ATENY

Patrzył z lekkim niedowierzaniem na starca. Dopiero teraz zauważył mały pałac i symbol syreny. Potem usłyszał skrzeczący głos, który budził w chłopaku odrazę. Ale słowa wydawały mu się tak bliskie i zrozumiałe. "Czy to odpowiednia pora?" - myślał powoli. Jego niepokój zmienił się w radość i szczęście. Po tym lekkim wstrząsie, nawet nie oglądając się na dziewczynę podszedł do pałacu. To była tylko i wyłącznie jego misja. Nie chciał by ktokolwiek mu towarzyszył. Zdecydowanym i szybkim krokiem doszedł do pałacu. Nie był w stanie się skupić. Rozpierała go magiczna energia.

Dopłynąwszy do portu w Grecji, Naomi wysiadła ze statku i rozejrzała się po miejscu. Zdjęła płaszcz, gdyż tutaj panował cieplejszy klimat. Przerzuciła owy płaszcz przez ramię i ruszyła w stronę miasta.

W momencie, kiedy chłopak wszedł do komnaty znajdowała się tylko ciemność, która tłumiła wszystkie jego zmysły. Nie wiedział gdzie jest, a także nie słyszał nic. W jego umyśle ciągle powtarzała się jedna piosenka, którą śpiewały syreny omamiające żeglarzy. Nie wiedział z jakiej przyczyny ciągle ta melodia nawiedzała jego umysł.
Sceny z jego dzieciństwa przeplatały mu się w umyśle tworząc iluzje jego życia razem z straszliwą muzyką, która nie chciała odejść. W oddali wyczuwał lekki kosmos oplatający jego ciało i umysł. Nic nie rozumiał, ale to była jego jedyna wskazówka.

Chłopak z wielką trudnością stwierdził, iż w komnacie, w której się znajduje jest ciemno. Trudno było mu się skupić. W głowie miał szum piosenki. Znał tą piosenkę, lecz nie wiedział skąd ona się tutaj wzięła.
Nagle ujrzał siebie, gdy jeszcze był mały. Szybkie obrazy wirowały mu w głowie. Tym wizjom towarzyszyła przeokropna, niedająca spokoju muzyka. Wtem wyczuł lekki kosmos, ale nic z tego mnie zrozumiał.

Dalej wszystkie jego zmysły zawodziły, a on sam kierował się w stronę kosmosu, który poczuł. Fale dźwiękowe, które słyszał układały mu się w jedną całość tak jakby widział normalnie. Przed nim na kamieniu siedziała kobieta śpiewając ciągle tą samą pieśń.
- Masz wielki talent marynarzu, ale nie tak wielki jak kochany Generał Izaak.. - dało się wyczuć barwę głosu bardziej dźwięczną informującą Remusa, że to był żart.
W swoich rękach poczuł lekki przedmiot bardzo podobny do jego fletu, ale emanujący niesamowitą energią. Nie wiedział po co to mu ani co to jest lecz instynkt podpowiadał mu, że ty tylko silniejszy kosmos nasycony przepięknym dźwiękiem może pokonać tą kobietę, która opętała jego duszę.

Całkowicie oszołomiony Remus kierował się w stronę kosmosu. Ujrzał kobietę, siedzącą na kamieniu. Bardzo ładnie śpiewała, lecz mimo, to chłopak stwierdził, iż kobieta nie jest w jego typie. Potem usłyszał niewielki żart. I przyznał rację: "Nie mam takiego talentu jak Generał Izaak.. "
Poczuł w swoich dłoniach jaką niezwykłą rzecz. Przypominała instrument muzyczny flet. Podniósł go do ust. Z wielką trudnością nabrał powietrza i zaczął grać melodię, zupełnie inną niż tą którą grała kobieta.

- A więc masz to coś, tak sądziłam.. - oddalający się głos usłyszał Remus, który nagle uspokoił go i uwolnił go z więzów muzyki.
Potężny kosmos znikł, a przed nim znajdowała się zbroja Syreny migocząca pomarańczowym światłem. A przedmiot w jego dłoni wydawał się jakby kompletem do całej zbroi. Energia obejmowała Remusa, a on wciąż słyszał ten piękny dźwięk, który śpiewała kobieta lecz teraz już wiedział co nieco na temat kim ona była.

OCC: Gratuluje zdobyłeś zbroję, to była długa wędrówka xD

Remus usłyszał głos, dzięki któremu uwolnił się od tej przeklętej muzyki. Potem ku swojemu największemu zdziwieniu spełniło się jego najskrytsze marzenie. "Mając zbroję Syreny będę godny by służyć Posejdonowi - panu mórz i oceanów. " - pomyślał chłopak. Cały był napawany niezwykłym szczęściem i optymizmem. Podszedł do zbroi, a pomarańczowe światło padło na jego zarumienioną twarz. Spojrzał na piękny instrument. Nadal słyszał dźwięk, który tym razem nie wydawał się taki okropny. Zbliżył się do zbroi. Ogarnęło go wielkie światło i już miał na sobie łuski syreny.

Czekała w towarzystwie dziwnego 'mężczyzny' na powrót Remusa.Mimo ,że nie wiedziała ile dokładnie czasu upłynęło miała wrażenie ,że nie ma go już bardzo długo.Wraz z kolejnymi sekundami upływającego czasu stawała się coraz bardziej zniecierpliwiona.Miała już ochotę przedstawić morskiej postaci propozycje by przekazał jej wiadomość dotyczącą tego co muszą zrobić.Postanowiła się jednak jeszcze na chwilę powstrzymać.

Pełen dumy i szczęścia wybiegł przed pałac Syreny. Zupełnie stracił rachubę czasu. Jego radość promieniowała na kilka metrów. Remus nie był wstanie na niczym się skupić. Zobaczył mężczyznę w towarzystwie Karen. Jeszcze nigdy tak się nie ucieszył na jej widok. Przez moment miał wielką ochotą by ją uścisnąć, ale w porę się powstrzymał.
- Długo tu czekasz? - zapytał patrząc na nią niepewnie. Posłał jej nieśmiały uśmiech i rzekł:
- Jeśli nie masz nic przeciwko to możemy ruszać dalej.
Jego zbroja zalśniła pomarańczowym światłem.

Przybycie Remusa ucieszyło ją z dwóch powodów.Po pierwsze nie musiała już dłużej czekać a po drugie Posejdon miał drugiego generała.Pogratulowała Remusowi zdobycia zbroi.Przystała również na jego propozycję aby kontynuować wyprawę.

Remus był bardzo z siebie dumny. Wysłuchał gratulacji od strony Karen. Ucieszył się również, gdy mogli już dalej ruszać.
- Prowadź, dobry człowieku - rzekł wyniosłym tonem do starca. Zbroja syreny tonęła w pomarańczowym świetle. Chłopak zacisnął wolną ręką flet. Było to codziennym wyposażeniem młodzieńca. Spojrzał swoimi oczami na dziewczynę. Uśmiechnął się nerwowo. Ale teraz myślał o czym innym. Zastanawiał się co na to powie generał Izaak. Czy będzie zadowolony? Ale teraz musimy znaleźć ten napój...

Będąc w porcie, rozejrzała się za jakimś statkiem wypływającym na północ. Znalazłszy jakiś statek, podeszła do ludzi ładujących towary i zapytała:
- Panie, ruszacie na północ do Asgardu?
- Tak, Pani. Jeśli trzeba podrzucić, to proszę wsiadać. Jak skończymy ładować wyruszamy.
Naomi weszła na pokład, spojrzała raz jeszcze na miasto, które było z oddali widać. Mimo iż po raz kolejny opuszczała to miejsce, coś jej mówiło że może znów tu wrócić. Usłyszawszy że wypływają, oderwała wzrok od miasta i patrzyła tym razem w morze.

Za ramię Remusa złapała go ręka, która wyglądała bardzo znajomo.
Z energii kosmicznej już wiedział, że Generał jakby pojawił się z cienia.
- Wiedziałem, że zdobędziesz swoją zbroję. Tylko pamiętaj czemu ona ma służyc. Nie mamy czasu na żadne pogadanki, bo musimy wyruszyc do królestwa Posejdona. Po za tym Karen musi się szybko rozwinąc, a wiem jak to rozwiązac. - wszystko wypowiedział bardzo szybko co było widac, że mu się spieszy, a czas gra tutaj ważną rolę, więc kiwną głową do Karen by ruszyli w drogę powrotną.

Remus spojrzał w dal i poczuł dotyk na ramieniu. Obejrzał się i ujrzał znajomą twarz generała Izaaka. Wyglądał na dość poważnego i chłopak wiedział, że jest to pilna sprawa. Spojrzał na Karen i zdał sobie sprawę, że rzeczywiście nie była ona zbyt silna, ale młodzieniec miał nieodpartą nadzieję, że w niedalekiej przyszłości uda jej się zdobyć zbroję.
- Mamy się teraz udać do Królestwa Posejdona - powtórzył szeptem Remus. Nawet nie pytał dlaczego tak nagle. Wiedział, że wszystkiego się dowie w swoim czasie. Chłopak nie był w Podwodnym Świecie już bardzo długo. I jaka będzie reakcja boga mórz i oceanów na jego zbroję? Myślał o tym przez cały czas, gdy wracali w drogę powrotną.
Uniósł z godnością głowę do góry, popatrzył wyzywająco na dwójkę towarzyszy. Młodzieniec będzie mógł teraz zaświecić w oczach swojego pana - Posejdona...

Trudno było wytłumaczyć nagłe pojawienie się Izaaka.Wysłuchawszy jego słów skinęła twierdząco głową.Zdawała sobie sprawę ,że nie jest zbyt silna.Nie przeszkadzało jej to jednak aż tak bardzo.Lubiła służyć Posejdonowi i nie musiała za wszelką cenę być już generałem by się dobrze czuć.Jeśli Posejdon stwierdziłby ,że nie jest dla niego przydatna przyjęłaby to do wiadomości i opuściła podwodne królestwo.Po chwili uciekła z tych wszystkich myśli.Interesowało ją to dlaczego zostali wezwani do podwodnego królestwa.

Statek dotarł do portu w Grecji, gdzie ludzie pracowali w pocie czoła w upalny dzień, który był dla nich już codziennością. Po całym porcie przewalały się skrzynie z róznymi towarami razem z zabieganymi ludźmi próbującymi to wszystko ogarnąc do kupy.
3 postacie pojawiły stanęły na lądzie wdychając świeże powietrze przyprawiające ich o nostalgie. Ruszyli do miasta wolnym krokiem za bardzo nie rzucając się w oczy przeszli bokiem. Nikt nie wiedział kto to jest, ale napewno wiedzieli, że jest to ktoś znajomy..

W porcie pojawił się młodzieniec. Miał lekki bagaż. I z kamiennym wyrazem twarzy szedł przez port w kierunku miasta i Sanktuarium. Widział rzeczy jakie mu były obce. Potworne ilości cierpienia jak i radości ludzi pracujących w porcie. Widział też starca w agonii leżącego niedaleko wyjścia z portu. Szedł dalej nie oglądając się za siebie. Po chwili powiedział na głos swoim delikatnym głosem- A więc to tak wygląda święta Grecja. Ziemia rycerzy i bogów. Nie ma co muszę jak najszybciej udać się do Pałacu Ateny ale to będzie najtrudniejsze

Gdy statek dobił do brzegu na ląd wyszła postać, nosząca na sobie łuski syreny. Stanęła nieopodal drugiego generała. Istota nie miała zbyt przyjemnej miny. Szepnęła coś do generała i odetchnęła. Po czym ów chłopak oddalił się na kilka kroków. Znał już doskonale to miejsce, ponieważ był już tutaj.
Żałował, że lepiej nie pożegnał się z przyjaciółmi. Zarówno z Podwodnego Królestwa jak i z Asgardu. Mógł już ich więcej nie zobaczyć.
Ruszył za dwoma towarzyszami w stronę miasta. Wydawało mu się, że nikt tu ich nie zna i tym lepiej. Kierował się bokiem, aby pozostać niezauważony.

Po godzinie znalazl sie w procie juz ze skrzynia na plecach. wiedzial o ktorej ma statek wiec czekal... mial jeszcze golo 30 minut do odplyniecia promu... byl zniecierpliwiony juz bardzo i podexcytowany... pomyslal o dziewczynie ktora niedawno z nim rozmawiala tutuaj w grecji... o Naomi... moze nawet ja spotka. Teraz wydalo mu sie to zupelnie oczywiste... miala tą samą misje co on teraz. miala zebrac informacje na temat rycerzy w Sanktuarium.

Wbiegl szybko z portu dalej na arene, biegl z calych swoich sil. chcial jak najszybciej przekazac swoje informacje.... mysla jak przekazac to czego sie dowiedzial w Asgardzie. nie bardzo wiedzial jak ubrac to w slowa......"moze po prostu pokazac mu swoje wspomnienia? napewno by je odczytal" pomyslal rycerz.

Znudzony tą całą podróżą Revel spojrzał na morskie fale..
Najpierw cały cyrk z samolotem, który jeszcze miał opóźnienie.. bilety całkiem w niezłej cenie, jego towarzysz okazał się nie tak złym i morderczym człowiekiem na jakiego wyglądał. Wszystko było by super, gdyby nie to ze na wyspie na którą lecą nie ma lotniska..Musieli lądować w innym miejscu i czekać na... statek, widocznie Bogowie nie mili dziś Dnia dobroci dla Zjaw Hadesa.
Pretendent do zbroi Motyla oparł głowę na dłoniach, mętnym wzrokiem wypatrując lądu
- O Fortuno.. Nareszcie.. - wyszeptał, po półgodzinnym wpatrywaniu się w horyzont..
- Daimon Mistrzu! - ryknął, wstając na równe nogi - Przestań podrywać kapitana i chodź.. Dopływamy ! - zaśmiał się Ignus, łapiąc za podróżną torbę.

Revel zszedł na dół do portu, który wyglądał.... paskudnie.
- Apokalipsa.. Eeee to tutaj jest siedziba Złotych Rycerzy? Ja pierdziu... Atena ich nie rozpieszcza.. czy tam ten ich Wielki Mistrz - mówiąc to Revel rozglądał się po całym zniszczonym porcie
- Co ty na to Daimon ? - zapytał, lecz nie czekając na odpowiedź dodał - Chociaż jak tak na Ciebie patrze to pasujesz tu w sam raz - mruknął, próbując uniknąć kacnięcia w tył głowy, lecz nie za bardzo mu to wyszło ..
Rozcierając bolące miejsce rękoma rzekł
- Dobra wybacz głupi żart zostawię więcej takich dla Sanktu - spoglądając na towarzysza
- Okej, chodźmy czas nagli..

Po wszystkich opóźnieniach jakieprzeszli na lotnisku, w końcu dotarli do Grecji. Oczywiście na wyspie na której mieści się Sanktuarium nie ma lotniska. Dobrze, że mają chociaż port. Revel do tej pory już dość znudzony cała podróżą, nagle się ożywił. Rzeczywiście dopływali. Daimon w milczeniu zszedł do kajuty po rzeczy, po czym pojawił się obok Revela. - Taa, jesteśmy. Spójrz na miasto.
Sama wyspa okazała się praktycznie zapomnianym przez cywilizację miejscem. Czyli komórki, laptopy i wszystkie inne nowinki technologiczne na nic się tutaj nam nie zdadzą. - Powiedział na głos Frey rozglądając się po samym porcie. Przedpotopowe statki, podobnie domostwa rodem sprzed stu kilku lat i to wcale nie czesto.
Na tekst Rev'a o tym że Daimon doskonale tu pasuje, ten kacnął go lekko w tył czerepu. Widząć że ten, masuje sobie głowę rzucił. - No już nie bądź taki delikatny. Na żartach się nie znasz. Gdyby to było na poważnie odczułbyś to mocniej. - Zachrypiał z uśmiechem.
Cóż.. jedyna droga z portu to ta. Idźmy więc.

Dwa Demony z piekła pojawiły się na terenach Sanktuarium. Chudy, wysoki, trupioblady mężczyzna o długich, zarzuconych na placy, czarnych jak smoła włosach, w pasujących do nich ciemnych okularach, tożsamej kurtce, wojskowych butach i dżinsach z brązową torbą zarzuconą przez ramię oraz drugi czlowiek o dziwnie owalnej twarzy, ogromnych oczach, zasnutych bujnymi, również czarnymi włosami, ubrany luźno, niedbale, z opasłą Torbą. Od obydwu biła dziwna, mroczna siła. Ludzie mimowolnie odwracali wzrok. Przybysze nie wyglądali zachęcająco..

A więc znowu tu wrócił. Po raz kolejny stawia stopy na tej ziemi. Czy nadal są tu jeszcze jego przyjaciele, których znał z czasów swojego treningu jako uczeń? Czy nadal jeszcze żyją? Czy może wydarzyło się coś strasznego, i jego towarzysze oddali życie za Atenę lub polegli w boju.
Ciekawe ile rzeczy się tu zmieniło. Zwiedził tyle krain, poznał tyle ludzi że teraz, gdy wrócił do miejsca które było jego drugim domem czuł się wspaniale. Wciągnął nosem powietrze, spojrzał w dal i ruszył wolnym krokiem w stronę Sanktuarium mając nadzieję znów spotkać kogoś znajomego.

Pojawił się orientacyjnie tam gdzie chciał. Do końca nie wiedział czy napewno trafił do Aten ale tak mu się wydawało. Po krótkim spacerze był już prawie pewny że jest we właściwym miejscu. Skupił się by odnaleźć cosmo swoich podwładnych po czym ruszył za nimi