Obóz kobiet

Teren na który mężczyźni nie mają wstępu. Za przekroczenie jego granic grozi im śmierć.
Miejsce w którym kobiety kształcą się na rycerzy. Rządzi się ono swymi własnymi, wewnętrznymi prawami.

Przeszli kawałek drogi. Przed nimi rozpościerały się skały, odgradzające dalsze tereny.
Wielki Mistrz zatrzymał się w pewnym momencie, a naprzeciw niego pojawiły się dwie kobiety z zakrytymi maskami twarzami. Obie przyklękły.
- Wzywałeś nas, Wielki Mistrzu. - bardziej rzekły niż zadały pytanie.
Kyoko położył dłoń na ramieniu Presei i poprowadził ją przed siebie.
- To jest Presea, potrzebuje maski. - rzekł spokojnym głosem - Alchmena będzie wiedzieć jaka jest dla niej najlepsza, po rozmowie z nią. Powierzam ją na ten czas w waszą opiekę.
Jego wzrok spoczął na dziewczynie.
- "Gdy dokonasz wszystkich formalności, rozpocznie się twój trening." - usłyszała w swej głowie Presea.
Kyoko obrócił się następnie i skierował w stronę z której przybyli, zostawiając dziewczynę pod opieką kobiet.

Presea popatrzyła do tyłu na odchodzacego Mistrza, a następnie skłoniła sie przed kobietami, czekajac na to co dalej sie stanie.

Po dłuższej chwili dotarł zmęczony. Zgubił się po drodze i męczył się z odnalezieniem drogi. Wszedł do obozu widział same kobiety. Był lekko wystraszony gdyż wiedział czym może się to skończyć. Ujrzał sylwetkę Wielkiego Mistrza. Chwilę pomyślał i wszedł do obozu na jego czole pojawił się zimny pot.

Powiedział zdyszanym głosem. Wielki Mistrzu wybacz mi moją małą pomyłkę po drodze. Przepraszam, że musiałeś czekać. Dotarłem tu idąc prosto przed siebie. Uklęknął i schylił głowę.

Widział jak Mistrz wychodzi z obozu. Miał spuszczoną głowę póki go nie minął. Po czym wstał i starał się dotrzymać kroku Mistrzowi jednak nie było to łatwe powodem tego było zmęczenie walką i tułaczką przez dłuższy czas.

OCC:
czytanie ze zrozumieniem - ostrzegam!
nikt nigdzie nie pisal ze wszedl do srodka obozu
i o jakich samych kobietach mowa?
byly dwie i jedna Presea XD

ok XD lecimy dalej

Kobiety skinęły na nią głowami.
- Podążaj za nami.
Po czym, bez zbędnych ceregieli ruszyły w głąb obozu kobiet, prowadząc młodą uczennicę szybkim krokiem przez jego tereny.
Presea mogła zobaczyć młode dziewczyny, które trenowały brutalnie. Ich ćwiczenia i walki wydać się mogły nawet o wiele cięższe od tego co widziała wcześniej na arenie i dokoła niej.
Widać, iż by kobieta mogła stać się rycerzem, potrzebowała włożyć w to o wiele więcej wysiłku i by zostać zaakceptowaną przez innych - musiała być od nich silniejszą. Prawa walki w tym zdominowanym przez mężczyzn świecie.

Po niedługim czasie dotarły do niewielkiej chaty, z której unosił się z komina ciemny dym. Drzwi do niej były częściowo uchylone.
Jedna z kobiet skinęła głową wskazując na wejście.
- Alchmena czeka już na ciebie.

Presea stanęła przed uchylonymi drzwiami i delikatnie zapukała, nie słysząc odpowiedzi zapukała mocniej, kiedy i to nie dało rezultatu spojrzała na kobiety stojące za nią. Jedna z nich skinęła głową, więc dziewczyna ośmielona otworzyła drzwi i weszła do chaty.

W środku panował półmrok. Czerwona poświata żarzących się węgli rozjaśniała w niewielkim stopniu chatę. W powietrzu unosił się pył.
Na ścianach chaty Presea dostrzegła wiszące ochraniacze, części zwykłych zbroi oraz parę masek.
Gdy pył wzniósł się w powietrze zauważyła w końcu obecną w środku kobietę, która dmuchała jakąś rurą w kominku, gdzie w środku coś leżało.
Kobieta wyprostowała się i obróciła w stronę dziewczyny. Jej połowę twarzy skrywała przybrudzona wilgotna tkanina zawiązana przez oczy i nos na tył głowy.
- Usiądź i poczekaj chwilę. - rzekła Alchmena, po czym powróciła do swojej pracy.
Nie minęło długo czasu, jak wyjęła przedmiot z kominka i umieściła w misie z wodą. Para uniosła się nad nią.
Położyła długie, metalowe szczypce między swoje narzędzia, po czym obróciła się w stronę czekającej.
- No, to ciebie Wielki Mistrz mi przyprowadził. Jak cię zwą?

- No, to ciebie Wielki Mistrz mi przyprowadził. Jak cię zwą? - zapytała kobieta.
- Na imię mi Presea - odparła dziewczyna i skłoniła głowę

Kobieta skinęła głową bardziej do siebie niż do dziewczyny. Wyciągnęła w jej stronę dłoń i rzekła.
- Ściągnij maskę z twarzy. Trzeba ci wybrać wzór.

occ:
zastanów się jaki wzór ma być na masce

Presea posłusznie zdjęła swoją maskę i podała kobiecie. Niesforne kosmyki opadły jej na czoło, wiec odgarneła je dłonią i czekała...
Wiedziała, że wzór maski powinien być dopasowany do danej kobiety
- Jaki wzór pasuje do mnie? Nie wiem, Xatis nigdy nie mówiła mi o tym- pomyslała zasmucona

Alchmena wzięła od dziewczyny maskę, poczym dotknęła jej twarzy krańcami palców drugiej ręki, wodząc po niej badawczo.
Presea mogła poczuć lekkie ciepłe ukłucia na swej twarzy. Jakby ciepły kosmos badawczo badał jej profil.
Kobieta miała zasłonięte szczelnie kawałkiem tkaniny oczy, więc widać nie posługiwała się wzrokiem, a swą energią do 'oceny' twarzy i samej dziewczyny.

Dotarła w końcu do kobiecego obozu, była przemoczona i przemarznięta, a jednak trawiła ją goraczka... znała to uczucie ostatni raz czuła sie tak po stracie Etru.
Jej kosmos zapłonął kiedy czuła, że coś znowu straciła...
Doszła do chaty Alchmeny i zapukała głośno...

Nawet przez zamknięte drzwi dało się wyczuć ciepło, jakie panowało w środku. Dziewczyna usłyszała metaliczne dźwięki dochodzące z wewnątrz. Drzwi pozostały zamknięte, tak jak były.

Kiedy nikt nie odpowiedział, nacisnęła klamke i weszła do środka.
Ciepło jakie ją nagle otoczyło spowodowało zawrót głowy, aż musiała się oprzeć o ściane.
-Wróciłam, jeśli mnie przyjmiesz zostanę - powiedziała patrząc na kobietę

Alchmena nie przerwała swojej pracy. Nie obróciła się w stronę dziewczyny, nie okazała też zaskoczenia. Wyglądało to tak, jakby wiedziała kto przyszedł i bez tego.
- Zamknij drzwi, by nie wpuszczać wiatru do środka.
Rzekła, jakby wyczuwając tę chwilę, gdy silniejszy powiew zerwał w górę węglowy pył z podłogi próbując roznieść go po wnętrzu chaty.

Zamknęła drzwi i podeszła trochę bliżej paleniska, cały czas patrzyła co tez robi Alchmena.
Dopiero teraz zaczęła odczuwać zimno które przeniknęło ją podczas tego szaleńczego biegu...
Spojrzała na swoje stopy... były pokaleczone i krwawiły, a i ona sama przedstawiała opłakany widok.

Alchmena nie obróciła się od swej pracy. Metal czerwienił się wmieszany między żarzące węgle. Ręką, w której trzymała dobrze wyważony młot wskazała w róg chaty.
Na drewnianym krześle leżała misa wypełniona wodą, przykryta jasną tkaniną.

Kobieta obróciła płaski kawałek metalu raz jeszcze, poczym wyjęła go i położyła na kowadle. Dźwięk bitego metalu rozległ się ponownie.

Presea podeszła do misy, odkryła tkaninę i zanurzyła w niej dłonie... następnie szybkim ruchem oberwała dół swojej tuniki zamoczyła go i zaczęła obmywać rany. Chwile trwało nim zatamowała krwawienie, jednak kiedy juz to zrobiła poczuła sie lepiej.
Zdjeła maske i obmyła również twarz, odświeżona wróciła w pobliże Alchmeny i uwaznie zaczęła przyglądać się jej pracy...

Metal pomału nabierał kształtów. Z lekka owalny. Nie było do końca widać jeszcze, co z niego będzie.
Alchmena zwróciła się do dziewczyny.
- Czy wiesz, czemu Atena zakazała używania broni swoim rycerzom?
Zadała pytanie, poczym włożyła gorący kawałek żelaza do wiadra z zimną wodą stojącego obok.

Presea usłyszawszy pytanie Alchmeny zamyśliła sie chwile... jednak nie znała odpowiedzi.
-Nie wiem.- odpowiedziała zakłopotana -może dlatego iż miłuje ludzi i pokój. Rycerze i tak posiadają wielką moc do obrony ludzkości, a broń jest synonimem ataku

Alchmena wyciągnęła metal z wody. Cichy syk jeszcze przez krótką chwilę utrzymywał się, poczym zanikł.
Owinęła go kawałkiem materiału i podała dziewczynie.
- Twoja odpowiedź jest poprawna. - rzekła do niej - Istnieje jednak tak wiele poprawnych odpowiedzi, jak wiele jest ust je wypowiadających, oraz równa im liczba błędnych odpowiedzi.
Alchmena minęła Preseę kierując się w stronę misy z wodą, poczym dotarłszy do niej zdjęła materię osłaniającą jej oczy i przemył twarz.
Wzięła czysty kawałek materiału i wytarła ją, poczym obróciła się w stronę dziewczyny.
Jej twarz była pełna blizn, oczy zdały się być wypalone a dokoła nich skóra nadal czerwieniła się poziomym pasem.
- Człowiek żyjąc sprawia cierpienie innym. Bez względu czy jest to świadomie spowodowane czy nie. Rycerze posiadają wielką moc, która może wyrządzić za równo wiele dobrego jak i złego. Broń, mimo iż sama w sobie niczemu nie jest winna, nawet w rękach najbardziej niewinnej osoby i najbardziej dobrego człowieka może wyrządzić szkody. Broń nie jest jedynie synonimem ataku, ale także obrony. Jest ona przede wszystkim synonimem gotowości zadania bólu, ran. Gotowości zabicia, nawet, jeśli człowiek ją dzierżący nie jest na to przygotowany.
Alchmena obróciła się w stronę ognia płonącego w palenisku.
- Ci, którzy posiadają broń informują innych 'jesteśmy gotowi stawić wam czoła', ci którzy posiadają broń informują 'jesteśmy w stanie wam zagrozić', ci którzy jej nie posiadają mówią 'składamy nasz los w wasze ręce, jesteśmy na waszej łasce, czyńcie jak wasza wola'. Czemu więc rycerze nie używają broni? Czyż jej istnienie nie jest równe istnieniu żywiołu? Ogień może ogrzewać, jest synonimem ciepła i bezpieczeństwa tak samo jak i zagłady i śmierci. Zamknięta pięść jest oznaką agresji i ataku na równi ze sztyletem trzymanym w dłoni. Czy wiesz gdzie jest różnica?

Dziewczyna popatrzyła na trzymany kawałek metalu, nie wiedziała co z niego będzie... kiedy podniosła wzrok i zobaczyła obrażenia na twarzy kobiety wstrząsnął nią dreszcz...
"Co jej sie stało ?" - pomyślała
Wysłuchała tego co powiedziała Alchmena i zamysliła się... po chwili zaczęła mówić:
--Myśle że różnica tkwi w naszych intencjach, broń w ręce osoby której serce przepełnione jest miłością i troską o innych będzie skuteczniejszą obroną niz tarcza z najwytrzymalszego metalu.Nawet jeżeli bedzie niosła ona śmierć ,nasza broń będzie oznaką siły i mądrości. Jeżeli jednak od wewnątrz będzie nas pożerać nienawiść goła dłoń wystarczy by symbolizować strach, słabość i bestialstwo.

Alchmena obróciła się w stronę dziewczyny.
- Dziecko dzierży nóż i zabija swoich rodziców. Kochaną i kochającą matkę, troskliwego ojca. Dziecko pełne naiwności, niewiedzy i niewinności. Nie istnieje żaden prawdziwy podział. Niezależnie od natury tego kto broń dzierży, jest ona jednym bądź drugim, lub też nawet obiema rzeczami.
Kobieta uniosła rękę w górę, na wysokość twarzy.
- To jest broń - rzekła utrzymując rozwartą dłoń w stronę Presei. - Za równo zadaje ból, rany jak i osłania przed nimi. Potrafi wyrządzić krzywdę, czy tego się pragnie czy nie. Gdy zaś się tego pragnie, ta broń potrafi zabić.
Alchmena opuściła rękę.
- Człowiek jest narzędziem, jego samo istnienie jest bronią. Potrafi wyrządzić krzywdę. Kosmos jest częścią człowieka. Ludzie mogący nad nim zapanować są niczym niezrównani szermierzy. Wszystko jednak zależy od czegoś o wiele głębszego od intencji.

Presea patrzyła na kobietę wsłuchujac sie w to co tamta mówi, czuła iż jest to ważne i istotne. Teraz kiedy chciała sie szkolić na Rycerza musiała poznac tak wiele istotnych spraw...
-Głębszego od intencji? - zapytała zdziwiona