TIME FOR SOME TRAINING!!!!

-Tak masz rację...-powiedział odrobinę smutnijeszym głosem.
Shaka przez chwilkę się zamarzył.W swoim wyobrażeniach widział siebie i Presa...razem sczęśliwych.Nie przejmujących się absolutnie niczym.Jedna marzenie prysło jak bańka mydlniana gdy dziewczyna przypomniału mu o drewnie.Lecz o dziwo dalej trzymała jego dłoń w swojej...
Shaka nie miał zamiaru jej puszczać więc obydwoje poszli dalej przed siebie...niczym para małych dzieci które zaznały w życiu prawdziwego szczęścia.
Pół godziny póxniej wrócili do tego samego miejsca z którego wrócili..
-Mamy drewno...można rozpalić i robić ognisko heh...-zaśmiał się lekko Shaka.

Presea połozyła naręcze drewna i nagle przypomniało jej się ostatnie ognisko u Etru... pojedyńcza łza wolno spłynęła jej po policzku.
" Mistrzu tak bardzo mi ciebie brakuje" - pomyślała i wolno usiadła na ziemi.
Podciagnęła nogi pod samą brodę i objęła je rękoma... tak zwykle siadała wtedy.

Po trudach Seuru i reszta bandy rozłożyła obóz.Ognisko czkało na rozpalenie ,a żywnosć do przygotowania i spożycia.Niebo stawało się co raz ciemniejsze tym samym stawało się co raz niebezpieczniej.


OOC:
wpadka nr.3

OCC:Edytuj swojego posta Alch.My z Rumci wróciliśmy do obozowiska i mamy drewno:P

Czas najwyższy nadszedł.Noc zapadła i każdy po sytej kolacji polożył się do śpiwora.Noc o dziwo była ciepła ,a las szumiał tak jakby drzewa śpiewały jedno za drugim.Po kilku godzninach snu Dzień przybył zastąpić noc ,a niebo rozświetlone przez słońce stało się ponownie jasne.

Obudziła się wypoczęta i rześka, usiadła i popatrzyła na resztę towarzyszy jeszcze spali, więc wstała i rozgarneła ognisko... żar jeszcze sie tlił. Dorzuciła kilka gałązek i po chwili małe płomyki już trawiły chrust.

Wstał z łóżka gwałtownie waląc całą powierzchnią swej twarzy w wiszące w namiocie wiadro na wodę.Udeżył w nie z taką siłą iż od razu padł na glebe z bólem głowy.Jak widać troche to potrwa zanim wyjdze z namiotu.

Z lekkim ziewaniem Shaka wstał ze swojego namiotu.Z potarganymi włosami wstał i szybko się rozejrzał.Zauważł że Presea już wstała a nawet rozpaliła ponownie ognisko..
"Ranny ptaszek z niej..."-pomyśłał patrząc się na nią.
Po chwili przypomniał sobie o czymś bardzo istotnym...szybko wziął swoją torbę podróżniczą i zaczął ją przeszukiwać.
-Jest...-powiedział cicho do siebie trzymając w ręku małe pudełeczko.
Następnie schował je do kieszeni i z potarganami włosami wyszedł na zewnątrz...
Na powitanie Shaka lekko się uśmiechnął w stronę Presai..

Słysząc hałas dochodzacy z namiotu Seuru spojrzała tam, jednak jęk jaki dobiegł jej uszu, upewnił ja iż przewodnik znowu coś "narozrabiał"
Po chwili z namiotu wyszedł potargany Shaka i uśmiechnął sie do niej...kiwnęła głową w odpowiedzi.
" W tych potarganych włosach wygląda rozbrajająco i komicznie" - pomyślała uśmiechając sie do siebie.

Zauważył że dziewczyna również odwzajemnia jego uśmieszek.
"Hmm muszę wyglądać na prawdę zabójczo w tych włosach.."-pomyślał lekko śmiejąc się.
Następnie wyciągnął ze swojej torby mały notesik z rysunkami...chciał coś Presei pokazać.
-Na początku mojej przygody z Świątyni możesz mi wierzyć lub nie od razu wkroczyłem na teren domów zodiaku!.
Ponadto chyba złamałem zakazy tam panujące i wszedłem dalej rysując jednocześnie każdą ze zbroi....
również złotą zbroję barana...
Powiedział szybko Shaka jakby coś go goniło.Chciał w ten sposób pokazać jej że ma jakiś "talent"..oraz zainponować że widział złote zbroje...

Nagle między głową Presey i Shaki pojawiłą się denerwująca gęba Seuru ,której towarzyszył demoniczny uśmiech.
-Czyżbym przeszkadzał?Widze że oboje wtaliście ,to dobrze ide sie przejść.
Spojżał na notes mówiąc:
-Ooo lekturke ty mamy?To dobze nie ma to jak umilać czas czytaniem.
Chłopak odsunął się od pary i ruszył do krzaków.

Nie śpieszyło mu się za bardzo z wstaniem, zawsze lubił spać. Mimo wszystkiego, ostatkiem sil zmusił się by wyjść z namiotu. Zauważył Shake i Preseę siedzących niedaleko od niego, odraz skierował się w ich stronę.
- Co się dzieje, coś przegapiłem?- powiedział jeszcze nie w pełni obudzony.
Gwałtownie usiadł na ziemie, wziął głęboki oddech i czekał co dalej.

Presea zerknęła na notatnik Shaki i juz chciała o cos spytać kiedy pojawił się Seuru, co prawda zaraz poszedł, jednak nie minęła chwilka kiedy z namiotu wyszedł zaspany Milo...
Podszedł do nich pytając:
- Co się dzieje, coś przegapiłem?
Presea odpowiedziała:
- Nic sie nie dzieje normalna pobudka

Wyszedł zza pobliskiego drzewa rozluźniony i podszedł do wypalonego ogniska.Na szczęście dziś słońce grzało mocno ,a niebo było rozchmurzone i diamentowo czyste ,aż można było tym widokiem nacieszycoczy.Seuru wstał po chwili i wszedł do namiotu wracając z plecakiem który otworzył ,a zniego wycągną jedzenie:
-Smacznego!
Po chwili zaczą pałaszować jedzenie.

-Tak smacznego...-powiedział obojętnie Shaka któremu przerwano już chyba 3 razy rozmowę z Preseą.
Następnie wyjął apetycznie wyglądające jabłko oraz wodę mineralną nie gazowaną i zaczął to wcinać...

Nie była głodna, napiła sie więc tylko wody... odeszła od ogniska i usiadła pod drzewem opierając sie plecami o pień... popatrzyła na towarzyszy wyprawy
"Mało nas zostało"- pomyślała

Nie chciał nic jest, nawet gdyby miał ochotę jego zapasy skończyły się dzień wcześniej. Mimo tego czul się dobrze. Położył się na ziemi i patrzył na gorę.
”Mam nadzieje ze nie będziemy musieli po niej wchodzić…”- pomyślał chłopak.
Leżał tak czekając aż reszta skończy posiłek.

Seueru skończył jeść i ruszył przed siebie.Gdy przeszedłkilka metrów od obozu przeciągną się i odwórcił mówiąc do wszystkich:
-Dobrze zatem ci którzy zwas skończą pałaszować posiłek niek powiedzą mi ze są gotowi na kulminacyjny moment naszego treningu.

Shaka wziął jeszcze ostatni łyczek wody i schował butelkę łącznie z nadgryzionym jabłkiem do swojej torby.Czekał aż wreszcie Seuru wyjawi im jakiś plan działania.
Zrobił efektywną sprężynkę chłopak i ruszył w jego stronę.
-Dobra...dość tych przekomarzanek.Powiedz nam już szczegóły ostatniej wyprawy!-nacisk na ostatnie wyrazy miały na celu wyduszenie z Seuru dalszych intrukcji.

Podrapał się w głowę przymykając lewe oko mówiąc z przekąsem:
-Taaaak.... .Zatem czas potwierdzić wasze założenia.Od momentu zjedzenia posiłku musicie wspiąć się na szczyt tej góżystaj góry (xD).

OOC:Będe ponownie za pomocą żutu internetowymi kostakmi określał które z was będize miał problemy,które spadnie (tlosecke w dół),albo nie będize problemó wogóle ^^

Wstała i była gotowa do ostatniej próby... teraz miało okazać sie czego sie tu nauczyła.

-Łał...no lepiej tego chyba nie można było powiedzieć-prychnął Shaka odwracając wzrok od przewodnika.
Następnie swe kroki skierował w stronę góry którą razem wspólnie mieli pokonać.Kosmos chłopaka rósł z każdym kolejnym krokiem gdy nagle wpadł mu genialny pomysł...
Błyskawicznie odwrócił się do pozostałych i powiedział.
-Nie ma sensu abyśmy wspinali się na ten szczyt osobno...najlepiej będzie jeżeli zwiążemy się jakąś mocną liną razem i kroczek po kroczku będzie się wspinać.W ten sposób będzie o wiele lepiej...
ja pójdę pierwszy później Presa a na koniec Ty Milo.
Następnie założył ręce za głowę i czekał na odpowiedź towarzyszy.

-Sprytnie drogi Shako ,jednak właśnie będziecie się wspinać osobno.Celem tego treningu jest wzmocnienie swojego ciała ,a nie dostanie się na szczyt.Tym razem bedziecie zdani na własne zdolnosci i nie możecie sobie pomagać.Każde z was będzie ustawi się w kilkunasto metrowych odstępach tak abyście nie mogli sobie pomagać.A jak zobacze że se pomagacie to marny wasz los.
Po chwili usiadłna trawie i zamknął oczy podpierając się ręką zastanawiajac się nad jakimiś "dodatkami"

-Rozumiem...-pokiwał jakby tracąc wiarę Shaka.
Następnie nie tracąc czasu ruszył błyskawicznie w stronę szczytu.Jego cosmos dodawał mu otuchy oraz siły na trudny trening.
"Oby to wystarczyło..bo ta góra wygląda...."-bał się nawet pomyśleć chłopak.
Jednym mocnym ruchem ręki chwycił się za odstający odłamek w skale i zaczął ostrożnie się wspinać ku górze...

Uważnie wsłuchał się w słowa Shaki i Seuru. Pomysł tego pierwszego wydal mu się całkiem sensowny, jednak po chwili okazało się ze jest sprzeczny względem założeń treningu. Powoli żebrał się z ziemi, wizja wspinaczki nie napawała go zbytnia radością. Mimo tego po chwili był już przy ścianę. Po pierwszych ruchach wiedział już ze nie będzie łatwo. Mimo tego wspinał się wyżej, cały uważał by zachować kontakt z ścianą chociaż dwoma kończynami. Powoli lecz systematycznie brnął w górę