Jezioro Pani

*Opis (nie mam fajnego obrazka)*

Gdzieś w dębowych Walijskich gajach pośród leśnej gęstwiny ukryte jest jezioro. Wydrążone w skale spija wodę z kilku bystrych potoków dopływających do niego cienkimi wstążkami. Tafla jego jest zacieniona i a woda zwykle lekko pomarszczona, wokół słychać świergotanie świerszczy, śpiew pszczół latających wokół kolorowych naręczy kwiatów. Od czasu do czasu jezioro odwiedza smukły jeleń lub inny zwierz pragnący zaspokoić pragnienie. Uważny obserwator może tu napotkać rusałki, duszki, czy nimfy ale tylko wtedy, gdy zachowuje się wystarczająco ostrożnie. Zimą wody jeziora w tajemniczy sposób pozostają wolne od lodu. Tylko ich część pokrywa cienka warstwa kry.

Najciekawsze jednak jest to co można znaleźć pod taflą wody.
Niewielu zapewne śmiertelników bez pomocy nadprzyrodzonych sił dotrze do dna i odnajdzie przypominające zatopioną studnię przejście.
Gdy tylko minie się tą dziwną bramę, oczy zmęczone szarością wodnej toni napełni cała gama barw wypełniających domenę Pani Nimue.
Począwszy od niebieskiego mchu, który jak dywan pokrywa ta krainę a skończywszy na niespotykanych nigdzie indziej kwiatach i drzewach.
Skalne ściany i kolumny porastają okazałe huby i mozaiki różnorakich porostów, Olbrzymie liście łopianu są tak wytrzymałe, że bez problemu wytrzymają ciężar dorosłego człowieka. Samo sklepienie przypomina nieco bezchmurne nocne niebo, z tym wyjątkiem, że nie widać tu księżyca a jedynie błyszczące konstelacje gwiazd.
Tak wyglądają ziemię Pani.
Ale jakie to królestwo bez pałacu? Jest i pałac, wykonany z białego kamienia kształtem przypomina on gwiazdę. Nad wrotami ze spiżu umieszczony jest na płaskorzeźbie Czerwony Smok i niewyraźny napis otoczony dziwnymi postaciami w tańcu. Wewnątrz pałacu rezyduje Pani Jeziora. Plotki mówią iż w samym jego centrum, jest miejsce do którego nie może zajrzeć żaden śmiertelnik, tam Nimue trzyma tajemniczy skarb, który otrzymała wieki temu i którego stała się strażniczką. Inne plotki opowiadają o bliźniaczych jeziorach w Anglii, Irlandii i Szkocji, a także o innych Paniach Jezior. Niektórzy uważają, że Pani jest jedna i przebywa w kilku miejscach na raz inni twierdzą, że jest ich wiele ponieważ należą do rodu Oceanid lub Nereid, niektórzy mówią, że jeziora są tylko bramami do jednego królestwa Nimue. Są bajarze opowiadający, że w Angielskim jeziorze znajduje się tajemniczy przedmiot Excaliburem zwany...ale to pewnie tylko plotki.
Tak jak plotkami można nazwać opowieści o ścieżce ukrytej pośród niebieskich mchów prowadzącej do tajemniczego królestwa które należało do samego Posejdona.

Co do pałacu to być może zwiedzisz go kiedyś czytelniku a jeśli nie to ja opiszę wygląd jego wnętrza.

https://saintseiyapl.forumpolish.com/miejsce-treningowe-f28/marana-i-nimue-t1027.htm#23290

Rozmowa Pani Nimue i Oceanidy* Clymene.


*(Oceanidy, a jest ich 3000 są wodnymi nimfami córkami Okeanosa i Tethys - jedną z nich jest Metis matka Ateny, ale także Calypso i Europa należą do tego ludu. Podobne do nich są Nereidy - nimfy morskie i Najady -nimfy rzek i jezior).


Nimue i Clymene stały przed pałacem czekając aż inne nimfy wniosą kwiecistą lektykę na marmurowe schody.
Marana siedząc na tym dziwnym środku transportu pytającym wzrokiem patrzyła to na swą nauczycielkę to na oceanidę.
Gdy lektyka stanęła już przed kobietami, Marana przekrzywiła głowę jakby chciała zapytać "O co chodzi?"

Clymene uśmiechnęła się i odezwała swym wesołym wysokim głosem.
- "Uznałyśmy z Panią, że powinnaś dowiedzieć się już części prawdy. Proszę przygotuj się na nią ponieważ dotyczy ona ciebie, twojej matki jak i przeznaczenia tego co kiedyś było królestwem Posejdona."

Oczy Marany otwarły się a delikatna siatka z żyłek zaczęła pulsować na jej skroni. "Tak, powiedzcie mi, powiedzcie !" Niecierpliwe myśli przelatywały przez głowę dziewczyny.



Proszę NPCa

Całkiem niespodziewanie obok pojawił się mężczyzna.Niebieskie włosy przez krótką chwilę przysłaniały jego twarz póki ich nie odgarnął.Rozejrzał się wokół jakgdyby oceniając to miejsce.W lewej dłoni trzymał księge ,którą teraz jednym zgrabnym ruchem otworzył.Spojrzał się na dziewczyne (Marana) i zapytał bez zbytniego entuzjazmu tak jakby to co robił było dla niego obowiązkiem:
- Kim jesteś i jaki jest cel twojego przebywania w podwodnym świecie ?
Wyraz jego twarzy wskazywał na to ,że raczej się śpieszy i z niecierpliwością oczekuje odpowiedzi.

Marana skłoniła głowę i zrobiła zawstydzoną minę. Gdyby jej policzków nie pokrywała sina bladość pewnie teraz by się zarumieniła. Pani Jeziora przyklęknęła rozkładając ręce i ukłoniła się posłańcowi.
-"Skoro już ją odnaleźliście moja rola powoli dobiega końca. Wrócę zatem do swego pałacu by dalej strzec tego co ma być strzeżone." Nimue wstała i rozpłynęła się w lekkiej szarej mgle.

Blask gwiazd wymalowanych na sklepieniu malował delikatne szlaczki na niebieskim mchu i pałacu Pani. Do zlęknionej i zaskoczonej dziewczyny podeszła druga z kobiet.
-"Jestem oceanida Clymene nosząca łuski sławiące me imię pozwól, że opowiem ci historię tej ludzkiej istoty."
Zaśmiała się i zaczęła śpiewnie opowiadać losy rycerza zakochanego w nimfie Doris jednej z trzech tysięcy sióstr.
I choć zdawało się iż śpiew trwał tylko chwilę oceanida zdążyła dziwnym sposobem streścić w nim wiele lat poprzedzających nawet narodziny Marany.
Opowiedziała o tym jak z wielkiego uczucia narodziło się dziecię i o tym, jak jego matka z żalem oddała go na wychowanie ojcu.
Dziecko rosło wśród onych ludzi bardziej do niej podobnych niż ród matki. Wpomniała o nienawiści ludz ipowierzchni, o brudzie, wojnach i ogniach trawiących świat. O tym, żę sama MAran nieomal nie została przez nie pochłonięta. Ale los nie dał się oszukać i w końcu pchnął ją ku progom jej prawdziwego domu. Tu już czekała na nią Nimue, strażniczka skarbu. Od tamtej pory zajmowała się nią i uczyła.
Lecz dobrze wiedziała, że nadejdzie dzień kiedy ktoś przypomni sonie o istnieniu dziewczyny, dzień w którym przebudzenie i zerwanie pieczęci będzie bliskie.

Clymene zakończyła śpiew.
-"Teraz już rozumiesz?" powiedziała do dziewczyny.
-"Zostałam wysłana aby cię zabrać i ukryć ale posłaniec był szybszy. Jeśli idzie o twą matkę Doris to zniknęła kilka lat temu i nikt nie wie gdzie jest."
Nimfa wzbiła się w powietrze i falującymi ruchami pośród dźwięków dzwoneczków odpłynęła w stronę niebieskich wzgórz gdzie ponoć jest wejście do wielkiego cesarstwa Posejdona.
Z dali można było słychać jeszcze głos.
-"Nie bądź dla niej okrutny. Choć ma już wiele ludzkich lat w morzu jest zaledwie małą młodą rybką."

Marana wielkimi ufnymi oczyma patrzyła na mężczyznę, jakby starając się wyczuć jego intencje.

Po tym wszystkim co słyszał i widział mężczyzna zrobił conajmniej zaskoczoną minę.
- One są jakieś nienormalne czy co ? - zapytał komentując w ten sposób zachowanie Nimue i Clymene.
- Ja tu zadaje proste pytania a one zaczynają coś pleść o jakimś odnalezieniu o tym ,że niby mam się tobą opiekować.Jeszcze nikt nigdy nie zrobił ze mnie niańki.
Zrobił chwilę przerwy po czym kontynuował:
- Z tego całego ich gadania wiem tylko tyle jak się nazywasz i że jesteś niemową co wcale nie ułatwia mi zadania.Nadal nie wiem czemu tu jesteś bo chyba nie mogę brać pod uwagę słów tych stukniętych.Więc może zechcesz mi teraz wyjaśnić w jakiś cudowny sposób co tu robisz bo trochę mi się śpieszy
Mężczyzna położył mocny nacisk na słowo trochę.

OOC: Następnym razem radzę nie odczytywać pojawienia się NPC na swoją modłę

OOC: Jest średniowiecze, czasy magii i mistycyzmu. Wiary w to co niewidzialne. Także zachowanie ludzi czy innych istot może się nam wydawać nieco romantyczne i bajkowe.
OK. Następnym razem wyślę odpowiedź na pw i poczekam na jej akceptacje.

Dziewczyna zdziwiona bezpośrednim zachowaniem mężczyzny skłoniła tyko lekko głowę na znak zgody.
Ponieważ potrafi wyczuwać emocje a czasem i mocniejsze myśli szybko zorientowała się iż mężczyzna nie żartuje i rzeczywiście czas go nagli.
Następnie wskazała palcem na siebie i na sklepienie.
Po czym złożyła dłonie tak jak robi to matka trzymająca dziecię i zaczęła nimi poruszać udając iż kołysze niewidzialne niemowlę.
Chwilę po tym, dotknęła palcem policzka i przejechała po nim tak, jak robi to spływająca łza i nagle uśmiechnęła się pokazując pałac Nimue. Złożyła dłonie razem przed sobą tworząc z nich naczynie i odwróciła w kierunku człowieka.
Jej twarz starała się mówić -"Czy teraz już rozumiesz Panie?"

Trudno było cokolwiek wyczytać z jego postawy.Niezaprzeczalny był tylko fakt ,że na chwilę zamilkł.
- Nie będe tracił tu już więcej czasu.A ty przypilnuj te dwie wariatki ,żeby nie gadały takich głupstw , bogini Kalipso napewno by się to nie spodobało.
Mężczyzna odwrócił się i zrobił kilka kroków po czym niespodziewanie rzekł:
- Dużo jeszcze pracy przed tobą.Naprawdę dużo - kończąc tylko westchnął.
Po tych dosyć tajemniczych ostatnich słowach rozpłynął się.

*************************************************

Następnego dnia, a może tygodnia po wizycie tajemniczego mężczyzny...

Wśród radosnych dźwięków fletni i piszczałek, kolorowy korowód pląsał woków gwieździstego pałacu. Siedząca na jego białych schodach, rozradowana Marana klaskała dłonie i poruszała głową w takt muzyki granej przez niezwykłych muzykantów.
Dziwne to styczniowe święto, którego nazwy już nikt nie pamiętał zgromadziło w Jeziorze Pani wielu gości. Każdy z nich trzymał w dłoniach gałązkę paproci lub świerka, głowy mieli ozdobione wieńcami z jemioły a co dostojniejsi trzymali w dłoniach złote jabłka.

Siedząca na szczycie schodów Nimue uśmiechając się ciepło do swych gości zeszła na dół i przystanęła obok Marany.
-"Musisz zatem wiedzieć iż nasz wspólny czas dobiegł końca moja droga dziecino."
Powiedziała smuto Pani a uśmiech z jej twarzy powoli ustąpił miejsca trosce.
-"Oto wiesz już iż domenę śpiącego Posejdona objęła Calypso a kosmos jej równy kosmosom bogów. Tak już jest iż miejsce starego zajmuje nowe, tak jak Oceanosa zastąpił Posejdon, tak i w miejsce Posejdona wpłynęła świeża woda."
Nimue pochyliła się nad dziewczyną dotykając jej policzka białą niemal dłonią.
-"Nie mogę Ci już pomóc dziecko, ponieważ me miejsce w stawach Hesperyd. Ale wiedz, że ze względu na twe dziedzictwo w podmorskim królestwie znajdziesz wielu sprzymierzeńców...jak i wielu wrogów."

Marana spojrzała na Panią pełnymi łez oczyma i pogładziła delikatną dłoń spoczywającą na swoim policzku. Otwarła swe usta, lecz dobył się z nich tylko stłumiony pisk.
I trwały tak przez chwilę wpatrzone w siebie Pani i jej dwórka, a wokół nich grała muzyka i śpiewały spływające ze ścian nici wodospadów.

Dzień Później....

Jaśniejąca postać Pani stała naprzeciw tafli wodospadu rozpływającego się wokół niebieskich pagórków i okrytych paprociami i porostami skał. To w tym miejscu sklepienie jeziora schodziło się z porośniętym mchem podłożem tworząc coś co przypominało olbrzymie wrota. Wrota których drzwi zastępowała ściana wody.
-"W tym miejscu moja moc się kończy dalej musisz iść sama. Pamiętaj iż napotkasz na kilka korytarzy i przejść, nie pomyl się ponieważ możesz trafić w miejsce z którego nie m a ucieczki."
Nimue uśmiechnęła się.
-"Lecz jeśli będziesz pamiętać moje nauki i otwierać swego ducha na piękny kosmos to przetrwasz w tym okrutnym świecie."
Pani wyciągnęła dłoń w której znajdował się spory woreczek.
-"Oto złote jabłka, dodadzą ci sił i pocieszenia w trudach wędrówki. Uleczą smutki i zmęczenie."
Po chwili gwizdnęła a zza wzgórz wyłonił się byk o srebrzystym niemal umaszczeniu.
-"Oto Argento, pomoże Ci pokonywać ścieżki, ponieważ nie potrafisz jeszcze tego robić za pomocą umysłu."

Dziewczyna spojrzała na Panią z wdzięcznością i ucałowała ją w rąbek szaty. Nimue pogładziła ją po głowie i wykazała na wodospad, którego wody dziwnym sposobem rozstąpiły się.
-"Już czas. Nie martw się niewiele wody upłynie w Styxie nim znów się spotkamy.'


**********************************************

Marana siedząc bokiem na swym "rumaku" stanęła naprzeciw rozwidlenia drogi. Miała już za sobą wiele podróży.
"Ach gdzie teraz? Tak chciałabym aby ktoś poprowadził mnie do morza Śródziemnego. Muszę dostać się na wyspę Aeaea aby porozmawiać z kapłankami Circe ".

OOC: Wyspa na Morzu Śródziemnym. Legendarne miejsce pobytu czarodziejki Circe.

Biały byk zaryczał głośno gdy Marana wjechała na nim do jednego z korytarzy. Nie wiedziała czemu wybrała właśnie tą drogę, ale czuła iż wie gdzie idzie, wydawało jej się iż już kiedyś widziała to miejsce.
Przez chwile zdawało jej się iż słyszy śpiew, zawodzenie lub wycie jakiejś umordowanej duszy lecz mimo tego nie zatrzymywała się.

Nagle całe wątłe światło zniknęło a Maranie zakręciło się w głowie, całe powietrze z jej płuc zostało niemal wyrwane a miejsce jego zajęła lepka mgła. "Jeszce chwile" pomyślała zamykając oczy. Jej mięśnie rozluźniły chwyt i pozwoliły dziewczynie upaść.

Spadała długo, pośród konstelacji koralowych raf, morskich głębin naznaczonych błyskającym srebrem ławic ryb...nie, to nie ryby to gwiazdy całe konstelacje, tak cudownie piękne i kuszące.
-"[color:0a33="Blue"]Amphitrite, Amphitrite. Chodź do nas." Zdawały się wołać żałobnymi głosami. Nagle jedna z gwiazd oderwała się i zaczęła lecieć w stronę Marany.
"Plusk!" Gwiazda uderzyła ją w policzek i rozpadła się kryształową fontanną.

Marana otworzyła oczy i drżącą dłonią otarła policzek, uderzyła w jej oczy poświata słońca jakby sam Helios stanął tu rydwanem. Szum morskich fal zalał pomieszczenie całując kolumny z pokrytego pęknięciami białego marmuru. Echo dudniło po całej komnacie aż dotarło do węzgłowia dziewczyny i stalaktytów nad nim zawieszonych. Kamienne igły zarżały i kolejna kropla poszybowała w dół tym razem trafiając Maranę w czoło.
"[color="Blue"]Gdzie ja jestem" pomyślała, osłaniając oczy przed wdzierającym się zewsząd ostrym światłem.
-"Nie bój się, jesteś w jaskini Cirke zaopiekujemy się tobą". Ozwał się przyjazny kobiecy głos." Marana przekręciła głowę i ujrzała kobietę ubraną w niebieską togę.
-"Żeglarze mówili iż wyszłaś spośród morskich skał niesiona na plecach białego byka. To bardzo niezwykłe."
Dziewczyna pokazała na swe usta i pokręciła przecząco głową, wydając przy tym jęczące odgłosy.-"Nie szkodzi, że nie mówisz. Misa Circe zrozumie co trapi twe serce."
Odpocznij jeszcze chwilę i pójdziemy do niej razem z kapłankami.

Kobiety stały wokół srebrnej misy wypełnionej krystalicznie czystą wodą. Ich śpiew mieszał się w powietrzu i odbijał od ścian jaskini. Rytmicznie kołysały jakby w transie po czym zaczęły kolejno podchodzić do misy i wrzucać do niej zioła szepcząc przy tym jakieś słowa. Marana nie mogła ich zrozumieć, ponieważ były mówione w grece.
Nagle woda zarżała a kobiety podprowadziły dziewczynę bliżej i pochyliły ją nad naczyniem.

"Co mam robić, gdzie szukać odpowiedzi, od czego zacząć?"
W wodzie pojawiło się wybrzeże, świątynia i niewyraźne sylwetki złotych posągów.
"Czy znajdę tam moją matkę?"
Woda znów zmieniła barwę tym razem przypominając kolorem najgłębsze morskie odmęty.
"Jakie jest moje przeznaczenie?"
W tym momencie kolor cieczy znów stał się przejrzysty, iluzja zniknęła.


Marana gładziła byka po pysku a ten z wdzięcznością polizał jej policzek "Wybieramy się w podróż" Pomyślała.
"W podróż do dalekiej Grecji"
Nieopodal dzielni żeglarze ładowali zapasy na trierę i śmiejąc się kiwali głowami w stronę dziewczyny.