Patrimonium Sancti Petri - Państwo Kościelne

Siedziba władz Państwa Kościelnego. Dominium Papieży Kościoła Katolickiego. Gniazdo, na którego łonie zrodziła się i działa Sekta "Krzyża Śmierci". Organizacja ścisle oddana Hadesowi i innym mrocznym bóstwom starogreckim. To tutaj, wbezpośrednim sąsiedztwie Inkwizycji rozpoczętej przez Papieża Grzegorza IX działa ruch, którego celem jest nie tyle obalenie Władzy Kościoła Chrześcijańskiego, co przywrócenie rządów Pana Podziemi..

Kilka lat wcześniej..

Światło zdawało się być jedynie kolejnym marzeniem sennym, nierealnym majakiem, ułudą jaka daje odgłos kapiącej wody na orzeżwienie komuś, kto nie pił nic od wielu dni. Światło gineło w plątaninie cieni wielu postaci. Milkło niczym zdławiony krzyk w otchłani mrocznej czeluści lochów.

Dziesiątki postaci odzianych w długie, czarne płaszcze uszyte zdawałoby się z tego samego mroku który je otulał, tworzyło ciasny krąg. W jego centrum, niczym ogromny głaz trwała nieruchomo olbrzymia sylwetka. Przed nią na gołej, kamiennej posadzce leżał nagi, nastoletni chłopiec o wlosach barwy niewinności i nienawistnych, choć teraz zapłakanych oczach. Dukał w niemym krzyku własnej rozpaczy. Poranione dłonie mimo ciemności, podobnie jak całe cialo nieszczęśnika były doskonale widoczne dla wszystkich zgromadzonych. Głaz naprzeciw którego leżało dziecko poruszył się gwałtownie.
Krzyk dziecka został zastąpiony nagłym spazmem niewyobrażalnego bólu i odgłosów szamotania pięknego chłopca.

- Acta est fabula.. - Zachrypiał olbrzymi głaz..
- Sztuka jest zakończona.. Jest jednym z nas.. - Potoczył się szmer głosów..
Dziecko spojrzało z nienawiścią przeplataną dziwną satysfakcją w nieprzeniknioną ciemność..
******************************************************
Obecnie

Klęczał w Dormitorium. Białe włókna jego włosów zdawały stawać się jednością z kamienną posadzką na którą opadały swobodnie.Białe świece oświetlały leniwiesilną sylwetkę która zdawał się tkwić w nieruchomym akcie modlitwy. Jerdnak cienie nie spokojnie temu przeczyły. Mimo braku jakichkolwiek otworów wyraźnie czuł przeciąg, dreszcze.. Nie mógł nic powiedzieć, a jednak mówił. Wręcz błagał. Modlił się żarliwie od wielu dni, powstrzymując się od spożycia jakiegokolwiek jadła czy napitku..

Jego myśli krążyły tylko wokół jednego..
"Ad perpetuam rei memoriam...Ad unum omnes.."
Choć lubił wyrażać swe myśli w języku łacińskim, w przedwerbalnej wymowiedalej można by bylo przetłumaczyć jego modlitwę, o ile oczywiście ktokolwiek prócz samego adresata by ją słyszał w następujący sposób


"Na wieczną rzeczy pamiątkę...
Wszyscy co do jednego, bez wyjątku..
Oddajemy się Tobie Panie Zmarłych
Od Końca do Początku. Przyjdź i weź.
Jam Sługa Twój.
Przyjdź i weź..
Hadesie, Panie mój.. "

Modłił się długo oczekując znaku..

Occ: Miał być krótki post, ale wyszlo trochę dłużej, Jeśli będzie zgoda admina, to dam to również jako trening:)

Miliony obrazów na raz. Tak możnaby opisać to, czego doświadczył modlący się do Hadesa człowiek. Spadły na niego tak niespodziewanie, że niemal nie stracił przytomności od natłoku doznań. Ujrzał w nich postać, spowitą aurą niesamowicie boskiej mocy, która zdawała się go prowadzić, jak dziecko, za rękę, przez kolejne korytarze, schody i podziemia, aż do miejsca poświęconego jego imieniu. Po chwili wszystko zniknęło.

Ból. Pasmo niekończących się cierpień przeplatane z nieopisanym, ekstatycznym doznaniem. Nierozpoznana radość płynąca z cierpienia. Obrazy, wiele obrazów. Natłok myśli. Niekończące się pasmo agonii. Cudownej, bolesnej męki.. Tajemnice. Przeszłość. Pokolenia modlące się do Pana Zycia i Śmierci, znajdujących w nim wszystko co najpiekniejsze, cierpienie jakiego nikt inny nie potrafi zadać. Ból, który uzdrawia, oświeca i nadaje sens. Życie to Śmierć. Śmierć to Życie.

Jego umysł stał sie jednocześnie tak lekki i przepełniony wiedzą i tak nikły wobec ogromu tajemnic cisnących się do jego wnętrza. Wiedział już gdzie podążą. Tajemnice jakie odkrył Krzyż, to jedynie wiśnia na torcie.Hades.. tak..to Hades go prowadził. Oświecił go. Teraz wiedział już co robić by dojść do Głównego Ołtarza. Każdy kolejny ruch, każde drganie jego wyćwiczonego ciała sprawiało mu cierpienie.. Lecz owo ciało wciąż chciało więcej i więcej..

Tajemne przejścia i komnaty były dla niego jak otwarta księga. Aż w końcu znalazł to czego szukał.. Padł na kolana.

Occ: Chciałem tu dać jakiś klimatyczny rysunek alenic ciekawego nie znalazłem. może dodam później.

Zachwycony tym, że dotarł do ukazango mu w wizji miejsca, nawet dobrze mu się nie przyjrzał. A szkoda, bo spostrzegłby, że kawałek za ołtarzem, ktoś postawił wielki, kamienny obiekt, przypominający kształtem bramę, który zdawał się tu zupełnie nie pasować.
Błysło złote światło, portal otworzył się i wyłoniła się z niego kobieta.



-No proszę, jacy jesteśmy gorliwi... - powiedziała uśmiechając się.

Ból choć ustępował, zamieniał się stopniowo w głosy szepczace nieznane mu słowa. Głosy których obecność była dla niego jednoczesnym szczęściem, jak i klinem który rozrywał dawne rany. Ambicje.. Kształtował na nowo. Zabijał i odradzał.

Był zachwycony odkrytymi komnatami to prawda. Lecz fakt nie zauważenia bramy nie wynikał z niedopatrzenia, a z wnikliwego obserwowania Ołtarza, badania jego każdego milimetra. Zachwycał się wspaniałą, monumentalną architekturą tego miejsca, pogrążony w nieustającej modlitwie dziękczynnej, kiedy z Nawy ściennej wyłoniła się subtelna Niewiasta. Zaiste, była piękna. Jego czujność wzmogła się. Twarz stężała. Zrozumiał, ze Pan uznał, że on nie jest godny by objawić mu się osobiście. Natychmiast jednak upomniał sięw duchu i ponownie podziękował za wizję jakąniewątpliwie wysłał mu sam Hades..
" Dzięki Ci Panie mój.. " - Schylił głowę przed Hadesem, choć kobieta mogła pomysłeć, że kłania się on przed Nią.

-Jest tam kto? - zapytała pochylając się nad nim lekko.
Odwróciła się w stronę ołtarza, podeszła do niego i pogładziła ręką.
-Ładna rzecz, ale widziałam już ładniejsze. - pownownie przeniosła swój wzrok na mężczyznę - Będziesz tak stał cały dzień, czy w końcu się odezwiesz?

Podniósł głowę na słowa tej kobiety. Zbliżył ku niej twarz tak by mogła zobaczyć każdy jej szczegół. Nieco owalny profil mlodego, męskiego lica, szafirowe, zimne oczy, prosty nos, kształtny podbródek i... zszyte usta. Organ, który odkąd pamiętał nie był mu potrzebny. a raczej.. nie mógł być używany..

Wstał, przyjrzał się Kobiecie. Była atrakcyjna. I jak większość kobiet, gadatliwa. Zbyt gadatliwa. Oparł się ołtarz, po czym wzrokiem poprowadził jej spojrzenie na Portal z którego wyszła.

" Hadesie, wysłuchaj mnie raz jeszcze. Doprowadź przed swe oblicze. "

-O Hadesie... - jęknęła kobieta - Dlaczego tacy dziwacy trafiają się zawsze mnie? Zachciało mi się prowadzić werbunek...
Kobieta uderzyła zaciśniętąp ięścią w ołtarz, na tyle mocno, że w kamieniu pojawiło się spore wgłębienie i kilka pęknięć. Jej miły i do tej pory wyrażający uprzejmość wyraz twarzy przybrał teraz chłodny i pozbawiony uczuć wygląd.
-Słuchaj mnie. Jeśli zamierzasz mnie ignorować i cały czas odstawiać tą niby-mszę do Hadesa, to uwierz mi, zostawię cie tu z pustymi rękoma. Jeśli jeszcze tego nie zauważyłeś, jesteśmy w świątyni Hadesa, a ja jestem jego posłańcem, także trochę szacunku i skup się w końcu.

"Szacunek należny jest Hadesowi, co do skupienia.. to Tobie puszczają nerwy Kobieto, nie mi.."- Lodowatym spojrzeniem oplótł Niewiastę, która właśnie zniszczyła mienie swego Pana. Intuicja podpowiadała mu, że jest ona niezrównoważona emocjonalnie, bądź niespełniona pod jakimś względem, gdyż łatwo traci kontrolę nad sytuacją. Miał też świadomość, że skoro ta istota jest w stanie przemieszczać się między Świątyniami Hadesu, jest potężniejsza od niego. Lecz to nie miało teraz znaczenia. Nie dostrzegła nawet wymownego spojrzenia na portal..

Był Niemową. Niemym Sługą. A miał zamiar zostać Architektem Pana. Prawą ręką tworzącą jego dzieło na ziemi. Podszedł bliżej bramy. Z nabożną czcią wpatrywał się w dzieło Pana Zmarłych. Chciął znaleźć się jak najbliżej niego... Ponownie odwrócił się w stronę Kobiety. Czekał.

-Jak sobie chcesz... - powiedziała w końcu - Ujmę to tak, żebyś zrozumiał... Wchodząc do portalu, ślubujesz wierność Hadesowi, twoje życie i wszystko co jest po nim należey do niego. Nie wchodząc, nic nie zyskujesz nic nie tracisz.

Nie mógł stracić więcej niż do tej pory. Mógł już tylko zyskać. Zarówno ból jak i oświecenie. Odkąd pamiętał jego życie należało do Hadesa. Nic się w tej kwestii nie zmieni.. Dotknął czule portalu, przestając zwracać uwagę na Kobietę. Dowiedział sięjuż wszystkiego czego chciał. Musiał zaufać Hadesowi. Swemu Panu. Z Otwartymi oczyma wszedł w kamienną Bramę..

Kobieta westchnęła z ulgą, kiedy mężczyzna w końcu przeszedł przez portal.
-Muszę się z kimś zamienić... - powiedziała do siebie - Ta robota mnie wykończy.
Po chwili sama zniknęła w świetliśtym przejściu. Kiedy tylko przestąpiła jego próg zapadła ciemność, pozostawiając miejsce całkowicie pustym.