Wioska

- Nie bądź smutny wrócę nim będziesz zmuszony ten skrawek materiału dać Marin. Masz moje słowo rzekł na widok smutnego chłopca, który biegiem, kurczowo trzymając rękę Aleksa ciągnął Go w kierunku wioski. Wioski, która nadawała mu miano dezertera gdyż wychodził poza świętą barierę, która otaczała sanktuarium od wieków. W pewnej chwili chłopiec się zatrzymał i puścił jego dłoń. Rose zrobił krok w przód i obrócił się czochrając po głowie malca z uśmiechem na twarzy i maleńką łezką spływającą z lewego policzka.

Po czym szybko wbiegł do wioski rozglądając się po strzechach gdzie mógłby znaleźć jakiś bar lub miejsce spotkań miejscowej ludności. Wszystko widać było jak na patelni. Bezchmurne niebo i blask księżyca rozjaśniały tej smutnej nocy każdy zakamarek, który mógł dostrzec Aleksiej.

Maszerował przed siebie rozglądając się szeroko po miejscach gdzie mogli spotkać by się ludzie, którzy niby knuli przeciwko głównej postaci w Sanktuarium. Jego zadanie było na tyle ważne, że nie chciał stracić nawet najkrótszej chwili na odpoczynek. Szedł i szedł. By po kilku minutach ze zrezygnowaniem uderzyć pięścią w stare drzewo oliwne stojące na środku. - Na cholerę oni tu mieszkają. Przecież tu nie ma żywego ducha o tej godzinie. mówił do siebie rozglądając się dookoła siebie i przecierając pięść, która chwilę wcześniej uderzyła o drzewa. Gdzieś muszą być. Ale gdzie? pomyślał wyciągając monetę z kieszeni do jakiej ją wpuścił i przyglądając się jej uważnie. Może podejdę i podpytam ludzi. przebiegła myśl w jego umyśle, którą postanowił przerodzić w czyny.

Podbiegł szybko do małego drewnianego domku. Pokrytego drewnianą dachówką, którą w sporej części porastał mech i ścianami z drewnianych bali. Był to ósmy dom na lewo od miejsca, w którym wszedł do wioski Junior. Posłuchał i usłyszał rozmowę dwojga ludzi. Nie śpią jeszcze.. pomyślał. Po czym trzy razy zapukał w drzwi ocierając twarz z zimnego potu jaki się wylewał po nieustannym niemalże szukaniu.

Zza drzwi dobiegł odgłos odsuwającego się krzesła. Jedna z osób podchodząc i otwierając drzwi była niezbyt miła dla przybysza.
Zwrot "czego" wydał się chamski i grubiański jak na zwrot do drugiej i w dodatku nieznanej osoby. Jednak po chwili druga osoba. Po głosie poznał, że to kobieta zwróciła uwagę temu mężczyźnie. Nic w tym dziwnego gdy po otwarciu drzwi na oścież ukazało się mu najprawdopodobniej małżeństwo, które już było w średnim wieku, a dom w jakim mieszkali nieco zaniedbany na zewnątrz, a w środku bez rewelacji tylko najpotrzebniejsze rzeczy i stonowane kolory, ubogi wygląd pokoju jaki widział za małżonkami.

Widać było, że kobieta miała władzę nad mężem gdyż ten od razu skruszył się i przeprosił wyjątkowo błagalnym głosem. Po chwili ten sam mężczyzna, który zachował się w stosunku do Aleksieja jak cham postanowił mu zadać pytanie, na które chłopak odpowiedział niemal bez zastanowienia.
-Szukam miejsca gdzie zbierają się ludzie posiadający tę monetę. dodał pokazując podarunek Wężownika, który wysunął lekko z kieszeni by nikt niepożądany tego nie dostrzegł.
Po chwili jednak schował z powrotem do małej kieszeni ten przedmiocik i stał czekając na odpowiedź mężczyzny, który mógł mu pomóc jednak nie musiał.

Po niespokojnym już mężczyźnie dało się dostrzec, że wraz z pokazaniem tej monety pojawiły się na nim zakłopotanie i strach, które wcześniej nie były widoczne. Widać grupa osób z tymi monetami miała albo dużą siłę lub co gorsza władzę i siłę skoro skierował Go do przywódcy wioski.
W tych czasach była to jedyna chyba wioska gdzie jeszcze panowały zależności feudalne jak to zrozumiał Aleksiej.

Aleksiej niczego nie podejrzewając zabawiał się otoczeniem, które pomogło mu się zrelaksować. Mimo, że był brudny, spocony oraz zmęczony to potrafił się dobrze zabawić będąc zupełnie samemu w tej okolicy. Przynajmniej tak mu się wydawało co było błędem.
Jego harce i popisy obudziły, a raczej pobudziły siedzącego strażnika przy jednym z domów. Jak się za chwilę okazało był to jeden z dwójki strażników, którzy brutalnie zajęli się Aleksem i nie zamierzali przepraszać. Oni też mieli dostać odpowiedź w postaci ich przegranej jak sobie przysiągł w głębi siebie Junior. Wielka naostrzona halabarda i pełne opancerzenie jakim dysponował w środku nocy nie zwiastowały niczego dobrego. Pytanie, które dotarło do uszu młodziana zostało natychmiast zweryfikowane i skwitowane odpowiedzią.
- Szukam pewnej osoby. odparł po czym zbliżał się ciągle do strażnika, który nie był osoba pełną wigoru o tej porze. Tego nie można było powiedzieć do Aleksie, który starał się wykonać swoją misję tak szybko jak to możliwe by nikt nie musiał się o niego martwić.
Dłuższa chwila śmiechu dosyć szaleńczego i powodującego zakłopotanie u młodziana.

-Tak to mnie prowadziliście i potraktowaliście jak szmatę. dodał ze spokojem w swoim młodym głosie.

Po chwili mężczyzna podrapał się po brodzie i stwierdził to co mówiła mu przywódczyni strażników sanktuarium. Jednak po chwili młodzieniec będąc odepchniętym od niego zacisnął pięści spoglądając na strażnika, który był nieco niższy od niego i skwitował jego postawę odpowiedzią, która zapewne zaskoczyła strażnika tego domu, do którego to właśnie Rose chciał się dostać.

Chłopak korzystał z swojej niebywałej zręczności jak i szybkości, którą dawały mu jego umiejętności nabyte podczas treningów. W ułamku sekundy znalazł się obok strażnika stojąc barkiem w bark. Obracając się stanął za nim po czym łapiąc za włosy przybliżył swoje usta do jego ucha i szepnął. - To ja będę twoim katem. po czym uderzył w środek jego pleców kolanem nie puszczając rosłego przeciwnika, który trzymał się dosyć dobrze jak na swój wiek. Był bowiem kilka może kilkanaście lat starszy od Aleksieja, który teraz starał mu się odpłacić za tamte krzywdy. Na koniec oparł dłoń na tyle jego głowy i podeszwą buta uderzając w jego pośladki popchnął do przodu dodając.

- Przepuścisz mnie czy chcesz umrzeć?

- Mówię Ci przestań walczyć. dodał mówiąc głośno w chwili gdy stróż zaczął używać wulgaryzmów.
Odgłos strzelających kości i grymas bólu i zdenerwowania na twarzy dopełniały całego dzieła jakim było rozpoczęcie walki przez Aleksieja.

- Wyzywać mnie możesz ja nie ustąpię. Jestem tu bo tak chciał los. Niedługo przeniesie się ktoś z nas na łono Abrahama.

Aleks opuścił gardę jaką trzymał po tym gdy jego przeciwnik zaczynał się podnosić. Broń jego rywala uderzyła prosto w prawe ramię powodując przeraźliwy ból dało by się myśleć jednak Senior nauczył Syna jak wytrzymać w milczeniu to co się dzieje z ciałem.
Uderzenie wstrząsnęło młodzieńcem, który odskoczył do tyłu trzymając się za ramię, z którego popłynęła maleńka stróżka krwi, czerwonej jak usta młodzieńca.

W tej też chwili chłopak zacisnął zęby i zamknął lewe oko by nie raziła Go latarnia, która świeciła po jego lewej stroni. I ruszył w stronę przeciwnika. Atak wyglądał praktycznie identycznie jak ten kończący walkę w Sanktuarium o jego być czy nie być. Strażnik pewnie widział atak, lecz nie całkowicie z powodu jakim było naśmiewanie się z "Intruza".

Dwa szybkie kroki i złapanie za głowę strażnika lewą ręką, która teraz dawała mu mniej bezpieczeństwa niż w walce z Alone, który był sporo mniejszy od aktualnego przeciwnika. Chłopak starał się szarpnąć głowę tak mocno by sprowadzić delikwenta do wysokości, na której jego kolano zmasakruje jego twarz. Nie zapominał na chwilę o zdolnościach swojego przeciwnika, który teraz wyraźnie dominował w walce mimo swoich lat.
Chwilę później postanowił podciąć przeciwnika na chwilę uderzając prawą nogą w jego ścięgna achillesa w lewej dolnej kończynie. Mogło mu to dać kilkanaście sekund przewagi by zacząć okładać przeciwnika. Lewy hak, prawy sierp i uderzenie w splot słoneczny. Uderzenie w podbródek chwiejącego się przeciwnika i dwa lewe proste po czym znowu uderzenie w splot słoneczny jak nauczył go ojciec. Nagle gdy zobaczył stróżkę krwi na prawej pięści odepchnął przeciwnika, który najwyraźniej dobrze znosił jego uderzenia łapiąc głęboko oddech i po chwili uderzył znowu teraz półobrót lewą noga i powrót do bokserskiego bicia wielkoluda z Polski z greckim strażnikiem. Dwa prawe proste, lewy w korpus, a na koniec prawy sierp. Po czym złapał go za ubranie spojrzał w oczy z dziwnym spokojem i odrzucił przeciwnika na bok.
Odrzucony przeciwnik jak nigdy stał i się chwiał. Aleksiej był pod wrażeniem przeciwnika, który znosił trudny walki lepiej niż Alone. W końcu Shina dobrze swoją straż szkoli. pomyślał po czym.
Podszedł do niego i zaczął okładać go to z prawej to z lewej pięści po korpusie by po kilkunastu sekundach odejść i patrzeć co teraz jego przeciwnik zacznie robić.

- Tak. Poddaj się bo to w jakiej sprawie walczę jest ważniejsze od życia NAS OBU. dodał akcentując ostatnie dwa słowa wyraźnie i dobitnie.


OCC: Strażnik domu: lvl 10, S;16 B:12 Z:8 K;1 U: Walka bronią(1) HP/MP 327/150
OCC2: atak krytyczny (zręczność) decydujesz o dmg zadanym przeze mnie
moje staty 17 lvl s6 z11 b12 k25

Aleksiej był zmęczony walką i nie zdążył porządnie wydobrzeć, a już musiał się tłuc z kimś. Wiedział tylko, że teraz los jest w jego rękach. Widać było złość jaka przysłaniała zdrowy rozsądek strażnikowi i nakazywała stawiać opór Aleksowi, który potrafił całe serce włożyć w swoją walkę.
Wdech i wydech z każdym ciosem sapał mocniej gdyż musiał kontrolować swoje ciało, emocje jak i powstrzymywać ból jaki sprawiło mu poprzednie uderzenie. Niestety na ripostę strażnika Rose nie czekał długo.
Kolejny atak rozwścieczonego przeciwnika wyglądał na szalony w każdym tego słowa znaczeniu. Biegł zaślepiony złością. Próbując wykorzystać swoje doświadczenie i siłę fizyczną. Uderzył z ogromną siłą.
Cios trafił idealnie w miejsce rany jaka pozostała po poprzednim ciosie. W tej też chwili rozległ się przerażający, głuchy krzyk chłopaka.
Stróżka krwi przecięła niebo, a Aleksiej padł otumaniony z bólu jaki sprawił mu tym razem gdy rana, która przesychała została pogłębiona i otwarta na nowo.
Chłopak nie bronił się bo wiedział, że i tak cel dosięgnie Go i tylko wolniej wprowadzi w stan agonii.
Jego postawa przed atakiem przeciwnika wyglądała jak przy pierwszym uderzeniu. Rozluźniony i gotowy do obrony. Czujny i gotowy do ataku w każdej chwili jednak nie był gotowy na tak mocny ból. Klęcząc jego ręka wisiała bezwładnie. Najprawdopodobniej broń wybiła mu bark z stawu i lekko pogruchotała kość, która była na szczęście cała. Po jego długim bladym ramieniu umazanym kurzem, zaschniętą krwią, brudem płynęła czerwono jasna krew, która zdawała się pulsować z rany. Chłopak krwawił dosyć obficie i nie mógł sobie pozwolić przegrać .
Nabrał piachu zmieszanego z krwią w sprawną dłoń i wtarł w ranę spowalniając krwawienie po przez zatkanie częściowe. Urywając kawałek swojej szaty widział dyszącego przeciwnika, który opadł z sił. Przewiązał ranę mocno uciskając na tyle by nie tamować przepływu krwi i wstał. W jego oczach tliła się chęć wygranej i współczucie dla przeciwnika.
- Poddaj się to już koniec tej walki. dodał po czym jego ciało zaczęła opływać biała delikatna aura. Cząsteczki powietrza, które nasączone zapachem krwi, potu elektryzowały się na ich oczach czego efektem były niewielkie wyładowania elektryczne. W jednej chwili zgasły wszystkie lampy wokół. Światło w domu zamigotało niespokojnie po czym rozświetliło pomieszczenia ponownie.
Aleksiej uderzył się z całej siły w unieruchomioną kończynę i coś strzeliło po chwili mógł nią ruszać jednak wywoływało to spory ból.
Po chwili krok po kroku zbliżał się do przeciwnika by po chwili jednym susem znaleźć się przy nim i przykładając dłoń do jego klatki piersiowej i w tej chwili białe płomienie rozświetliły miejsce styku dwóch ciał. Kosmos Aleksieja skondensowany w zdrowej dłoni eksplodował. W koło wzniosły się kurze,pyły jak i inne ustrojstwa, które leżały na ziemi. Przeciwnik został odrzucony do tyłu tyle czuł Aleks jednak nie wiedział jak gdyż wszystko na wysokości pół metra spowijały nieczyste obłoki.
- Przepuść mnie. powiedział z pokorą i spokojem po czym wpatrywał się w patałacha jaki zamierzał mu stawić opór.

Koniec walki zbliżał się nie ubłaganie. Aleksiej odczuwał coraz bardziej trudy walki wiedział, że jego zwinność została ograniczona po przez atak na jego ramię. Dlatego musiał użyć najpotężniejszej broni jaką mógł posiadać rycerz. Chodziło mianowicie o jego kosmos, który w tak młodym ciele był jeszcze nie ujarzmiony jednak nie pozostawiało złudzeń zachowanie Aleksa, że dar jaki otrzymał w chwili narodzin został przyjęty bez najmniejszego zająknięcia.

Po chwili gdy chmury pyłu i kurzu opadły widać było leżącego i powoli z trudem podnoszącego się strażnika. Widać nie był w stanie walczyć.
- Tak. Twoje ataki odbierają Ci coraz więcej sił więc się poddaj nie chcę Cię zabijać. Zrobię to innym razem. dodał słysząc słowa rozpaczy i gniewu, które wykrzyczane całym gardłem mocno przeszyły okolice.

Przeciwnik zmęczony, sponiewierany i zlany potem zmieszanym z krwią i brudem. Rose wyglądał podobnie jednak wiedział, że w tym stanie obaj mogą przegrać i zginąć. Na szczęście był pewny swojej decyzji jak i tego w jakim celu tu przybył. Shina na pewno nagrodzi mnie jak wrócę. Myślał młodzieniec. A jego? ukarze za przerwanie ważnej operacji. Nie mógł mu jednak o tym powiedzieć gdyż to wiązało by się z wydaniem na świat zamiarów sanktuarium. Strażnik na usługach ludzi zza bariery? To było wystarczająco podejrzane dla młodego ucznia.

Nierówna walka niebawem miała się rozstrzygnąć jednak Junior chciał jeszcze dodać słowo od siebie przed egzekucja bo tym była by dalsza walka dla każdego z nich.

- Poddaj się. Czy duma jest ważniejsza od życia? Prawdziwy rycerz wie kiedy przestać. Decyduj.. . kończąc to jego ciało zaczęły oplatać płomienie kosmosu jak poprzednim razem. Teraz jednak płonął cały, a kosmo było dziwnie spokojne. Podszedł do swojego słabego przeciwnika łapiąc mocno za ramiona spojrzał w jego oczy z współczuciem i rzekł. Niech się stanie. Po czym jego ręce odeszły na bok.

Chwilę później okolicę spowiły chmury pyłów. Błysk był tak jasny, że nie było mowy o jakiejś potajemnej walce. Trzask łamanych gałęzi i skrzypiące kości przeciwnika przeszywały najbliższą okolicę Aleksieja, który po chwili zachwiał się i odsunął cztery kroki w tył spoglądając jednym okiem na swojego kata. Po nosie spływały krople potu zmieszanego z kurzem i brudem. Chłopak pochylony lekko w przód delikatnie trzymał obolałą rękę, którą musiał oszczędzać i niespokojnie łapał powietrze jakby przeliczył się odnośnie swoich sił. Wybuch jego kosmosu nie rzucił przeciwnikiem strasznie mocno przynajmniej w momencie odłożenia dłoni na bok i eksplozji kosmo nie bardzo obserwował przeciwnika, który mógł odnieść potwornie mocne rany gdyż to uwolnienie się energii kosmicznej nastolatka urodzonego pod znakiem Ryb było konkretnie mocne.