Tajemniczy Las

Las wygląda jak każdy inny w Asgardzie.Lecz emanuje w nim niezwykła moc.

Zazwyczaj, gdy był po lub przed czymś bardzo ważnym w jego życiu, co zapewne spowodować mogłoby duże problemy z koordynacją umysłu, zwyczajnie wyłączał się. Był to jakiś dziwny samoistny mechanizm obronny, który jednak spisywał się bardzo dobrze, szczególnie, przy różnym stanie świadomości Vaia. Był jeszcze jeden plus tego osiągnięcia. Umysł, niezaprzątnięty sprawami, które mogłyby go zupełnie pochłonąć, spełniał w takich przypadkach pełną kontrolę nad kosmosem, co było przecież niezmiernie ważne.
Z taką więc pustką w głowie, a tylko z jednym rozkazem udał się do lasu nieopodal miasta. Rozglądał się czy przypadkiem kogoś nie spotka.

- Witam cię w moim domu - usłyszał głos niosący się wśród drzew.Nikogo jednak nie było nigdzie widać.Vaisterion miał jednak wrażenia ,że cały czas ktoś na niego patrzy.
- Uważasz ,że jesteś już gotowy przejść test.Odpowiedz mi na jedno pytanie: Dlaczego Zbroja Alfa ?? Bez względu na twoją odpowiedź zostaniesz dopuszczony do sprawdzianu.Pamiętaj jednak ,że Święte Zbroje same wybierają sobie właścicieli.Co zrobisz jeśli Zbroja Alfa cię nie wybierze ? - zadane zostało drugie pytanie choć miało być tylko jedno.

Zatrzymał się. Wsłuchał w głos, którego źródła nie mógł dojrzeć. Nie była to dla niego nowa sytuacja. Zdarzało się, że słyszał często coś, co pochodziło jakby z jego wnętrza. Teraz tym różniła się sytuacja, że mówca był dziwnie ''na zewnątrz''.
-Twój dom? - szepnął przypominając sobie swoje skalne cierniste wzgórza. Zaraz jednak odpędził te myśli.
Lekko się uśmiechnął. Grała mu w sercu muzyka, brzmiało wszystko czegoś go nauczono, pojawiały się wyimaginowane, senne obrazy.
-On sam mnie wybrał przecież. Wszystkiego nauczył... Może chcę być taki jak on... Z dwiema głowami, gdy moja jest czasem zwyczajnie na wszystko za ciasna.
-Jeżeli mnie nie wybierze... I tak na zawsze będzie moją drugą głową. Za dużo zawdzięczam temu podliwcowi, szyderczemu prześmiewcy, aby go opuścić.
Nigdy jeszcze nie mówił na głos o smoku. Nikomu. Teraz wyszło to jakoś samo, podochocone takim a nie innym pytaniem.
Stał z opuszczoną głową i mrużącymi oczyma, z rękami wzdłuż ciała.

- Już dawno nie słyszałem takiej odpowiedzi.Wskaże ci drogę - dało znów się słyszeć tajemniczy głos.Przed Vaisterionem pojawiła się rozświtlona droga w śniegu , którą podążył.Szedł tak przez jakiś czas aż w końcu doszedł do groty w skale.Droga kierowała go tam więc bez chwili zawahania wszedł.Grota nie należała do największych dlatego przemierzał ją tylko przez chwilę.Znalazł się na jej końcu.W ogromny głaz wbity był miecz.Z broni promieniowała niezwykła energia.
- Wyciągnij miecz jeśli potrafisz - usłyszał.

Jedynym ostrzem, jakim posługiwał się w walce do tej pory, był miecz podarowany przez Odyna, a i to jego posiadanie zawdzięczał według swej wyobraźni właśnie smokowi.
Grota sprawiła w nim już nieco milsze uczucie. Wolał to miejsce na arenę swego testu niż otwartą leśną przestrzeń. Zresztą bardziej przypominało mu to scenerię z własnych snów.
W milczeniu zbliżył się do głazu. Operowanie mieczem, który był materialny było mu raczej obce, aczkolwiek samo jego wyciągnięcie mogło wydawać się proste. Czuł dobrze, że ie jest to zwykły kawał metalu.
Objął rękojeść dłonią i zacisnął. Spróbował wyciągnąć zwykłym nakładem siły, ale jak można było się spodziewać, nic to nie dało. Potem starał się pokręcić nim w lewo i prawo, ale to tez okazało się nieskuteczne. Odstąpił krok.
Postanowił, że użyje kosmosu. Powoli zaczął zbierać ciarki w prawym barku, tak, że z czasem jego ubranie co chwila przeskakiwały ładunki elektryczne, a włosy najeżyły się. Zbliżył się znowu. Zanim dłoń na powrót dotknęła miecza nastąpiło małe wyładowanie. Złapał mocno i szarpnął, a kosmos wraz z elektrycznością przeszły na głaz...

//Zostawiam oczywiście ocenie mg.

Miecz zaczął świecić jeszcze mocniej niż wcześniej.Cała grot zaczęła się trząść.Głaz , w ktorym była umieszczona broń zaczął pękać.Z powstałych pęknięć zaczęło wydobywać się światło.Błysk rozświetlił całą grotę.Po chwili w grocie zapanowała ciemność a Vaisterion stał z mieczem w ręku.Broń była dosyć sporych rozmiarów więc rónież jej ciężar dał się we zanki rycerzowi.Za nakazem głosu Asgardczyk opuścił grotę wychodząc do lasu , w którym był wcześniej.
- Teraz pora na prawdziwy sprawdzian - usłyszał głos.
Drzewa w lesie zaczęły się przewracać a ziemia drżała pod nogami.Po chwili przed Vaisterionem stał wielki zielony smok.
- Zrób to co musisz - rzekł tajemniczy głos.

Dyszał ciężko z trudnością utrzymując miecz. Aby podnieśc go do pozycji poziomej musiał włożyć w to sporą siłę mięśni. Udało się jednak i to dawało mu dużą satysfakcję.
Posłusznie, choć z lekkim zawodem, wyszedł z groty. Drżenie ziemi, wywalone drzewa, spowodowały, że wzrok Vaisteriona rozbiegł się w poszukiwaniu przyczyny tych zjawisk. Długo nie musiał szukać. Gad stał już przed nim. Uśmiechnął się. Oparł miecz ostrzem o ziemię.
-Fanfir. Nareszcie. Miło widzieć obie wasze głowy.
Przekręcił lekko głowę na bok i patrzył. Rzadko miał okazję pogadać z nim tak w rzeczywistości, okazję należało więc wykorzystać.

Smok ryknął na Asgardczyka.Uderzając go następnie z dużą siłą łapą.Vaisterion przeleciał w powietrzu kilkadziesiąt metrów łamiąc przy tym kilka drzew(350 dmg).Smok zaczął zbliżać się do leżącego na ziemii człowieka.Podczas "lotu" rycerz wypuścił miecz , który teraz nieszczęśliwie dla niego znalazł się pod bestią.
- Co ty sobie głupcze wyobrażasz - usłyszał głos - Rozmawiać sobie możesz z psem.Teraz zacznij główkować nad tym jak zabrać miecz spod smoka albo inaczej zginiesz.

Uderzenie było bardzo, bardzo bolesne, zresztą też siłą smoka była taka jakiej należało się od niego spodziewać.
-Co mnie interesuje jakiś miecz...
Powstał i lekko zakołysał na nogach.
-Dobrze wiesz, że mógłbym cię zabić. Bo wiem jak to się robi!- specjalnie położył akcent, duży nacisk na te ostatnie słowa.
-Sam mnie przecież nauczyłeś, zresztą raz już to widziałem.
W razie czego skupił się, by uniknąć ataku. Nie mógł jednak oprzeć się podziwianiu smoczej sylwetki.

Mimo tego ,że Vaisterion był skupiony by w razie czego uniknąć ataku.Zgubił go podziw , który żywił dla smoka.Nie dostrzegł jak smok zaatakował go ogonem, który oplótł się wokół jego ciała.Przy pomocy ogona bestia podniosła Asgardczyka do góry i cisnęła nim o ziemię ( 200 dmg).Sytuacja wyglądała już fatalnie.Vaisterion znów usłyszał głos:
- Święta Zbroja Alfa nie jest zbroją przyjaciela smoka tylko pogromcy tej bestii.Zrozum to w końcu albo zgiń.Narazie nie dorównujesz Zygfrydowi do pięt.Weź miecz i zabij smoka.Nie traktuj go jak przyjaciela.Smok jest zagrożeniem dla Asgardu

Kiedy pomału wstał, dyszał już ciężko, a w płucach rozchodziło mu się dziwne szeleszczenie.
-A bo czy ja jestem jakiś tam cholerny Zygfryd? Mądry przywódca? Pogromca?
Podszedł kilka kroków do przodu. Z kącika ust zaczęła ciec mu krew.
-Jeszcze wszystkiego mnie nie nauczyłeś! Nie mogę cię zabić... Jesteś mi jeszcze bardziej potrzebny żywy... Mistrzu...
Skądkolwiek nie dochodziłby ten głos, Vaisterion rozmawiał właśnie ze smokiem, nawet gdy osobą mówiącą nie był on. Złapał się za pierś wyczuwając naszyjnik z jaszczurzymi czaszkami-symbol paktu z gadzim gatunkiem.
-Chyba, że... - nagle olśniło go. W wypowiedzianych słowach odkrył nową naukę smoka.
-Tak jak ty... Zagrożeniem dla Asgardu! Jeśli tego chcesz Fanfirze...
Serce kołatało mu nieznośnie, a wzrok stał się nieprzytomny, nieświadomy.

Smok spojrzał na Vaisteriona.Wyglądało to tak jakby przyglądał się swojemu przeciwnikowi w jakimś celu.Zrobił pare ruchów łapami.Podczas jednego z takich ruchów miecz wypadł z pod ciała smoka lądując przed nogami Vaisteriona.Jego ostrze raz się świeciło raz gasło.Być może miał to być dla Asgardczyka jakiś znak.W lesie panowała zupełna cisza.Nawet mroźny wiatr przestał wiać.Sprawdzian dla rycerza wkraczał w decydującą fazę.

Zakaszlał przeraźliwie wypluwając krew. Patrzył teraz dziwnie na smoka, jakby analizując słowa, co dopiero sam wypowiedział. Chyba nie zdał sobie dobrze z nich sprawy.
-Nie Fanfirze! To nieprawda, ty tego nie chcesz... Ty kochasz tych ludzi, tak jak ja!
Starał się chyba wmówić smokowi własny punkt widzenia. Atmosfera nagle zmieniła się. Zupełnie jednak nie zwracał na to uwagi, choć zapewne dodawało to wiele do samej dramatyczności sceny.
Ruszył na przód stąpając po leżącym na ziemi mieczu i nawet nie na niego nie spojrzał. Wysunął otwartą dłoń ku smokowi.
-Potrzebuję cię...

Przez chwilę między chłopakiem a smokiem zaistniał jakaś więź.Vaisterion usłyszał dobrze mu już znany głos.
- Nikogo nie potrzebujesz.Przyzwyczajenie sprawia ,że tak sądzisz.Boisz stać się samodzielnym.Czy ktoś kto obawia się o siebie może być obrońcą pięknej krainy jaką jest Asgard ?
Nagle nie wiadomo skąd w lesie pojawiła się grupka osób.Ich twarze były "nieczytelne".Smok odwrócił się w ich kierunku i zaczął ich atakować jednego po drugim.Cisze rozdzierały przeraźliwe krzyki.

-Nie boję się o siebie! - krzyknął, ale w głębi serca ucieszył się bardzo, bardzo, że wreszcie sam smok zaczął gadać.
-Tylko, tylko... - zająknął się - Tylko o nich, o Asgardczyków... I dlatego potrzebuję siły, twojej siły żeby ich bronić.
Ruszył w kierunku atakujących. Patrzył smutno na to co robią, na to, że atakują smoka. Stał tak rozdarty, jednocześnie mając zupełną świadomość, że Fanfir sobie doskonale poradzi.
-Oni nie wiedzą kim jesteś i nie wiedzą co robią. Ale ty wiesz...

Jeden z osób wyminęła Vaisteriona i gdzieś pobiegła.Sam Asgardczyk nie zwrócił jednak na to uwagi był zajęty smokiem.W pewnym momencie pozostałe osoby spojrzały na rycerza.Tak jak gdyby to on był teraz ich wrogiem.Po chwili poczuł jak przez jego ciało przechodzi ostrze.Osoba , która wcześniej go wyminęła teraz stała z mieczem wbitym w jego ciało.
Reszta z osób zaczęła krzyczeć:
- Zabić potwora !!!
W jednym momencie wszystkie osoby zniknęły.Jednak miecz pozostał w jego ciele.Smok zaczął się zmniejszać z sekundy na sekundę.Przed Vaisterionem nie było już smoka tylko postać , która znajdowała się jakgdyby za mgłą.

-I!! -Nagły ból przeszył jego ciało i upał na kolana. Działy się w tym lesie rzeczy, które nie były najprostsze do pojęcia, szczególnie dla takiego umysłu jak Vaia.
-Nie! - wyrwał mu się jeszcze okrzyk, gdy smok znikał. Nie udało mu sie go uratować, zupełnie nie wiedział co ma robić, ani teraz, ani jeszcze przed chwilą.
Zaraz potem upadł na twarz.

Postać otoczona mgłą podeszła do Vaisteriona i dotknęła go.Po chwili miecz znikł tak samo jak rana w ciele Asgardczyka.Rycerz podniósł się.Był zdziwiony cała tą sytuacją.Postać przemówiła do niego głosem , który dobrze znał.Towarzyszył mu on od początku pobytu w tym lesie.
- Broń i służ Asgardowi zawsze tak jak robiłeś to dzisiaj.Bez względu na to jak straszne wydawało by ci się jego oblicze.
W tym momencie Vaisterion wszystko zrozumiał.Smok był utożsamieniem Asgardu.Postać , która do niego mówiła nagle gdzieś zniknęła.Sam rycerz poczuł jak na jego ciele znajduje się Święta Zbroja Alfa.

OOC: Gratuluję zdobycia zbroi.Choć przeprawa z tobą była naprawdę ciężka

Powstał pomału. Rozejrzał się dookoła błędnym wzrokiem. Przez moment popatrzył w prawo i odskoczył wystraszony. Tuż obok niego, na prawym barku znajdował się element jego zbroi - smocza głowa.
Uśmiechnął się delikatnie, wyraźnie już uspokojony. Zacisnął pięść.
-Mam cię... Teraz już cię mam... poskromiłem, czy tak to brzmiało? Tak...
Ruszył w stronę miasta, lekko jeszcze z wrażenia kiwając się.
-Co dwie głowy to nie jedna.

//Dzięki, starałem się:-)