Pałac Wielkiego Mistrza

Siedziba w której rezyduje Kyoko. Mistrz sprawujący władze nad Sanktuarium.
Przedstawiciel Ateny na ziemi.

http://snk-seiya.net/guiasaintseiya/SAG-SS35.JPG

Mężczyzna zaprowadził młodego ucznia do wrót prowadzących do wielkiej komnaty, w której zasiadał Wielki Mistrz. Nieznacznym ruchem ręki nakazał mu iść dalej, sam zaś obróciwszy się w inną stronę skierował swe kroki w jakieś inne miejsce w tym przybytku.

Kiedy człowiek w masce go mijał kiwnął nieznacznie głową na znak podziękowania za przyprowadzenie go aż tu. Nie obracał się już za posłańcem.
Drzwi do komnaty Wielkiego Mistrza były ogromne a ich zdobienia wprawiały w zachwyt. Powolnym lecz pewnym krokiem ruszył przed siebie.
Gdy wszedł do komnaty nigdzie nie widział Wielkiego Mistrza, nie widział nikogo, dlatego postanowił przyklęknąć na jedno kolano mniejwiecej pośrodku i przemówił:
- Jestem Wielki Mistrzu, przybyłem na twe wezwanie. Czym mogę Ci służyć - Jego głos brzmiał pewnie, lecz z szacunkiem należytym Wielkiemu Mistrzowi.

Młody rycerz widać był zbyt spłoszony by zauważyć postać siedzącą na końcu długiej komnaty na wielkim, złotym tronie.
Wielki Mistrz spoglądał spod swego hełmu w jego stronę, poczym rzekł do młodzieńca.
- Pomimo twego młodego wieku oraz tego że jesteś tylko uczniem, mam do powierzenia ci ważne zadanie.
Przez samo brzmienie jego spokojnego głosu dało się dostrzec dużą wiedzę i doświadczenie tego człowieka. Rycerza, który został obrany na przedstawiciela Ateny na ziemi.
- Nie posiadasz jeszcze zbroi, a twa moc nie dorównuje jeszcze Złotym Rycerzom, lecz znam twój potencjał i wiem, że mnie nie zawiedziesz.
Uniósł dłoń w której jak się okazało trzymał zwinięte w rulon pergaminy.
Czekał aż uczeń je weźmie.

Kiedy usłyszał głos od razu namierzył postać siedzącą w złotym tronie na końcu salii.
Po słowach Wielkiego Mistrza jego samoocena znacznie wzrosła, a Twarz skierowana wciąż w dół lekko się rozluzniła.
Wstał, pewnym krokiem podszedł do Wielkiego Mistrza i chwycił rulon, oczywiście nawet nie zerkając na niego. Następnie odstąpił dwa kroki w tył i ośmielił się spytać:
- Dziękuję za słowa uznania Wielki Mistrzu, rad jestem, że mogę Ci się do czegoś przydać. Lecz ośmielę się spytać na czym będzie polegać moje zadania? - Jego głos lekko drżał, nie ze strachu, lecz z szacunku do osoby najpotężniejszej w sanktuarium....

Wielki Mistrz oparł dłoń ponownie na krześle nie zmieniając swej prawie że kamiennej pozycji. Przemówił ponownie.
- Wiesz, że Atena nie narodziła się jeszcze, jednak niektórzy bogowie są już na świecie. - jego ton choć spokojny, był poważny - Kolejna Wielka Wojna się do nas zbliża, będzie ona jedną z większych jakie miały miejsce. Na świecie działają już dziś siły, które zagrażają świątyni. Jeśli w ich posiadaniu znajdzie się niebezpieczna broń stworzy to zagrożenie w równowadze jaka przez tysiące lat panowała.
Wzrok Wielkiego Mistrza zdawał się patrzeć ponad młodym wojownikiem, jakby wspominał jakąś starą historię. On zaś kontynuował.
- Wieki temu Posejdon wszedł w posiadanie potężnej broni należącej do tych co panowali wcześniej. Udało się uniknąć wielkiego kataklizmu, jednak broń ta została wyniesiona po Wielkiej Wojnie przez ostatnich Spectran. Spośród nielicznych rycerzy, którzy przeżyli Atena wysłała najdzielniejszych. Nikt jednak spośród nich nie wrócił, choć był pośród nich Złoty Rycerz.
Jego wzrok spoczął na młodym wojowniku.
- Choć minęło wiele wieków od tamtego wydarzenia, a broń ta przepadła, to jednak stwarza nadal zagrożenie. Niestety, w tych czasach znów niezwykle wyraźne.
Dłonią wskazał na rulon zwiniętych pergaminów, który trzymał rycerz.
- W środku znajdują się wszystkie informacje, jakie udało się odnaleźć na jego temat i tamtych czasów.
Dłoń ponownie spoczęła na oparciu tronu.
- Twoja misja jest niebezpieczna, lecz od jej powodzenia wiele zależy. Ponieważ Świątynia nie jest bezpieczna, nie mogę wysłać w nią Złotych Rycerzy. Wysyłam więc ciebie jako lidera niewielkiej grupy. Wraz z tobą wyruszy inny uczeń na Złotego Rycerza w którym masz zaufanie i którego mocy jesteś pewien. Do pomocy możecie zabrać ze sobą jeszcze po dwóch młodych rycerzy. Ich wybór powierzam tobie. Gdy zbierzesz drużynę, której jesteś pewien, dostaniecie przepustki i wyruszycie w drogę.
Widać było, że Wielki Mistrz skończył już swoją mowę. To co zamierzał przekazać uczniowi zostało powiedziane.
- Odejdź teraz i wypełnij powierzone ci zadanie.
Jego wzrok spoczął na młodzieńcu. Zdawało się, że jest w jego oczach smutek. Przygnębienie spowodowane tym trudnym zadaniem jakie rzucił na barki chłopaka.

- Nie zawiodę Cię Wielki Mistrzu, nie będziesz żałował, że mnie wybrałeś. - Uklęknął na jedno kolano w geście pożegnania, po czym odwrócił się i statycznym długim Krokiem wyszedł z komnaty pozostawiając za sobą Wielkiego Mistrza.
Gdy zamknął drzwi do Komnaty WM, zaczął powoli rozwijać pergamin, który wręczył mu przed chwilą zwierzchnik, nie podobało mu się to co widzą jego oczy....
Postanowił nie tracić czasu, tylko ruszyć w stronę Placu przed domami zodiaku, gdzie miał nadzieje spotkać swojego pierwszego towarzysza podróży... Droga była już mu znana.

Młody rycerz zatracił orientację pośród kamiennego szlaku, który zdawał się być dla niego jakimś zakręconym mirażem. Ponieważ jednak strażnik szedł pewnym krokiem, w znanym sobie kierunku, musiało być wszystko w porządku.
Po dłuższej chwili oczom Sharaku ukazały się ściany potężnej budowli, jaką bym dom Wielkiego Mistrza.
Mężczyzna uniósł dłoń na znak iż bronzowy rycerz ma tu zaczekać, a sam udał się w jakąś stronę, w kierunku domu.
Sharaku został na ten moment sam.

Rozglądał sie dokładnie po całym otoczeniu.Pierwszy raz był w takim miejscu.Dom Wielkiego Mistrza był majestatyczną budowlą.
"Ładnie się urządził" pomyślał z uśmiechem.Rzucił spojrzenie na zwój i czekał na nadejście Wielkiego Mistrza.

Strażnik po niedługim czasie wrócił do miejsca, w którym zostawił chłopaka, poczym skinięciem głowy nakazał mu iść za sobą.
Zaprowadził go bocznym wejściem do rezydencji Wielkiego Mistrza, poczym nakazał zaczekać przed drzwiami.
Następnie odszedł tą samą drogą, którą tu weszli.
W chwilę potem do chłopaka wyszedł mężczyzna z twarzą zakrytą 'bezosobową' maską, będący widocznie jedną z osób służących w tym miejscu.
- Masz podobno jakąś wiadomość dla Wielkiego Mistrza?
Spytał się go, spoglądając spod maski na niego.

- Tak mam, jednakże chciałbym sam spotkac się z Wielkim Mistrzem, mam do niego jedno zapytanie... - powiedział spokojnie.
Na twarzy widniał uśmiech.Bardzo chciał spotkac Wielkiego Mistrza.

Mężczyzna spojrzał na to co Sharaku trzymał w dłoni - na jakiś pergamin.
Chłopak nie spodobał mu się. Nie był w stanie odpowiedzieć dobrze na proste pytanie. Choć to on robił za 'posła' to więcej już mu powiedział sam strażnik, który przyprowadził tu chłopaka.
- Gdyby każdy, kto ma jakieś zapytanie do Wielkiego Mistrza mógł go spotkać, Wielki Mistrz nie miałby czasu pełnić funkcji Wielkiego Mistrza.
Odpowiedział chłopakowi spokojnym, acz pozbawionym życzliwości głosem.
- Zaczekasz tu, póki po ciebie nie wyjdę.
Rzekł do Sharaku. Nie miał zamiaru mu ułatwiać niczego, skoro chłopak nie był w stanie sam zadbać o to, by ułatwiać innym życie a myślał tylko o sobie. Jako rycerz powinien skupiać się na ważniejszych rzeczach, między innymi chyba własnie na celu w jakim tu przybył a nie wychodzić na początku z prywatnymi pytaniami omijając zupełnie coś o wiele ważniejsze od tego.
Nie był upoważniony do wytykania takich rzeczy temu dzieciakowi, gdyż było to zadanie jego mistrza. Tak więc zachował te myśli dla siebie.
Jego postać zniknęła za jakimiś drzwiami.

Widział że służący niezbyt go polubił.Może nie spodobało mu się to że nie wytłumaczył mu wszystkiego ? Nie miał zamiaru tego robić.Przyszedł do Wielkiego Mistrza z ważną informacją, i z ważnym zapytaniem.Z nudów począł kopać nogą dziurę.Lubil to robić.Odstresowywało go to...

Po dłuższej chwili mężczyzna ponownie się pojawił.
Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć, choć w oczach było widać poczucie wyższości nad młodym chłopakiem i obojętność.
- Kyoko cię przyjmie.
Oznajmił sucho, poczym wskazał na wielkie drzwi prowadzące do środka głównej hali.
Obrócił się i przestał poświęcać bronzowi więcej uwagi, miał ważniejsze sprawy na głowie. Odszedł w jakąś stronę szybkim krokiem.

Wysłuchaj dokładnie wszystkich słów które wypowiedział Rycerz.Przytaknął głową.Odczekał chwilę aż rycerz odszedł...
Ruszył w stronę wielkich wrót.Uniósł w górę ramiona i popchnął drzwi.Widząc Wielkiego Mistrza siedzącego na tronie upadł przed nim na kolana i wystawił ręce z pergaminem.Czekał na reakcję Wielkiego Mistrza...

Kyoko podniósł się z tronu i podszedł do młodego rycerza. Schylił się i wziął w dłoń pergamin bez słowa - tak jak bez słowa okazał mu szacunek chłopak. Nie zamierzał mu zwracać uwagi - pewnie już zmyto mu wcześniej głowę, a on nie bawił się często w przyprowadzanie do porządku ludzi. Był na to można by rzec, za stary, choć wyglądał nadal na jakieś dwadzieścia, dwadzieścia parę lat.

Rozwinął nieśpiesznie pergamin i przewertował jego zawartość wzrokiem, uważnie czytając.

Klęczał w ciszy.Majestat Wielkiego Mistrza przytłaczał go.Po chwili jednak postanowił się odezwać
- Mistrzu...Nie pokoi mnie pewna sprawa.Czy znajdziesz dla mnie chwilę czasu ? - Zapytał nie pewnie
Nie ośmielał się nawet unieść głowy.Przecież był tylko, "brązowym rycerzem"...

Kyoko nie oderwał na początku wzroku od kawałka pergaminu, jakby nadal był pogrążony w swych myślach dotyczących wiadomości skrytej w środku. Odezwał się jednak do chłopaka, a w komnacie dało się słyszeć jego spokojny głos.
- To z czym naprawdę do mnie przyszedłeś prześladuje cię od jakiegoś czasu.
Przechylił głowę, a jego wzrok padł na klęczącego.
- Wstań i wyrzuć to z siebie Rycerzu Andromedy.
Obrócił się i wolnym krokiem podszedł do tronu na którym usiadł, trzymając w dłoni na wpół zwinięty pergamin poselstwa.

Niepewnie wstał.Spojrzał na Wielkiego Mistrza.Z ust wydobyły się ciche słowa
- Pewnego dnia...Zdarzyło się coś dziwnego...Siedziałem na placu i nagle jakbym zasnął...Nie wiem jak to wytłumaczyć, ale widziałem tam siebie.Jakbym był w jakimś dziwnym letargu, a moim ciałem kierował ktoś inny...Z moich ust wydobyły się pewne słowa... - dokładnie pamiętał te słowa, przysiągł sobie że ich nie zapomni -
Gdy słońce zagaśnie,
Na ziemi zapanuje mrok i ciemność,
Ból i cierpienie rozleją się na ziemię,
Radość i ukojenie ustąpią im miejsca.
Gdy tylko to wszystko się stanie,
Tylko wy będziecie mogli zatrzymać zło... - odczekał chwilę po czym znowu przemówił -
Mistrzu, czy rozumiesz te słowa ? Ja nie potrafię ich zrozumieć...Dręczy mnie to już od bardzo dawna...

OOC : Oczekuję na odpowiedź... :/

OOC : Moge już z tąd iść ? xD

OCC:
ciebie juz dawno tam nie ma XD
tak jak WM juz sobie stamtad dawno poszedl XD
wiec radze zaczac od zwyklych terenow swiatyni niz domow zodiaku i palacu wm

Abdelaziz, po opuszczeniu areny, udał się bezpośrednio do Pałacu Wielkiego Mistrza. Przywódcy Sanktuarium nie było jeszcze w miejscu, do którego został wezwany Rycerz Jednorożca. Czekał spokojnie, próbując skupić myśli i zastanawiając się, czego Wielki Mistrz może od niego chcieć.

Metztli nie wiedział nawet jaką dokładnie drogę przeszedł, gdyż zdawało mu się iż parokrotnie mijał to samo miejsce, bądź szedł w dół czy też w górę raz za razem. Zupełnie jakby przestrzeń płatała mu figle.
Dojrzał wkrótce potężną świątynię, która była rezydencją Wielkiego Mistrza. Budynek, który widział wcześniej tylko z oddali.
Stojący przy wejściu strażnicy otworzyli potężne drzwi przed Kyoko, który wszedł do środka.
Jego kroki odbiły się echem po rozległej hali.
Na jej krańcu, niedaleko tronu, na którym zwykle siadał, dostrzec można było jedną osobę.
Metztli widział ją wcześniej na Arenie.

Wielki Mistrz usiadł na swoim miejscu i spojrzał na Rycerza Jednorożca.

Abdelaziz przyklęknął na jedno kolano.

-Wzywałeś mnie Wielki Mistrzu. - powiedział - Więc oto jestem.

Kątem oka dojrzał młodego ucznia Sanktuarium, którego miał już wcześniej okazję oglądać na arenie. To on był uczestnikiem tamtej długiej walki.

-Jak mogę ci służyć, panie? - zapytał.