Syria

Ahmed siedział pod drzewem daktylowca, patrząc w dal na swą wioskę.
-Dlaczego uciekłem tym Grekom? Postradałem zmysły? Jaka przyszłość mnie teraz czeka? Czy ja również mam walczyć przeciwko chrześcijanom? Dlaczego taki los mnie prześladuje?- zadawał sobie samemu pytania. Nie znał na nie odpowiedzi, chodź próbował znaleźć chociaż cień szansy na nie.
Nagle na jego głowę spadł owoc daktylowca. Wziął go w ręce, popatrzył się na niego i stwierdził:
-Więc ja jestem na razie jak ten mały daktyl. Gdybym go położył na piasku i zostawił, zasypał by go. Tak samo jest i ze mną. Muszę sobie dać radę, bo jest szansa na to, by z jednego małego daktyla wybił się w przestworza daktylowiec. Ja również mam takie zadanie, od dziś, od tejże chwili. Moim przeznaczeniem jest stać się potężnym wojownikiem, jedynym assasynem, który osiągnął chwałę i szczęście. Jednakże najpierw muszę się przygotować do kolejnej podróży, podróży do wielkości.- postanowił młodzieniec i przeniósł swój wzrok na piaski pustyni otaczającej jego wioskę, gdzie poprzez skwar jechała w stronę Al Ghazali karawana kupiecka z Damaszku.

-Wszystko dobre, ale mało. Szkoda, że nie kupiłem więcej tych bażantów od kupców z Damaszku. Wtedy mógłbym dzisiaj jeszcze więcej pojeść mięska.- stwierdził Ahmed, po czym wstał, wyszedł przed swój namiot i zaczął rozmyślać:
-Jejku, jaki ja byłem głupi, mogłem nie uciekać. A teraz? No, mogę wyruszyć jeszcze raz do tej Grecji, mam mapy i potrzebne przyrządy, dobrego wielbłąda i bukłaki napełnione wodą. Oby Allah się nade mną zlitował i w spokoju pozwolił mi podróżować do Aten. Tylko co ja im powiem? A w ogóle czy odnajdę swego mistrza? Co on tam teraz robi?- zapytał sam siebie Ahmed, po czym zaczął przygotowywać się do podróży. Po jakimś czasie wsiadł na swego wielbłąda, zakrzyknął do rodziców:
-Nie martwcie się o mnie, w końcu amulet i Prorok mnie chronią! Dbajcie o siebie, a Niebiosa niech nie szczędzą wam łask za wychowanie mnie! Żegnajcie!- i pomknął w kierunku wybrzeży Morza Śródziemnego.