Saloniki i okolice

Miasto było mniejsze od Aten, lecz panował w nim wiekszy gwar. Ze względu na położenie przebiegały przez miasto liczne szlaki handlowe stąd też wielu kupców. Przez miasto przebiegał również szlak prowadzący na wschód wprost do jednego z najwiekszych miast świata, Stambułu.

Po 3 dniach podróży, cała grupa była zmęczona spaniem na workach z ziemniakami. Aczkolwiek nie mogli pozwolić sobie na odpoczynek. Czas ich naglił.
Wszyscy staneli przy głównej bramie miasta, przed nimi rozpościerał sie piekny widok oraz droga do Stambułu. Była to szeroka wyłozona kamieniami droga wybudowana jeszcze za czasów panowania Imperium Rzymskiego.
Odwrócił się do wszystkich, lekko się uśmiechnął.
- No panowie, jesteśmy coraz bliżej celu. zostało nam 6 dni wędrówki, lecz myśle, że minie nam to szybko. Przygotujcie się na niebezpieczeństwo w stambule mam złe przeczucia.
W kieszeni sciskał cały czas pegramin od Wielkiego Mistrza...


OCC: Ruszamy na wschód.

Domon lekko zamroczony przyglądał się okolicy. Zdążył już dojśc do siebie, po swoim ostatnim wyczynie, jednak ciągle czuł się strasznie obolały, a jego kosmos bardzo powoli zaczynał przypominac o swoim istnieniu. Oddychał wolno i głęboko. Nie był zbyt zadowolony tym, że muszą rezygnowac z dalszej żeglugi. Na morzu czuł się o wiele lepiej niż na lądzie, gdzie musiał wkładac dużo wysiłku w nieustanne poruszanie się. Milczał, zbierając siły przed czekającą ich podróżą.

Neo wyszedł na ląd zaraz po Mystery.Na początku go troszkę mdliło a
dokładniej zbierało mu się na pawia.Lecz powstrzymał się gdyż nie
chciał zrobić z siebie pośmiewiska w oczach innych rycerzy bądź
mieszkańców tego wielkiego miasta.

-No przyjaciele.... wreście możemy wypełnić nasze zadanie i spełnić wolę Wielkiego Mistrza.

Jednocześnie Neo spojrzał szybko na Domona czy znim wszystko
wporządku.Okazał się,że jest w miarę wszystko okej lecz Jego siły nadal
się nie zregenerowały.

Kiedy wszyscy zaczeli podąrzać tą ścieżką(wybudowaną za czasów Rzymian)
Neo zaczął sobie przypominać prawie wszystkie wydarzenia związane ztym
okresem np: wojny intrygi panowania i dzieje wielkich cezarów.

Neo następnie dalej czekał na postanowienia przywódcy związane z misją.

-Saloniki hmm ciekawa nazwa miasta....osobiście jeszcze się z taką nazwą nie spotkałem.Ciekawe co tutaj robimy i o jakim niebezpieczeństwie mówił nam Mystery."Oco może tutaj chodzić....-pomyślał Neo".Ehh tak dużo pytań a tak mało odpowiedzi...mam nadzieje że to się wkrótce jakoś wyjaśni.

-Tak z drugiej strony.... co nam może grozić mając u boku takich rycerzy jak Domon Ahen czy Mystery?Niebawem przywdzieją oni święte złote zbroje."Hah niedługo ja też do was dołącze... zobaczycie chłopaki wstąpie w szergii złotych rycerzy.Będe trenować aż do skutku i przezwyciężać każdą przeszkodę jaka się nawinię.Wszystko przezwycięże żeby zostać jednym z obrońców Ateny".

Wtedy Neo pomyślał chwile o swoich rodzicach...których już nie ma na tym okrutnym świecie.Wspomniał na moment kilka szczęśliwych chwil i wydarzeń kiedy jeszcze mogli być ze sobą tacy szczęśliwi we trójkę.Lecz kiedyś to musiało nadejść... śmierć bliskich osób była dla Neo dotkliwym ciosem w najczulsze miejsce.Nie ma rycerza któryby nie miał uczuć bądź złych wspomnień.Jesteśmy tylko ludźmi.. to oczywiste że mamy chwile niepewności i zachamowań.Lecz przezwyciężając to stajemy się coraz lepsi i mamy coraz większy apetyt na sukcesy oraz podboje.

-Ahh ja tu o takich rzeczach myślę a tutaj zadanie czeka.Powiedz nam Mystery gdzie najpierw mamy się udać???

OCC:
Neo
od kiedy Saloniki leżą w Turcji i są w Stambule?
oraz popracuj nad stylem tekstu..
dialogi od myslnika a mysli od CUDZYSLOWIA XD

Po podróży z Asgardu do Saloników Naomi, niebieskowłosa dziewczyna z maską zasłaniającą twarz, ubrana w biało-niebieski strój wojowniczki, ruszyła przed siebie w stronę miasta. Ale uwagę przykuła jej grupa trzech facetów. Spojrzała w ich stronę gdy usłyszała jak jeden z nich wspomniał o Wielkim Mistrzu.
"Czyżby oni byli z Sanktuarium?" - pomyślała. - "Nie wyglądają na rycerzy, a nawet nie mają zbroi". Stała przyglądając się im.

Zauważył postać stojącą opodal. Coś przykuło jego uwagę w niej coś czego inne kobiety nie miały. I nie była to maska. Była to jej aura. Delikatna, i miała zadatki na złotą aurę. Popatrzył na towarzyszy.
- Zaczekajcie na mnie tutaj. zaraz wracam. - lekkim krokiem ruszył w stronę dziewczyny, jego płaszcz powiewał na wietrze jakby był żywy. W czasie drogi zsunął kaptur z głowy. Jego niebieskie oczy dawały wrażenie spokojnych. Lecz uważnie obserwowały każdy ruch wszystkich do o koła.
Podszedł do dziewczyny. Ukłonił się lekko głową.
- Mam na imię Mystery. Jak już zdążyłem wyczuć, twoją aurę zmierzasz do świątyni, czy się nie mylę? Sądzę, że nie... Tak czy Owak, mogę Ci pomóc w zdobyciu odpowiedniego gabarytu doświadczeń, który przyda Ci się, kiedy dotrzesz do świątyni. - Przechylił lekko głowę patrząc cały czas na dziewczynę.
- Ja również jestem uczniem świątyni, i już nie długo zdobędę zbroje... myślę, że możesz mi zaufać... - lekko do niej mrugnął porozumiewawczo...

Tak na nich patrząc, zwróciła na ich swoją uwagę, gdyż jeden z nich, wysoki brunet, podszedł do niej i się przedstawił. Po wysłuchaniu go odpowiedziała:
- Nie mylisz się. Zmierzam do świątyni. I także bym chciała zdobyć zdobyć zbroję o ile Wielki Mistrz się zgodzi. - Przez chwilę zastanawiała się, czy warto do nich dołączyć. Chwili po namyśle rzekła:
- Skoro tak, to pozostaje mi przyłączyć się i pomóc Wam. Zwłaszcza że jestem tu pierwszy raz. I nie znam miasta. Na imię mi Naomi. - powiedziała.

- Bardzo mi miło, cieszę się, że zechciałaś z nami uczestniczyć.- wskazał na grupkę mężczyzn, z którą przed chwilą stał.
- Choć Naomi, przedstawię Cię. Jeżeli będziesz miała jakikolwiek problem lub obawę, przyjdź do mnie i od razu mów. Zawszę będę starał się Ci się pomóc. - Ruszył w kierunku swoich przyjaciół.

Skinęła głową na znak zgody. I ruszyła za Mystery w stronę jego towarzyszy.

Domon oczekiwał powrotu przyjaciela. Z każdą minutą coraz bardziej odzyskiwał jasnośc umysłu. Czuł, że jego siły były bliskie całkowitej regeneracji. Oddychało mu sie coraz lżej, a wzrok wyostrzył się.
Ujżał powracającego Mystery'ego, prowadzącego ze sobą dziewczynę w masce. Czyżby miała zastąpic osoby, które nie dotrawały u ich boku nawet do Saloników? Liczył na to, że przyjaciel wyjaśni mu całą sytuację.

Kiedy podeszli do zgromadzonych Mystery uśmiechnął się tajemniczo. Spojrzał na Domona, który jak było widac już dochodził do siebie.
- To jest Naomi - Przedstawił dziewczynę. - Będzie nam towarzyszyć, ponieważ czym nas więcej tym lepiej, a jak już wcześniej zauważyliście łatwo jest kogoś stracić. - Zwrócił się do Dziewczyny - Wszyscy tutaj jesteśmy uczniami sanktuarium. Ufasz nam my ufamy tobie. Jeden za wszystkich wszyscy za jednego. - Stanął i czekał kiedy wszyscy przedstawią się nowo przybyłej dziewczynie. Następnie musiał ją wtajemniczyć. Spojrzał na Domona jakby spojrzeniem, które miało go przeprosić za to, że podjął sam decyzję, lecz nie miał czasu. Ufał, że przyjaciel zrozumie.

Neo na początku nawet nie zauważył że Mystery gdzieś poszedł.Był skoncentrowany na czymś innym m.in:na pięknie tego miasta.Ale następnie jego zwrok przyciągneła piękna nowa towarzyszka o długich błękitnych włosach.

-Witaj mam na imię Neo i jestem ehh...najmłodszym i najmniej doświadczonym facetem tutaj:PNaprawde miło mi Ciebie poznać.Nowa twarz w drużynie to same plusy.Napewno masz ciekawe opowieści do opowiedzenia nam albo jakieś historyjki.Jak to dobrze Mystery ujął trzymamy się wszyscy razem i pilnujemy żeby każdy był cały:D.
I obiecujemy że znami raczej nie będziesz się nudziła i z pewnością sporo się nauczysz jeszcze.Już niedługo Mystery przywdzieje złotą zbroję.Napewno dostaniemy od niego jakieś porzyteczne wskazówki.

-A właśnie Naomi może powiesz nam troszkę osobie??Chyba żę któryś znas ma pierwszy zacząć?-neo spojrzał wtedy na pozostałych towarzyszy.No panowie...musimy zdobyć zaufanie naszej nowej towarzyszki....Neo czekał na jej reakcję.

//jak zobacze jeszcze wiecej emotek w poscie to odejme lvl =_= - Sakra

Domon odpowiedział na pytajace spojrzenie Mystery'ego krótkim skinieniem głowy, wyrażającym aprobatę co do jego decyzji. Podjął ją samemu, jednak to on przewodził tej wyprawie i miał do tego prawo. Poza tym podzielał jego zdanie co do liczby członków tej wyprawy.
-Witaj. - mruknął cicho - Jestem Domon Kasshu...
Czuł się już dobrze, ale jego myśli uciekały ciągle ku morzu, które zawsze poprawiało jego samopoczucie. Miał nadzieję, że jego zdawkowośc nie zostanie przez dziewczynę potraktowana jako nieufnośc, czy brak kultury, po prostu czuł się zmęczony ostatnimi wydarzeniami.

Spojrzała na dwóch nowych: srebrnowłosego i niebieskowłosego. Wysłuchawszy Mystery'ego i pytania zadanego przez Neo, odpowiedziała:
- Z pochodzenia jestem japonką. Przybyłam by pretendentować do zbroi Lwa. Kiedyś moja ciocia próbowała i ojciec ale im się nie udało. A tak to miło mi Was poznać i myślę że współpraca przyniesie korzyści. Podczas tej podróży myślę, że lepiej się poznamy. - powiedziała spoglądając na Damona.

Popatrzył na wszystkich. Zarzucił kaptur na głowę.
- Idziemy do portu, zaraz odpływa nasz prom do Stambułu. Pośpieszmy się. - Odwrócił się po czym ruszył w stronę portu.
************************************************************
Szybko doszli do portu znając już drogę. Wsiedli na prom, a właściwie wskoczyli w ostatniej chwili. Droga morska była o wiele krótsza niż droga lądowa. Czas mijał szybko. Mystery umówił się z Kapitanem promu na przysługę, za podróż, którą odbywali, nic bowiem nie było za darmo w świecie.
Niebawem zobaczyli na horyzoncie zarysy miasta...

Długo czekał na to by się ujawnić jednak gdy ujrzał zarysy miasta, uznał ze jest to najwyzsza pora. Ściągnął kaptur i przestał tłumić swój kosmos.
-Wybaczcie zniknąłem bez słowa...-powiedział w kierunku swoich towarzyszy.
Tylko nieliczni wiedzieli ze musiał się udać do swoich rodzinnych stron, by wyjaśnić kilka kwestii, które bardzo go nurtowały.
Podszedł do kazdej z osób i przywitał się z nimi ciepło, na koniec zaszedł do azjatyckiej dziewczyny i przedstawił się jej.
-Ktoś moze mi powiedzieć co tu się działo gdy mnie nie było?
Jego ton zdawał się powazny, wiedział po co zmierzają, dlatego nie chciał opuścić zadnego ze szczegółów, które w ostatecznym rozrachunku mogły okazać się niezwykle istotne.