Jerozolima i jej okolice

W mniemaniu Akachiego minęła zaledwie sekund od chwili, w której wskoczył w lodową wyrwe do tego momentu. Momentu , w którym wylądował w niezwykle gorącym piachu. Wszędzie gdzie tylko by się nie rozejrzał znajdowały się zwały jasnego piachu. Na niebie nie znajdowała się ani jedna chmura. Natomiast słońce zdawało się grzać ze wszystkich swoich sił.

"Tego się nie spodziewałem..."-pomyślał Jakub rozglądając się wokół siebie.
Wszędzie tylko piach...gdziekolwiek by nie spojrzeć.
-To z całą pewnością nie jest już Asgard...a może to jakaś iluzja??-zapytał sam siebie podwijając jednocześnie rękaw.
Następnie uszczypnął się by mieć pewność że to co widzi to nie złudzenie.Słońce nie dawało o sobie zapomnieć.Jakub nigdy w życiu nie czuł na ciele takiej temperatury.W jednej chwili zrzucił z siebie ciepłe ubranie które towarzyszyło mu od samego początku swojej wędrówki.Na nim została tylko lniana biała szeroka koszula odrobinę węższe skórzane czarne spodnie a także płaszcz który wziął dawno temu z domu.
Zamaskowany ponownie rozejrzał się po okolicy starając coś wychwycić.Jednak promienie słoneczne skrupulatnie mu w tym przeszkadzały.
Jakub zaczął powoli zastanawiać się w jakie tak na prawdę bagno się wpakował.Nie wie kompletnie nic o tym miejscu poza małymi drobiazgami.Ponadto wylądował kompletnie gdzie indziej niż mówił stworek.
-Niech go ja tylko dorwę...-burknął pod nosem Jakub rozpinając z gorąca sznurek od peleryny.
Następnie ruszył przed siebie mając nadzieję że jednak coś lub ktoś go dostrzeże...
"Długo w tych warunkach nie wytrzymam...to miejsce totalnie mi nie odpowiada..."-pomyślał idąc równym krokiem przed siebie.

Napewno słońce świecące tak silnie było czymś co mogło zabić każdego Asgardczyka zwłaszcza jeśli ten podróżował na nim zbyt długo. Ciekawym wydawało się to , że być może któryś z dzielnych wojów wysłanych wcześniej przez Lokiem mógł zginąć nawet nie docierając do murów Jerozolimy jeśli lądowali w tym samym miejscu co Akachi. Czy zamaskowanemu sprzyjało szczeście ? Bezwzględnie można stwierdzić , że tak. Powód był jeden. Maszerował pewnie niewiele więcej niż pół godziny gdy wchodząc na jedną z wydm zauważył w dole obóz złożony z dwóch okrągłych namiotów przy , których stało dziesięć koni. Nie było jednak widać żadnego człowieka.

-Wreszcie...-szepnął pod nosem spoglądając z piaszczystej wydmy na obóz.
Mimo tego iż Jakub szedł krótki okres czasu to wędrówka ta niesamowicie go zmordowała.Nie był przyzwyczajony do tego klimatu i z całą pewnością nie chciał tutaj dłużej zostać.Wychowany w deszczowej Anglii następnie wyhartowany jak stal podczas długich zimowych nocy w Asgardzie Jakub nie miał prawa tutaj czuć się inaczej.
Okropnie przy okazji zaschło mu w gardle jakby przepił całą ostatnią noc.Dodatkowo burczało mu w brzuchu.Sił z każdym kolejnym metrem mu obywało.Jednak wreszcie bogowie lub fortuna uśmiechnęła się do niego.Zamaskowany powoli zsunął się z wydmy na której nie tak dawno obserwował otoczenia.Nie miał pojęcia co może wydarzyć się gdy wkroczy na teren obozu.Dokonał jednakże wyboru i powrót był niemożliwy.
Zamaskowany spokojnie bez zbędnych gwałtownych ruchów zbliżył się do okrągłych namiotów.Delikatnie pogłaskał jednego z koni po masywnej szyi.
"Przypomina Hidalga..."-rozmyślił się mężczyzna.
Chwilę później Jakub zauważył manierkę z wodą.Prędko podleciał do niej zdejmując jednocześnie maskę lecz...jej zawartość była pusta niestety.
-Ani jednej kropelki...-rzekł zamaskowany rzucając manierkę do piachu.
Ponownie założył maskę na twarz i zaczął zmierzać ostrożnie w stronę namiotów.Wszystkie jego zmysły były skoncentrowane chociaż było to trudne ze względu na panujące warunki...

Im bliżej zamaskowany był namiotów tym większy smród docierał do jego nozdrzy. Już teraz mógł mieć przypuszczenia co do tego skąd on pochodzi. Gdy wszedł do jednego z namiotów zobaczył to co był wstanie przewidzieć. W różnych odległościach od siebie leżały ciała mężczyzn. Ich ułożenie świadczyło o szybkiej śmierci wręcz można było stwierdzić, że wszyscy zginęli w tym samym momencie. Teraz ich ciała już się lekko rozkładały przez co w namiocie znajdowało się mnóstwo much i innego robactwa , które toczyło ich ciała.

-Cholera...-przeklnął Jakub widząc ciała mężczyzn.
Zamaskowany jeszcze odrobinę porozglądał się po namiocie za czymś użytecznym.Jednak po chwili doszedł do bardzo niepokojącego wniosku...
"Ich ciała dopiero co zaczęły się rozkładać...to znaczy że zamachowiec może być jeszcze w pobliżu..."-pomyślał i momentalnie wyszedł z namiotu.
Lecz tym razem o wiele ostrożniej niż za pierwszym razem.Zmysły maksymalnie skupione.Cosmos pozostawał dalej w gotowości.Nie chciał teraz go wskrzeszać...mógłby zostać niepotrzebnie wykryty.
Smród gnijących ciał nie przeszkadzał mężczyźnie.Widział i czuł już gorsze rzeczy...choćby nawet i pamiętną tragedię rodzinną gdy...
lepiej o tym nie wspominać.
Słońce dalej z każdą chwilą mocniej prażyło.Jakub zręcznie podarł kolejne lekki materiał i owinął nim sobie głowę aby nie czuć tak bardzo też żaru...
Następnie wziął bukłak z wodą i spokojnym krokiem ruszył w kierunku koni.
"No dalej...pokaż się skurczybyku...czekam na Ciebie..."-pomyślał mocno ściskając wolną dłoń.

Podchodząc do koni poczuł jak spora ilość piachu wylądowała na jego plecach jakby jakiemuś dowcipnisiowi zachciało się rzucać piaskiem. Mimo, że odwrócił się niezwykle szybko to jednak nikogo nie zauważył, nawet najmniejszego ruchu. Przec chwilę rozglądał się w kierunku, z którego został rzucony piach lecz jego wzrok nadal absolutnie nic nie wychwycił. Gdy odwrócił się znów w stronę koni zauważył, że piach przed nim zaczyna się unosić tak jakby był przez kogoś zbierany w jedno miejsce. Kopiec osiągnął wysokość wzrostu Akachiego by po chwili zacząć w różnych miejscach rozchodzić się w różnych miejscach na rózną odległość. Po chwili przed Jakubem stała lekko niewyraźna kobieca postać całkowicie zbudowana z piachu.

-Kto...gdzie...-tylko tyle zdołał wydobyć z siebie gdy dostał piachem po plecach.
Na całe szczęście był to tylko piasek...nie kamień czy Bóg wie co.Gdy kilka razy się odwrócił nikogo nie dostrzegł.Może to było skutkiem upału który doskwierał coraz bardziej.Nie mniej jednak zaczął powoli przygotowywać wierzchowca do jazdy gdy znów stało się coś...nieprzewidywalnego.
-No teraz to już lekka przesada...-burknął pod nosem jednocześnie odskakując na bezpieczną odległość.
Kopiec piasku osiągnął już jego wzrost...a po dłuższej chwili kształt.Jakub nigdy w życiu by czegoś takiego się nie spodziewał.
Jego aura delikatnie zaiskrzyła w ułamku sekundy.Cały czas nie spuszczał oka z tajemniczej postaci...nie chciał wykonać pierwszego ruchu...mogłoby to źle się dla niego skończyć.Przeszywającym spojrzeniem spoglądał na to "coś" a następnie równie suchym głosem co piasek otaczający ją rzekł.
-Ukarz się...chce ujrzeć twe prawdziwe oblicze.Nie będę rozmawiać z dziwadłem takim jak teraz...-odrobinę podwyższonym tonem rzekł kolejne słowa.
Wystarczyło teraz czekać...na rekcję tego czegoś.Mogła być oczywiście spokojna...lub słowa Jakuba dodatkowo rozłościć.
Gra nerwów się zaczęła...