Pałac Wielkiego Mistrza

Siedziba w której rezyduje Kyoko. Mistrz sprawujący władze nad Sanktuarium.
Przedstawiciel Ateny na ziemi.

Wielki Mistrz wstał ze swojego bogato zdobionego złotem i kamieniami tronu. Powolnym aczkolwiek dostojnym i odważnym krokiem udał się w stronę jednego z balkonów jego pałacu. Od paru dni można było dostrzec pewien rodzaj smutku na jego dojrzałem twarzy. Niegdyś błękitne oczy dziś są matowe i jakby zmęczone.

Gdy już doszedł do celu, jednym obszerniejszym spojrzeniem przeleciał po całym terenie Sanktuarium. Delikatnie pokiwał przecząco głową i westchnął.
"Kiedyś to miejsce było całkowicie inne...tętniące życiem. Dzisiaj jest ledwie cieniem dawnej potęgi"-pomyślał zaciskając mocno pięść.

Nagle na progu balkonu pojawiał się jeden z przybocznych gwardzistów. Delikatnie ukłonił się w stronę Mistrza okazując mu tym samym część i szacunek.
-Kyoko...srebrny rycerz Węża pragnie audiencji. Czy mam tak jak zawsze oddelegować?-zapytał lekko unosząc brwi do góry.
Nair początkowo stał nieruchomo tak jakby głęboko dumał nad odpowiedzią. Po krótkiej chwili szarym, ciężkim głosem rzekł w stronę strażnika.
-Wprowadź. I niech nam nikt nie przeszkadza...
-Na rozkaz Kyoko-odparł natychmiast ruszając w stronę drzwi.

Mężczyzna jeszcze raz obejrzał teren jaki powierzyła mu bogini Atena. Westchnął ponownie cicho. Rytm bicia jego serca powrócił do normy...
"Czas zacząć odbudowę potęgi...sytuacja z poprzedniej ery nie może mieć znów miejsca..."
Nair błyskawicznie obrócił się na pięcie i ruszył w stronę tronu. Tym razem jego kroki były szybsze. W międzyczasie poprawił granatową maskę na jego twarzy.

Postać średniego wzrostu przekroczyła próg wielkich, dębowych drzwi wejściowych pozostawiając za sobą dwóch mocarnych strażników. Długi płaszcz jaskrawego koloru wił się niczym pospolity wąż po marmurowej podłodze.Tupot obcasów powodował dość głośne echo, które rozchodziło się po całym wielkim pomieszczeniu. Postawa jak najbardziej pewna siebie, nie było mowy o żadnym zawahaniu. Dokładnie dwadzieścia kroków przed tronem, na którym siedział Kyoko stanął owy przybysz.

Delikatnie kucnęła na jedno kolano kłaniając się dość nisko przed nim. Okazała w ten sposób szacunek oraz część Wielkiemu Mistrzowi.
-Srebrny rycerz węża Shaina pragnie z Tb pomówić mistrzu-delikatny aczkolwiek poważny głos wydobył się spod maski na jej twarzy.

Zgodnie z rangą musiała czekać na pozytywne rozpatrzenie jej prośby. Nie mogła nic więcej powiedzieć. Tak też była wychowywana od dziecka-"nigdy nie wychodź przed szereg jeżeli nie musisz"-te słowo głęboko jej zapadły w pamięci.
Cały czas nie spuszczając oczy z sylwetki głowy Świątyni. Bądź co bądź od dawna się z nim nie widziała. Z niecierpliwością czekała na jego odzew...

Kyoko spojrzał spokojnym i dostojnym wzrokiem na swojego rycerza, który również pełnił funkcję jego "prawej ręki". Zanim jednak pozwolił jej przemówić, sam podniósł swe ciało z tronu. Przeszedł parę kroków od niej i zatrzymał się przed wielkim, majestatycznym obrazem przedstawiającym pięciu śmiałków w niesamowitych zbrojach. Każdy z nich wyglądał na potężnego rycerza, który dla celów wyższych mógłby oddać swoje własne życie. Nair delikatnie westchnął jednocześnie obracając się na pięcie.
-Słucham Ciebie uważnie...-po raz kolejny bezbarwny wręcz matowy głos uniósł się echem po wielkiej sali.

-Kyoko, chciałbym zdać raport na temat naszych wzmocnień. Otóż szkolenia na rycerzy już się rozpoczęły. Staramy się wybierać tylko tych uczniów, którzy mają w sobie odpowiednie predyspozycje do zostania rycerzem. Nie możemy tracić czasu na tych, którzy nie zasługują na to.
Zrobiła lekką przerwę, jakby chciała zebrać myśli lub dobrać odpowiednie słowa. W końcu przemawiała przed drugą najważniejszą osobą w całej Świątyni. Nawet jej obecna ranga nie pozwala jej na zbyt "otwarte" słowa.
-Jednakże...odkąd opuściło tereny Sanktuarium pięciu rycerzy z brązu nasze szeregi się mocno uszczupliły. Musimy z zdwojonym wysiłkiem pracować teraz na odzyskanie naszej pozycji na świecie. Nie możemy sobie pozwolić na żadną porażkę.
Po tych słowa mocno wypuściła powietrze z płuc. Niektóre wspomnienia powróciły do jej pamięci. Zwłaszcza te z...
"Nie teraz...odejdź..."-pomyślała lekko się zapominając gdzie przebywa.
Po krótkiej przerwę dokończyła.
-Kyoko wymyśliłam również z Marin program, który pomoże naszym uczniom lepiej się rozwijać. Będą to misje polegające na ochronie budynków świątynnych, polecenia dostawcze, a także te najcięższe czyli gonitwa za zdrajcami. Obiecuje Ci, że w tej erze wychowamy najlepszych mistrzów...
Zakończyła swoją przemowę delikatnie spuszczając wzrok z Jego sylwetki. Czekała na odpowiedź choć przeczuwała, że może nie być aż tak długa jakiej się spodziewała. Jako kapitan straży musi natomiast składać często nudne raporty, które dla niej są oczywistością i chlebem powszednim.

Przez moment przestał patrzyć na obraz, któremu i tak zbyt dużo poświęcił czasu.
Odwrócił się w stronę swojej kapitan straży jednocześnie przybierając spokojny, charakterystyczny dla niego ton głosu.
-Co do spraw wewnętrznych i organizacyjnych masz moje pełne poparcie. Przeszliśmy w przeszłości przez wiele bitew i pojedynków. Takiego zaufania nie da się podważyć- można powiedzieć, że skomplementował ją.
Zrobił następnie krótką przerwę. Wokół niego uniosła się delikatna, jasnoczerwona poświata. Kyoko właśnie wzbudził swój ogromny kosmos.
-Shaina wysłuchaj mnie teraz uważnie. Do Sanktuarium niedługo zawita nasz dawny znajomy, a zarazem potężny sojusznik. Twoim zadaniem będzie dostarczenie mu wszystkiego czego będzie potrzebował do swojej misji.
Ponownie krótka przerwa, chwila na złapanie oddechu.
-Jego przybycie będzie dla nas oznaczało rozpoczęcie budowania potęgi, o której mówiłaś. Misje, do której się przygotuje w Sanktuarium będzie miała wpływ na dalszy przebieg w tej erze.
Dość tajemniczo, ale za to typowo dla siebie wypowiedziane słowa. Następnie obrócił się na pięcie i udał w stronę kolejnej komnaty zostawiając kobietę-rycerza nawet bez słowa pożegnania.

Srebrny rycerz przywykł jakoby do takiego zachowania. Nie czekając dłużej na nic w sumie specjalnego podniosła kolana do góry. Słowa Kyoko dały jej bardzo dużo do myślenia.
"Kim jest ten przybysz...nasz stary dobry znajomy..."-cały czas te słowo obijały się po głowie.

Chwilę później przekroczyła próg drzwi wejściowych, przez które nie tak dawno wchodziła. Jeszcze "przeleciała" wzrokiem jednego ze strażników, który momentalnie stanął na baczność.

Shina udała się w sobie tylko znanym kierunku wraz z nowymi wytycznymi od Wielkiego Mistrza.