Dom Themis

Ponownie odwróciła wzrok z lekkim zakłopotaniem, gdy młoda zaczęła ją ciągnąć za rękę. Jednocześnie nie mogła się zdobyć na powiedzenie jej nie, przecież Themis jest taka słodziutka… Chloe już od dawna nie wierzyła, że taka słabość zagości u niej. Na szczęście gdy tylko opuściły plażę, dziewczyna puściła jej dłoń i pozwoliła iść samej, oszczędzając dalszej krępacji.
Po niedługim marszu doszły do domku, w którym mieszkała Themis ze swoją matką. Chloe spodziewała się czegoś większego, była przyzwyczajona do potężnych rezydencji ze służbą i luksusami, chociaż od pół roku jej pogląd i pojęcie o życiu prostych ludzi znacznie się ubogaciło, sama przecież żyła w obozie z innymi rekrutami. Jeszcze przed wejściem szybko zlustrowała cały budynek, analizując wszelkie możliwe miejsca ucieczki i ostrzału, nawet jeśli nie ma żadnego zagrożenia, ostatnio żyła jak mysz- w ciągłej ostrożności i skupieniu. Te cechy na pewno się przydadzą w życiu satelity.
W końcu weszła do środka, gdzie zastała ją matka zielonowłosej. Natychmiast ukłoniła się nisko, oddając szacunek w Japońskim stylu.
-To dla mnie zaszczyt proszę pani. Mam nadzieję, że nie robię pani problemu.- oddała honory, lecz twarz dziewczyny mogła powodować lęk u każdego, kto jej nie znał. Wiecznie bez wyrazu i z niezmienną powagą na twarzy. –Nazywam się Chloe.- przedstawiła się i uścisnęła dłoń gospodyni.

Była niedostępna, lecz jej zachowanie cechowało się dużą kulturą. Trochę dziwiła się gościnności tego domu, już dawno nikt nie był dla niej bezinteresownie życzliwy. Usiadła na przygotowanym dla niej miejscu, a po odczekaniu aż pani domu skosztuje posiłku, sama rozpoczęła jeść drobne kęsy. Czuła na sobie skupioną uwagę starszej stażem, nic dziwnego, ona zrobiłaby dokładnie to samo gdyby znalazła się w roli gospodyni. Usilnie starała się robić dobre wrażenie, chociaż jej bez emocjonalne oblicze mogło napawać innym lękiem i nieufnością. Młoda była zbyt niedoświadczona, żeby się tym przejmować, lecz jej matka z pewnością zauważyła ciężar bagażu, jaki wpakował na plecy Chloe nieszczęsny los.
-Jestem wyborowym strzelcem proszę pani, to tradycyjny sport anglików.- odpowiedziała, prostując się i wypinając dumnie pierś. Wiedziała, że nie przesadza z przechwałką, prawdą było to, że strzela bardzo dobrze, nie tylko z łuku, ale i każdej innej broni dystansowej. Temat łucznictwa wywołał iskierkę podekscytowania w oku czarnowłosej. –Strzelam od najmłodszych lat, to taka tradycja w…- chciała powiedzieć o radach szlacheckich, lecz w porę ugryzła się w język. Nie ma sensu zdradzać pełnego pochodzenia. –W kraju wyspiarzy.- dokończyła uciekając do nic niezdradzającej kwestii.

A więc przesłuchania ciąg dalszy. Nie lubiła mówić o sobie, ale rozumiała, że sytuacja tego właśnie od niej wymaga. Oczywiście nie zamierza powiedzieć wszystkiego… Przypomniała sobie twarze tych, których pozabijała, wszystkich członków gangu, którzy zabili jej ukochanego. Zastrzeliła 8 osób, w tym trzy z łuku, ale czy jest sens mówienia o szczegółach? Mimo zachowania ostrożności i pewnej nieufności twarz Chloe pozostawała bezemocjonalna. Temat zabójstw dokonanych przez nią nie stanowił jakiegoś tabu, odbierała życia bez wahania, nie mając hamulców do naduszania spustów lub zwalniania cięciwy. Normalna osoba choć chwilę by zatrzymała się, tracąc apetyt, jednak ona spokojnie jadła, odpowiadając krótko tuż po przełknięciu tego, co miała w ustach.
-Zdarzyło się kilku.-[/ i] jej głos był nad podziw spokojny i opanowany, tak jakby mówiła o czymś tak normalnym jak pogoda za oknem. [i]-Strzelanie jest w porządu.- dodała po chwili, wzruszając ramionami. Nigdy nie zastanawiała się czy lubi to robić, po prostu taki był zwyczaj. Na wyspie często brała udział w polowaniach, a wcześniej w turniejach, można powiedzieć że urodziła się z bronią dystansową. Jej naturalny chłód i brak wyrazu mógł być trochę przerażający dla młodej… Spojrzała na nią przelotnie, aby wyczytać z twarzy emocje. To niesamowite, że ta młoda osoba jest jeszcze tak nie zniszczona trudnymi doświadczeniami. Tak, zdecydowanie warto to chronić w mieszkankach delos zanim… Zanim mordowanie spaczy ich serca. Wbrew temu co mogło się wydawać serce Chloe mimo nieczułości było prawe w swoich osądach. Pokochała te miejsce i to, że bogini dała jej szansę na odbudowę odebranego życia, ale czy Artemida postępuje słusznie? Wątpliwości zaczęły napływać do umysłu, ale nie dała po sobie niczego poznać.

Na jej twarzy znów pojawił się rumieniec. Mrugnęła parę razy zaskoczona. Ale jak to? Ktoś zaprasza ją na noc? Co teraz powinna zrobić? Wyjąkała parę samogłosek, zupełnie pozbawionych sensu, a stoicki spokój został zaburzony urokiem i niewinnością dziewczynki. Odruchowo zaczęła przeczesywać kosmyki włosów, uciekając wzrokiem od gospodarzy. Pewnie wyglądała bardziej uroczo niż kiedykolwiek, ale fakt, była w głębokim szoku.
-Nie wiem czy powinnam…- zaczęła w końcu. –To na pewno problem, a ja jeszcze nie trenowałam dzisiaj…- szukała najprostszych wymówek, choć tak naprawdę nie miała co do roboty. Życie tu było proste i monotonne, czekała aż dostanie możliwość wykazania się i przywdziania zbroi, a do tego czasu po prostu robiła swoje, uczestnicząc w pojedynkach, polowaniach i innych wyspiarskich aktywnościach. Z jednej strony gdzieś w środku odczuwała pragnienie zaspokojenia swojej samotności, z drugiej jednak pewien strach przed naruszeniem jej opanowania niepotrzebnymi uczuciami. Była zadowolona z zatwardziałości serca, a jak to upadnie? Czy nie będzie wtedy słabsza?
-Niby mogę zostać…- wyszeptała na tyle słyszalnie, że młoda musiała usłyszeć. –Dziękuję Pani, z samego rana się stąd wyniosę.- ukłoniła się w kierunku jej matki, dając do zrozumienia, że nie będzie problemem.

Po kolacji podziękowała grzecznie i pomogła w zmywaniu naczyń. Przez chwilę czuła się jak w normalnej rodzinie, dziwnie ale i bardzo przyjemnie… Już dawno nie czuła się w ten sposób, najpierw gra polityczna w rodzinie szlacheckiej, potem więzienie, zwyczajnie nie umiała odnaleźć się w sytuacji gdy wszyscy są dla niej tak szczerze mili. Poczuła dużą wdzięczność, tak właśnie mała dziewczynka wpłynęła na serce z kamienia Chloe. Gdy wszystko było posprzątane, a młoda pokazała jej gdzie może spać tej nocy, po upewnieniu się, że jest sama wyskoczyła w poszukiwaniu ewentualnych przeciwników. Nie była do końca przekonana, czy wszyscy na wyspie mają do niej tak przyjazny stosunek, a nie mogła narażać małej Themis ani jej matki. Z mistrzowską wprawą nauczyła się na pamięć całego terenu, analizując miejsca strategiczne, z których mogłaby sobie poradzić z wrogami czyhającymi na jej życie. Brak broni palnej mocno ją ograniczał, ale podczas treningów jej mięśnie stały się bardziej wydajne, a łukiem wciąż czyniła cuda. Zdążyła wślizgnąć się przez okno tak szybko, że nikt nie zauważył jej zniknięcia, po powrocie czas było na przetestowanie sprzętu, który mogłaby wykorzystać do obrony w tym domku. Jej niemalże zwierzęce instynkty w każdym miejsc kazały jej przygotowywać drogi ucieczki i metody walki, ale wierzyła że kiedyś będzie od tego wolna. W strzelnicy, znajdującej się w podpiwniczeniu rzeczywiście było kilka dobrych łuków i pod dostatkiem strzał. Oddała kilka treningowych strzałów, upewniając się, że jest w stanie napiąć każdy z nich. Teraz to już tylko zwyczajna rozgrzewka i można skorzystać z gościny.
Pół godziny później jej rozciągnięte ciało odpoczywało pod prysznicem, pozwalając by ciepła woda zmyła pot i niepokojące jej umysł myśli. Owinięta w ręczniki pojawiła się w drzwiach pokoju Themis, ale ta chyba już spała.
-Dziękuję…- wyszeptała i udała się do swojego tymczasowego łóżka

Obudziła się skoro świt, zrywając się błyskawicznie z łóżka, niczym kocica gotowa do obrony. Oczywiście nie było żadnego zagrożenia, ale od dokonania zemsty, koszmary nie przestają nękać jej snów. Westchnęła ciężko, przeklinając swoje myśli. Rozejrzała się po właściwie obcym pomieszczeniu, którego strukturę zapamiętała poprzedniego wieczora. No tak, dom tej małej i jej mamy… Chloe poczuła dziwne poruszenie w sercu, które natychmiast objęła dłonią, jakby chciała je uspokoić. Jednak nie ma serca z kamienia… To dziwne i obce odkrycie, którego nie czuła od długiego czasu. Wiedziona doświadczeniem, że nie ma sensu oddawać się nadmiernym przemyśleniom, które prowadzą tylko do wątpliwości, postanowiła zacząć działać. Ma cel na tej wyspie, musi stać się silna, a potem odzyskać swoje normalne życie, ale teraz miała znowu kogo chronić… Czy naprawdę tak mała dziewczynka, która nie zna smaku krwi powinna poświęcać się Artemidzie? Wydawało jej się okrutnym, że zmuszają kogoś do bycia wojownikiem, są ludzie jak ona, którzy mają to we krwi, ale co z resztą? Znów westchnęła, kończąc przebieranie, chce czy nie musi wykonywać posłusznie rozkazy, a Acantha może być szybką przepustką do awansu…
-Dzień dobry- powiedziała łagodnie, schodząc na dół do kuchni. Właściwie to wślizgnęła się po cichu i niepostrzeżenie. Na szczęście małej jeszcze nie było przy jej matce. -Pomyślałam, że mogłaby mi Pani pomóc w szybszym zdobyciu zbroi, już dawno jestem silniejsza od reszty kandydatek, chociaż jeśli trzeba mogę skopać tyłek komu tylko wskażecie.- przedstawiła propozycję gospodyni, jak zwykle spokojnym i bez emocjonalnym głosem. Cały czas utrzymywała kontakt wzrokowy, a w jej oczach widoczna była pustka i chłód, tak typowy dla jej wybrakowanych uczuć. -Po prostu mam dość czekania, a jako satelita zrobię więcej dla społeczności. Jestem wdzięczna za gościnę, ale nie mogę dłużej zostać, muszę gonić swoje przeznaczenie. Więc jeśli nie może mi pani pomóc, to ja już pójdę…- to zdecydowanie najdłuższa wypowiedź, na jaką zdecydowała się od przybycia na wyspę, zakończyła ją niskim ukłonem wdzięczności. Miała dwie strategie, albo podąży tam, gdzie wskaże jej gospodyni, albo utoruje sobie drogę sama, pokonując satelity, które staną jej na drodze.[/i]