Acheron

Rzeka umarłych. Granica świata żywych i umarłych. Na wybrzeżu Acheronu po wieczne czasy lamentują ludzie , którzy nie mieli woli aby żyć.Na dnie rzeki spoczywają wszyscy zmarli, którzy próbowali przekroczyć ją wpław. Jedynym sposobem na przebycie Acheronu jest podróż z Charonem.

Ból zniknął i Xiang czuła jak ciemność ją pochłania, a jednak nie bała jej się...
Nagle ciemność powoli zaczęła sie rozmywać i dziewczyna otworzyła oczy chcąc sprawdzić gdzie jest.
Stała nad brzegiem jakiejś rzeki,dookoła było pusto tylko w oddali wydawało jej sie że widzi jakis ruch, ale nie zamierzała tam iść by to sprawdzić, odwróciła się i popatrzyła na wodę chcąc zobaczyć własne odbicie... jednak woda wydawała sie martwa. Pochyliła się powoli, pukle włosów opadły jej na twarz, zdumiona chwyciła je dłońmi.
-Znowu mam włosy? Ale jak to? Przecież one... gdzie ja jestem? i co to za miejsce?- wyszeptała rozglądając się uważnie.

Coś poruszyło się we mgle, w miejscu, gdzie dziewczyna dostrzegła niewielki ruch. Coś wyłaniało się powoli i sunęło w jej kierunku, coraz szybciej i szybciej. W końcu mogła dostrzec zarys łodzi i osoby, która zdawała się nią kierować.
W końcu łódź dobiła do brzegu. Postać trzymajaca ogromne wiosło, odziana w czarny płaszcz z kapturem na głowie, spojrzała na nią i splunęła na ziemię.
-Płać. - warknął niski głos - Albo fora ze dwora.

Kiedy łódź podpłynęła i postać przemówiła, Xiang zorientowała sie gdzie jest.
- Jesteś Charonem, prawda? A ja jestem w Królestwie Hadesa. No tak przeciez jestem martwa... - powiedziała cicho.
Następnie sięgnęła ku swej szyji gdzie na rzemieniu wisiała złota moneta z XiXia, chwyciła ją i szarpnęła. Spojrzała na nią, była to dla niej pamiątka z jej dawnego życia, ale teraz miała tu przebywać i nie potrzebowała juz jej. Zdjęła monete z rzemyka i podała Charonowi, następnie wsiadła do łódki.

Postać porwała monetę z dłoni dziewczyny, kilka razy obróciła ją w palcach i ugryzła, jakby chcąc sprawdzić, czy jest warta tego, aby można było nią zapłacić za jego usługę. Wszystko wydawało się w porządku więc wpóściłją do łodzi. Lekko odpychając się wiosłem wprawił ja w ruch.
Płynęli tak przez jakiś czas, aby końcu dobić do drugiego brzegu.
-Wynocha. - warknął przewoźnik - Dalej radź se sama.

Wysiadła szybko z łódki i skinieniem głowy podziękowała przewoźnikowi, a następnie ruszyła przed siebie.
Musiała dotrzeć do Pierwszego Więzienia...