Ziemska Świątynia Hadesa

Jedyna ziemska świątynia Hadesa, która zachowała się od czasów starożytynych. Postawiona na cześć Króla Podziemi za ochrone przed Heraklesem, którego wspierała Atena.

Cisze świątyni przerywały donośne kroki i chrzęst zbroi. Aleksandrii szedł z rękami splecionymi na piersiach i złożonymi skrzydłami zbroi wokół własnego torsu. Uśmiechał się dobrodusznie pod nosem patrząc na ruiny świątyni.
-Jednak podołał, chociaż zastanawiałem się czy będzie wstanie pokonać wszystkie trudności losu.

Drzwi otwarły się. Śnieg oślepiał mnie tak mocno że nie widziałem kompletnie nic. Ruszyłem przed siebie bez płaszcza, bez koszulki. Idę prosto, nie zatrzymując się.
,, Czekam na Ciebie w Świątyni miasta Elis..’’ Znów ten zimny głos w mej głowie zamieścił.
Upadłem na kolana śmiejąc się sam do siebie. Zapadła cisza a ja uśmiechałem się szaleńczym uśmiechem. Wstałem nie zważając że me ciało kaleczy wiatr, to nic w porównaniu do tego co tam przeżywałem.

Ciche odgłosy stóp i dziwna piosenka szeptana którą pisało serce.
,,Poderżnąłem gardło rozumowi i rzeczywistości.....
Obudziłem się w tym koszmarze, który nigdy się nie skończy,
Jako główna atrakcja tego pokręconego, mistrzowskiego planu.’’
Wtedy przystał do mnie pewien starzec i zapytał zdenerwowany.
-Dobrze się czujesz młodzieńczzz...- Wtedy zrobił kilka kroków w tył bo w tym samym czasie gdy kończył zdanie odwróciłem się z diabelskim uśmiechem. Me oczy stały się mętne jak mgła.
-Ufam tylko bólowi aby się zrozumieć- Odparłem ściszonym głosem.
Wtedy białowłosy starzec uciekł wyklinając mnie od demonów.
Przecież w tym co powiedziałem mu było samą prawda, tylko że to nie była odpowiedzią jaką chciał usłyszeć. Ruszyłem dalej przed siebie bo mistrz już czekał.

Nie wiem ile dni mijało, godzin. Ja Zmierzałem prostą drogą do swego celu od czasu do czasu robiąc przerwy na jedzenie.
Czujesz ?
Bo ja ją czuję. Idzie za mną niezłomnym krokiem nie przeszkadza jej to że pada, zimno czy są jakieś przeszkody na drodze. Może być mną, tobą, matką i ojcem może być wszystkim. Tak czujesz jak szepta ci do ucha twe imię. To śmierć ona nigdy cię nie zostawi. Zawsze będzie tuż przy tobie. Odgłosy mistrza ustały pewnie niecierpliwie czeka. Ja staram się iść najszybciej jak mogę. Czasem biegnę by nadrobić stracony czas na posiłek. Czas ucieka a wieczność czeka..

Wreszcie dotarłem do bram miasta. Ruszyłem dalej ścieżką prowadzącą do celu spotkania. Ścieżka kamienna wydeptana. Ile stóp ją brukało ile rasy się tu przewinęło to tylko ona wie.
Jestem blisko bo słyszę przerywaną ciszę. Ktoś chodzi niecierpliwie. Metal odbija się od betonu. Już widać zniszczone przez czas kamienie. Ruina, a jednak przyciąga wzrok przechodnia. Wspinam się po kamiennych stopniach, a mym oczom ukazuje się rycerz. Ten sam spod krypty. Robię krok do przodu w jego stronę i upadam na prawe kolano. Opuszczam głowę w geście szacunku a ręce kładę na kolanie lewym.
-Wierny sługa Lorda Hadesa melduje się na wezwanie.-Odparłem głośnym, stanowczym, chłodnym tonem. Niczym meldunek na wezwanie. Dotarłem tak jak mi kazał. Mogłem powiedzieć Twój uczeń a wierny sługa Lorda Hadesa. Czekałem na oficjalne potwierdzenie tego. Czy podołałem pierwszemu wyzwaniu ?

-Sługa?- Zapytał kpiąco Aleksandrii, a w jego głosie ważył się sarkazm.- Widać przeceniałem umiejętności Gołębicy i Węża, Pułkownik nie nauczył cię wszystkiego.
Aleksandrii przeszedł parę kroków, patrząc na białe kolumny. Odetchnął głęboko, zastanawiając się nad czymś bardzo istotnym.
-Jesteś Zjawą, mglistą ulotną zjawą, która chce się stać choć jednym snem Boga Bogów Śmierci.- Aleksandrii szeptał, jednak jego głos był niczym pogrzebowy dzwon. Śnieżnobiała delikatna dłoń uchwyciła policzek ucznia i podniosła jego wzrok na swoje granatowe oczy, w których szalała burza z piorunami.- I gdy już staniesz się tym snem, to wiedz, żeby zagościć w każdym następnym będziesz musiał poświęcać coś więcej niż życie.
Aleksandrii odjął rękę od ucznia i roztarł coś niewidocznego między palcami.
-Dobrze się bawiłeś na Syberii?

Spoglądałem w jego oczy milcząc. Wokół panowała cisza a jego oczy wyglądały jakby toczyły wojnę światów. Słuchałem a gdy objął moją rękę i zapytał o Syberię odpowiedziałem.
-Nie wiem czy to można nazwać zabawą. Pułkownik był nadzwyczaj gościnny- odparłem spokojnym chłodnym głosem. Później zamilkłem czekając na kolejne pytania z jego ust.

Musiałeś zrozumieć czym jest śmierć i, że strach przednią jest jedynie głupim dziecinnym strachem.- Aleksandrii zapatrzył się na swoje palce, które zapłonęły zimnym fioletowym płomieniem. Wskazał ogromny ułamany fragment kolumny i podniósł go siłą woli, usadawiając na pękętniej kolumnie. Pęknięcie rozbłysło fioletowym płomień, który gdy zgasł odsłonił całą kolumnę.- Całe nasz życie jest zabawą, a gościonność Pułkownika jest szczególnie zabawna. Wiesz gdzie byłem, gdy ty korzystałeś z tej niezwykłej formy gościoności??

Spoglądałem to na palce a to na kolumnę. Bawił się w własnym świecie. Ból i strach było mi teraz obce. Gdyby nie wiezienie dostał bym dreszczy z strachu. Obserwowałem wszystko w milczeniu aż do kolejnego pytania.
-Nie, nie wiem panie ale z pewnością coś ważnego.-
Po czym dodałem.
-Czy Pułkownik też był zjawą ?-Odparłem z ściszonym głosem.

Pułkownik zawsze był kimś więcej niż tylko zjawą.- Odparł Aleksandrii uśmiechając się pod nosem. Rozprostował skrzydła i wzniósł ręce do góry. Fragmenty kolumn łączyły się ze sobą tworząc ścianę kolumn, jaka zapewne tutaj stała gdy pierwsi kapłani odprawiali swe modły.- Urodził się aby służyć, sługą, aby wskazywać drogę zjawą, urodził się aby być łagodny niczym gołębica i sprytny niczym wąż. Rozumiesz co to znaczy?

Spoglądałem na łączące się kolumny i słuchałem każdego słowa jakie mówił. Słowo o gołębicy i i wężu sprawiło że zastanawiałem się nad tym znaczeniem, lecz nigdy głębiej.
Spojrzałem przed siebie i odparłem.
-Przecież to gra pozorów. T nawet brat może bić nam sztylet w plecy. Dlatego gołąb może wyglądać nieskalanie, a w połączeniu z umysłem węża stanowi groźną broń. Kąsa a jego ukąszenie może być śmiertelne czy nie o to chodzi mistrzu ?- Zamilkłem przyglądając się starożytnym kolumnom. Niegdyś mogły stanowić coś wspaniałego, lecz czas i tu pokazał swoją przemijalność.
Urodzić się by służyć. Te słowa utkwiły mi w pamięci.

-Nie zupełnie mój chłopcze.- Odpowiedział Aleksandrii wznosząc swoje oczy ku niebu.- Widzisz, oznacza to, że musisz być pokorny, łagodny i dobroduszny jak gołębica, zarazem będąc sprytnym, jadowitym i śmiertelnym jak wąż. Potrafisz taki być??

Spoglądałem na sędziego. Gdy wyjaśnił mi to co znaczy gołębica i wąż odparłem.
-Postaram się być tak jadowitym wężem i sprytnym że świat stanie się sceną a ludzie marionetkami panie..
Po czym znów upuściłem głowę w szacunku dla lidera.

-Pamiętaj siła i pycha to najgorsze połączenie.- Sędzia zamyślił się patrząc na krzew dzikich róż. Oderwał jeden z kwiatów i powąchał go, gdzieś z mauzoleum Gryfa dobiegł go głos.- Udasz się teraz do Elis, przy wschodniej bramie Dragomir czeka na ucznia. Powiesz mu, że rozkazu Minosa to ty masz zapewnić mu bezpieczeństwo podczas jego zadania.

-Więc i niech tak będzie.- Odparłem wstając. Czy byłem pyszny ? tego nie wiem czas pokaże. Ja za to odwróciłem się i ruszyłem w stronę miasta Elis tam gdzie czekał a mnie Dragomir miałem go chronić. Rozkaz to rozkaz. Nie ma sprzeciwów a niesubordynacja będzie surowo karana.

Stałem wsłuchany w słowa jasności i cienia życia. Stałem i czekałem na koniec wizyty. Te słońce mnie dobijało.

Nareszcie koniec Wielki Mistrz odwrócił się i odszedł a Dragomir zabrał mnie z powrotem.
Ciemność i szepty starca. Miałem zachować milczenie. Więc tak też zrobię. Światło zawitało w ciemnym korytarzu. To miasto Elis. Odwróciłem się do starce nim odszedł i odparłem.

-Zrozumiałem.

Po czym pobiegłem w stronę świątyni. Droga pusta a z karczmy dobiegają odgłosy. Piją i świętują ja musiałem jak najszybciej dobiec do świątyni tam gdzie czekał na mnie rycerz Gryfa.

Biegłem ile sił. Me serce biło szybciej. Oddech płytszy i bieg niecodzienny. Każda sekunda się liczyła. Gdy dobiegłem na próg świątyni Pochyliłem głowę i odparłem

-Jestem na wezwanie mistrzu.

Po czym wyprostowałem się i spoglądałem przed siebie. Chyba zdążyłem. Biegłem ile sił w nogach i tak jak powiedział starzec z nikim nie rozmawiałem. Zresztą większość i tak piła piwo.

Aleksandrii pojawił się na kamiennym piedestale. Podniósł delikatnie głowę spoglądając na miasto u podnóża góry, na którym wznosiła się świątynia. Spod hełmu dało się dostrzec ledwo zauważalny uśmiech.
-"Wszystko ma swoje miejsce, czas i przeznaczenie w łańcuchu przyczynowo skutkowym."- Pomyślał. Skrzydła jego zbroi opatuliły jego ciało.- "Raziel powinien już powrócić z Sanktuarium, chyba, że Dragomir prowadzi go okrężną drogą."

Wstając odparłem

-Więc prowadź mistrzu

Po tych słowach na mych ustach zawitał delikatny uśmiech a białe opadające włosy przykryły lewą stronę twarzy. Bez myślenia, zbędnych słów.

-Już jesteś chłopcze.- Aleksandrii zasępił się na chwilę.- Mam dla ciebie kolejne zadanie. Pułkownik stracił grupę swoich ludzi i chcę się dowiedzieć co się z nimi stało. Udaj się więc do Syberyjskiego Więzienia i zbadaj tą sprawę.
Aleksandrii skupił wzrok na młodym uczniu szukając w nim obaw i strachu, przed rozkazem.

Stałem i słuchałem jego słów. Kolejne zadanie do spełnienia. Bez żadnych emocji ukłoniłem głowę i odparłem.

-Niech więc tak się stanie. Postaram się zdać ci jak najszybciej raport.

Po czym odwróciłem się i ruszyłem przed siebie. W pamięci mej utrwaliła się droga, lecz znów mam do pokonania spory kawał drogi. Nie było czasu do stracenia więc udałem się bezpośrednio do Więzienia. Te które nauczyło mnie jednego śmierć jest twoim lustrem i bratem. Strach, lęk czy radość jest czymś ulotnym i bezużytecznym. Tak więc wyzbyłem się wszelakich emocji.