Wybrzeże

Staruszka pokiwała głową z uznaniem, gdy postawił wiadro na ziemi. Wukonanie jej prośby było rzeczywiście dobrym sposobem by zyskać sobie jej przychylność.

- Starsznie ci spieszno, chłopcze. - rzekła kobieta, wstając z lekkim trudem.
- Chloe, której szukasz, nie jest złotym rycerzem. - spojrzała na niego kątem oka - Co zamierzasz zrobić, jeśli nie odnajdziesz ich? Jako zwykły człowiek, zamierzasz przyglądać się z boku?

- Nie wiem kim jest Chloe, ja miałem się tylko do niej zgłosić. Mówiłem, że nic nie pamiętam... - chłopak złapał się obiema rękami za głowę i usiadł na ziemi.

Nie wiedział co odpowiedzieć na pytanie kobiety. Zaskoczyła go tym, bo ani chwili nie pomyślał o tym, że mógłby ich nie znaleźć, po prostu nie dopuszczał do siebie takiej myśli. Robił wszystko nie zważając na przeszkody, ciągle szedł dalej i nie pomyślał, że to wszystko może być na nic.
Podniósł głowę i spojrzał na twarz kobiety. Była starsza, ale w ogóle nie wydawała się taka. Ma zmarszczki śmiechowe na policzkach i koło oczu. Kiedy raz się widziało takie zmarszczki na twarzy kobiety, twarze młodych dziewczyn wyglądają jak puste mapy, nie odkryte tereny, czekające, aż coś się zdarzy.

- Nie dopuszczam do siebie takiej myśli. Wiem, że oni istnieją i wiem, że zrobię wszystko by tylko ich odnaleźć i odnajdę ich. Mam w sobie dużo mocy. - mówiąc to jednak nie patrzył na kobietę, lecz na swoje dłonie.

Jeszcze nie tak dawno leżał gdzieś w zimnej uliczce poraniony i ledwo żywy. Ktoś kazał mu odnaleźć Chloe, nie wiedział kto, a on po prostu wstał i nie zważając na ból ruszył by ją odnaleźć. Niektóre rany już po prostu się zabliźniły, ale niektóre otwarte nadal dawały o sobie znać. Nie zważał na ból nawet wtedy gdy sól dostawała się do rany. On miał po prostu swój cel, tworzy własną Legendę Wszechświata.

Staruszka spoglądała na niego z góry przez chwilę. Nie odpowiedział na jej pytanie, a może nie chciał odpowiedzieć.
Po chwili powiedziała do młodzieńca krótko.
- Wejdź do środka.
Po czym obróciła się i weszła do swej chaty. Było tam trochę duszno, lecz przytulnie. Na ścianach wisiały różne suszone zioła. Gdzieś była niewielka ławeczka na której i pod którą stały liczne gliniane słoiczki o drewnianych pokrywkach.
- Jesteś jeszcze młody, chłopcze. Wiele musiałeś wycierpieć, więcej zapomniałeś. Jest zaś jeszcze więcej rzeczy, których nie znasz i nigdy nie poznasz. - wskazała mu ręką na niewielki stołek - Na tę chwilę usiądź. Jesteś zdeterminowany, lecz również zdesperowany.

Obróciła się w jego stronę spoglądając znów na niego.
- Czy może się mylę?

Chłopak zanim odpowiedział kobiecie spełnił jej polecenie i usiadł. Wszystko co teraz czuł to dziwną frustrację, że kobieta przeciąga tylko spotkanie z Chloe. Gdzieś w głębi siebie czuł, że może ona wiedzieć gdzie się znajduje. Z drugiej jednak strony wiele się zmieniło od tamtej chwili gdy obudził się w zimnej, ciemnej uliczce. Wiedział jednak tyle, że był na dobrym tropie, więc teraz nie musiał się bardzo śpieszyć, na wszystko powinien przyjść czas. A jeśli zapisane mu było, by ta kobieta, którą teraz spotkał w jakiś sposób zdoła odmienić jego przeznaczenie, to starał się jej słuchać.
Nim jednak odpowiedział zastanowił się troszkę.

- Nie wiem, czy jestem zdesperowany. To prawda, wiele się zdarzyło, wiele rzeczy nie pamiętam. Ale szybko się uczę. Jeśli zaś czegoś nie poznam, wniosek będzie taki, że Wszechświat nie będzie chciał bym posiadł tą wiedzę, bo tak będzie lepiej dla mnie. - przerwał na chwilę. Spojrzał na swoje buty, jakby trochę zawstydzony. Po chwili jednak znów podniósł głowę, by spojrzeć na kobietę. - Czy jestem zdesperowany? Skoro o to pytasz, musisz czuć moje emocje. Ja sam nie wiem co czuje. Trudno mi się teraz odnaleźć w tym wszystkim. Ktoś przychodzi i mówi, że mam zrobić to i to a ja pośpiesznie to wykonuje. Dlaczego tak robię? Uczyniłem to podświadomie, sam nie wiem dlaczego. Desperacja może być u mnie takim mostem, dzięki którym osiągnę swój cel. Muszę jednak się uspokoić.

Kobieta zdawała się mieć większe umiejętności, niż mogło by się wydawać na pierwszy rzut oka. Emmet uśmiechnął się. Wiedział, że im ktoś jest starszy tym bardziej doświadczony, a w oczach można ujrzeć wszystko to co w życiu widział i przeżył. Oczy kobiety ciągle pozostawały młode, mimo iż wygląd reszty ciała na to nie wskazywał.
Chciałby kiedyś dożyć starości. Lecz również chciałby spełnić swoje przeznaczenie, on po prostu wiedział, że musi stać się Rycerzem.