[Z] Jałowa Wyspa

Stojąc na wzgórzu czekał na pozostałe osoby wybrane przez Posejdona na misję bardzo tajemnicza, której nawet Izaak nie do końca pojmował.
Ale był przygotowany na wszelkie nie bezpieczeństwa czekające go na tej zapomnianej wyspie, którą znalazł na jednej z zniszczonych map w świątyni Posejdona. Jest lekko zniszczona, ale najważniejsze udało mu się odczytać.
Po chwili zacumował statek kolo plaży wyglądający bardzo pięknie można nawet powiedzieć, że jeden z piękniejszych statków. Uśmiechając się do siebie powiedział do siebie "To bogactwo zostawione przez moją rodzinę w końcu się na coś przyda". Widząc w oddali jakieś cienie ludzi odchylił głowę do tyłu patrząc kto nadchodzi jego oczy zmieniły kolor na jaskrawo czerwony mieniąc się niczym jakaś gwiazda, ale to była chwila której zwykły człowiek nie byłby wstanie zauważyć. Wstając lekki uśmiech pojawił się na jego twarzy by potem znowu odgrywać swoją rolę.

Szedł powoli, jego płaszcz powiewał. Nie ogoloną twarz pieścił wiatr. Z daleka dostrzegł Izzaka. "Heh jak zwykle punktualny". Widział statek, podobał mu się, lecz nigdy nie lubił podróży morskich.
Kiedy doszedł do Generała spojrzał na niego a płaszcz dalej powiewał
- Witaj - Podał mu rękę.
Odsunął się na bok i dalej stał na wietrze, zamknął oczy i napawał się tą chwilą spokoju.

Domon powoli zbliżał się do statku, z oddali podziwiając jego piękno. Kiedy podszedł bliżej ujrzał dwie znajome twarze.
-Witaj, Generale. - powitał wysłannika Posejdona, z którym miał już kiedyś okazję współpracowac - Dawnośmy się nie widzieli.
Odwrócił wzrok ku drugiej postaci. Uśmiechnął się na widok przyjaciela.
-Jak się masz, Mystery. Widzę, że czeka nas kolejna wspólna przygoda.

Choć nie do końca zdawał sobie sprawę z powagi misji jaka go czekała ochoczo zmierzał do umówionego miejsca. Z oddali zauważył znajome sylwetki Domona i Mysterego, oraz postaci, której jeszcze nie zdążył poznać.
- Witajcie, przyjaciele - zwrócił się do znajomych. - Rad jestem z tego, że będę mógł wam towarzyszyć w tej wyprawie.
Umilkł na chwilę i z powagą zerknął na nieznajomego. Wyczuwał siłę jaką dysponował i z respektem rzekł:
- Witaj, o wielki nieznajomy. Nazywam się Morpheus i dołożę wszelkich starań aby nie zawieść Twoich oczekiwań.
Po tych słowach ukłonił się, a po tym zwrócił się do swoich towarzyszy:
- Ach, jak wspaniale, że po raz kolejny możemy ramię w ramię walczyć w imię dobra - uśmiechnął się i uniósł głowę do góry by dać ochłodzić sie powiewającemu wietrzykowi.

Ciemny płaszcz powiewał na wietrze.Skrzynia ze zbroją lśniła w słońcu.Wszedł na statek.Stanął przed Izzakiem i zdjął z głowy kaptur. Kłaniając się powiedział
- Witaj mistrzu.Rad jestem że to właśnie z tobą mogę wyruszyć...
Stanął i czekał na odpowiedź.Włosy lśniły w słońcu, rozwiewane przez silny morski wiatr...Pokiwał reszcie głową na znak powitania...Nie miał ochoty na rozmowe...

Powoli doszedł do zgromadzonych rycerzy. Z daleka nie rozpoznawał nikogo. Dopiero jak był przy nich to poznał Mysteryego i Morpheusa
-Witajcie, kolejna przygoda u waszego boku- po tych słowach odwrócił się do osoby która ma przewodzić na wyprawie
- Witaj nieznajomy. Nazywam się Paolo, to twój statek? Muszę przyznać że okazały-
Zwrócił się do ostatniej osoby której nie znał
- Nie zostaliśmy sobie przedstawieni, Paolo- i wyciągną rękę w powitalnym geście.
- Czy ktoś wie, na kogo jeszcze czekamy?

Spokojnie przechadzał się po złocistej plaży.Stompał po nim wolna jakby sie cieszył każdą chwilą spędzoną wtym magicznym miejscu.W oddali zobaczył bogato zdobiony duży okręt.
Ciekawe co tym razem los dla niego szykuję.

Weszedł na okręt.Poznał odrazu 2 znajome twarze.Już po wejściu na sam okręt wyczuwał przeogramne kosmosy.

Zwrócił się do tajemniczego mężczyzny ubranego w biała pelerynę

-Jestem Neo miałem się tu zgłosić.Czy moja pomoc będzie jeszcze potrzeba Tobie??

Na widok Neo, jego serce uradowało się. Sprawy przybierały bardzo dobry obrót. W towarzystwie przyjaciół przyjdzie mu podróżować.
- Ach, i to mi się podobał - rzekł i z ciekawością obserwował dwie walczące o soczystą rybę mewy.

OCC:Proszę nie wdawać się w własne rozmowy gdy nie napisały jeszcze wszystkie osoby w przygodzie To tak na przyszłość

Pod wzgóżem stał oparty o ściane Azrael nasłuchiwając co się dzieje nad nim.Z pewnością Izaak wyczuł jego obecność przez co nie musiał wycodzić i oficjalnie się wydzierać CZEEEŚĆ!!! jak jakaś baba z bazaru.

Krok po kroku zmierzała w miejsce spotkania.Mimo tego , że było już obecnych bardzo wiele osób nie zamierzała przyśpieszać. Wielu z nich nie znała ale jak narazie nawet nie miała ochoty. Przechodziła obok wszystkich w milczeniu .Z jej twarzy nie można było wyczytać czy jest smutna czy też szczęśliwa.Podeszła do Izaaka i przywitała się z nim a następnie szeptem wypowiedziała parę słów:
- Uczniowie sanktuarium mnożą się jak króliki.Jeszcze wczoraj była ich garstka a teraz prawie dwa razy tyle.Nie licz na to , że będe ich niańczyła
Po krótkiej wypowiedzi przeznaczonej tylko dla uszu Izaaka stanęła obok niego.

Siedząc na skrzyni wśród rybaków rozmawiał z nimi na różne tematy kątem oka spoglądając na zebranie dość dużej liczby rycerzy.Miejsce , w którym się znajdował było dosyć sporo oddalone od miejsca spotkania osób wyruszających zapewne na wyprawę.Nie bał się , że zostanie odkryty ze względu na to , że jego wygląd był całkiem inny a kosmos całkowicie skryty przez co nie różnił się od przeciętnego człowieka.
"Więc kolejna wyprawa.A co jeśli tym razem jej nie sprostacie.Zobaczymy ile są warci uczniowie sanktuarium"
Z zamyślenia wyrwało go pytanie jednego z rybaków.Szybko na nie odpowiedział i zaczął znów analizować sytuacje.Z tej odległości nie mógł usłyszeć o czym będą rozmawiali więc jak najszybciej potrzebował jakiegoś pomysłu. Nie daleko miejsca ,w którym siedział bawiła się grupka dzieci.Machnięciem ręką przywołał do siebie jednego z chłopców.
Wręczył chłopcu kilka monet i obiecał , że dostanie ich więcej jeśli podsłucha o czym rozmawia tamta grupa ludzi.Chłopiec bez żadnych oporów wraz z pozostałymi dziećmi przeniesli swoje miejsce zabaw blisko zebranej grupy ludzi.Widząc , że chłopiec jest na właściwym miejscu wrócił do rozmowy z rybakami.

Jak prawie każdego Neo zaczeło zastanawiać cel i dokładne szczegóły tej wyprawy.A,że jest człowiekiem ciekawskim i bardzo niecierpliwy , podeszedł do wielkiego generała Izzaka.

-Przepraszam,że przeszkadzam o wielki panie chciałem jedynie poprosić o wyjaśnienie jakiś kilku szczegułów dotyczących naszej wyprawy.

Po tych słowach lekko się ukłonił i utrzymywał taka postawę doputy przywódca wyprawy mu nie odpowie.

Wyprawa zaczynała nabierać więcej wrzawy, której nie można było opanować. Żagle zaczynały się podnosić słychać było też wiele rozmów na statku.
- Sir ! Jesteśmy gotowi paniczu na wypłynięcie zgodnie z wskazówkami, które podał nam wcześniej
- Bez takich tytułów przyjacielu, bo dobrze wiesz, że tyle razem przeżyliśmy, więc obejdzie się bez tej etykiety

Powoli wszyscy udawali się na statek, a cała załoga pracowała w pocie czoła stawiając żagle wyglądające tak wspaniale jakby to było wykonane przez samego Hefajstosa. Pogoda dopisywała wspaniale dzięki czemu mogli być pewni, że dotrą na miejsce szybciej niż normalnie zaplanowano. Cała akcja toczyła się swoim torem tylko Izaak wydawał się taki tajemniczy.

Po kilku chwilach w tym całym gwarze dostrzegł parę dzieci bawiących się blisko portu. Wydawało mu się do dziwne, a po chwili zrozumiał co jest grane. Podszedł do jednego z majtków mówiąc do niego - Idź przegoń te bachory, bo może im się coś stać albo gorzej zepsują coś
Do rąk dał mu kartkę z napisem właściwego polecenia, a także pergamin, który jemu już nie był potrzebny lecz wiedział, że komuś innemu na pewno się przyda.

- Wszystko opowiem w drodze na pewną zapomnianą wyspę gdzie kierujemy się. Mam nadzieję, że jesteście gotowi, bo właśnie wyruszamy - odpowiedział spokojnie chłopakowi jednocześnie patrząc się w stronę odchodzących dzieci swoimi oczami, które przez chwilę miały kolor szkarłatnej czerwieni.

Podszedł do Izzaka. Przysiadł zaraz obok niego.
- Mistrzu, czy coś cię trapi ? - zapytał spokojnie
Mówił tak jakby to nie był on. Słowa bez radości...Bez wesołości...Bez dziecięcego wigoru...Powiewające na wietrze,jak liśc prowadzony przez dziki wiatr.Wyraźnie go coś trapiło, nie był sobą...

Domon powoli podreptał w kierunku statku. Kiedy wszedł na pokłąd rozejrzał się dokoła i musiał przyznac, że okręt prezentuje się niezwykle okazale. Przechadzał się chwilę po pokładzie podziwiając kunszt osób, które wykonały to poływające cudo i przyglądał się krzątającym się po pokładzie marynarzom. W końcu podszedł do jednej z burt i przechylając się przez nią, zaczął śpiewac cicho piosenkę pochodzącą z jednej z jego ulubionych książek.
-Piętnastu chłopów na Umrzyka Skrzyni - Jo-ho-ho! i butelka rumu! Diabli i trunek resztę bandy wzięli! Jo-ho-ho i butelka rumu!
Nabrał powietrza w płuca i dodał.
-Ja tam jestem gotowy do drogi. Uwielbiam morze.

Czekał spokojnie na rufie przyglądając się brzegowi. Nic nie miał do podróży morskich jednak czuł się pewniej na stałym lądzie, a najlepiej wśród lodowców północy. Bez zainteresowania przyglądał się marynarzowi kierującemu się w stronę bawiących się dzieci. Uśmiechną się pod nosem, odwrócił i usiadł po turecku "Czekanie to w końcu podstawowa część naszego życia" zamkną oczy i skoncentrował się na ukryciu swojej energii kosmicznej. Chciał tą sztukę opanować do perfekcji, a na razie umiał to zrobić tylko przy koncentracji. Czekał

Zaparł się jednoą nogą o ściannę i odbił od niej w kierunku statku.Odbijał się szybko od znajdujących się na plaży głazach.
W momęcie lądowania na ostatni skupiłkosmo w nogach po czym odbił się od niego bardzo wysoko ,a następnie wylądował na jednym z masztów.Usiadł sobie na nim i wyciągnął z kieszeni płaszcza książkę o niebieskiej okładce.Wyciągnął z niej zakładkę i schował ją do kieszeni ,a następnie rozpoczą wertowanie jej stron.

Przypadkiem usłyszała co Izaak mówił do jednego z majtków .Zdziwiło ją trochę jego zachowanie wobec dzieci ale w końcu miał rację , że mogłyby zrobić sobie krzywdę lub też uszkodzić ich środek lokomocji.Gdy tylko znalazła się na statku bardzo szybko znalazła dogodne dla siebie miejsce. Wspięła się trochę wyżej i położyła .Mimo, że leżała na deskach nie sprawiało jej to żadnego problemu.Zamknęła oczy a jej ciało przez cały czas było "dotykane" przez promienie słoneczne.

Morze.... kochał ten ogrom. Ogrom, który raz może być przereżający i bezlistosny a innym razem delikatny i piękny...
Wszedł na pokład deski lekko skrzypiały. Czuł zapach zbutwiałego drewna. Cały statek był bardzo okazały, lecz czuł w nim coś jeszcze, czuł w nim dusze...
Nic do niego nie docierało. Oparł się o balustradę i patrzył w niebo. Tylko jakby z daleka słyszał piosenkę, którą śpiewał Domon. Sam również zaczął nucić...

Statek, którym mieli dotrzeć do celu prezentował się naprawdę okazale. Solidna budowa okrętu zapewniała spokojny byt na morzu uczestnikom wyprawy.
Morpheus bez chwili zawahania wszedł na pokład statku, odnalazł miejsce, w którym mógł spokojnie odpocząć.
Po chwili powieki mu się zamknęły i młody wojownik pogrążył się we śnie.

Majtek przegonił dzieci a następnie na jednym ze słupków zostawił zwój pergaminu po czym wrócił na statek.Gdy wszystkie przygotowania się zakończyły statek wraz z załogą i uczestnikami wyprawy wypłynął na pełne morze.Pożegnał się z rybakami a dzieciom zapłacił mimo , że nic się nie dowiedziały.Podszedł do słupka i podniósł leżący na nim pergamin.Rozwinął go a następnie uważnie wszystko przeanalizował.
" Gra , której się podjąłeś może kosztować cię życie generale Posejdona.Wygra tylko jeden z nas." - pomyślał po czym podszedł do morza i zanużył w nim dłoń.Po wodzie przeszła jak gdyby fala energii. Po chwili zza horyzontu pojawił się statek , który już raz mu się przydał. Gdy już znalazł się na jego pokładzie podszedł do steru i przekręcił go a następnie zatrzymał.Na jego twarzy cały czas znajdował się uśmiech.
- Znajdę się tam szybciej niż ty generale więc musisz uważać.Ciekawe ilu z nich umrze - wyszeptał sam do siebie.

Podczas żeglugi nie było żadnych nie przyjemnych wypadków, a podróż przebiegała bez problemów. Wiatr dopisał dzięki czemu mogli o wiele szybciej dostać się na wyspę, gdzie planowali przybyć. Jedno nie dawało spokoju Izaakowi czy jego decyzja była słuszna...

- Podejdźcie bliżej ! - krzyknął Generał przywołując ręką wszystkich zebranych do określonego miejsca.
- Mam nadzieję, że nie macie mi za złe jak wcześniej niektórym zapadłem w pamięci, bo ta misja wymaga bezgranicznego zaufania - mówiąc to cień padający na jego twarz zakrywał jego fałszywy uśmiech razem z jego szkarłatnymi oczami.
- Celem tej misji jest przyprowadzenie jednej z kobiet, która jest bardzo ważna dla Posejdona. Lecz to nie będzie takie proste jak się wydaje, bo wyspa zamieszkana jest przez Straszliwe wojowniczki, które będą chciały pewnie nam przeszkodzić.. - oglądając się za siebie nie był pewny czy podołają temu zadaniu więc kaszlnął lekko dokańczając zdanie - Więc jeśli macie jakieś pytania to radziłbym zadawać je właśnie teraz, bo potem może nie być na to czasu.. - wypowiadając ostatnie zdanie uśmiechnął sie do wszystkich w końcu odganiając włosy ręką ze spokoju.

Domon w skupieniu wysłuchał słów Izaaka. Przebrnął już kiedyś przez niebezpieczną przygodę u jego boku i wiedział, że jest osobą godną zaufania. Nie miał jednak takiej pewności co do Posejdona. Jego dobry nastrój rozpłynął się momentalnie. Spojrzał uważnie na Generała i zapytał.
-Twój pan nigdy nie pałał przesadną miłością do Sanktuarium. Czemu więc nie poślę na tę misję swoich ludzi? Jest aż tak zdesperowany, że musi zapraszac na wyprawę uczniów obozu, który przez lata postrzegano jako wrogi?
Czekał na odpowiedź wpatrując się uważnie w Generała.
-Chyba, że nie mamy wrócic z tej wyprawy... - pomyślał.