzie miał jeszcze trudniejszą decyzję do podjęcia

-Odprowadź mnie tam. dodał Aleksiej po czym odrywając kawałek poszarpanych szat wcisnął je w dłonie chłopcu.- To za tydzień jak nie wrócę zanieś Marin. dodał po czym poczochrał chłopca po głowie i ruszył w wskazanym kierunku wiedząc, że postępuje właściwie. To, że zgodził się wziąć w tym udział było najgorsze później już wszystko powoli układało się w jego głowie mimo częstych niejasności jakie się pojawiały.

Jak dobrze, że mam te buteleczkę z napojem od znachora z Sanktuarium. pomyślał i lekko się uśmiechnął na swojej bladej twarzy.