Palaestra

Odkryty, prostokątny stadion znajduje się na obrzeżach miasta. W nim młodzi wojownicy i wojowniczki szkolą swoją zręczność i siłę. Odbywają się tam treningi, które obowiązują wszystkich mieszkańców Heraionu. Szkolą się oni w przyległym do niego Gimnazjum przez lata.
Podczas gdy spora ilość kończy swe podstawowe treningi, to liczni jednak zostają i doskonalą się by zostać Gerontami.
Nieuważni uczniowie niekiedy odnoszą tu poważne rany, gdyż walki jakie staczają tu między sobą bywają brutalne. Jest to jednak ich własna wina i nikt im nie współczuje z powodu ich własnych błędów.

Dziewczyna zawiązała ostatnie rzemienie na ochraniaczach osłaniających jej ręce. Była gotowa. Bardziej gotowa być nie mogła. Mimo tego, że zawsze jej ciało było mniej gotowe niż ona sama. Z tego powodu też zazwyczaj bolało. Lecz coraz mniej, nie tak jak dawniej.
Ból był przecież znośny i znikał. Poza tym im było go więcej, tym więcej można było go zlekceważyć.
Dzięki temu też poznała wiele maści. Mogłaby uważać się za specjalistę, gdyby..
No właśnie, problem polegał na tym, że umiała je tylko rozpoznać i stosować. Wiedzieć czym są i z czego są, to jeszcze za mało.
Wstała z drewnianej ławy stojącej pod ścianą, obok wejścia do Gimnazjum i skierowała się jak od lat, na kolejną sesję bólu.
Na szczęście uniki wychodziły jej lepiej niż dawniej. Czasem nawet trafiała, choć raczej mało skutecznie. No chyba, że trafiała tam gdzie trzeba.

"Najważniejszą umiejętnością wojownika jest opuszczenie pola i bitwy i zobaczenie siebie"
Te słowa powiedział mu Perykles.
"Prawdy o sobie należy szukać w boju, kiedy nasze najgorsze demony opuszczają kryjówkę duszy i wychodzą na zewnątrz. Dlatego tak ważne jest bycie spokojnym w trakcie walki. Bo wtedy my zaskoczymy prawdę a nie ona nas..."
Chłopak zawiązał ochraniacze i już miał wyjść, gdy... odwiązał je i zostawił.
"Jaki jest sens chronić się czymś, czego w boju nie mam?"-pomyślał, a następnie wyszedł by zmierzyć się z przeciwnikiem, a może raczej ze samym sobą?

Erazm padł wyczerpany na ziemię. Przeszedł cztery walki pod rząd, za każdym razem starając się odnaleźć siebie, ale najwyraźniej jego "ja" było ukryte bardzo głęboko. Albo najzwyczajniej w świecie miało go w nosie(bądź innym elemencie anatomii człowieka). Jego styl walki należał do dziwnych-począwszy od spokojnych, regularnych, silnych(jak na niego) ciosów, a skończywszy na chaotycznym ataku ostrzem. Tą ostatnią "technikę" pięknie oceniła jego 3 przeciwniczka:
-Na prawdę pięknie. Jeszcze gdybyś mniej pił przed walką już dawno bym była martwa.
Zniewaga ta nie należała do najmilszych jakie chłopak usłyszał w swym kilkunastoletnim życiu. Po jakimś czasie udało mu się doczołgać do koszar. Tam opatrzył swoje rany i wyszedł. Niósł ból-zarówno w ciele i, o wiele boleśniejszy, w duszy.

Minęły dwa dni nim znów stawiła się na treningu. Nie można było powiedzieć, że jej rany zagoiły się i że była z powrotem w dobrym zdrowiu. Co to, to nie. Było jednak pewne to, że obowiązek ten znów ją obejmował i nie mogła opuścić więcej dni, niż straciła.
Szkolenie trwało lata, a jej okres dobiegał końca.
Normalnie. Większość, która z nią zaczynała znajdzie sobie inne zajęcia. Tylko niektórzy zostaną i podejmą dalsze szkolenie i trudniejsze treningi. Ona zaś zamierzała zostać pośród tych niektórych. Nie widziała dla siebie miejsca nigdzie indziej. Nie. To nie tak. Nie wiedziała co innego mogłaby robić i nie była w stanie robić czegokolwiek innego.
Tak więc wróciła. Zjawiła się może po wyznaczonym czasie, ale stawiła się na miejsce. Rozgrzewka jeszcze nie dobiegła końca. Mogła się tego spodziewać, gdyż nigdy nie kończyła się tak szybko.
Dołączyła do innych. Usiadłszy na piasku z wyprostowanymi nogami, zaczęła robić skłony aż do samej ziemi. Raz w jedną stronę, raz w drugą. Po sto razy. Tak zawsze robili. Pozostało jeszcze za pewne kilka ćwiczeń, nim ich mistrz zadecyduje co innego.