Czarne pióra i biały śnieg

Słońce świeciło tego dnia jak jeszcze żadnego w tym roku.
Promienie słońca lekko ogrzewały czarne pióra na skrzydłach lecącego ptaka, który pomimo chwilowych silnych podmuchów wiatru parł dalej przed siebie.
Kresem jego podróży była mała acz solidna gałąź, na której śnieg stopniał już jakiś czas temu.Pod drzewem na którym osiadł zmierza procesja. Tłum ludzi przemierza kolejne metry idąc za lodową bryłą wykutą przez najlepszych rzemieślników z najpiękniejszego lodu.
Ów bryła jest miejscem ,w którym na zawsze ma zostać ciało mężczyzny.Rysy jego niezwykle łagodne wręcz dziewczęce uzupełniane przez długie słoneczne włosy.Oczy jego schowane pod powiekami a z kształtu ust można wyczytać uśmiech.
Uśmiech pokazujący wszystkim ,że znalazł się tam gdzie wielcy bohaterowie.Przy jednym stole z Odynem, pijąc miód i czekając na ujadanie Garma by jeszcze raz ruszyć do boju.
Perłowo-czarne oko ptaka jednak tylko przez ułamek sekundy spogląda na ów młodziana ,ktorego kroków już ta ziemia nie zobaczy.Równie krótko przystaje na parze starszych ludzi idących tuż za przezroczystą trumną.
Skupia się na dziewczynie idącej obok.Niezwykle podobnej do chłopaka
acz jednocześnie całkiem innej.
Różnica w nich taka ,że ta żyje a on już nie.On czeka na wykonanie swojego ostatniego zadania a przed nią jeszcze wiele zadań nim dojdzie do miejsca ,w którym on jest.Jej powierzona jest ochrona kapłanki a jemu samego Odyna.
Ta sama krew, podobne zadania, takie samo poczucie obowiązku lecz teraz już odmienne drogi.Ścieżki ,które na tym padole wcześniej się splatały stając się momentami jedną rozeszły się na zawsze.
Po twarzy jej ani jedna kropla łzy nie spłynęła choć dusza cierpieniem przepełniona.Nie płacze dla niego.Nie tego ją uczył.Gdzieś w świadomości przekonana jest ,że on teraz na nią może spoglądać wraz z innymi
wojownikami znajdującymi się w Valhalli.Nie może mu przecież przynieść wstydu gdy przebywa w tak zacnym gronie.
Ptak już wie to czego ona dopiero się dowie.Co w sobie odkryje.Poczeka aż skończy się pogrzeb młodego Ahtisaari .Poczeka na nią spokojnie.Teraz wzbija się w powietrze przelatując tuż obok dziewczyny.Przelatuje na tyle blisko ,że spojrzeć w jej oczy może.Krótkie zetknięcie spojrzeń.Ułamki sekundy ,w których ujrzał bardzo wiele.Wraca znów na swą gałąź.
Jest pewny.....Zaczeka.

PS. Wszystkie moje treningi będą przedstawiane z punktu widzenia kruka.
Może tak być ?

Ładnie, ciekawie i tak trochę inaczej. 2 poziomy.